• TWINTOWN.



    It's double the giggles,
    and double the grins,
    and double the trouble,
    if you're blessed with twins.


    ‘Mevrouw Lade, u heeft een knappe jongen en een prachtige meid,’ kondigde de zuster aan terwijl ze de jonge moeder haar kinderen aangaf.
    De kersverse moeder droeg een brede glimlach op haar gezicht, ondanks dat ze natuurlijk al wist dat ze een tweeling zou krijgen – en dat ze gezond zouden zijn. Alles klopte, zoals het dat al dertig jaar deed.


    In Brookmouth – al noemt het volk dat er woont het Twintown, Virginia is al zo’n dertig jaar iets vreemds aan de gang dat inmiddels een normaliteit lijkt te zijn. Er worden enkel eeneiige tweelingen geboren, en dan ook echt niets daarbuiten. Zo gaat het al dertig jaar, en er is nog geen excentriekeling geweest die één kind, of drie kinderen wist te produceren.
    Ondertussen zijn de oudsten tweelingen al dertig jaar, en de jongste zijn zojuist geboren, er lopen alle leeftijden tussendoor. Niemand lijkt er echter meer naar om te kijken, er wordt namelijk gesproken over God, en hoe hij dit stadje nieuw leven in wilde blazen – aangezien de vergrijzing toe leek te nemen. Er wordt dan ook van de tweelingen verwacht dat zij iedere zondag naar de kerk gaan om te bidden tot de Godin van de vruchtbaarheid.


    Rollen.
    Mannen.
          × Judas Levi Parker. || Drieëntwintig || Ambrose || 1.3
          × Michael 'Mike' Thomas McGee. || ComingToTheTree || 1.3
          × Cooper Isaac Miller. || Twintig || Rawhide || 1.14
          × Tyler Lucifer Castillo. || Tweeëntwintig || Orton || 1.7
          × Luciano Xavier Castillo. || Tweeëntwintig || Amaris || 1.15
          × Bently Eli Miller. || Twintig || Gally || 1.14
          × Finn || Vierentwintig || Tsuchiya || 1.10
          × Heath – || Vierentwintig || Braniel || 1.12

    Vrouwen.
          × Royce Millicent Ainsworth || Tweeëntwintig || Determine || 1.6
          × Emily 'Em' June McCallie. || Zeventien. || TheHangingTree || 1.4
          × Selah Lois Parker. || Drieëntwintig || Weekes || 1.10
          × Samantha Riley Valentino. || Achttien || Orton || 1.3
          × Silena Mae McCallie. || Zeventien. || MetUpAtMidnight || 1.9
          × Madeline 'Mady' Sara McGee. || TheHangingTree.
          × Jacelyn Amelie Morales. || Tweeëntwintig || Sangster || 1.13
          × Avery Elizabeth Morales. || Tweeëntwintig || Dornan || 1.12
          × Nelaeryn Arlen Ainsworth. || Tweeëntwintig || Duvaineth || 1.17
          × Bezet. || Davon.
          × Bezet. || Denys.


    Tweelingen.
          × Judas Levi Parker. || Ambrose » Selah Lois Parker. || Weekes
          × Michael 'Mike' Thomas McGee. || ComingToTheTree » Madeline 'Mady' Sara McGee. || TheHangingTree
          × Cooper Isaac Miller. || Rawhide » Bently Eli Miller. || Gally
          × Tyler Lucifer Castillo. || Orton » Luciano Xavier Castillo. || Amaris
          × Finn. – || Tsuchiya » Heath. || Braniel
          × Royce Millicent Ainsworth || Determine » Nelaeryn Arlen Ainsworth. || Duvaineth
          × Emily 'Em' June McCallie. || TheHangingTree » Silena Mae McCallie. || MetUpAtMidnight
          × Jacelyn Amelie Morales. || Sangster » Avery Elizabeth Morales. || Dornan


    Invullen.
    Naam.
    Leeftijd.
    Innerlijk.
    Uiterlijk.
    Tweeling. [En eventuele voorkeur voor man of vrouw wanneer er nog niemand is gekozen.]
    Woont. [Waar diegene woont – thuis of alleen, misschien met partner.]
    Extra.


    Regels.
    » Doe niet mee als je denkt dat je er geen tijd voor hebt.
    » Minimum van 200 woorden.
    » 16+ is toegestaan.
    » Naamsveranderingen graag doorgeven in het praattopic.
    » Geen OOC in het speeltopic, daar is het praattopic voor.
    » Geen ruzies rondom dit RPG.
    » Relaties (buiten de tweelingen) worden pas besloten in het praattopic!
    » Ik ben de enige die nieuwe topics maakt, tenzij ik een ander aanwijs.


    [ bericht aangepast op 6 jan 2015 - 21:50 ]


    I'm your little ray of pitch black.

    [MT]


    -

    MT


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

    Tyler 'Ty' Lucifer Castillo



    Ik open mijn ogen langzaam als ik zachte tikjes op mijn borst voel. Ik kijk naar het blonde meisje wat me aankijkt en glimlach even. Vervolgens kijk ik de rood-witte kamer even rond. Hoe kwam ik hier ook alweer? Ik denk even na en verschillende dingen schieten door mijn hoofd. Facebook. 19e verjaardag van iemand die ik niet ken. In een club wat dus feest betekent. En waar feest is ben ik. Nou, dit maakte het wel weer logisch.
    Ik glimlach weer naar het meisje en wil bijna opgelucht adem halen als ik haar naam weer weet. Don't judge, als ik eenmaal dronken ben zal ik me de volgende dag niet snel iets herinneren. 'Goodmorning Bay..' zeg ik maar, ze glimlacht als ik een afkorting van haar naam gebruik. Bailey. 'Goedemorgen sleepy.' glimlacht ze naar me waarna ze een kus op mijn wang drukt. 'Zeg me alsjeblieft dat het nog ochtend is.' zeg ik lachend. 'Nog wel.. Hoezo, moet je werken?' vraagt ze en ik schud mijn hoofd. 'Nah, jij wel?' vraag ik haar. 'Jep.. Ik moet over een uur beginnen..' zegt ze met een zwak lachje. Ik grijns even en buig naar haar oor. 'Samen douchen? Kost weer wat tijd.. Denk ik' fluister ik grijnzend. 'Why not?' zegt ze en mijn grijns wordt alleen maar breder.
    Een halfuur later sta ik naast haar voor de spiegel en ik doe mijn haar goed terwijl zij zichzelf opmaakt. 'Ga je mee naar Starbucks?' vraag ik haar en na een kleine zucht schud ze haar hoofd. 'Dat ga ik niet redden... I'm sorry..' zegt ze en ik knik. 'No problemo.' zeg ik maar en kijk even naar mijn spiegelbeeld. Mijn haar zat na een kleine tien minuten goed. Mijn zwarte v-nek shirt zat strak om mijn torso. Mijn donkerblauwe jeans zaten net goed en de donkerrode schoenen pasten goed bij het plaatje. Een jas had ik niet bij me, zover ik weet. Maar als ik het weer zo zie maakt het ook vrij weinig uit. Snel stop ik mijn telefoon in mijn zak en loop naar de deur. 'App?' vraagt ze me. 'Je hebt mijn nummer...' zeg ik nonchalant. Ze glimlacht naar me en ik druk snel een kus op haar voorhoofd. 'Zie je later, Bay..' zeg ik en loop dan weg van haar appartement.
    Een klein kwartiertje later kom ik aan bij de Starbucks, die -gelukkig- recht voor het Penthouse zat. Ik heb geen idee waar mijn broertje zou zijn, maar het zou wel goed zitten. Of hij wist waar ik was. Geen idee. Ik had hem verteld dat er een feest was, toch? Ik loop de Starbucks in en grijns als ik hem zie. Dat is nou handig.. Snel bestel ik een dubbele espresso en loop dan naar mijn broertje toe die nog altijd met zijn rug naar me toegekeerd stond. 'Broertje!' grijns ik en sla een arm om zijn schouder. 'Dat was een geweldig feest..' mompel ik. 'Met een geweldige... Afterparty..' grijns ik vervolgens. Ik wiebel even met mijn wenkbrauwen en kijk dan ook om me heen. 'Dus... Wat heb jij uitgespookt tussen gisteravond tien uur en.... Nu.' vraag ik hem vervolgens.

    [ bericht aangepast op 7 jan 2015 - 19:08 ]


    El Diablo.

    Luciano 'Luca' Xavier Castillo



    Ik betaalde de cappuccino, haalde hem snel op en keek dan weer om me heen. Het was inmiddels zo druk, dat je niemand kon herkennen in die menigte.
    "Broertje!" Van schrik liet ik zowat de koffie vallen en mijn blik gleed dan over de jongen die z'n arm om me heen had geslagen. "Dat was een geweldig feest.." Ik rolde met m'n ogen, Tyler was het feest-beest van ons twee; dat is duidelijk. "Met een geweldige...afterparty." Een zich verliet mijn mond toen Tyler ook nog is met z'n wenkbrauwen begon te wiebelen.
    "Dus..wat heb jij uitgespookt tussen gisteravond..en nu?" Ik nam even een slok van mijn koffie en ging netjes een stap aan de kant voor een jongevrouw die zich een weg baande tussen de mensen door.
    "Ik heb Charly uitgelaten, iets bij de Mac gehaald en toen met Charly en Maybell televisie gekeken. Daarna ging ik slapen." Het was niet erg interessant wat ik deed; met m'n huisdieren televisie kijken, maar tenminste was ik niet moe of iets in die richting.
    "Zie jij iemand hier die ons bekend is?" Ik was drie centimeter langer als Tyler, maar had niet een al te scherp zicht - bovendien waren er nog een aantal langer als ik.

    [ bericht aangepast op 11 jan 2015 - 21:11 ]


    "Satan's friendship reaches to the prison door."


    ¤ Nelaeryn Arlen Ainsworth

    Vroeg. Veel te vroeg.
    Het weekend stond weer voor de deur en dat betekende dat mijn motivatie met een torenhoge snelheid omlaag was geschoten. Ondanks het feit dat ik elke dag mocht doen wat ik leuk vond – werken in een tattoo-zaak – was het opstaan op de laatste en eerste dag van de week een zware bezigheid.
    Met een gezicht dat de gebruikelijke ‘blijf uit mijn buurt’ uitstraling had, bewoog ik me door de stad heen. Naar mijn idee waren er altijd te veel mensen. Iedereen moest naar zijn of haar plaats van bestemming komen, wat logisch was, maar het zinde me niet bepaald dat deze mensen áltijd in de weg moesten lopen.
    Als je per ongeluk achter een sloom persoon kwam, dan kon je het wel vergeten. Er was geen grotere ergernis dan dat.
    Bij deze gedachte schudde ik mijn hoofd. Soms was ik ook wel een beetje bezig als een dwaas. Niet dat iemand dat hoefde te weten – enkel Ava was daar van op de hoogte. Zij was de enige persoon die mijn slechte kanten mocht zien.
    Helemaal wanneer het op koken aankwam. Hoe vaak ik het ook probeerde, het was altijd een fiasco.
    Een ferme wind kwam me tegemoet zodra ik de hoek om sloeg. Het weer was niet bar slecht. Het was juist het frisse element waardoor je het al snel koud kreeg.
    Ik trok de panden van mijn jas wat dichter om me heen en sloeg mijn armen over elkaar om zoveel mogelijk warmte te bewaren.
    In eerste instantie had ik een zonnebril op willen zetten vanwege het feit dat ik al nachten slecht sliep. Bij een tweede inkeer had ik me bedacht. Het zou vreemder staan om met een zonnebril door de stad te lopen, dan dat ik een lichte blauwe verkleuring onder mijn ogen rondliep.
    De starbucks bevond zich inmiddels aan mijn rechterhand. Mijn maag draaide zich al om bij het idee dat ik op de vroege ochtend een warme vloeistof naar binnen moest gieten.
    Twee winkels verderop liep ik echter wel naar binnen. Het was de kleine supermarkt, welke werd gerund door twee vriendelijke oude mensen. Het was wonderbaarlijk dat hij nog bestond. Ze hadden enorm veel geluk met de ligging. Er kwamen immers veel mensen langs en als je een kleine boodschap nodig had, dan was dat erg handig.
    ‘Goeiemorgen,’ groette ik de oude dame. Ze was de kassapresentaties aan het bijvullen. Het was aandoenlijk hoe ze haar haren nonchalant had opgestoken in een knoet en haar ene steunkous net iets meer was afgezakt dan de andere.
    Ik sloeg het eerste gangpad in. In een oogopslag had ik gevonden wat ik zocht. Er waren alleen meer merken dan me lief was. God.
    Hoe ging ik daar nu een keuze uit maken?


    The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.


    Bently Eli Miller


    Vermoeid haalde ik een hand door mijn bruine wilde krullen, deze nacht had ik met moeite in slaap kunnen vallen. Gelukkig kwam Mittens -onze kat- me vergezellen en rond een uur of twee middernacht viel ik in slaap. Ondanks de korte nachtrust was ik vroeg opgestaan en had ik een korte frisse douche genomen om die onrust van me af te spoelen. Wat vreemd was is dat ik geen idee had waarom ik me de laatste tijd erg ongerust voelde, meer ongemakkelijk in mijn vel. Ondanks dat ik wel een uur in de badkamer gespendeerd had leek ik de enige die wakker was. Mijn zusjes moesten over een halfuurtje op school zijn en mijn broer...Daar trok ik me niets van aan, hij was oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Al schuifelend liep ik de gang op en maakte mijn zusjes Abby en Gail zachtjes wakker zodat ze zich konden klaarmaken. Wat was ik blij dat ik daar niet meer heen hoef, mijn punten waren nooit echt goed geweest en op school voelde ik me enkel maar een niemand. Nu kon ik wel naar de hoge school gaan studeren. Iets wat ik ook graag wil gaan doen, maar de opleiding die ik wil, mag ik niet van mijn ouders. 'Niets buiten Brookmounth, de stad is er groot en je hebt er genoeg scholen' was hun reden geweest. Ook vonden ze fotografie maar niets. Maar genoeg met piekeren, het is een nieuwe dag en het zag er prachtig weer uit buiten. Ik schoot in mijn schoenen, nam mijn smartphone en geld. Deed mijn jas nog aan en liep daarna mijn huisje uit. Een zacht briesje woeide door mijn krullen heen terwijl ik de wijk uitliep richting de grote stad. Het was een soort van gewoonte om iedere vrijdag en zaterdag naar de Starbucks te gaan, het was er gezellig. Soms wat druk, maar eenmaal je een plekje had kon je alles op je gemak doen. Ze kenden ondertussen ook al bijna mijn bestelling vanbuiten wat wel fijn was. Na zo'n twintig minuutjes wandelen kwam ik in de Starbucks toe (Iets eerder dan Tyler en Luciano) en had geluk dat het momenteel nog rustig was, maar over een minuutje of twintig was het hier enorm druk. Ik ging de rij in en bestelde zoals gewoonlijk een koffie koek, muffin en thee. Bij het raam vond ik nog een plekje waar ik dan plaatsnam en rustig mijn ontbijt begon te eten terwijl het volk toestroomde


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Tyler 'Ty' Lucifer Castillo



    "Ik heb Charly uitgelaten, iets bij de Mac gehaald en toen met Charly en Maybell televisie gekeken. Daarna ging ik slapen." antwoordde hij en ik knik even. Het klonk niet heel interessant, maar ja. Ik weet ook wel dat hij niet echt een feestbeest is. Soms zijn we echt twee uitersten, maar ik wil hem ook niet missen hoor. Geloof me. Wie zou me er anders aan herinneren dat ik niet te ver zou moeten gaan op feesten. "Zie jij iemand hier die ons bekend is?" vroeg hij me en ook ik kijk even om me heen. Kort kijk ik weg om mijn drinken te pakken en loop zachtjes verder. 'Let's see...' mompel ik.
    Opeens valt mijn blik op een bekend gezicht en met een kleine grijns draai ik me om naar Luca. 'Daar zit een vriend van je?' zeg ik en knik even richting het raam waar Bently zat. 'Luister.. Ik ga denk ik maar naar huis. Omkleden, fatsoenlijk ontbijten, beetje rondhangen..' zeg ik en neem een slok van mijn koffie. 'Dus... Have fun.' glimlach ik. 'Maak het niet te wild.' zeg ik met een grijns, wetend dat hij niet zo'n type was. Nee, ik ben tien keer erger. Dat weet ik zelf ook wel. Ik geef hem een snelle, halve knuffel en loop dan de Starbucks uit. Wat valt er nu te doen.. Eerst maar is omkleden, wat ik net zei. Dat lijkt me wel handig aangezien dit ruikt naar alles wat je in een club tegenkomt.


    El Diablo.

    Luciano 'Luca' Xavier Castillo



    "Let's see.." Tyler deed zulke dingen voor me als het om zien gaat, gezien ik net zoveel zie als een mol.
    Toen Tyler zich omdraaide met een grijns, keek ik hem vragend aan. Nu zou er zeker zo'n reden komen om me vierkant uit te lachen, al kon ik meestal meelachen - Tyler is gewoon de Yang-kant van me.
    "Daar zit een vriend van je?" Ik keek in de richting waar Tyler heen knikte, waar ik Bently zag zitten. Automatisch verscheen er een soort glimlach om mijn lippen, al probeerde ik er een soort grijns van te maken.
    "Luister, ik ga dan maar naar huis. Omkleden, fatsoenlijk onbijten, een beetje rondhangen.." Ik keek als standbeeld naar de mok van Tyler, waar hij een slokje uitnam. "Dus..have fun. Maak het niet te wild." Zuchtend rolde ik met m'n ogen, typisch een Tyler-opmerking. Maar ik kon het gelukkig meestal goed opvatten.
    Hij gaf me een afscheid doormidden van een knuffel, waarna ik vervolgens naar het kleine tafeltje liep waar Bently zat. Alles leek stroever te gaan en wat ongemakkelijk keek ik hem aan.
    "Hey, hier nog plek vrij?" Ik wees naar de lege stoel tegenover hem en wist een soort glimlach op te brengen.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."


    • Michael 'Mike' Thomas McGee •
    Tweeling met Madeline • Relatie met Silena • 19 jaar oud

    Een streepje licht piept door het kiertje van het gordijn heen, de kamer binnen. En laat het streepje nou net dwars over mijn gezicht lopen.
    Luid gapend en me uitrekkend wordt ik wakker. Eventjes lijkt het een doodnormale dag - tot ik me besef dat het geen normale dag is. Vandaag zijn Silena en ik twee jaar bij elkaar. Een lichte glimlach verspreidt zich over mijn gezicht, en mijn blik valt op het donkere bos haar dat aan de andere kant van het bed ligt. En wat toebehoord aan Silena, die zowat mijn bed heeft ingenomen. Ze heeft gewoon haar eigen kamer, maar eigenlijk slaapt ze bijna altijd hier.
    Zo zacht mogelijk klim ik het bed uit, waarna ik naar mijn bureau aan de andere kant van de kamer trippel. Zachtjes open ik een lade en haal er het doosje uit, met het cadeau voor Silena erin. Dan loop ik terug naar het bed en klim er weer in.
    'Wakker worden,' fluister ik in haar oor. Een kusje druk ik op haar wang, en ze begint te kreunen. Silena is niet echt het persoon dat erg gezellig is in de ochtend, maar dat maakt niet uit. 'Goede morgen,' zeg ik, glimlachend. Ik plaats nog een kus op haar lippen.
    'Raadt eens welke dag het is,' vervolg ik dan, waarna ik het doosje voor haar neus houdt.


    “A queen will always turn pain into power.”

    Heath Jackson |

    De warme stralen van de zon schijnen in smalle strepen naar binnen, tussen de zwarte gordijnen door. Het is vroeg in de ochtend, ik ben echter allang wakker doordat ik niet kon slapen vannacht. Vandaag zou een bijzondere dag worden namelijk, in de positieve zin. Mijn blote voeten hebben de vloer allang aangeraakt en ik sta net op het punt om op te staan als Demon op me af komt stormen. Hierbij stoot hij me terug het bed op, en er verschijnt een grote, kinderlijke grijns op mijn gezicht als me onder lebbert.
          'Ah, gatverdamme, lebberkont,' zeg ik grinnikend, terwijl ik zijn natte tong probeer te vermijden. 'Geen goede start, kan ik je zeggen, Demon - als je nou een mooie vrouw was...' Hij is eindelijk gestopt en lijkt het te beamen, want er komt een hard geluid tevoorschijn wat zijn geblaf moet voorstellen. Ik duw mezelf opnieuw overeind en maak hem een beetje gek door snel over zijn vacht heen te wrijven.
          'Ik vertel je wat - als je me met rust laat, zal ik samen met de prachtige Ava je uitlaten. Is dat een deal?' Hij had toch geen keuze, denk ik stiekem uitdagend. Met een brede grijns kijk ik toe hoe Demon heen en weer stuitert, alsof hij totaal de weg kwijt is.
          'Nou, lig, Demon.' Zeg ik streng nu, om te laten merken dat hij nu moet luisteren, zeker nu ik me snel klaar ga maken. Aangezien zijn mand de afgelopen tijd bij mij in mijn kamer staat, gaat hij erin liggen en mokt een beetje door te piepen. 'Uhh, waag het eens.' Mijn stem klinkt waarschuwend en met een dreigende toon voeg ik eraan toe: 'Wil je Ava nog zien?' Mooi, direct stilte aan zijn kant. Ha - ze is als het gouden lot uit een Willie Wonka reep!
    Met snelle passen begeef ik me naar alle spullen die ik bij elkaar zoek, waarna ik me douche, afdroog en aankleed. Mijn haren zitten redelijk door de war als ik Finn met een grijns wakker maak. In eerste instantie had ik Demon hem wakker willen likken over zijn gezicht, maar de vorige keer pakte hij me terug door een emmer ijskoud water over me heen te gooien. Alle Goden nog aan toe, dat was me toch een douche zeg. Daarna heb ik het niet zo snel meer geprobeerd. Nu schrijf ik alleen een briefje voor die knakker dat ik naar Ava ben en hang het met een magneetje op de koelkastdeur. Demon loopt met me mee de trappen af - vier in totaal, maar goed, wie telt er? - en pas als we het gebouw uitlopen, doe ik zijn riem om. Hij sprong bijna een vrouw omver, die door mij gered werd aangezien ik hem terug riep. Het was een erg mooie vrouw om te zien, met haar hazelnootbruine haarlokken en diepgroene poelen - Demon had smaak. Maar hé, ik ben zijn baasje, dan is het wel logisch.
          'Het spijt me mevrouw, ik kan je om het goed te maken wel mee uit nemen.' Ze keek me vreemd aan. 'Vanavond, acht uur?' Nu durfde ze niet meer naar me te kijken en het leek wel alsof ze aan het vluchten was. 'Ik beloof dat ik je niet aan zal vallen zoals mijn hond,' grijns ik ondeugend. Yep, en ze was weg. Jammer hoor. Hier zal Ava me vast om uitlachen, de vorige keek stopte ze ook al niet. Over haar gesproken: ik moet opschieten, want Demon... Veel tijd om erover na te denken had ik niet, die ongeduldige hond trok me al mee richting haar huis. Het moment dat ik bij haar aankwam, mompelde ik op een bazige toon tegen Demon dat hij nu niet in de schijnwerpers moet staan. Ze had zo immers helemaal geen aandacht meer voor mij, en daar ging het uiteindelijk om.
          'AVAAAA,' rek ik haar naam zingend uit, terwijl ik op de deur klop en Demon hard mee blaft. 'LEKKER DIIHIING.' Omdat ik niet kan wachten, klop ik nog een aantal keer en probeer ondertussen door het raam te kijken of er iemand komt.


    Quiet the mind, and the soul will speak.

    Finn.
    Vrijdag! Oorspronkelijk moest hij werken op deze dag, maar dit keer was het geen probleem om langer in zijn bed te liggen – hij had namelijk vrij. Een gelukzalig gevoel was het, dat hij lui in zijn bed kon liggen. Wie had het kunnen geloven dat hij dat van zijn baas te horen kreeg? Hij zeer zeker niet, want het was een lange tijd geleden dat hij kon uitslapen en was langzaamaan gewend geraakt aan de vroege routine die hij elke ochtend had.
          Jacelyn een berichtje sturen met een 'Good morning beautiful,' en dat hij aan haar denkt, douchen en afdrogen – waarna hij aansluitend, met dat hij zijn broekknoop dichtdeed, erachter kwam dat hij te lang had gedoucht en moest opschieten voor zijn werk. Een glimlach sierde zijn gezicht om deze gedachte. Dat hij het elke keer net op tijd gered had, was voor hem een raadsel.
          Uitgebreid lag hij op zijn bed met zijn ogen gesloten – hij was lichtjes wakker, maar kon elk moment weer in slaap vallen. Geen idee hoe laat het was, maar dat maakte hem niks uit. Het duurde niet lang of de bekende klank van zijn deur die werd geopend en de daaropvolgende klanken van voetstappen over de vloer, liet zijn oren spitsen – dat moest Heath wel zijn. Als die hond nog één keer met die vieze tong dichtbij zijn wang kwam, kwam het Heath duur te staan. Finn werd wakker geschud door de debiel. Hierdoor klonk er een zacht gekreun, bewoog iets heen en weer – ten teken dat hij hem met rust moest laten en legde het dekbed goed neer toen hij een deur dicht hoorde gaan. “Klootzak,” mompelde hij in zichzelf.
          Eenmaal wakker, iets doezelig, kon hij niet meer slapen. Een zacht gekerm verliet zijn keel, wanneer hij over zijn voorhoofd wreef en op zijn rug ging liggen. Er schoot een gedachte op in zijn hoofd, opende met een ruk zijn ogen en ging zo snel uit bed dat hij bijna struikelde over zijn kleding dat op de grond lag. Slordig en met een snelle zwaai opende hij zijn laptop om op zijn site te kijken of er wellicht nog enkele geïnteresseerden waren voor zijn tekenprestaties.
          Hij had een site online gezet voor mensen die een tekening voor iets wilde, een tatoeage, een belangrijk nadenken, e.d.
          De tijd viel hem op. Het was nog redelijk vroeg. Misschien dat hij toch naar zijn werk ging. Zijn idiote broertje had hem nu toch wakker gemaakt, het was onmogelijk nog te slapen. In zijn boxer liep hij naar de keuken en begon koffie te zetten. De sandwich die hij een dag eerder had klaargemaakt, pakte hij uit de koelkast – het briefje dat er hing negerend en ging languit op de bank liggen. “Eindelijk, rust. Hij is weg met dat monster.”

    [ bericht aangepast op 10 jan 2015 - 19:51 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.


    Bently Eli Miller


    Terwijl ik stukjes koffiekoek in mijn mond stak scrolde ik met mijn vrije hand wat over mijn mobiel om mijn mails door te lezen, het waren voornamelijk mails van pen vrienden of er waren ook enkele mails over studies die ik kon volgen, maar die klikte ik liever niet aan. Het waren zorgen voor later, de geur van mijn al wat afgekoelde thee kalmeerde me wat en zorgde er voor dat ik een slok van nam en daarna opkeek toen ik een gedaante vanuit mijn ooghoeken zag verschijnen. "Hey, hier nog plek vrij?", het was Luciano die naast me stond en ik kon het even niet laten om hem niet aan te staren. Zijn ogen waren gewoon zo helder, "Eh, ja die is vrij." zei ik met een zwak glimlachje en keek nog even voor de zekerheid dat het plekje echt vrij was, wat gelukkig zo was. "Ook zo vroeg op?" vroeg ik met een lichte grijns rond mijn lippen. Ik kende Luciano nog van op school, hij was wel wat ouder dan mij maar we konden het goed vinden. Later begon ik hem ook wel leuk te vinden maar dat gevoel probeer ik wat aan de kant te duwen, of te negeren anders begin ik te verlegen te worden. Ik nam nog een slok van mijn lauwe thee en keek dan even door het raam, gezien ik niet echt wist wat te zeggen en ik niet in zijn ogen wilde verdrinken om dan wat schaapachtig naar hem te staren en af te schrikken...


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Luciano 'Luca' Xavier Castillo



    "Eh ja, die is vrij." Bently keek me met een glimlach aan, waardoor ik met een soort onzekere lach terug keek - waarvoor ik mezelf op mijn voorhoofd kon slaan. Ik nam snel plaats tegenover hem toen ik iemand deze richting zag lopen en nipte van m'n koffie die ik vervolgens op de tafel neerzette.
    "Ook zo vroeg op?" Hij keek me met een grijns aan, die al snel veranderde voor een blik naar buiten op het mooie lenteweer. "Ja, vandaag heb ik niets te doen - maar als ik m'n wekker niet zet dan verslaap ik de dag. Bovendien zou ik dan niet meer eens de Starbucks inkomen," grapte ik toen mijn blik langs de rij gleed die inmiddels er lang was geworden.
    Bently keek nog telkens uit het raam; hij is erg mooi, dat zou iedereen kunnen zeggen - vooral zijn warrige lokken en de ogen waren mooi. Al een tijdje was een kleine miniatuur van hem in m'n hoofd aan het rondlopen, maar waarschijnlijk zou hij raar opkijken als ik hem een keer zou vragen niet alleen iets vriendschappelijks te doen - laat staan dat ik zoiets zou vragen. Misschien zou hij me uitlachen en vervolgens weglopen en dan zou ik weer daar staan als de laatste dombo.
    "Wat doe jij vandaag nog?" Vroeg ik dan maar en nam snel een slok van mijn koffie. Nerveus begon ik met mijn vingers op de tafel te trommelen, zoiets gebeurde altijd als ik nerveus ben en bij hém werd ik nerveus.


    "Satan's friendship reaches to the prison door."

    Silena Mae McCallie



    Ik word wakker van geluiden en verstop mijn hoofd in mijn gezicht. Ik wil godverdomme verder slapen. Het is pas.. Hoe laat is het? Acht uur. Acht uur is te vroeg. "Laat me met rust." Zeg ik chagrijnig en ik gooi het voorwerp naast mijn hoofd naar achteren, wat volgensmij mijn wekker was. Daar ging het kijken hoe laat het was.. Ik was nooit iemand geweest die makkelijk opstond. Meestal had ik een enorme last van een ochtendhumeur en het liefst lig ik dan ook tot een uur of tien in mijn bed, aangezien ik daarna wel echt naar stal moet. Het is dagelijks, naar stal gaan, trainen, lesgeven, zo af en toe iets eten, gezellig kletsen met iedereen en laat weer teruggaan. Maar ik mag niet klagen, eigenlijk zou ik nog naar school moeten gaan. Maar ik ga niet meer naar school. Mijn tijd gaat op aan het rijden en het trainen, en daarom ben ik dan ook met school gestopt.


    take me back to the basics and the simple life


    • Michael 'Mike' Thomas McGee •
    Tweeling met Madeline • Relatie met Silena • 19 jaar oud

    'Laat me met rust,' mompelt Silena, waarna ze haar wekker op pakt en tegen de muur aan gooit. Het is een wonder dat die wekker nog niet kapot is, aangezien hij elke morgen op de grond belandt. Like I said, Silena is niet echt de gezelligste in de ochtend.
    Ik zucht en ga met mijn rug tegen de bedrand zitten. Na een paar minuten zeg ik wat harder: 'Weet je welke dag het is vandaag?'
    Om precies te zijn is het vrijdag vandaag, wat betekent dat ze pas om 12 uur op de manege hoeft te zijn. Meestal slaapt ze dan ook uit.
    Met een andere zucht sta ik op en loop naar het raam. Het gordijn doe ik wat wijder open, anders wordt Silena nooit wakker. Dan loop ik weer terug naar het bed en plof weer naast haar neer. Silena in de ochtend, het is bijna een hel. Meestal laat ik haar dan ook met rust, maar niet vandaag. Een tweejarig jublileum is niet niks.


    “A queen will always turn pain into power.”