× Speeltopic × The Aftermath × The 1OO - Speeltopics

Even kort iets over de serie:
De serie speelt zich 97 jaar na een nucleaire oorlog af. De enige overlevenden zijn de circa 4000 inwoners van ruimtestations die rondcirkelen boven de Aarde. De ruimtestations hebben zich gebundeld tot een geheel; "De Ark". Hulpmiddelen zijn schaars en op elk misdrijf staat de doodstraf, tenzij de dader de leeftijd van achttien nog niet heeft bereikt. 100 jeugdige bewoners, veroordeeld voor wat op de vooroorlogse Aarde relatief kleine misdaden en misdrijven zouden zijn geweest, worden nu beschouwd als "overtollig" en worden op een missie gestuurd om te testen of het aardoppervlak weer bewoonbaar is geworden.

Deze RPG zal verder gaan waar seizoen 2 gestopt is. Het kan gezien worden als een soort experiment om te kijken hoe erg onze fantasieën en gedachten verschillen met die van de schrijvers van de serie.

Het claimen van bekende personages mag natuurlijk, het zou raar zijn als we opeens met allemaal onbekenden aan komen lopen.

Voor de mensen die de serie van plan zijn te kijken of nog niet helemaal bij zijn is het geen aanrader om mee te doen. Daarnaast zal ik ook stoppen met lezen vanaf hier, aangezien ik hier onder nog informatie neer ga zetten wat enorme spoilers bevat wat het einde van seizoen twee inhoudt.

We kunnen de verhaallijnen oppakken van waar ze gebleven zijn, de overgebleven jongeren zijn uit Mount Weather gered en het leven word weer langzaam opgebouwd.
Hoe komen de jongeren over de gebeurtenissen in de mountain heen? Hebben ze trauma's opgelopen? Helen ze allemaal wel goed of zijn er mensen dodelijk gewond? waar is Clarke heen? Wat is er verder gebeurd met Murphy? De kernbom die Jaha heeft gevonden. De city of light? Waar zijn de Grounders en zijn er nog overlevenden van de mountainmen of misschien zelfs nog wel van de Ark.

Kortom, we mogen onze gedachten loslaten op deze apocalyptische wereld.


×

---

×

---

×

---

×

---

×

---

×

Lijstje om in te vullen:

Naam:
Bekend personage?
Leeftijd:
Groepering: (Skypeople, mountainmen, Grounder, etc.)
Karakter:
Uiterlijk:
Bijzonderheden:


Mannen:
× Jasper Jordan - C6H12O6
×John Murphy - C6H12O6
× Bellamy Blake gereserveerd voor Mechanic
× Monty Green - Dylazing
×

Vrouwen:
× Clarke Griffin - DreamerN
× Raven Reyes gereserveerd voor Mechanic
× Novalee Sarah McDeyes - Pebble
× Alexandria - Dylazing
× Abigail "Abby" Griffin - Pebble
× Octavia gereserveerd voor VladiFerr


Regels:

× OOC tussen {} [] ()
× Ong. 250 woorden per post
× Elkaar niet ernstig verwonden of vermoorden zonder met de ander te overleggen
× Andermans personages niet zomaar besturen
× 16+ is toegestaan, maar hou het netjes (;

[ bericht aangepast op 17 april 2015 - 17:30 ]

---

Credendo Vides

Kaboem
Ik was Padeladelalala tho

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 22:10 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

(:

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

MT

---

16 - 09 - '17

Florrie schreef:
MT

+ Ik zal deze week ergens mijn rollen af maken, heb het momenteel echt druk.

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

[ Waar beginnen we zo'n beetje? Hoeveel tijd zit er tussen de laatste ep en dit rpg? ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Flashing schreef:
[ Waar beginnen we zo'n beetje? Hoeveel tijd zit er tussen de laatste ep en dit rpg? ]

{ Het lijkt mij het leuks om eigenlijk direct door te gaan (: }

---

Credendo Vides

[Is het misschien een idee om een praattopic te maken? Of lijkt dat niet nodig?]

---

16 - 09 - '17

DreamerN schreef:
(...)

{ Het lijkt mij het leuks om eigenlijk direct door te gaan (: }

[ Okee! ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Jasper Jordan

Ik liep langzaam over kamp Jaha, de goggles in mijn handen geklemd. Raven had ze al die tijd bij zich gehouden en ze heeft ze zojuist aan mijn teruggegeven. Het is echt lief van haar, want deze goggles horen bij mij. Ik deed ze over mijn hoofd en trok ze door tot ze om mijn nek zaten. Ik wilde ze nu nog even niet op mijn hoofd hebben, Maya had mij voor het laatst gezien zonder goggles en heeft me nooit met gekend. Toen ik aan Maya dacht voelde ik mijn keel droog worden en borrelde woede in mij op. Hoe heeft Monty dit ooit kunnen toestaan. Waarom heeft hij het überhaupt gedaan. Ik balde mijn vuisten terwijl ik de prikkende tranen, gemengd door woede en verdriet, weg knipperde. Ik had Maya kunnen redden, ik had het echt kunnen doen. Als zij wat van mijn beenmerg zou krijgen, ik zou het vrijwillig voor haar gedaan hebben, zou ze hier nu zijn. Levend. Naast mij. Ik liep naar een van de geïmproviseerde stoelen en nam er plek op. Ze waren van hout en totaal niet comfortabel, maar het was even iets. Ik had even een plek nodig om te zitten en om na te denken.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Zonder om te kijken stapte ik steeds verder van de poort af, niet om willen kijkend naar wat ik achterliet. Het deed te veel pijn om ook maar te denken aan de goede momenten die we gehad hebben daar, wat er bar weinig waren.
Het was mijn verantwoordelijkheid, ik was de leider die zij volgden, ik was diegene die de beslissingen nam. Ik heb de beslissing genomen om alle mountainmen om te brengen om mijn mensen te redden.
Maar welke prijs had ik daarvoor betaald?
Hoe moeilijk mijn stappen eerst nog gingen met de brandende ogen van Bellamy in mijn rug werden ze steeds standvastiger naarmate ik uit hun zicht raakte.
De bosrand leek diens armen voor me te openen terwijl ik het aandurfde om achterom te kijken.
De poort naar het kamp was dicht, de gewonden werden verzorgd en alles zal spoedig weer tot de orde van de dag komen.
Een zucht rolde van mijn lippen af terwijl ik me weer omdraaide en verder liep, dieper het bos in. Waar ging ik heen? Wat was ik van plan?
Ik heb daadwerkelijk geen idee, maar ik moest gewoon weg uit het kamp. Het gewicht van de beslissing woog nog steeds zwaar op.
Natuurlijk had Bellamy wel gelijk gehad, we konden het samen delen. Zo zou het echter niet voelen voor mij.
Zodra ik omgeven was door de bomen voelde ik de koelte van de schaduw over me heen waaien en voor een seconden sloot ik mijn ogen.
Er was zo veel fout gegaan in het gehele proces om de overige toen nog vierenzestig uit de berg te krijgen, dat het makkelijk was om het overzicht te verliezen. Velen daarvan waren mijn schuld, maar er was iets wat ik nooit zal vergeten en dat was het verraad van Lexa.
Mijn handen vouwden zich tot vuisten, maar ontspanden zich ook weer. Het had geen zin om me daar nu druk over te maken.
Een ander beeld schoot voor mijn ogen langs, Finn.
De begrijpende blik die hij in zijn ogen had toen ik hem neerstak, blijf in mij steken als een jachtmes, waarvan het te pijnlijk was om hem eruit te halen al weet ik dat het beter is als ik het achter me laat. Finn is dood. Finn is dood, Welsh is dood en ik ben zo ontzettend bang dat er meer mensen sterven.
Misschien zijn ze wel beter af zonder mij, want iedereen waarom ik geef gebeurd door mijn toedoen wel iets. Dat kan ik niet nog eens toestaan.

---

Credendo Vides

Novalee Sarah McDeyes.

Ik zag zijn gezicht dichterbij komen, voelde hoe zijn handen over mijn lichaam gleden, pijnlijk in mijn zij knepen en langzaam onder mijn rokje verdwenen. 'Jij bent een mooi meisje,' had hij gezegd zodra hij de kastdeur achter zich dicht liet vallen en ik realiseerde wat er ging gebeuren. Ik had geschreeuwd, gevochten en geschopt om hem te stoppen, maar hij was sterker dan ik en al gauw had hij me op de grond vastgepind. 'Je bent van mij,' had hij in mijn oor gehijgd, terwijl tranen over mijn wangen hadden gelopen en ik me verder niet verroerde. Alles wat door mijn hoofd ging was de wens om het snel voorbij te laten zijn.
Het beeld veranderde en ik zag hoe de bewaker dood op de vloer lag, liggend in zijn eigen bloed. Zijn kleren waren gescheurd en waren doorweekt met bloed, zijn gezicht en armen zaten onder de krassen, zijn romp lek gestoken met een mes, wat ik nog steeds in mijn handen had. Zwaar ademend staarde ik naar het lichaam, waarna ik een huilende baby hoorde. Mijn blik dwaalde af naar mijn voeten, waar een baby op de vloer lag. Het kleine kindje keek me met zijn grote ogen aan, die dezelfde kleur hadden dan de mijne. Mijn kind.
Geschrokken liet ik het mes uit mijn handen vallen, terwijl ik achteruit sprong en viel.
'Nee!'
In paniek schoot ik overeind, de pijn van mijn wonden negerend. Alles wat ik voor mijn ogen zag was de dode bewaker en de baby. Uit bed struikelend baande ik me een weg naar buiten, de Ark uit. Ik had frisse lucht nodig. De steek van de wond op mijn heup, waar ze in Mount Weather beenmerg vandaan hebben gehaald, hield me niet tegen om me langs verschillende mensen te duwen om buiten te komen. De paniek hield daar echter niet mee op en ik liet me tegen de wand aan zakken, te zwak om nog langer op mijn eigen benen te staan. Ik krulde mezelf op, hopend mezelf te beschermen tegen de vreselijke herinneringen. Ik had de bewaker niet echt vermoord, hoewel ik er vaak aan gedacht had. Het was alleen niet iets wat ik zou kunnen doen, wat hij me ook aangedaan heeft. Ik legde mijn voorhoofd op mijn knieën, mijn handen voor mijn ogen. 'Laat het stop, laat het stop,' fluisterde ik tegen mezelf, concentrerend op mijn ademhaling, in plaats van de vreselijke nachtmerrie.

[ bericht aangepast op 13 april 2015 - 21:16 ]

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Starend naar mijn bord, gun ik geen enkele persoon rondom mij één blik. Diep verzonken in gedachten, pluk ik aan het kleine konijnenbilletje dat op het bord ligt. Mijn honger is al lang over, volgens mij heb ik niet eens honger gehad. Van alles zit me dwars. Waarom heb ik die deal gesloten? Natuurlijk sloot ik de deal om mijn eigen volk te redden, maar aan de andere kant heb ik Clarke laten zitten. Elke keer zei ik tegen mezelf dat ik Clarke zou helpen, we hebben elkaar zoveel geholpen en dat was ook de bedoeling tot ik voor de keuze kwam te staan. Iedereen verliezen, of mijn volk redden. Natuurlijk koos ik voor mijn eigen volk, ze zijn als familie voor me en zo zal ik ze ook altijd zien. Ik geef om hun, ik ben hun leider en weet dus wat het beste voor hun is. Maar Clarke... ondanks het afsluiten van gevoelens en emoties, ging ik om Clarke geven, die kus was er niet voor niks. Wat zou er nu van haar zijn? Hopelijk zijn haar vrienden nu ook vrij en veilig, maar moet ik aan hun denken? Ik heb hun verraden, dus ik ben een verrader. Kan ik het mezelf kwalijk nemen? Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet.
      Met een zucht duw ik het bord een stukje van me af en sta op van mijn stoel. Twee mensen volgen me naar buiten omdat ze mij horen te beschermen, maar door een teken te geven stuur ik hun weg. Ik wil nu even tijd voor mezelf hebben, ik wil alles op een rijtje zetten.

---

Monty Green

Stilletjes zit ik wat in mijn eentje op een stoel. Zoveel dingen die rondspoken in mijn hoofd. Vooral Jasper is het grootste onderdeel van die dingen. Hij is mijn beste vriend en ik weet dat hij niet blij is met wat ik gedaan heb, maar wat moest ik dan? Het was dat of niemand kunnen redden. Ik heb gekozen wat goed voor ons zou zijn. Natuurlijk is het ontzettend jammer van Maya, daar zit ik ook heel erg mee en ik snap dat Jasper het nu ontzettend moeilijk heeft. Ik zou zo graag naar hem willen toestappen, hem steun bieden, hem een knuffel geven en hem vertellen dat iedereen wist hoeveel Maya van hem hield. Maar ik weet ook dat hij me van zich zal afduwen, dat hij kwaad is, verdrietig, gebroken en mij niet zal willen zien of horen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, daarom wil ik hem ook tijd geven. Ik wil mijn vriend niet kwijt door dit alles, dat is gewoon ontzettend rot en daar zou ik nooit mee overweg kunnen. Ik zou me niks kunnen voorstellen zonder Jasper, voor hem zou ik door het vuur gaan, alleen gebeurde dat niet in Mount Weather.
      Een tikkeltje zenuwachtig kijk ik rond, zoekend naar Jasper. Ik wil hem gewoon even zien, ik weet dat praten geen zin heeft, maar ik kan het altijd proberen. Ik wil hem tijd geven, maar ik wil het ook graag oplossen, mijn beste vriend terug. Terwijl ik een hand door mijn haar haal, sta ik op en loop wat rond, zoekend naar Jasper. Al snel valt mijn blik op hem. Moet ik nu naar hem toestappen? Misschien doe ik het beter niet en laat ik hem beter even met rust. Het is nu allemaal best moeilijk. Al bij al ben ik trouwens ook heel blij om terug te zijn en niet meer vast te zitten in Mount Weather.

[ bericht aangepast op 13 april 2015 - 22:44 ]

---

16 - 09 - '17

[Florrie > Dylazing]

---

16 - 09 - '17

[Hmn Jasper komt er aan, maar eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik met John moet ;'D ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Voor mij was het vuurtje flink aan het wapperen. Er was ook wel een windje op komen zetten. Ik staarde er in en bleef mijn ogen open houden tot ze branden van het droge gevoel. Toen ik mijn ogen sloot zag ik echter Maya voor mij. Het laatste wat ik van haar gezien had was haar gezicht vol bulten en zwarte zweren. Ze lag daar te verbranden, in mijn armen, door de radioactiviteit. Haar gezicht, zo bang en haar woorden; "Niemand van ons is onschuldig." raakte me hard. Te hard. Misschien was ik te veel aan het piekeren, maar Maya was mijn eerste vriendinnetje. De eerste die net zoveel van mij hield, als ik van haar. In mijn hele zestienjarige bestaan had ik dat nog nooit gehad. Ik zag een schim in mijn ooghoek en ik keek op. Monty. Ik wist een boze blik, tussen de pijn door, naar hem te sturen en draaide mijn hoofd toen weg.
"Wat doe je hier, moordenaar?" vroeg ik toen, luid genoeg zodat hij mij kon horen. Ik stond op en keek nog even in het vuur, toen naar Monty. Toen klemde ik mijn kaken op elkaar en wist ik de kracht te vinden om me van mijn plek te verroeren en liep ik langs Monty. Ik liep naar binnen van het gedeelte van de Arc en zag Novalee in elkaar gezakt zitten. Ik plantte me naast haar neer en staarde voor me uit.
"Nova?" zei ik zachtjes. "Je moet rusten. Je bent nog niet genezen, weet je nog. Het duurt wel even." zei ik toen nog altijd zacht. Ik sloeg een arm om haar heen omdat ze er niet geweldig uit zag. "Het komt goed..." zei ik terwijl ik zachtjes over haar rug wreef.

[ bericht aangepast op 15 april 2015 - 21:52 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23