[250] The abduction ~ Speeltopic - Speeltopics

Vijf jongens, vijf criminelen, vijf misbruikers, houden enkele jonge meisjes al een paar jaar vast. De villa waar ze in wonen zit heel goed in elkaar en geen enkel meisje is er ooit uit ontsnapt. Bovendien hebben ze allemaal een vreemde ketting aan, als ze toch een stap uit het huis doen, geeft het hen een elektrische shok. De meisjes worden misbruikt door de jongens, en zijn ook al vaak naar feestjes gegaan met de ergste mensen. Het is de nachtmerrie van elk jong meisje, en het is erg moeilijk om er wat tegen te doen. Maar na die twee jaar komt er nog het slechtste nieuws van al, één van de meisjes moet worden verkocht ! De criminelen hebben niet meer genoeg geld, en moeten dus één van hun slachtoffers aan een vreemde man, die erg veel eist verkopen. Word één van de meisjes echt verkocht ? Wie is die vreemde man ? Wat zullen de meisjes er aan doen ?

Regels :
- Minimum 250 woorden !
- 16+ is toegestaan
- Zo vaak mogelijk reageren
- Geen ruzie buiten de RPG
- Reserveringen blijven drie dagen staan
- Vergeet niet dat de jongens geen lievertjes zijn

Jongens : VOL
- Jason Avalon ~ Ephrya
- Lucas Arthur Lowell ~ Catesbeianus
- Finn Robert Willow ~ Newt_Runner
- Nathan Zack Clifford ~ Californication
- Thomas 'Tom' Noel Mitchell ~ ComingThoTheTree
Meisjes : VOL
- Lucia 'Lucie' Nathalia Mells ~ Allirian
- Destiny Genevieve Dorcas ~ WhereITold
- Lily June Hale ~ Iniminicum
- Samantha Lynn Hale ~ Eleutheromania
- Claire Maeve Deveraux ~ Sangster


Het begin :
De meisjes worden wakker in hun kamer, allemaal in een aparte kamer. Ze moeten deze avond naar een heel belangrijk feest voor de jongens. Ze moeten zich er allemaal gedragen, als ze dit niet doen, worden ze streng gestraft. De meiden krijgen kleding mee van de jongens, wat niet altijd erg makkelijk zit.

[ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:35 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

[MT]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

[MT. Bish. I wanted the first post.]

---

take me back to the basics and the simple life

[Mt]

---

-

Sangster schreef:
[MT]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 18:28 ]

---

take me back to the basics and the simple life

      Jason zelf was zoals vrijwel altijd als eerste wakker. Hij keek even om toen de deur op de gang open ging en hij Silena naar buiten zag komen, waarop hij zuchtte. 'Samantha, wat doe jij zo vroeg op?' Hij sprak duidelijk genoeg zodat ze hem wel moest horen, maar niet zo hard dat direct iedereen wakker zou worden. Het was altijd een van de regels geweest dat ze niet voor acht uur hun kamer uit zouden komen en al helemaal niet naar elkaar toe zouden gaan.
      Hij stopte zijn lepel weer in de bak met cornflakes waar hij uit at. Hij was niet van plan het meisje te straffen, het maakte hem tenslotte niet heel veel uit dat ze een half uur te vroeg was, maar ze mocht prima weten dat ze erg goed op haar donder zou gaan krijgen als een van de andere jongens al wakker zou zijn geweest. In dat opzicht viel Jason eigenlijk nog wel mee, hij strafte alleen als een van de andere hem opdroeg dat te doen of wanneer ze echt te ver waren gegaan, maar over het algemeen kon hij erg veel hebben.
      'Je weet prima dat je nog niet op hoort te zijn.' Hij kwam van zijn stoel af en liep naar haar toe, waarna hij in de deuropening bleef staan. Hij stond nu zo dat ze hem eerst uitleg zou moeten geven over wat ze hier deed voor ze langs hem kon. 'En je weet ook dat je hier niet hoort te zijn, laat staan rond dit tijdstip.'

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 18:41 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Lucia Nathalia Mells

      Ik hap naar lucht als ik opeens ruw wakker word uit een nachtmerrie. Ik kijk paniekerig rond me heen maar merk dat ik gewoon in 'mijn' kamer lig. Ik kan het nog steeds niet echt die van mij noemen, al heb ik het gevoel dat ik hier nooit meer uit kom. Ik wrijf over mijn voorhoofd en voel enkele zweetdruppeltjes over mijn gezicht glijden. Ik laat mezelf nog even op het bed liggen maar kom dan weer recht om me aan te kleden, en mijn gezicht af te geven. Net als gewoonlijk, doe ik de afschuwelijke kleren aan die ik van die rotjongens krijg.
      Het is nu al de vijfde nachtmerrie in één week. Ik kan hier gewoon maar niet aan wennen, ik hoor niet in dit wereldje. Ik laat bijna een traan vallen, maar hou me dapper in. Ik hou mijn echte gevoelens al enkele jaren in, die wezens hebben geen recht op de echte 'ikke'. Zelf met de lieve meisjes, voel ik me niet thuis hier. Mijn leven is verpest, en ik kan er niets tegen doen,
      Ik wil niet als 'zwak' overkomen, ook al ben ik dat eerlijk gezegd wel, altijd al geweest. Ik heb eigenlijk helemaal geen nut in het leven.
Ik haal een hand door mijn haar en loop langzaam uit mijn kamer, op weg naar beneden. In het begin, vond ik de weg nooit meer terug, maar dat wende na een tijdje wel. Langzaam doe ik de woonkamerdeur open, ik hoop maar dat de jongens er niet zijn...

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 18:50 ]

---

I'm not perfect, but I'm glad because perfect is boring

Schaduwen. Geschreeuw. Pijn, veel pijn. Een stem die akelig vertrouwd klinkt, de stem moet weg. De stem moet hier weg.
"Lils" hoor ik zachtjes en het klinkt alsof er iemand een paar honderd meter verderop staat met een telefoon aan zijn oor. De stem is hoorbaar maar het lichaam is te ver weg om aan te raken. Onbereikbaar, zo voel ik me. Niemand kan me bereiken, ook ikzelf niet.
"Wakker worden" de stem klinkt dichterbij. Alsof hij een paar grote stappen heeft gemaakt en nu dichterbij staat. Maar nog steeds is het te ver weg om echt tot me door te laten dringen.
"Wat?" Mijn stem is schor. Ik besef me weer waar ik ben. In deze kamer en ik schiet overeind. Mijn ogen proberen een lichtpunt in het duister te vinden maar de poging is tevergeefs. Ik kan niks zien.
"Wat?" Zeg ik nu harder maar mijn stem klinkt nog steeds breekbaar. De beelden van mijn droom komen weer naar boven drijven. Sam, ze moet hier weg. Ik wil haar niet kwijtraken. Ze is het enige wie ik heb. Als ik haar verlies dan verlies ik meer dan mezelf. Niet alleen mijn zusje maar ook mijn beste vriendin, beschermeling en redder in nood. Ze is mijn alles maar ik ben bang dat ik haar langzamerhand begin te verliezen. Dat ik haar al verloren ben.

---

-

---

take me back to the basics and the simple life

"Niks. Maar ik moet weer gaan. Voordat een van die jongens het merkt" hoor ik de stem van Sam zeggen.
"Alsjeblieft Sam. Blijf hier" zeg ik zacht tegen haar met een schorre stem.
"Ik wil niet alleen meer zijn" zeg ik met een nog zachtere stem waardoor ik bijna zeker weet dat ze me niet gehoord heeft. Ik zie dat ze de kamer weer uit loopt en zelf sta ik ook op en volg haar een paar stappen om vervolgens in het midden van de kamer stil te blijven staan. Ik luister naar haar voetstappen. Ik houd niet van voetstappen, ze betekenen dat er iemand weg gaat of dat er juist iemand dichter bij komt. Ik wil niet dat ze nog dichter bij komen. Ze zijn al dicht bij genoeg gekomen.
""Samantha, wat doe jij zo vroeg op?" Hoor ik een stem en gelijk denk ik aan het feit dat de stem haar Samantha noemt. Alleen mensen die haar niet goed genoeg kennen weten dat ze liever heeft dat je haar Sam noemt. Wat betekend dat dit iemand is die je niet rond dit tijdstip in de gang wilt tegenkomen. Het precieze gesprek kan ik niet verstaan maar ik weet wel dat het Jason is. Hij is oké, als je een van deze jongens überhaupt oké kunt noemen. Thomas is ook oké, al laat hij dat niet graag merken. Ergens weet ik dat hij goedheid in zich heeft. Meer dan dat hij zelf zou verwachten.

---

-

---

---

Mijn ogen openden nadat een paar stemmen mijn slaap verstoorden. Ja, je kon zeggen dat ik een lichte slaper was. Ik slingerde mijn benen over het bed heen en liet een diepe zucht. Door mijn horloge zag ik dat het nog vrij vroeg was en het liefst wilde ik mijn bed weer induiken, maar aan de andere kant wilde ik ook nog erg graag gaan douchen nu er toch weinig mensen wakker waren. Ik liet me toch weer op mijn bed neervallen en zuchtte diep. Mijn blik was gevestigd op het plafond dat nog vlekkeloos wit was en een zwakke glimlach kwam rond mijn lippen. Ik was de tel kwijtgeraakt van hoeveel weken we hier zaten en het werd steeds maar erger. De andere meiden die hier ook vastzaten deden allemaal zwak voor mijn part. Ik heb nooit één van ze echt met heel mijn hart gemogen, maar zo was deze wereld nou eenmaal geworden.
      Ik stond op van mijn bed, keek even kort in de spiegel en opende mijn kamerdeur. Jason en Samantha stonden op de gang. De anderen waren meestal nog lang niet wakker bij dit tijdstip. Ik bleef in mijn deurpost staan en friemelde wat aan mijn nagels. Mijn haar stond waarschijnlijk alle kanten op, maar dat maakte me niet erg veel uit sinds ik net letterlijk uit bed kwam. ''Hey, kan ik douchen?'' Ik draaide mijn lichaam naar Jason toe en glimlachte even. Niet dat de glimlach gemeend was, integendeel – ik wilde gewoon douchen en een beetje aardig doen tegen een ontvoerder daarvoor kon geen kwaad. Jason was daarentegen niet de gewelddadigste van het stel.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

      Lucia verscheen nu ook en hij gaf haar een waarschuwende blik. Wat hadden die meisjes opeens? Samantha kroop ineen, waarschijnlijk bang dat hij haar iets zou doen. Echter was hij alles behalve van plan te slaan, ze moesten vanavond nog aan het werk en hij leek een van de weinige jongens te zijn die in zag dat ze in elkaar meppen geen nut had. 'Ik ga al wel weer naar mijn kamer.'
      Hij zuchtte diep, je hoorde de stem van Lily en ook Lucia stond nu op de gang. 'Goed dan, jullie zijn nu toch wakker, dus zorg dat jullie iets fatsoenlijks eten en de rest van de jongens jullie niet doorhebben. Ik zie dit voor een keer door de vingers.' Vervolgens verscheen Claire uit haar kamer met de vraag of ze kon douchen en hij knikte even. 'Ga je gang, maar doe een beetje zacht wil je. Jullie hebben problemen als een van de anderen wakker word.'
      Hij draaide zich weer om en liep richting de keuken, waar hij weer plaats nam aan de keukentafel. Hopelijk zouden de andere jongens blijven slapen, want die zouden de meisjes vast en zeker op hun kop geven, en dat moesten ze nu niet hebben. Vanavond zouden ze nog aan het werk moeten en naast hem en Thomas misschien, zouden de anderen gegarandeerd slaan.

(Beetje kort, sorry.)

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 19:23 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Thomas 'Tom' Noel Mitchell

---

Het geluid van twee pratende mensen maakt me wakker. Eventjes denk ik dat het meisje - maar nee, het is haar niet.
Met een zucht rol ik mijn bed uit. Vanavond het feest. De meiden moeten zich gedragen, wat ze meestal wel doen. Half.
Met nog een andere diepe zucht kleedt ik me aan. Een shirt. Een broek. Sneakers. That's it.
Zodra ik aangekleed ben loop ik de gang op, en even staat mijn hart stil bij het zien van het meisje. Maar een seconde later besef ik dat ze het niet is; het is Sam. Samantha. Ik kan er niets aan doen dat ik haar Sam noem, ook al hoor ik dat niet te doen. Samantha is gewoon te lang. Lily, daar in tegen, is een perfecte naam. Net zoals de eigena-
Stop, Tom. Stop.
Maar ik kan het gewoon niet helpen. Uiteindelijk stamp ik geirriteerd door mijn eigen gedachtes naar beneden, waar ik begin aan het ontbijt.
Jason zit al aan tafel. Jason is de enige persoon hier die ik echt graag mag.
'Hee,' zeg ik dan oook, waarna ik naast hem neer zak.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 19:34 ]

---

“A queen will always turn pain into power.”

Ik draaide me nogmaals om in mijn ruime bed, mijn ogen gericht op de wekker die met felgroene licht de tijd aangaf. Het was vreselijk vroeg en ik zou me bijna schuldig voelen als ik uit mijn bed kwam. Toen ik eenmaal volledig wakker werd hoorde ik stemmen, als ik ergens een hekel aan had was het wel dat mensen me wakker maakte. Ik werd liever gewaakt door mijn wekker dan door die wijven, ondanks hun uiterlijk waren ze stuk voor stuk afschuwelijk en had ik weinig respect voor ze. Ik staarde naar het plafond voordat ik besloot op te staan en trok een groene joggingbroek en hield het witte shirt aan waar ik in had geslapen.
      Het was koud in de lange, holle gang – mijn humeur was al niet zo best in de ochtend dus ik hoopte op niet te veel gekkigheid. Soms waren die jongens ook watjes, hun manier van doen beviel me niks. Ik wou mijn manier en geen andere zou ik ooit goedkeuren. Nu pas hoorde ik de stem van Jason en niet alleen zijn stem, ik opende deur en schudde mijn hoofd en zag Lucia en Samantha. ''Jason, Thomas, godverdomme.'' Het feest van vanavond schoot net in zijn gedachten bij het zien van de drie meisjes. Jason en Thomas lijken zich allesbehalve druk te maken. Ik gooide het bord van Thomas op de grond en keek naar de scherven die hopeloos daar lagen. Ik zou het niet gaan opruimen, nu nog niet dan. ''Het is toch verdomme geen acht uur.'' Ik nam plaats op een stoel en haalde een hand door mijn haar.

[ bericht aangepast op 21 dec 2014 - 19:53 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

@Californication alleen Jason en Thomas zitten aan het ontbijt, de rest niet. Toch?

---

“A queen will always turn pain into power.”