Ja.. dit herken ik ook. Naar mijn observatie zijn het altijd mensen die (te) veel denken die zich zulke dingen afvragen. En die mensen zijn ook een stuk gevoeliger voor dingen als depressies, unfortunately.
't Soort vragen waar anderen zich vaak niet eens mee bezig houden of voor lief nemen. Wie ben ik? Wat is mijn karakter? Hoe gaat mijn toekomst eruit zien? Waarom zou ik toch moeite doen om af te studeren terwijl ik toch niet vakspeficiek ben opgeleid en elke MBO'er beter en sneller is dan ik? Waarom moet ik carriere maken, ik heb toch geen ambitie om veel te verdienen. Wat de fuck wil ik met mijn leven?
Ik ben het zat om almaar dingen te moeten, ik ben het zat om die marathon te blijven rennen die 'succes' heet zonder de tijd te nemen om om me heen te kijken, ik ben het zo zat dat geld zo'n enorme macht op ons heeft dat we ons daarvoor maar al te graag opsluiten in de gevangenis. Geen fysieke maar de paycheck-to-paycheck-prison. I'm pretty sure people get what I mean.
Oh deze shit heeft me maanden zoet gehouden, tot het punt dat ik overal negativiteit in zag. Want ik wist dat wat ik dacht geen bullshit was/is. Dat waren allemaal dingen waar ik zelf geen antwoord op wist en op een gegeven moment houdt die angst en onzekerheid een vicieuze cirkel in stand die er in mijn geval ongeveer zo uit zag: angst/onzekerheid -> uitstelgedrag -> gevoel van 'ik kan geen flikker' -> angst onzekerheid. En we zijn weer rond.
Ik heb er geprobeerd met iemand over te praten maar die had de indruk dat ik dingen gewoon niet wílde en m'n kop in het zand stak. Well, that was pretty goddamn hard om zoiets te horen terwijl je zo hard je best deed om dat gevoel goed te verwoorden. Dan krijg je pas echt de indruk dat je een idioot bent omdat je dingen net wat anders/dieper bekijkt dan een ander.
En ja, ik weet niet of anderen dit ook herkennen, maar ik ben er zo langzamerhand uit dat ik niet echt een karakter heb. Mijn 'ik' bestaat uit losse fragmenten die reageren op situaties, en die fragmenten worden ook weer eens beïnvloed door dingen als de omgeving en de mensen om je heen. Gedragmodel van Ajzen for example. Er zijn een paar steenharde principes die ik heb, maar verder is mijn karakter zo veranderlijk als de wind.
Hoe ik die nare gevoelens heb weten op te lossen? Dit kan misschien ook voor anderen helpen: ten eerste accepteren dat ze bestaan. Ten tweede mezelf zeggen dat ik niet gek ben, maar gewoon intelligent/analytisch. Dat klinkt een stuk prettiger. En een lijst maken met de dingen die ik wél kan en dagelijks goede dingen/overwinningen bijhouden en last but not least: mijn waarom ontdekken en me daar mee bezig houden. Waarom bedoel ik in de zin van: waarom doe ik de dingen die ik doe? En dan de positieve dingen. Als je dat eenmaal goed op de rit hebt, dan denk ik dat je bijna alles kan bereiken. Het kwade kun je alleen maar met het goede bestrijden, misverstanden en conflict met empathie. En accepteren dat de toekomst niet te regelen valt, al houden we onszelf graag een spiegel voor dat het wel zo is. Ook kan het helpen dingen in etappes te doen en daarmee bedoel ik álle dingen waarvoor je dat nodig acht. Dan worden enorme bergen een rij heuveltjes en zijn dingen haalbare kleinere doelen geworden.
[ bericht aangepast op 28 april 2015 - 18:56 ]
No growth of the heart is ever a waste
CEO