MSV - Kostschool het Hunderen 05 - Speeltopics

Het verhaal speelt grotendeels op de school en het terrein zelf af. Het begint tijdens het kerstgala. Uiteraard is de school vrij streng en zijn alcoholische consumpties alleen toegestaan voor leerlingen boven de zestien jaar. Tijdens het gala wordt door de adjunct-directrice mevrouw De Waard een aankondiging gedaan.
Enkele jongeren uit een paar Engelse internaten zullen in het nieuwe jaar enkele maanden op de kostschool verblijven. Het zijn stuk voor stuk probleemjongeren die uit huis zijn geplaatst, maar zich zo goed hebben gedragen dat de scholen ze een plaatsje op Het Hunderen hebben aangeboden om hun gedrag te belonen en in de hoop dat ze wat van de manieren van de welgestelde, Nederlandse kinderen zullen overnemen.
De Britse jongeren komen bij de Nederlanders in de klas. Veel lessen zullen daarom in het Engels worden gegeven. Zo hoopt Het Hunderen ook de Nederlandse leerlingen het een en ander bij te brengen over de Engelse taal en cultuur.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hoe gaan jullie dit nu trouwens doen? Jullie zijn niet aan de man. Je moet jezelf wel eens laten verwennen af en toe hoor,' zei Cora tegen beide meisjes. 'Dat verdienen wij vrouwen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Oh, ik heb een man die op me wacht, hoor. Ik wed dat Aidan nog steeds alles voor me doet. Zeker nu het uit is met die rooie.'

Every villain is a hero in his own mind.

Zuchtend sloot Stef de deur achter zich. En nu? Hoelang zou het duren voordat Floyd op het matje geroepen werd? Werden Maggie en hij dan onmiddellijk geschorst of kregen ze alleen een aantekening? Het zat hem niet lekker dat hij niet wist wat er ging gebeuren en wat hem eventueel te wachten stond. Floyd werd vast razend als hij hierachter kwam.
‘Ik had gedacht dat ik me nu opgelucht zou voelen,’ verzuchtte hij.

[ bericht aangepast op 24 okt 2016 - 21:40 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Tracey haalde haar telefoon uit haar zak en staarde naar het scherm. Ze kon niet echt lezen wat er stond. Haar gedachten waren bij Tony. Wat had hij gedaan? Wáárom had hij dat gedaan? Ze klemde haar kiezen op elkaar en concentreerde zich op het berichtje van Jurian.
Hé. Hoe gaat het?, stond er.
Haar vingers gingen van letter naar letter. Voor ze het goed en wel doorhad, had ze Ik wil hier weg getypt.

Every villain is a hero in his own mind.

Aidan zat op zijn bed, met een kussen in zijn rug tegen de muur. Hij probeerde zich op de Engelse tekst te concentreren die hij moest lezen, maar hij kon zijn aandacht er niet bij houden. Hij dacht steeds aan Annie, aan hoe ze elkaar kusten. Hij voelde kriebels als hij eraan terugdacht. Waarom hadden ze het eigenlijk uitgemaakt? Gek genoeg wist hij het niet eens meer. Hij kon niet één goede reden bedenken waarom hij haar had laten gaan. Wat was hij stom geweest!
Hij pakte zijn telefoon, opende het whatsapp gesprek met haar en bleef er even vertwijfeld naar staren. Kon hij haar niet beter met rust laten? Waarschijnlijk had hij alles sowieso al erger gemaakt. Of voelde zij hetzelfde als hij? Uiteindelijk besloot hij niets over de kus te zeggen en alleen te vragen of ze al meer wist over de toestand van haar zus. Hij wist dat ze heus wel wat zou laten weten als dat het geval was, maar hij wilde dat ze wist dat hij aan haar dacht.

Every villain is a hero in his own mind.

'Och ja, ik zou graag dat smoelwerk zien als je dat voor elkaar kan krijgen,' lachte Blair. 'Onbetaalbaar zeg ik je.'
'Doe niet zo lullig. Annie is best aardig,' zei Cora.
'Een rooie snol. Meer niet. Ik heb zelf ook wel weer eens een man nodig. Er loopt op school verder weinig rond.'

[ bericht aangepast op 24 okt 2016 - 22:01 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Annie lag op de dekens van haar bed. Ze staarde afwezig voor zich uit en dacht aan Charlie. Ze zou het beeld van haar gehavende gezicht nooit meer kwijtraken. Alle enge slangetjes en piepjes van apparaten. Ze hoorde de piepjes nog steeds echoën in haar oren. Toen ze haar telefoon naast zich voelde zoemen keek ze pas op. Haar nek was een beetje stijf, omdat ze niet goed had gelegen. Het was een berichtje van Aidan. Ze betrapte zichzelf erop dat ze nerveus werd van de gedachte aan hem. Ze opende zijn bericht en vond het lief dat hij vroeg hoe het met Charlie ging. Ze baalde dat ze op zo'n onfortuinlijk moment hadden gekust. Van de kus zelf baalde ze zeer zeker niet. Hij gaf haar nog steeds hetzelfde warme gevoel en ze wenste dat hij nu bij haar was om haar te troosten.
Ze is op dit moment stabiel, maar ze is nog niet bij geweest helaas ;(
Annie draaide zich op haar zij en vroeg zich af wat ze nog meer moest typen. Wat durfde ze wel en niet te vragen?
Ik maak me grote zorgen.. Lief dat je mee was gekomen.
Of hij dat nu misschien wel of niet gewild had, hij was er toch voor haar.

[ bericht aangepast op 24 okt 2016 - 22:21 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Nadine knikte. Ze wist zeker dat De Waard haar wel serieus nam, maar het was frustrerend om niet te weten wat er nu precies zou gebeuren.
'Ze weet hoe Floyd is,' zei ze zacht. 'Ze laat ons vast niet aan ons lot over.'
Ze zei het meer om zichzelf gerust te stellen, want ze kon er niet van uit gaan dat de Qaard echte en oogje in het zeil zou houden/ En wat wilde ze tegen hem doen? Als hij echt kwaad gemaakt werd, zou het hem vast niet meer kunnen schelen dat er leraren toekeken hoe hij hen in elkaar zou slaan. Straf zou hij toch wel krijgen. Ze slaakte een zucht.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Als je moest kiezen, voor wie zouden jullie dan gaan?’ vroeg Darcia nieuwsgierig.

Every villain is a hero in his own mind.

'Stef,' zei Cora.
'Stef?' krijste Blair. 'Ben je wel goed bij je hoofd Cora? Die jongen is hartstikke poot.'
'Helemaal niet. Hij is aardig. Jij vindt iedereen die geen interesse in jou toont een poot.' Blair sloeg verongelijkt haar armen over elkaar. Cora werd haar veel te brutaal de laatste tijd.
'Ik heb geen idee voor wie ik zou gaan. Jij?' vroeg ze aan Darcia.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

‘Geen probleem hoor,’ schreef Aidan terug. Zijn vingers zweefden vertwijfeld boven de knoppen. Hij wilde meer zeggen. Maar wat? Ik hoop dat je straks een beetje kunt slapen.
Het was een onzinnige reactie, al hoopte hij dat echt. Hij wilde echter niet dat het gesprek over was. Hij miste haar, en hij begreep niet waarom dat gevoel opeens zo veel sterker was dan de vorige weken. Twijfelend keek hij weer naar zijn telefoon. Moest hij het haar zeggen? Zou dat haar opbeuren? Of bracht het haar juist in verwarring? Met een zucht gooide hij zijn telefoon van zich af.

Every villain is a hero in his own mind.

‘Oh kom op, je liegt dat je barst. Als je Stef zo afsnauwt – wat ik best begrijp – dan móeten er in elk geval jongens zijn die je beter liggen,’ vond Darcia. Ze vond de gedachte dat iemand wat met Stef zou willen verwerpelijk. Hij was raar, met zijn make-up en zijn gothic kleren. Hij hoorde eerder in een freakshow thuis en ze vroeg zich af wat Cora in vredesnaam in hem zag. Daar kon maar beter zo snel mogelijk een einde aan komen. Daar kon haar vriendin alleen maar van opknappen.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik denk dat ik zo maar naar mijn nest ga.' Het was nog niet zo heel laat, maar al dat gedoe met Floyd en Benjamin had hem uitgeput. Helaas duurde het nog veel te lang voordat de volgende vakantie aanbrak.

Every villain is a hero in his own mind.

'Niet bepaald. Vindt jij iemand zo dusdanig interessant dat je met hem wilt flikflooien dan? Ik kan me even niemand indenken.'

[ bericht aangepast op 14 nov 2016 - 21:19 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Een paar seconden nadat Tracey de woorden had getypt, werd ze gebeld. Moest ze opnemen? Ze had het gevoel dat ze bij het geringste kon gaan huilen en dat wilde ze niet. Er was helemaal niks ernstigs aan de hand. Gewoon de zoveelste vriend die blijkbaar niet gewoon een vriend van haar was. Maar dat hoefde toch niets te veranderen aan hun vriendschap? Jurrian gaf nog steeds om haar, anders zou hij haar nu niet bellen. De neiging om hem weg te drukken was groot, maar ze wist dat het hun relatie geen goed zou doen. Zíj was degene die haar excuses moest aanbieden.
‘Hé. Wat is er aan de hand?’
Tracey zocht naar woorden. Ze was niet van plan om hem te vertellen dat Tony geprobeerd had om haar te zoenen. ‘Niks, laat maar. Ik heb het hier gewoon een beetje gehad.’
‘Zal ik je ophalen? Het is toch bijna weekend. Breng ik je zondagavond weer terug?’
Een heel weekend alleen met Jurrian gaf haar een beklemmend gevoel, maar de gedachte dat ze Tony morgen of overmorgen onder ogen zou moeten komen was niet veel beter.
‘Kee.’
Misschien moest ze het gewoon proberen. Na het weekend zag ze dan wel weer verder. Ze stopte wat kleren in haar tas, schreef een briefje dat ze na het weekend weer terug was – voordat De Waard de politie zou inschakelen – en klom via het raam naar beneden. In de schaduwen van de struiken liep ze naar het hek toe, waar het gek nog steeds niet was gedicht (of iemand had hem weer opengemaakt).

Every villain is a hero in his own mind.