Jonah Barret
De dag was echt vreselijk. Je hebt irritant vreselijk - maar je hebt ook vreselijk vreselijk. Het tweede is nog lichtjes uitgedrukt mijn dag. De hele tijd zijn er mensen die me dingen vragen en roddels vertellen. Over Kealan, over mij en dan ook nog eens Chanel. De meest vreemde dingen komen naar boven - dingen waarvan ik nooit in een miljoen jaar zou doen.
Nu zit ik aan tafel met May en een heleboel mensen die dingen willen weten. May is niet van me weg te slaan en denkt dat ik emotioneel onstabiel ben door iets wat ik haar niet vertel en dat is echt ontzettend irritant. Ze houdt de hele tijd mijn hand vast, hoewel ik gewoon wil eten en dan kijken of Kealan mij aan het mijden is of dat hij echt ziek is. Ik weet bijna zeker dat hij niet echt ziek is, maar als dat zo is dan moet ik hem onder ogen komen. Hij is mijn beste vriend en misschien wel meer dan dat - nee, zeker meer dan dat, maar wat weet ik niet meer.
'Jonathan, gaat het wel?' Ik draai me om naar May en knik.
'Ik ben gewoon moe en heb nog een heleboel huiswerk. Ik zie je morgen wel weer,' zeg ik. Ik glimlach naar haar en kijk nog even naar alle mensen die om ons heen zitten, maar loop dan weg. Eigenlijk weet ik niet eens of we wel huiswerk hebben, want ik lette vandaag helemaal niet op. Al mijn gedachten gingen over Kealan, hoe graag ik ze ook uit wilden blocken.
Opeens voel ik een hand mijn pols omsluiten en me meetrekken naar een leeg lokaal. Het is niet Kealan, die heeft grotere handen die sterker zijn. Nee, dit is May. Ze doet de deur op slot en kijkt me aan, waarna ze naar me toeloopt.
'Je bent een geweldige acteur, Jonathan, maar je kan mij niet voor de gek houden. Jij maakt nooit huiswerk. Dus ik neem aan dat we de avond vrij hebben?' Het klinkt als een vraag, maar hoe ze het zegt is het duidelijk dat het dat niet is. Ze slaat haar armen om mijn nek en kust me. Ze is een stuk kleiner dan Kealan en echt niet zo sterk. Het enige waar ik aan kan denken is de lippen van Kealan die tegen die van mij aan kwamen en zijn sterke en vertrouwde armen die mij vasthielden.
Maar dit is niet Kealan. Dit is May, die aan de knoopjes van mijn blouse begint te friemelen. Ik leg mijn handen op die van haar zodat ze niet verder kan gaan en haal mijn lippen van de hare.
'Ik meende het toen ik zei dat ik huiswerk moet maken. Ik heb al een heleboel huiswerk, ik zit ten slotte ook in het eindjaar. En als ik over wil gaan dan moet ik goed mijn best doen, dus dat betekent mijn huiswerk bijhouden en minder tijd besteden aan andere dingen, aangezien ik ook nog zwerkbal heb.' Het komt allemaal uit mijn mond voor ik het doorheb. 'Sorry,' zeg ik en ik doe mijn blouse weer dicht en loop de deur uit, naar de slaapzaal.
Daar zie ik Kealan in zijn eentje op zijn bed liggen, met een deken om zich heen geslagen. Mijn hart doet pijn als ik hem daar zo zie liggen, want dat is allemaal mijn schuld. Door mij voelt hij zich zo vreselijk en ook ik voel me vreselijk. Alles wat ik wil is naar hem toelopen en hem in mijn armen nemen. Maar ik weet dat hij dat nu waarschijnlijk niet wilt.
Ik gooi mijn tas op de grond en ga naast Kealan op zijn bed zitten. Vroeger gingen we zo altijd praten. Ergens in ons vierde jaar zijn we ermee gestopt en ik kan niet zeggen dat ik dat niet erg vind. 'Ik miste je vandaag. De lessen zijn veel minder leuk zonder jou. En geloof me, May en Chanel zijn nog steeds zo irritant als ze vanochtend waren.' Ik glimlach zwakjes en kijk naar hem. Hoe kan ik ooit May boven hem verkiezen? Ik heb nooit een keuze gehad. Hij is verloofd en nooit zullen wij samen kunnen zijn.
'Er zijn de meest rare roddels. Ik hoorde er zelfs eentje waar Chanel zwanger was en jullie stiekem een relatie hadden maar dat ik vreemd was gegaan met haar dus we niet wisten wie de vader was en er daarom ruzie was.' Ik schud lachend mijn hoofd. Het klinkt zo ontzettend idioot. 'Alsof ik dat wijf ook maar aan zou willen raken. Ik zou nog liever in een bak met flubberwormen die bijten zwemmen dan haar met één vinger aanraken. Ze is het gewoon niet waard.' Ik klink idioot en dat weet ik, maar ik heb gewoon iemand nodig waartegen ik kan praten. 'Het spijt me. Ik- ik heb even tijd nodig om alles op een rijtje te zeggen en geen overhaaste beslissingen te maken. Ik heb nog een heel leven voor me en ik wil daar iets van maken. Hoewel jij de enige bent die ik daarbij zou willen hebben, weet ik gewoon niet of ik het wel kan en of het sowieso wel mogelijk zou zijn.'
Zwerkbal lijkt nu zo iets stoms, maar ik weet dat het mijn enige kans is om mijn ouders trots te maken. Vroeger had ik een gigantische hekel aan zwerkbal, maar mijn ouders dwongen mij ermee te beginnen. De rol van beater vond ik niet vreselijk, maar ook niet echt leuk. Door de jaren heen heb ik geleerd ervan te houden, maar nog steeds is het niet alles wat ik wil maar enkel een manier om dat te krijgen.
948 woorden zonder deze
[ bericht aangepast op 6 jan 2015 - 19:01 ]
Spoiler alert: you will save yourself