Harry Potter and the order of the phoenix • Speeltopic 8 - Speeltopics

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Het dringt me nu pas door x'D dus als ze aangevallen worden door een weerwolf en de zak is halfleeg; dan moetne ze blijven want hij is niet leeg :'D

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Leora schreef:
Het dringt me nu pas door x'D dus als ze aangevallen worden door een weerwolf en de zak is halfleeg; dan moetne ze blijven want hij is niet leeg :'D

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
(...)

Dat zei hij ja

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘Een reus. En professor van Fabeldieren. Hij heeft een huisje aan de rand van de verboden bos; dat huisje heb je wel eens gezien denk ik.’
Net wanneer ik mijn mond open wilde trekken om te vragen waarom er in vredesnaam een reus les gaf; gezien ze gevaarlijk waren hoorde ik professor Snape ‘Stilte’ door de klas sneren.
Een tijdlang bleef het stil tot er een enorm kabaal op de deur zich vormde.
‘Binnen.’
Met dat ging de deur open en ik kon haast denken dat er nog een deur achter verschool als het niet zo.. harig was.
‘Hagrid, neem jij ze nu van mij over?’
‘Natuurlijk, Professor.’
Tot mijn verbazing seinde hij enthousiast met zijn hoofd die hij middels lager had hangen zodat we niet alleen zijn lichaam zagen. Ietwat geschokt keek ik naar George die dit normaal leek te vinden; en zelfs opstond.
'En vijf punten aftrek van Gryffindor door het spreken voordat ik iets zei.'
'En u had daar vijf minuten voor nodig om te beslissen hoeveel puntaftrek u mij hiervoor zou gaan geven?'
'Tien.'
Zachtjes hoorde ik een zucht Georges mond verlaten voordat hij naar mijn hand greep gezien ik liever bij Snape bleef dan bij Hagrid; waar George blijkbaar anders over dacht gezien hij me wegtrok en tot mijn schrik; zag ik hem nog net professors Snapes haar groen veranderen door George waardoor ik deze keer hem snel meetrok zodat Snape hem niet ging vermoorden.

‘Niet de eerste keer dat jij naar het verboden bos gaat, toch Fred?’
‘George. En niet voor een straf; gaan we naar het verboden bos?’
Ik voelde een zacht kneepje in mijn hand wat me dichter naar hem toe liet lopen; misschien klinkt het stom- maar na vanmorgen had ik de neiging om mijn gezicht tegen hem aan te drukken en de hele wereld te vergeten. Al de hele dag leek ik nog soort naween te krijgen van vanmorgen- en ik kon haast niet geloven dat Fred bleef leven en George nog leefde. Het was te veel; en te goed nieuws op een moment en ik wist zeker dat elk moment wel wat fout zou gaan. Alleen goede dingen rond mij heen; dat hoorde niet. Ik maakte alles negatief en dramatisch.
‘Wat gaan we daar doen…’
'Nou, jullie gaan daar wat Terzielers voeren; ze hebben honger en als we niets doen gaan ze dood, en dat willen we niet.'
Met dat kreeg ik- waarschijnlijk een zak wat meer dan mij woog in mijn handen geduwd waardoor ik haast een hernia dreigde te krijgen.
‘Die hele zak mot leeg, of jullie komen niet terug. Begrepen?’ met moeite knikte ik en kon niet eens meer zien wat voor mijn voeten lag terwijl ik probeerde te lopen tot alle gewicht uit mijn handen verdween en merkte dat George het overgepakt had. Merlin; wat was hij sterk- en wat vond ik dat zo aantrekkelijk; bedacht ik me direct in mijn hoofd wat mijn wangen wat roder deed worden wat gelukkig George niet kon zien doordat hij me de bos in trok.
‘Je kon ze toch niet zien?’ vroeg ik zachtjes hoewel ik de antwoord al wist.
‘We hoeven terzielers niet te zoeken; ze zijn hongerig en als ze de smaak van bloed; dood runderen ruiken dan komen ze vanzelf op je af. Ze eten geen mensen maar ze eten wel dieren. Vooral die van runderen zijn ze dol op.’ Zei ik met een glimlach voordat ik met moeite de zak uit Georges handen pakte om het op de grond neer te zetten. Ik opende de zak waar meteen een meurende geur uitkwam terwijl de hemel niet meer zichtbaar was door de vele takken die boven ons hingen. Met moeite pakte ik een stuk karkas en legde het tussen de bomen om vervolgens nog er een uit te vissen en die op een andere plek leggen voordat ik weer terug liep naar de meurende zak.
‘Als we ze allemaal uitleggen op twee na; dan denk ik dat we wel genoeg hebben voor de laatkomers.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Dit alles is echt te perfect; te rustig, te goed, probleemloos en mooi. Ik heb zo een gevoel dat er ieder moment iets afschuwelijks gaat gebeuren.

Want ooit keek ik een serie op tv waar alles meer dan perfect ging, het was gewoon zo mooi, alles was gewoon hemels en ergens wist ik dst xe mij gewoon aan het voorbereiden waren voor de dood van iemand en serieus; aan het einde ging er werkelijk iemand dood.

En o wee als er nu iemand in deze bos dood gaat; ik heb echt zo een vermoedde :'o of tenminste ernstig gewond raakt of zo.

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
Dit alles is echt te perfect; te rustig, te goed, probleemloos en mooi. Ik heb zo een gevoel dat er ieder moment iets afschuwelijks gaat gebeuren.

Want ooit keek ik een serie op tv waar alles meer dan perfect ging, het was gewoon zo mooi, alles was gewoon hemels en ergens wist ik dst xe mij gewoon aan het voorbereiden waren voor de dood van iemand en serieus; aan het einde ging er werkelijk iemand dood.

En o wee als er nu iemand in deze bos dood gaat; ik heb echt zo een vermoedde :'o of tenminste ernstig gewond raakt of zo.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

George Weasley

We kwamen steeds dieper het bos in waardoor ik op een bepaalde punt Campbell zijn hand los liet om de grote, zware zak met twee handen beet te kunnen pakken en keek even naar achteren waar ik Hagrid nog net zag verdwijnen. Hij stak zijn grote, denk groter dan mijn hoofd, zijn duim op te steken en ik weer terug naar Campbrll keek.
‘Je kon ze toch niet zien?'
Ik beet even op mijn lip en stopte met lopen om het xak met een kreun op de grond te gooie en schudde zachtjed met mijn hoofd. Ik kon ze niet zirm hoewel ik dat wel heel erg graag wide.
'We hoeven terzielers niet te zoeken; ze zijn hongerig en als ze de smaak van bloed; dood runderen ruiken dan komen ze vanzelf op je af. Ze eten geen mensen maar ze eten wel dieren. Vooral die van runderen zijn ze dol op.’
Hij liep naar de zak toe en teok die open. Een afschuwelijke geur vlogen mikn neusgaten binnen; geur van flees en- en- ik vraag me af wat dat sing nou precies is die nu dood in het zak ligt. Ik wed dat Hagrid en meteen vijf van kan gaan doorsliklen, zinder te gaan kauwen ook.Campbell pakte ze een voor een op em verspreidde die over deze plek.
‘Als we ze allemaal uitleggen op twee na; dan denk ik dat we wel genoeg hebben voor de laatkomers.’
Ik knikte zachtjes en keek terug naar het hemel die bedekt werd door de takken van de bomen. Het was zo donker en zoals ik al eerder zei ook; er hangt gewoon een griezelige sfeer rond. Ik stond weer op en pakte ook een van dat- dat sing uit het zak en legde die op een open veldje neer waarna ik weer terug kwam en naar mijn schoenen staarde.
'Ik- eh- hoe zien ze er eigenlijk uit, die terzielers?' Vroeg ik maar. Ik wilde ze wel graag zien maar Merlinaan de andere kant niet. Want Iik wil het liefst nog niemand dood zien gaan.

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Leora schreef:
(...)

Meeh (: george.. camp.. samen in een bos.. terzielers aan het voeren... kan toch niks mis gaan xd

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Ik hou het niet meer bij.
Ik ben bang dat ik me moet uitschrijven. Ik moet me gaan concentreren op school en story of the year.
Dus hierbij zijn de gebroeders verwijderd van school.

Vampire + Servant = Servamp

Is er al een post met Kealan?

Spoiler alert: you will save yourself

SphinxX schreef:
(...)

Geloof me, er kan van alles mis gaan.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘Ik- eh- hoe zien ze er eigenlijk uit, die terzielers?’ met dat was al de eerste wezen gearriveerd dat meteen aan het karkas van de dode koe begon te knagen.
‘Vele vinden ze angstaanjagend; afschuwelijk en lelijk. Ik vind ze zelf de mooiste wezens op aarde.’ Een zwakke glimlach verscheen op mijn gezicht voordat ik naar Georges hand greep om die naar de dichtstbijzijnde terzieler te slepen gezien er middels al een paar bij gekomen waren. Zachtjes liet ik Georges hand over de terzieler gaan; die alles maar best leek te vinden gezien hij eten had.
‘Het zijn geraamtes van paarden; alleen bedragen ze nog enig vorm van lederen vacht om zich heen wat ook hun hoofd reikt terwijl hun vleugels als die van vleermuizen lijken; maar dan tien keer groter.’ Zachtjes liet ik zijn hand glijden naar de knobbel wat aangaf dat ze vleugels hadden waar ik zijn hand zachtjes over een klein gedeelte van de vleugel liet gaan voordat de terzieler het blijkbaar irriteerde waardoor hij wat met zijn vleugel trok en Georges hand die ik nog steeds vast hield ervan af haalde. ‘Het is net alsof de pijn; de leed die je moet doorstaan om ze te kunnen zien; voor altijd weerspiegeld staat op hun uiterlijk. Alsof alleen de mensen die hen leed begrijpen; de eeuwige vervloeking van dood ze mogen aanschouwen.’

Het is nu zeker geen geheim meer dat Thestrals mijn favoriete fabeldieren zijn (:

Kealan-Dereck Moore

Als een klein bolletje wol lag ik opgekropen onder de dekens. Sinds vanmorgen had ik alle lessen overgeslagen inclusief het middag-en avond maal. Het was dan ook niet dat ik honger had; of de risico wilde lopen om Jonah en May te zien; die zouden doen alsof er niks aan de hand was. Eigenlijk was er niet eens wat aan de hand; maar dat weerhield me er niet van om mijzelf ontzettend treurig en een rare holte in mijn lichaam te voelen. Een rare holte wat vreemd en akelig prikte en me steeds aan Jonah deed denken die nu ongetwijfeld lachend aan de Slytherin tafel zat. Eigenlijk wilde ik hier niet blijven; uiteindelijk zou hij naar boven komen en dan zou ik mijn gewoonlijke zelf moeten zijn terwijl- ondanks dat ik ze tegenhield allerlei wanhopige vragen door mijn gedachtes gleden die voor Jonah zelf bedoeld waren. Eigenlijk was het enige wat ik momenteel wilde; was zijn armen rond mij heen terwijl hij me stevig tegen me aandrukte en me niet weer los zou laten voor May; omdat ik belangrijker was. Het was meteen een gedachten dat me enorm beangstigde; maar vrienden knuffelde elkaar ook wel eens; toch. En waarom zou ik me überhaupt daar zorgen om maken. Het was niet alsof het ooit zou gebeuren. Niet zolang May er was.

Overigens; Jonah is raar. hij wilt het eerst geheim houden zodat Edward niet de erfenis krijgt; en dan wilt Kealan het geheim houden en hij is meteen pissig D; Wat een logica.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Door Kealan kan hij niet goed meer nadenken

Spoiler alert: you will save yourself

Geen huiswerk -> quizletten -> post nu aan het schrijven. Oh Camp; wat ben jij lief

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

George Weasley

‘Vele vinden ze angstaanjagend; afschuwelijk en lelijk. Ik vind ze zelf de mooiste wezens op aarde.’
Ik glimlachte zachtjes bij zijn zwakke glimlach voordat hij mijn hand vast pakte en me naar een van dat- dat voedsel bracht en eerlijk gezegd werd ik bang bij het zien van hoe het uit zihzelf heen en weer bewoog. Maar ik liet dat niet merken toen Campbell mijn hand over een leegte kiet gaan waar ik iets hards voelde, iets wat ademde. Iets levends, maar ik zag niets. Ik lachte wat en murmelde 'wauw,' voordat Campbell door ging praten.
‘Het zijn geraamtes van paarden; alleen bedragen ze nog enig vorm van lederen vacht om zich heen wat ook hun hoofd reikt terwijl hun vleugels als die van vleermuizen lijken; maar dan tien keer groter.’
Mijj hand gleed iver een knobbel heen wat me nog meer opwond, en toen ik de vleugels voelde. Het was hard en dun, als de schubben van een krokodil. Maar na Campbell zijn woorden kon ik het voor mijn ogen het werkelijk maken; ookal voelde ik nu maar de leegte. Echter maakte mijn hart een sprongetje toen er iets langs mijn hand gleed en Camobell mijn hans terug trok, maar het nog steeds vast hield.
‘Het is net alsof de pijn; de leed die je moet doorstaan om ze te kunnen zien; voor altijd weerspiegeld staat op hun uiterlijk. Alsof alleen de mensen die hen leed begrijpen; de eeuwige vervloeking van dood ze mogen aanschouwen.’
Ik bleef, letterlijk sprakeloos staan en staarde nig steeds naar de plek waar de Tersieler waarschijnlijk stond en stak mijn vrije hand zachtjes er naar uit waar mijn vingertoppen de onzichtbare dier lichtjes raakte waarna ik even daar streelde voordst ik mijn hand weer terug trok en glimlachte.
'Dit is zo bijzonder.' Murmelde ik voordat ik Campbell met een zachte glinlach aankeek.
'Je houdt wel van deze dieren; of niet?' Vroeg ik dan voordat ik ook zijn andere hand vast pakte en hem maar bleef aankijken.
'Of jij bent onwijs goed in verzorging van fabeldieren.' Grapte ik zachtjes en keek weer weg.
'..Een ding weet ik zeker; deze fabeldieren zijn al net zo bijzonder als jij bent; en dat is dus ook heel wat.' Murmelde ik en keek gauw weg om terug naar het zak te kijken die og in het verte stond en zuchtte zachtjes.
'Vroeger wilde ik ze wel altijd zien maar nu hoef ik het niet meer. Merlin, wie weet wie ik anders zou moeten zien sterven.'

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••