RPG | Fighting Evil | Supernatural | Speeltopic 1 - Speeltopics

Vijf jaar lang zijn Sam en Dean gestopt met jagen. Ze wonen in Bobby's huis, Bobby is overleden, maar ze weten dat het kwaad nog lang niet is bestreden en het vuur vanbinnen is bij beiden nog niet gedoofd. Dean haalt Sam over om hunters te gaan werven, ervaren en onervaren, om met een sterke groep hunters verder te gaan met jagen. Ze zullen dan de hunters (vooral de onervaren) trainen zodat ze sterk(er) worden voordat ze daadwerkelijk op jacht gaan. Sam denkt wel dat er een probleem zit in het feit dat de meeste mensen gewoon een rustig leven willen leiden en daarom geen zin hebben in hun leven op het spel zetten (dit zou kunnen verklaren dat er weinig hunters zijn, mochten er maar een paar mensen in deze RPG willen deelnemen).
Sam en Dean vinden een plaats waar iedereen kan verblijven. Mensen die hunters willen worden, of die het al zijn en willen helpen, komen hier bijeen en de Winchesters kunnen hun plan gaan uitvoeren, of in ieder geval; het proberen. Hulp komt uit een onverwachte hoek als Castiel opduikt, aangeeft dat de Winchesters goed bezig zijn en besluit bij hen te blijven.
Hij is dan wel zelf geen hunter, maar hij kan les geven in alle creatures.

De rpg'ers zijn dus Winchesters, Castiel en het grootste deel hunters. Of jouw karakter ervaren of onervaren is, mag je zelf weten. We hopen wel een balans te krijgen.
Men kan zich dus aanmelden in deze lessen/training.
Dit kan in je eentje zijn, maar je kan ook in duo's komen (als je dat doet is het logisch al een beetje ervaren hunters te hebben). Overleg dan met een andere RPG'er wie bij wie hoort.

Regels:


Invullen:


Personages
Leiders:
- Dean Winchester ~ SiriuslyBlack ~ 1.2
- Sam Winchester ~ gereserveerd door Lizor ~ 1.2
- Castiel ~ gereserveerd door WillNotLearn

Hunters:
- Beckett “Beck” Alton Fisher ~ Rollins ~ 1.1
- Connor Sean Vermont ~ Wanderings ~ 1.3
- Man ~ gereserveerd door Philia

- Madelyn 'Lynn' Ava Livingstone ~ Philia ~ 1.1
- Dianna Razia Corleone ~ Zamperini ~ 1.2
- Jacelyn Alexandra Deveraux ~ Chronos ~ 1.3
- Vanessa Bhraonáin ~ Serenata ~ 1.3
- Violet Jove ~ Wanderings ~ 1.5

Dit kan worden uitgebreid, er mogen meer dan zes hunters zijn!

Omgeving


Begin

[ bericht aangepast op 28 feb 2015 - 22:17 ]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

MT. Hoe beginnen we?

[ bericht aangepast op 28 feb 2015 - 21:51 ]

Mt.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Mijn topics ^^

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Mijn topics

---

Seasons will change, but I shall remain

MT

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

MT

---

El Diablo.

---

Don't be like the rest of them, darling

Begin (ik denk dat Roos het vergeten was in het topic te zetten) : De RPG begint bij dat de hunters bij het kamp aankomen. Dit kan solo. In groepjes, in duo's... Dean en Sam zijn er al en maken alles klaar tot de hunters arriveren. Ze hebben (nog) niets van Cas gehoord en weten ook niet dat hij hen in de gaten houd(!)

[ bericht aangepast op 28 feb 2015 - 22:07 ]

---

Don't be like the rest of them, darling

Huh oh het staat er niet... Apaahrt. Staat wel in het Word document. Zal het er even bij doen ^^

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

      Mijn lippen zijn vertrokken in een strakke streep wanneer ik in het oude barrel van mijn broer plaatsneem. Het voertuig is een Opel uit 2004, maar mede door het feit dat mijn broer niet op het onderhoud lette, lijkt ze haar beste tijd al gehad te hebben. Wanneer ik, na drie keer opstarten, eindelijk hoor hoe de motor gaat ronken speelt er een zelfvoldane grijns om mijn lippen. Ik moet echt eens een nieuwe auto kopen, spreek ik mezelf toe, alwetende dat ik het nooit zal doen omdat deze auto teveel emotionele waarde voor me heeft. Ik pak mijn zwarte rugtas van de passagiersstoel en neem de inhoud nog een laatste keer door. Vooral wapens, boeken en een oude joggingsbroek. Voor de rest ligt er in de achterbak nog wat kleding dus ik ben er klaar voor. De tom–tom, een navigatie–systeem dat ik laatst gekocht heb, geeft aan dat het zeven uur rijden is. Ik zucht zachtjes maar na drie maanden van het zoeken naar het bovennatuurlijke, ben ik er aangewend geraakt. Ik rijd het pad af van het motel waar ik gisteren en vandaag heb geslapen.
      Na twee tussenstops en heel wat koffie raak ik eindelijk in de buurt van de verblijfplaats van de Winchesters. Ik besluit om nog een snelle tussenstop te maken bij de plaatselijke boekenwinkel. Wanneer ik de winkel inloop begroet een vriendelijk uitziende man me maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik loop naar het rek dat Engelse literatuur boeken bevat en algauw heb ik twee nieuw–uitziende boeken in mijn handen. Een gemeende glimlach verschijnt op mijn gezicht waarna ik ook nog een boek over legendes meegris uit een van de rekken. Gauw reken ik af en binnen een paar minuten bevind ik me weer in de auto van mijn broer. Veilig. Ik stop de boeken in mijn rugzak en start de auto weer op. Alsof hij er zin in heeft hoor ik hoe hij met succes opstart en binnen een kwartier rijden we dan ook een bos in.
      Diep van binnen lach ik zachtjes – het is wel echt wat voor een groep hunters om in zoiets depressiefs als een bos samen te komen, maargoed. Ik stop de auto als ik een paar huisjes in zicht krijg en werp een blik op mezelf via de achteruitkijkspiegel. Geïrriteerd merk ik op dat mijn wallen erg zichtbaar zijn. Vroeger zou ik er tien kilo make–up overheen hebben gegooit. Maar dit is een nieuwe–ik. Ik stap zelfverzekerd uit en sla de rugzak op mijn rug. Ik ben er klaar voor.
      Het duurt niet lang voor dat ik bij het huisje sta en de zelfverzekerheid van net is compleet vervaagt. Ik klop op de deur waarna ik nieuwsgierig naar binnen stap. De twee gestalten moeten vast de Winchesters zijn. Om heel eerlijk te zijn vind ik ze niet erg op elkaar lijken — maar dat hadden mijn broer en ik ook. Als ik nog iets verder naar binnen loop merk ik als eerste hun lengtes op. Iets wat ik behoorlijk ongewend ben aangezien ik langer ben dan de gemiddelde Amerikaan. Ik recht mijn rug zodat ik iets langer lijk en probeer ze in hun ogen aan te kijken.
“Hoi.” Mijn stem klinkt vaster dan ik me voel. “Ik ben Violet Jove.”

[ bericht aangepast op 1 maart 2015 - 11:25 ]

---

[ bericht aangepast op 28 feb 2015 - 23:31 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Dean Winchester | Very Experienced Hunter | Sexy | Jerk | Impatient

Met een zucht zet ik mijn handen in mijn zij en kijk om me heen in de ronde ruimte. Hier gaan we straks hunters trainen. Met langzame stappen kom ik dichter bij de wand die vol hangt met de wapens die we hebben weten te vinden. Hopelijk brengen de ervaren hunters ook nog wat mee. Als ze überhaupt komen. Het moet wel, anders ga ik er persoonlijk voor zorgen dat er sowieso één iemand is om les aan te geven. We hebben dit niet voor niks geregeld en ik wil iets doen, moet iets doen. Het brandt in me, een soort verlangen; dicht bij schuldgevoel, om heel eerlijk te zijn. Mijn vingers sluiten zich om het handvat van een zeis. Met een vloeiende beweging grijp ik het van de muur en zwaai het om me heen. Ik maak hakbewegingen en probeer in balans te blijven terwijl het zware wapen om me heen zwiert. Ik werk er weinig mee en ga proberen ook met deze grote jongen bevriend te raken zodat ik er straks net zo makkelijk mee kan werken als met een pistool of mes. Na een minuut zo met de zeis om me heen te hebben gehakt, hang ik het zorgvuldig terug en loop hijgend naar de deur. Eenmaal buiten doe ik de loods op slot en klop het stof van mijn versleten kleren. De frisse lucht die in het bos hangt is een streng contrast met het stof van de loods en de huisjes die hier staan. Ik loop loodrecht naar de zwarte auto die veilig, maar in het zicht, geparkeerd staat tussen twee grote bomen.
'Hey babe.' Zeg ik zachtjes tegen het dak en strijk liefkozend over het zwart. Ik klop er even op. Mijn oog valt op een zorgvuldig opgevouwen servet op het dashboard. Mijn ogen beginnen te twinkelen als ik me herinner wat er in zit. Ik open de deur en de vertrouwde, goddelijke geur van de auto begroet me. Ik ga op de bestuurdersplek zitten en rijk naar het servet. Ik vouw het open. Een klein stukje taart ligt me nu op mijn schoot te verleiden. Sammy had me bevolen het te bewaren voor als we helemaal klaar waren met de wapens ophangen, dan mocht ik het eten. Tijdens het klaarmaken van deze plek was ik het weer een beetje vergeten, maar nu pak ik hunkerend het stukje op van het servet.
'Wat ben jij een stuk,' zeg ik en zet er voorzichtig mijn tanden in. Ik kreun vergenoegd en zak tegen het hoofdsteun aan. Kauwend sluit ik mijn ogen. Terwijl ik eet, vergeet ik even al het vreselijke, maar zodra het stuk op is en alle kruimels van het servet zorgvuldig ook opgegeten zijn en ik weer uit de Impala stap, wacht de pijn me daar geduldig op. Al die jaren hunten lijkt voor niks te zijn geweest. Het lijkt wel alsof het kwaad niet is verkleint maar juist vergroot, of versterkt. Bobby is er niet meer. Tranen schieten in mijn ogen als ik aan Bobby denk. Mijn tweede vader, alles wat ik had als iemand die op mij lette als een vader dat zou doen. Ik mis hem vreselijk. Ik kan nog steeds niet aan hem denken zonder emoties en misschien zal ik dat wel nooit kunnen. Opeens denk ik ook weer aan Ellen en Jo. Damnit, Dean, niet doen. En aan Castiel. Verdwenen, weg. Vijf jaar lang niets van vernomen. Alsof het nooit is gebeurd. Ik slik de brok in mijn keel vloekend weg en veeg de tranen snel uit mijn gezicht. Ik heb Sammy. Sammy is mijn alles en hij is hier. Ik weet dat hij in het huisje is waar wij zullen slapen en ik besluit om naar hem toe te gaan. Ik strijk nog even afwezig over de lak van de Impala en loop dan naar het huis.
'Dus,' zeg ik als ik binnen kom. 'Alles is klaar om gebruikt te worden. alles hangt klaar.' Ik kijk mijn broer aan. Ik wil iets zeggen, iets- over Bobby? Over waar we mee bezig zijn? Net als ik mijn mond weer open doe, hoor ik een stem achter me.
'Hoi. Ik ben Violet Jove.' Ik draai me om en kijk naar de jonge vrouw die voor ons staat. Even schieten mijn wenkbrauwen omhoog in een verraste beweging en een grijns verschijnt om mijn lippen.
'Hey, gelukkig dat er al één iemand is. Welkom.' Ik heb echt geen flauw idee wat ik moet zeggen en ben dan maar stil. Ongemakkelijk sta ik naast Sammy en kijk achter de vrouw, Violet?, waar ik nog een vrouwelijke gedaante aan zie komen.
'Hallo, ik ben Vanessa Bhraonáin,' hoor ik haar zeggen. Iers, geen twijfel over mogelijk.
'Fijn dat je er bent, Vanessa.' Zeg ik op mijn vriendelijkst en probeer meteen hun gezichten bij de namen te koppelen. Dit gaat nog knap lastig worden.

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Op hoog tempo reed Lynn over de snelweg. De montery deed het nog even goed als toen ze er met haar opa in reed. Ze zong vals mee met al haar favoriete rock liedjes, af en toe was het even stil, als ze een hap van haar burger in haar mond propte. Misschien Was Lynn geen echte dame, maar zo was ze ook niet opgevoed. Vast zou er erger wel een vrouw zijn die weerwolven afslachte met een nagelvijl in haar ene hand en een pincet in haar andere, maar Lynn was het in ieder geval niet. Haar vaders riffle lag in de kofferbak, aangezien ze voor dat ding toevallig wel een vergunning had. Net als voor de rest, maar het zou een beetje raar zijn als een vierentwintig jaar oud meisje een kofferbak vol wapens had. Lynn probeerde net een hap van haar burger te nemen, die misschien net niet in haar hand paste, toen een auto haar bijna afsneed. Haar vocabulaire leek voor even uit alleen maar Vloekwoorden te bestaan voor het meisje adem haalde. Ze lag haar burger terug in het bakje en jammerde even wanneer haar maag knorde. Dit meisje was misschien mager, maar kon eten voor een rugbyteam. Ze stopte haar auto voor het huis waar ze moest zijn en bekeek de andere even. Nog snel griste ze haar burger, haar rugzak en de vanille milkshake mee voor ze uitstapte en de deur dicht gooide. Haar sleutels stopte ze moeilijk in haar zak. De deur van het huis leek open te zijn en als Lynn het goed had gezien waren er al mensen naar binnen gelopen. Met haar elleboog en schouder deed Lynn de deur moeizaam open en ze liep naar binnen. Ze kijkt de vier mensen die binnen staan, twee vrouwen en twee mannen, dat moesten Sam en Dean zijn, dacht ze tenminste. Lynn veegde even met een servetje langs haar mond nadat ze haar hap burger had doorgeslikt en ze glimlachte.
"Hey, ik ben Lynn, " zei ze met een glimlach. " Sorry, ik heb net zo'n vier uur gereden, ik had honger, " verontschuldigde ze zichzelf kijkend naar de extra grote burger met dubbel vlees en dubbel kaas in haar handen. Ze haalde haar schouders even op. Ze zou het er toch wel weer afrennen, dus erg veel gaf ze er niet om. Toch kon ze zich in beelden dat het er vreemd uitzag, aangezien ze zelf klein van stuk was.

---

We've lived in the shadows for far too long.

      Geïrriteerd lees ik de krant door. Eventuele bovennatuurlijke zaken komen voorbij maar dit keer kan ik er niets aan doen. Een gegeven dat me schuldig laat voelen – er gaan mensen dood doordat ik ze nu niet kan redden. Mijn mond is in een streep vertrokken als ik de krant op de achterbank van mijn Audi A6 gooi. Samen met vele anderen dingen zoals wat boeken, kleding, een bh van een meisje dat hier gisteravond haar tijd spendeerde en nu ook de krant.
      Nadat ik wat eten naar binnen heb gewerkt loop ik naar de achterkant van mijn auto waar ik de laadklep open. Messen, pistolen, geweren en andere wapens verschijnen in mijn zicht. Ik pak drie verschillende messen beet en sluit de laadklep. Messen zijn de enige wapens waar ik echt goed mee om kan gaan en hoewel je daar ook tientallen wezens mee kan doen verdwijnen, zou het gebruik van andere wapens mij ook goed uitkomen. De messen verstop ik met gemak in de kleding die ik aanheb en wanneer dat gedaan is ga ik achter het stuur zitten. Het is tijd om Sam en Dean een bezoekje te brengen.
      Gelukkig ben ik in de buurt van hun verblijf er arriveer ik binnen een uur op de plek. Ik parkeer mijn auto min of meer en merk op dat ik als enige in een heel moderne auto rijd, met uitzondering van een lichtblauwe opel die eruit ziet alsof zij haar beste tijd al heeft gehad. Mijn mondhoeken krullen ietwat omhoog vooraleer ik de auto uitstap en hem zorgvuldig op slot zet. Niet dat iemand hem hier snel zou stelen.
      Ik klop beleefd op de deur waarna ik het huisje binnenstap. Het is niet echt cozy ingericht, denk ik spottend. Toch wordt ik vanbinnen iets blijer als ik al deze hunters zie. Ik klap Sam op zijn schouder. “Goed jullie weer te zien.”
      Eigenlijk betekent die zin gewoon dat ik blij ben dat ze nog in leven zijn. Als hunter weet je namelijk nooit wat er gaat gebeuren en je ontwijkt in ieder geval de kans om tachtig te worden. Ik heb al eerder een keer contact gehad met de Winchesters en ik geef toe dat ze behoorlijk wat skills hebben. Gelukkig hecht ik me niet zo snel aan mensen en al helemaal niet aan hunters aangezien die een korte levensspan hebben. Toch zijn de Winchesters aardige mannen, naja, diep van binnen. Daarom lijkt het me ook beter als ze me nog iets kunnen leren over wapens.
      Ik kijk de groep even door – die nu bestaat uit drie mannen en drie vrouwen. Ik laat mijn ogen even over ze glijden en weet dan al meteen wie ik wel en wie ik niet mag. Na dertig jaar heb ik in ieder geval een behoorlijk goede mensenkennis opgebouwd. Uiteindelijk besluit ik mezelf maar voor te stellen. “Connor Vermont.”

[ bericht aangepast op 1 maart 2015 - 1:26 ]

Ik dump de overvolle weekendtas in de kofferbak en kijk even. Kleding, check. Wapens, check. Snel check ik nog de kleine dingetjes en sla dan de kofferbak dicht. Even klop ik op de zwarte lak van de Range Rover en ik loop naar de voorkant. Ik had een tijdje in de jeep van mijn broer gereden, maar uiteindelijk had ik toch iets nieuws nodig. De jeep begon het namelijk langzaamaan op te geven, dus dan koop ik maar beter gelijk iets goeds. Ik stap in en gooi mijn leren jas gelijk op de bijrijdersstoel, om vervolgens de tom-tom in te stellen. Het zou zo'n drie uur duren voor ik er was, maar dat maakt me vrij weinig uit. Ik heb natuurlijk langere tijden gehad. Soms zit je wel acht uur achter het stuur, maar je raakt eraan gewend.
Als alles klaar is start ik de auto en ik hoor de motor bijna gelijk ronken. Ik grijns lichtjes en rij langzaam de weg op. Het appartementencomplex verdwijnt achter me. Ik heb wel een klein en relatief goedkoop appartement voor mezelf, ook al zat ik meestal in een of ander motel. Het is toch fijn om een eigen plek te hebben, ook al was je er vaak niet. Ik haal kort een hand door mijn krullen en kijk voor me uit. Het was vrij rustig, waar ik wel blij om was. Ik haat file's, maar dat komt denk ik omdat ik vrij ongeduldig ben.
Nog geen halfuur later stop ik bij een tankstation. Een volle tank lijkt me toch wel handig en het zou ook niet mis zijn om wat te drinken te hebben. Ik stap uit en begin al snel te tanken. Ondertussen kijk ik kort om me heen. Ik zou niet zeggen dat ik in the middle of nowhere zit, maar erg druk is het niet nee. Ik haal mijn schouders op en wacht af tot het vol is. Vervolgens zet ik het ding terug en loop het tankstation in waar ik even rondkijk. Even sta ik stil bij het drinken en laat mijn blik over de verschillende blikjes en flesjes glijden. Even later heb ik mijn keuze gemaakt. Ik pak een flesje water, een flesje Mountain Dew en twee blikjes cola cherry, om vervolgens naar de kassa te lopen. 'En twee pakjes Marlboro.' zeg ik met een glimlach. 'Komt eraan!' antwoord de jongen. Ik ben geen kettingroker, zeker niet. Maar ik vind het een goede manier om de stress te verminderen. Snel betaal ik alles met mijn creditcard en loop dan met de tas in mijn ene hand en mijn autosleutel in de andere terug. Ik stap in en start de auto weer, waarna ik gelijk het flesje water open en een paar slokken neem. En nu... Op naar de volgende 2,5 uur op de weg..
Zo'n twee uur later rijd ik inderdaad een bos in en ik lach kort. Typisch.. Het duurde dan ook niet lang voor ik de huisjes in zicht kreeg en makkelijk parkeer ik mijn auto naast de anderen. Ik merk dat ik een van de weinigen ben die een 'moderne' auto heeft, nou ja.. Ik haal mijn schouders op en doe snel mijn leren jasje aan om vervolgens de deur te openen. Ik zet een stap naar buiten maar merk dat mijn andere been kort blijft haken. Onhandig als ik soms ben kom ik daarom met een klap op de grond terecht en ik sis even. Mijn ogen sluiten zich kort en ik sta op. Ik klop mijn kleding af en schud even met mijn haar. 'Natuurlijk... Als het niet de monsters zijn, dan zorg je wel zelf dat je gewond raakt..' mompel ik even tegen mezelf.
Ik gooi de autodeur achter me dicht en loop naar het huisje. Snel open ik de deur en kijk even naar de kleine schaafwondjes die net op mijn armen zijn verschenen. Wat een geluk dat ze niet bloeden, of in elk geval niet zo erg. Ik kijk op en kijk even om me heen. Het is wel een beetje... Sober. Maar wat verwacht je dan ook. Ik heb ook meerdere malen in een motel gezeten dat veel erger was dan dit dus ik zal niet klagen. Ik kijk de groep rond. Drie mannen en drie vrouwen, nou ja.. Nu vier vrouwen. 'Hey.' zeg ik met een glimlach en ondertussen loop ik naar de groep toe. 'Ik ben Dianna.' stel ik me vervolgens voor. De mannen staken zoals verwacht wel wat boven me uit, maar wat wil je dan ook met een lengte van 1,68. De vrouwen waren dan weer wel rond mijn lengte. Nou ja, ik ben een keer niet de kleinste. Dat is nieuw...

---

El Diablo.