In the previous post...
George Weasley
'Het is waar, George. Ik ga dood en ik laat jullie achter en dat doe ik over drie jaar.'
Als een dode staarde ik voor mij uit tot ik merkte dat Fred op stond en het zaal haastig verliet.
'G-george?'
Ik negeerdr de stem en impulsief boorde ik mijn vuist in het houten tafel en sloeg de borden en bekers van het tafel af en al meteen schoten enkele hete tranen mijn ogen in waardoor alles voor mijn ogen wazig werd.
'George,'
Een aantal keren ging ik met mijn handen door mijn haren en murmelde keer op keer: "je liegt, je liegt" terwijl mijn hersenen zeiden dat ik dit gewoon moest accepteren, tot ik een hand op mijn schouder voelde.
'George, wat is er?'
Ik voelde meerdere ogen op mij branden en ruw draaide ik me om en duwde bruut de meisje achter mij weg die ik herkende als Katie die me nu vervaasd aankeek.
'VERDOMME hij liegt!' Riep ik zonder bewust te zijn van de studenten die me angstig aanstaarden.
'George,'
Ik draaide me om en zag Ralf die doodkalm nog steeds op zijn plek zat en schudde met zijn hoofd.
'H-het is waar. H-het is geen grap; accepteer het..'
And now we continue ...
George Weasley
Ralf zijn zachte woorden waren als messen die hij in mijn hart wierp. Een voor een waardoor het afschuwelijk veel pijn deed; alsof de woorden zich een hol in mijn hart creëerde, zo een grote hol dat het samen de helft van mijn hart weghaalde. De helft. Want dat was ik samen met Fred. Was- was- waarom uitgerekend ik? Waarom zegt hij dit uitgerekend vandaag? Ik beet op mijn lip toen de tranen zich een weg uit mijn ooghoeken baanden en ik mijn hoofd op het tafel neer gooide, mijn armen in en hoote vurig dat hij dit nooit gezegd had en dat dit alles gewoon een hallucinaties was; ik heb tich nirt goed kunnen slapen gisteren.
Ik hees mijn hoofd weer op en verborg mijn gezicht in mijn handen terwijl het leek alsof ik beetje bij beetje uit een viel, tot er olotseling een arm om me heen gleed waarna ik tegen een klein, warm lichaqmpje aangedrukt werd wat al gauw gevolgd werd door een kus die Campbell Saunders in mijn haren drukte.
W-wil je ergens anders heen- o-of wil je liever hier blijven.
Ik bleef stil zitten en waagde het niet om mijn handen van mijn gezicht weg te halen. Op zo'n moment weet ik niet meer of ik meer woedde in mij heb of verdriet. Wat ik wel weet is dat ze allebei even hoog stonden, heel erg hoog en voor het eerste keer kwam het biet omlaag door de bekende, tedere aanraking van Campbell.
'I-ik-' en meer kwam niet uit mijn mond.
Ik haalde mijn hand weg en direcht draaide ik me om en gooide mijn armen om Campbell heen om hem als een knuffelbeer zo dicht mogelijk tegen me aan te drukken. Mijn gezicht verborg ik in zijn schouder en alsof, beter gezegd, een dierbare nog net dood is gegaan, begon ik met luidde snikken te huilen waarvan ikzelf er ook bang van werd.
'H-hij l-liegt,' murmelde ik maar keer op keer, alsof als ik het heel erg vaak zou gaan zeggen, dat het ook waar zou zijn. Ik opende mijn ogen waarna alles voor mijn ogen wazig leek te worden maar alsnog kon ik de oranje haren van Fred identificeren waardoor ik Campbell gauw losliet en opsprong. Zonder iemand nog een blik waardig te gunnen rende ik de zaal uit om vervolgens richting de eerste en beste klaslokaal in te stormen en bruut een tafel omschopte om vervolgens mezelf tegen een muur aan te gooien. Even staarde ik naar het plafond voordat de tranen zich weer losbarstte en ik via het muur naar beneden, de grond neer gleed en alles wat ik kon hopen was dat hij liegt; hij liegt. 'H-hij l-liegt, hij liegt,' murmelde ik maar keer op keer.
Gefeliciteerd Fred; je hebt George officieel kapot gemaakt.
NOG EEN UUR; JEEJ
eindelijk is deze afschuwelijk jaar 2014 voorbij ^^
Saving people, hunting things, the family business デ--▸