Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

(MT.)

---

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

---

'Darling, just hold on'

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Hij werd wakker met een vreemd gevoel in z'n lijf, hij keek even opzij, waar hij Alexis zag liggen, die nog leek te slapen en hij glimlachte even. De seks van gisteren was voorzichtig, lief en teder geweest en het was goed geweest. Hij rolde voorzichtig naar haar toe en drukte een kus in haar nek, in de hoop dat ze erop zou reageren. 'Goedemorgen lieverd' fluisterde hij zachtjes in haar oor en nogmaals drukte hij een kus in haar nek. De pijn in z'n lijf kwam nu ook weer terug en hij moest nu eigenlijk snel z'n medicijnen slikken. Hij kwam overeind en de pijn leek alleen maar erger te worden. Hij kon het niet helpen, maar een vloek ontsnapte uit z'n mond en met moeite stond hij op en hoopte hij dat Alexis de vloek niet had gehoord. Nu pas zag hij de donkerrode vlek op z'n kussen en hij slikte. Had hij vannacht bloed uitgehoest? Hij kon het zich niet meer herinneren. Hij keek nog even naar Alexis en besloot maar naar de badkamer te gaan. Ze hadden niet meer met Ezra gepraat, de jongen was gisteren overstuur thuis gekomen en ze hadden maar de helft begrepen wat hij had gezegd, maar dat het met de familie Tomlinson te maken had, dat was zeker. Halverwege de gang naar de badkamer voelde hij een zure oprisping naar boven komen en hij liep sneller en hij kon nog net de pot halen en gaf daar in over. Alles wat hij die avond daar voor had gegeten, kwam er uit, maar wat nog erger was, er zat bloed bij. Met grote ogen keek hij naar de rode brei die daar rond zweefde en nog een keer moest hij overgeven. Hij raakte licht in paniek, want hij had geen idee wat er aan de hand was. Z'n maag protesteerde toen hij voor de derde keer moest overgeven, maar deze keer was het alleen maar gal. Hij moest z'n medicijnen hebben en heel gauw en als het bloeden aan bleef, dan moest hij echt naar de dokter. Hij spoelde het toilet door en liep naar de waterkraan, waar hij snel uit dronk om die vieze nasmaak te verwijderen. Hij besloot dat hij het vandaag aan Alexis moest gaan vertellen, hij zag er slecht uit. Hij spuugde nog een klodder bloed uit en de pijn in z'n lijf was niet om uit te houden en hij moest zich even vast houden aan de wasbak.

---

'Darling, just hold on'

| MT. |

---

That is a perfect copy of reality.

Louis William Tomlinson.
Ik was blij dat het vandaag zaterdag was en ik dus niet hoefde te werken, want daar stond mijn hoofd op dit moment van ook echt niet naar. Toen ik Lizzy gisteren aan de telefoon had, vertelde ze dat Freddie ook in het ziekenhuis lag. Ze had een overdosis genomen. Direct daarna was ik naar het ziekenhuis gegaan, had Ezra met mij meegenomen, al heb ik daarna niet erg veel aandacht aan hem besteedt, ik had wel wat anders aan mijn hoofd. Mijn beide kinderen lagen nu in het ziekenhuis, met Jessie ging het inmiddels dan goed, maar ik maakte mij alsnog veel zorgen over hem. Zijn zelfmoordpoging kwam dan deels door de gebeurtenis in het café, maar dat kon het niet alleen zijn, het ging al langer niet goed met hem en ik had gewoon niets gezien. Hetzelfde gold voor Freddie, ik had gewoon nooit iets van haar drugsverslaving doorgehad, wat voor vader was ik dan?
Zuchtend stond ik op en liep naar de keuken en vulde een glas met water, om dit achterelkaar leeg te drinken. Mijn handen trilden, door de stress, de angst, het verdriet, alle emoties die op dit moment door elkaar liepen. Alles was zo'n grote warboel, Jessie, Freddie, Harry...
Ik pakte mijn telefoon uit mijn broekzak. 'Kan ik je straks zien?' typte ik en stuurde het naar Harry. Ik moest met hem praten, maar ergens had ik ook gewoon zijn steun nodig en hij de mijne misschien ook wel, want ik had gehoord wat er met zijn zoon was gebeurd. Ik hoopte hem straks eigenlijk al tegen te komen in het ziekenhuis, waar ik nu ook heenging, want de kans was groot dat hij daar was en bovendien wilde ik gewoon naar mijn kinderen toe nu.
Ik trok dus vlug mijn schoenen en jas aan en stapte in de auto en reed naar ziekenhuis. Hier aangekomen liep ik eerst naar Freddie's kamer toe. Ik beet even op mijn lip toen ik haar zag liggen, ze zag er nu zo kwetsbaar uit, en ging op een krukje aan haar bed zitten.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:21 ]

---

"Family don’t end in blood”

[Euhm, Esmee... Het is de volgende ochtend...]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Hij kuste Ava nog snel op haar wang, voordat hij het huis vertrok. Het zou bezoektijd in het ziekenhuis zijn als hij daar zou komen en hij moest nu echt een volwassenen gesprek met z'n jongste zoon voeren. Het was er gisteren niet meer van gekomen omdat Kevin te moe was geweest, maar er was nu geen ontkomen meer aan. Hij stapte in de auto, haalde hem van de handrem af en reed naar het ziekenhuis. Onderweg stond de muziek zachtjes aan, maar hij luisterde maar half. Z''n hoofd was een grote warboel. Kevin, Ava, Louis. Bij het ziekenhuis aangekomen, parkeerde hij de auto en liep hij snel het ziekenhuis in, op weg naar de longafdeling. Hij werd even staande gehouden door de hoofdzuster die hem nog het een en ander wist te vertellen over Kevin en hij knikte haar dankbaar toe. Daarna ging hij naar z'n zoon en hij begroette de jongen met een kus op z'n voorhoofd. 'Hoi' zei hij zacht en hij ging naast hem zitten, 'Heb je nog een beetje geslapen? De zuster vertelde me dat je hoogstwaarschijnlijk vandaag nog over geplaatst word naar psychiatrie' Hij beet op z'n lip en keek even naar de infusen. 'Hoelang zijn jij en Jessie al..al bij elkaar'? Vroeg hij toen zacht aan z'n zoon, 'En hoelang doe je dat al..dat snijden'? Hij kon er nog wel mee leven dat z'n zoon op jongens viel, maar de zelfverminking zat hem dwars. Wat was er gebeurd in zijn leven dat hij tot dit besluit was gekomen? Dat het in het gezin rommelde kon hij ook nog wel mee leven. 'Heb je enig idee hoe erg je, je moeder en mij hebt laten schrikken'? Ik werd nu toch wel enigszins boos op hem. Ik wilde gewoon een verklaring van hem hebben, daar had ik recht op. 'Je begrijpt toch hopelijk wel dat we nu hulp moeten gaan zoeken'? Zei ik zo beheerst mogelijk.

---

'Darling, just hold on'

Bain schreef:
[Euhm, Esmee... Het is de volgende ochtend...]

[Jup, sorry, ik ben dom. Ik ga het nu aanpassen.]

---

"Family don’t end in blood”

[Aangepast.]

---

"Family don’t end in blood”

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze hoorde de voordeur dicht slaan en daarna een auto van de oprit afrijden. De enige die dat kon zijn was Louis. Ze zuchtte en liep nu ook naar beneden. Ze hadden amper gepraat gisteren, alleen het hoognodige en nu was hij weer weg, hoogstwaarschijnlijk naar het ziekenhuis. Zij ging nu ook maar, dat hij niet even op haar had gewacht, stak wel een beetje. Maar hij had ook zo zijn verdriet, ze moest hem nu maar even laten. Ze pakte haar huissleutels en de informatie die ze had opgezocht op het Internet en liep toen het huis uit. Ze stapte op de fiets en reed naar het ziekenhuis. Daar aangekomen ging ze rechtstreeks door naar de kamer van Jessie. Ze trof daar geen Louis aan, wat alleen maar kon betekenen dat hij bij Freddie was. 'Hoi' zei ze zacht tegen haar zoon en ze wreef even voorzichtig over z'n haren. 'Heb je een beetje kunnen slapen'? Vroeg ze hem toen. Ze haalde uit haar tas de formulieren die ze even daarvoor, thuis, had uitgeprint. 'Ik wil dat je dit even door leest' zei ze toen en ze gaf hem de formulieren, 'het gaat over een kamp, waar ze kinderen zoals jii naar toe sturen die te maken hebben met suïcidale gedachtes' ze beet op haar lip en keek naar haar zoon. Wanneer was het toch mis gegaan met hem? Ze had er geen idee van. 'Die mensen gaan je helpen, zodat je weer zin in het leven krijgt' Ze ging naast hem op de stoel zitten. 'En misschien denk je dat het bullshit is en dat je het toch niet gaat doen, maar je vader en ik hebben het beste met je voor' Ze haalde diep adem en keek hem streng aan. 'Als je zuster..ook weer wakker word, zullen we haar ook gaan helpen' Ze beet op haar lip. 'Zodat jullie je leven weer op de rails krijgen' Ze knikte hem bemoedigend toe.

---

'Darling, just hold on'

Alexis Bianca Payne-Douedan.

Ze werd gewekt door een paar lippen in haar nek en een zachte stem in haar gehoorgang. Daarna werd er naast haar bewogen en ineens hoorde ze een vloek. Het deed haar fronsen terwijl ze haar ogen half opende en zich draaide. Om hem bedenkelijk na te kijken terwijl haar blik op het kussen belande. Bloed. Het klopte niet, helrmaal niet, maar ze probeerde niet in paniek te raken, haar zorgen werden groter, maar ze wou niet meteen over de rooie gaan, wat dit betreft kon ze wel weer heel rustig blijven, gek. Ze kwam het bed uit, was nooit iemamd geweest om lang te blijven liggen, en ging al snel de gang op. Er kwamen geluiden uit de badkamer, braakgeluiden en ze ging naar de kamer, om de deur rustig, maar stern te openen. Haar blik viel op haar man, hii zag er niet uit. En toen ze het bloed in de gootsteen zag stopte haar hart even. Nee. Ze was dan wek rustig over dingen rondom menselijk gezondheid, maar ze kon ook heek goed zien dat er eat was en wat het allemaal zou kunnen zijn. En dat wareb geen goede dingen. Ze keek hem bezorg aan "Wat is er aan de hand?" vroeg ze voorzichtig, met een licjtelijk strenge ondertoon. Ze moest niet laten zien dat ze in haar hoofd nu lichtelijk in paniek was, dat deed ze ook niet bij cliënten met ernstige klachten. Dus ging Alexis uit en kwam de hartchirurg daarvoor in de plaats. [/i]

---

Reality's overrated.

Kevin William Styles
Ik was wakker geworden in mijn eigen bed, wat me kort in paniek liet schieten, maar een zuster wist me wel weer te kalmeren. Het was eigenlijk wel logisch dat ik niet bij hem had mogen slapen, maar het was toch wat minder om niet bij hem in de buurt wakker te worden. Ik had een klein ontbijtje gekregen en opgegeten. Het was opzich goed te eten, maar ik had liever gewoon een kom havermout van mijn moeder gehad. Ik had net mijn ontbijtje op en wilde vragen voor nog een glaasje water, voor mijn hoofdpijn en zere droge keel, toen mijn vader binnenkwam, duidelijk met veel zorgen aan zijn hoofd. Ik vroeg toch om het glaasje en trok toen mijn benen iets op. "Hey pap." zei ik schor bij het kusje op mijn voorhoofd. Ik luisterde naar zijn woorden en slikte bij de woorden over de verplaatsing van afdelingen. Misschien dat ik bij Jessie op de kamer kwam liggen, al was er weinig kans. Toch stond het me echt niet aan om die kant op te moeten. Sinds Jessie had ik nog maar weinig last gehad van mijn depressie. Het was er nog wel en sloeg nog wel eens hard toe, maar het was al tijden niet heel erg gehad, zelfs al was ik verre van emotioneel stabiel geweest. Ik beet wat op mijn lip en keek mijn vader toen aan, omdat hij weer tegen me begon te spreken. Het begon rustig, waardoor ik iets opgelucht ademhaalde, maar al snel stokte mijn ademhaling en sloeg mijn hart omhoog door angst en schuldgevoel. Mijn vader was duidelijk boos op me en dat hielp niet met mijn woorden op orde krijgen. Na een tijdje kreeg ik mijn hartslag en ademhaling weer onder controle, wat duidelijk werd door het rustig wordende gepiep van de machines. De zuster bracht mijn water in de tussentijd en controleerde mijn infusen, voor ik een slokje water nam en mijn mond open trok toen we weer met z'n tweeën waren. "Jessie en ik hebben nu al bijna 6 maanden iets, morgen precies. Ik wilde hem morgen hoe cliché ook meenemen op een rondvaart over de Thames. Het snijden heeft me lang in z'n greep gehouden, vanaf mijn 14e, maar zodra de relatie begon heb ik geen mes meer aangeraakt, niet tot gister. Ik weet dat ik het niet had moeten doen, maar het was gewoon te aanlokkelijk toen het enige licht uit mijn leven spontaan eruit gerukt leek te worden. Ik heb er nu enorm veel spijt van, zeker zonder jou of mama in te lichten. Het was niet mijn bedoeling om jullie te laten schrikken of pijn te doen. Ik wilde alleen mijn eigen pijn verlichten. Ik hoef geen hulp, alleen wat liefde van jou, mama, en Jessie, meer niet. Ik heb gewoon wat lichtpuntjes nodig die aan de duistere hemel blijven staan, meer niet, dan komt het wel goed." gaf ik allemaal eerlijk en zachtjes toe. Ik sloeg mijn grote groene ogen dicht en krulde me op voor zover mijn pijnlijke lichaam dat toestond. De woorden waren zeker niet makkelijk over mijn lippen komen zetten, maar ik wilde niet meer liegen, dat had namelijk al veel te lang geduurd.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Het vreemd om alleen wakker te worden, en al helemaal in een bed dat niet het mijne was. Normaal gesproken was ik ergens midden in de nacht wel naar Freddie gegaan en gister was ik in slaap gevallen met Kevin in mijn armen, dus er klopte niets van en het verwarde me ontzettend. Toen er werd opgemerkt dat ik wakker was probeerden ze een ontbijt bij me naar binnen te krijgen, maar dat eindigde op het kastje naast mijn bed omdat ik absoluut geen eetlust had en het gevoel had dat ik over mijn nek ging als ik wel at. Drinken hoefde ik ook niet, ze moesten me gewoon met rust laten en laten slapen. Dat werd me dus niet gegund want later kwam mijn moeder de kamer in en aaide ze even door mijn haar. Ik voelde de preek al hangen en rolde daarom even om de onschuldige vraag hoe ik had geslapen. "Prima," antwoordde ik zacht, gezien mijn stem nogal vervormd klonk. Het was een leugen, want in werkelijkheid had ik misschien net twee uur kunnen slapen. De pijn in mijn polsen was namelijk weer op komen zetten en ik was te koppig geweest om een zuster te vragen voor morfine, waardoor dit het resultaat was. Ik trok een wenkbrauw op toen ik zag dat ze een aantal papieren uit haar tas haalde en die aan me overhandigde. Net toen ik het wilde lezen verteld ze me wat het was en ik liet het meteen op mijn schoof vallen. Ik liet haar rustig uitpraten voordat ik met mijn weerwoord kwam. "Mam, ik hou echt van jou en papa, oké? Maar ik ga helemaal nergens heen, zeker niet naar een plek waar er word benadrukt hoe 'ziek' ik wel niet ben en waar ik gedwongen word gelukkig te zijn. Dat kan ik niet, je kan geluk niet opdringen en zeg niet dat ik niet weet waar ik het over heb, want ik heb het zo vaak geprobeerd, je hebt geen idee. Geluk moet vanzelf komen, niet door met mensen te praten die ik niet ken, hetzelfde probleem hebben of denken dat ze me kennen. Geluk is wanneer ik met Freddie in de vensterbank zit te praten of alles en nog wat, zonder zorgen, het is als ik met Kevin of Ezra ben en ik kan zien, zelfs voelen hoeveel ze om me geven en dat ik datzelfde terug kan geven, niet om naar een of ander kamp te gaan waarvan je weet dat ik het niet wil," gooide ik er allemaal in een keer uit, voor ik mijn hoofd terug op het kussen legde. Het was teveel ineens, het slaapgebrek, de zorgen en de pijn, het maakte me duizelig en zorgde ervoor dat ik zelfs met liefde een spuitje kreeg om onder zeil te raken, want ik kon dit niet allemaal in een keer aan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Gister bij het feest waren er zeker vreemde vonken geweest tussen mijn vrouw en mij die er in jaren niet waren geweest, misschien kwam het door haar strakke jurkje, misschien door de drank. We hadden het gezellig gehad, ik had een aantal glazen gedronken, en we waren samen in bed beland. We sliepen elke avond wel in hetzelfde bed, maar de echte liefde was er niet meer geweest. Toch leek het vuur van jaren geleden terug te zijn geweest. We hadden seks gehad, heerlijke vurige seks, maar vol van liefde. Het was zo anders geweest dan met Freddie, maar enorm fijn. Toch had ik een grote fout gemaakt. Ik had haar per ongeluk, alleen uit het feit dat we in jaren eigenlijk niets hadden gedaan, zeker niet lekker, Freddie genoemd toen ik klaar kwam. Daarna had ik haar maar gewoon een kus gegeven en welterusten gewenst alsof het niets was, maar ik had niet kunnen slapen. Het had me te erg dwars gezeten, waardoor ik nogsteeds wakker lag. Ik kroop dus maar uit bed, trok een boxer aan, en maakte compleet brak en met een knallende koppijn een ontbijtje voor Céline. Daarna nam ik een aantal pijnstillers in. Ik bracht haar het dienblad met twee beschuitjes met boter en brie, wat roerei, en een glas jus d'orange met een roos uit de tuin in een vaasje. Ik zette het op haar nachtkastje en trok toen snel een grijze joggingbroek en een wit hemd aan, om beneden mijn gympen aan te trekken en met de honden de deur uit te gaan om te gaan rennen door de velden.Ik wist dat het slecht voor mijn gewrichten was, zeker nu ze weer meer pijn begonnen te doen, maar ik moest echt even het huis uit. Ik werd compleet gek binnen de muren en moest even alles uit mijn systeem krijgen om dit te kunnen overleven.

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Het was een nog best heel gezellige avond geweest, ondanks mijn zorgen over hoe onze dochter zou reageren op het nieuws dat ze nog een broertje of zusje kreeg en hoe het met Lizzy haar gezin ging. De stapel alcoholflessen die in onze slaapkamer hadden gelegen toen ik Zayn aan had getroffen spookte ook nog ergens rond, maar niet vooraan mijn prioriteitenlijstje. Zelf dronk ik op een glas champagne per jaar op onze trouwdag na niets, maar ik wist dat Zayn af en toe een biertje dronk met de andere mannen uit het dorp. Misschien dronk hij er af en toe ook een thuis en had hij besloten op te ruimen omdat hij ze altijd maar had laten slingeren. Het leek niet echt bij hem te passen, maar ik ging er niet over oordelen voor ik het hele verhaal wist. Na een toch hele fijna avond als gisteravond, had ik eigenlijk ook helemaal geen zin om hem ernaar te vragen. Ik kroop in ons kleine tweepersoonsbed iets dichter tegen hem aan en bekeek zijn prachtige gelaat. Kleine rimpeltjes verschenen nu rond zijn ooghoeken, en een paar grijze haren in zijn gitzwarte haar, maar het maakte hem niets minder mooi. Hij werd gratieus oud en ik probeerde hetzelfde te doen, maar toch kon ik stiekem niet zonder mijn dagcrème. Zijn kaak vertoonde lichte stoppels en zijn lange wimpers, waar bijna iedere vrouw jaloers op zou zijn, lagen rustig op zijn gave huid, omdat zijn oogleden zijn prachtige kijkers verscholen in een schijnbaar rustige slaap. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en luisterde naar zijn hartslag. Gisteravond was ik letterlijk ingestort op het bed, zo moe was ik geweest. Al was het me nog wel gelukt om me om te kleden in mijn nachthemd, wat eigenlijk een heel oud shirt van Zayn was, uit de tijd dat we voor de eerste paar keren bij elkaar logeerden. Ook had ik mijn haren nog losgemaakt, zodat ik nu met een waaier aan klittende manen om me heen lag. Ik vond alles best nu ik gewoon, net als vroeger, stil naar zijn hartslag kon luisteren terwijl hij nog sliep op een luie zaterdag, net als het jaar dat Cassandra in mijn buik groeide. Jammergenoeg was dit fijne moment van korte duur, want golven van misselijkheid kwamen over me heen. Ik krabbelde met moeite uit bed en snelde naar de wc. Ik wist me nog net op tijd boven de pot te hangen voor ik een lading maagzuur en gal eruit gooide, samen met nog wat kleine stukjes aardbei met chocolade, die Zayn en ik elkaar hadden gevoerd in de kou op de markt gister.

[ bericht aangepast op 16 feb 2015 - 0:40 ]

---

Bowties were never Cooler