[RPG] Inferno— Rollentopic - Rollentopics

| Wezen |

• Volledige naam •
Dremira Shadowend

• Bijnaam •
Bijna iedereen kent haar simpelweg als 'de necromancer'. Ze deelt haar echte naam maar zelden en vindt het fijn dat de mensen haar kennen bij haar bijnaam. Het woord alleen boezemt al heel wat angst in.

• Leeftijd •
964 jaar oud. Telkens er iemand sterft, voedt ze zich met de jaren die ze zijn mislopen. Op die manier is ze erin geslaagd haar jeugdige uitstraling al voor enkele eeuwen te bewaren.

• Geslacht •
Vrouw

• Specialiteit •
Dremira is een necromancer, dat betekent dus dat ze doden kan oproepen en laten herrijzen. Ook een andere belangrijke taak is voor haar weggelegd. Zij moet de zielen van de overlevenden beoordelen en kiezen hoelang ze nog in het inferno zullen moeten blijven voor ze verder mogen voor reïncarnatie. De zielen voelen zich rusteloos en gevangen zolang ze zich in het inferno bevinden en dus is het een soort straf voor hun daden toen ze nog leefden. Toch is Dremira zeer liefdevol over de zielen. Ze probeert hun verblijf zo aangenaam mogelijk te maken en voert graag geruststellende gesprekken met ze.
Wanneer ze de drang voelt om zich te verdedigen kan Dremira een dode tot leven wekken. Dat wil zeggen dat ze zijn lichaam tijdelijk weer rond zijn geest kan laten materialiseren. Natuurlijk hangt hoeveel ze er kan oproepen af van hoe ver het lichaam al vergaan is. Wanneer ze het lichaam van iemand terughaalt die al eeuwen dood is en enkel nog bestaat uit botten, kost haar dat minder energie. Zo kan ze er wel drie tegelijk van oproepen. Natuurlijk zijn deze dan wel best makkelijk te verslaan en na die drie is haar energie bijna helemaal verdwenen, waardoor ze wel moet uitrusten. Sterker en dus beter als ze zich wil verdedigen zijn de zombie-achtige lichamen. Die, die nog niet helemaal vergaan zijn en nog weerstand bieden. Zij heeft dan ook zeer veel energie nodig om hen op te roepen dan ze nodig heeft voor de skeletten. Het gebeurt maar zelden dat ze er meer dan één kan oproepen voor haar energie uitgeput is. Zij zullen echter veel moeilijker te verslaan zijn.
Deze levende doden heeft ze echt wel nodig om zichzelf te verdedigen. Aangezien ze geen materiële dingen kan zien, moet ze proberen afgaan op de handelingen van de zielen van levenden. Wanneer men iets in een reflex doet of als ze even niet goed op let, kan iemand haar aanvallen zonder dat ze het door heeft. Zielen zijn immers redelijk moeilijk om op te concentreren, waardoor je al snel de beweging van de ene mist, terwijl je naar de andere kijkt. Daarom houdt ze meestal ook afstand van anderen en gaat ze zeker nooit op een groep af.

• Uiterlijk •
Dremira heeft stijle zwarte haren, die tot aan de helft van haar rug vallen. Van tussen haar zwarte haarbos, komen twee lichtbruine horens tevoorschijn, die zich kronkelend naar de grond liggen, daar waar al haar krachten zich concentreren.
Meestal draagt ze een lichte zwarte jurk, die tot op haar enkels komt en haar rug bloot laat. Wanneer je haar van achteren zou zien, zou je kunnen denken dat ze zelf een skelet is. Haar ruggenwervels en ribben zijn makkelijk te zien onder haar huid.
Dremira is best lang, maar die gedachte wordt vooral gewekt door hoe mager ze is. Eigenlijk is ze maar 1m74 groot, wat natuurlijk niet klein is, maar niet zeer uitzonderlijk kan worden genoemd.
Het meest opvallende aan haar zijn haar ogen. De linker is spierwit en dient om de gestorven zielen te kunnen waarnemen. Met haar rechteroog kan ze dan weer de zielen van de levenden zien, die nog vastgeketend zijn aan hun lichaam. Ze kan van niemand het echte uiterlijk waarnemen. Het enige wat voor haar zichtbaar is zijn de zielen. Ze wordt altijd geleid door enkele overleden zielen, zodat ze nergens tegen zou kunnen lopen, aangezien ze geen materiële dingen kan waarnemen.
Wat verder opvallend is aan Dremira is dat er geen tranen over haar wangen lopen, wanneer ze huilt. Haar ogen zullen dan overstromen met bloed. Gelukkig huilt ze nooit, toch zeker niet in het openbaar.

• Karakter •
Dremira heeft een zeer aardige en moederlijke kant. Eentje die ze maar per uitzondering toont aan anderen, behalve haar zielen. Voor haar zielen bewaart Dremira een speciaal plaatsje in haar hart. Zonder de lichamelijke druk en het vergif dat van de aarde af wasemt, om vervolgens te worden ingeademd, zijn zielen niet onderhevig aan het gekonkel dat zich in de gedachten van de mens afspeelt. Zodra zielen zijn bevrijd, bestaat er geen slecht meer in hun. Er is dan ook geen verschil tussen mens en dier of tussen man en vrouw te zien. Dremira weet hoe eerlijk en puur die zielen zijn, waardoor ze ook hun gezelschap verkiest. Toch blijft elke ziel zijn eigen karakter hebben, wat zorgt voor een heerlijke variatie in haar plicht.
Het is dan ook begrijpelijk dat Dremira veel tijd alleen doorbrengt, tenminste zo lijkt het voor de rest. Natuurlijk is ze nooit alleen. Ze blijft altijd in contact met de zielen en wanneer er niemand in de buurt is, praat ze bijna de hele tijd met hen. Voor Dremira bestaat het enige verschil tussen de levenden en de doden erin dat de levenden je nog kunnen bedriegen en beliegen. Om die reden heeft ze dan ook een bijna instinctieve haat tegen de levenden. Het is moeilijk om als levende haar vertrouwen te winnen, zeker omdat ze al eerder wat heeft meegemaakt wat haar mening enkel heeft bewezen...
Voor de levenden kan ze dus zeer hard zijn. Ze voelt zich snel in het harnas gejaagd en houdt iedereen op afstand. Dat doet ze niet alleen fysiek maar ook emotioneel. Beide doet ze om zichzelf te beschermen. Ze komt zeer angstaanjagend over en versterkt dat imago maar al te graag met haar gedrag. Liefst wordt ze met rust gelaten en dat verwezenlijkt ze dan ook meestal door angst in te boezemen in de harten van degenen die haar willen toe naderen.
Al met al lijkt Dremira niet zo'n slecht persoon, toch kan ze snel zeer kwaad worden. Zodra ze kwaad wordt, is het net alsof er een bom is ontploft. Ze zal zich altijd vol overtuiging in haar woede storten en daarbij twijfelt ze er niet aan om alles wat haar in de weg staat te vernietigen. Het is een demonisch kantje van haar dat ze niet onder controle krijgt. Ook al moet ze toegeven dat ze er niet heel erg haar best voor doet ook.
Tot slot is Dremira iemand die lang over dingen kan zitten peinzen. Ze denkt veel na, soms te veel. Ook is ze best intelligent, wat natuurlijk komt omdat ze met zoveel zielen gesprekken kan voeren. Alle geniale geesten zijn al bij haar gepasseerd.
Wat Dremira nog meer haat dan de levenden zijn de mensen. Niet alleen zijn zij levend, ze horen ook helemaal niet thuis in haar wereld. Toen er vijf jaar geleden mensen in Inferno terecht waren gekomen, heeft ze ze niet bepaald een warm welkom gegeven en dat zal ze niet snel doen. Al wat menselijk is, is puur bedrog en leugens. Ze ziet de zielen in hun lijden, omdat ze opgesloten zitten in een lichaam vol haat en nijd. Een mens kan maar beter niet te dicht bij haar in de buurt komen...

• Extra •
Dremira woont zeer cliché op een kerkhof in een griezelig bos, waar alle bomen hun kale scherpe takken vervaarlijk rond zwiepen. Ze slaapt in een tombe, die eigenlijk bedoeld is voor overledenen, maar aangezien er nooit iemand is komen te liggen, heeft zij zich de plaats toegeëigend.