Hoe kan ik mijn ouders uitleggen dat ik op kamers wil - Liefde, Vriendschap & Familie

Oké, bij deze alvast een excuus voor (waarschijnlijk) het lange bericht.

Ik ben nu 21 en heb het moment bereikt dat ik op kamers wil. Lijkt me een prima leeftijd en een goed moment aangezien ik tweedejaars student bent. Nou heb ik al wel drie jaar gezegd tegen mijn ouders dat ik echt nog op kamers wil in mijn studententijd. Het is niet dat het ze nu rauw op hun dak komt dat ik het huis uit wil.
Ik wil benadrukken dat ik niet op kamers wil omdat ik het thuis niet meer leuk vind, maar ik vind dat het moment daar is om eens de wijde wereld in te trekken.Nou heb ik het onderwerp vanavond weer aangesneden en toen gebeurden er allemaal dingen tegelijkertijd. Mijn vader zit stil op de bank en bromt alleen maar wat. Mijn moeder gaat door het lint en begint me allemaal verwijten te maken. Zijn dit nou normale reacties? Kijk ik begrijp dat het moeilijk is als je kinderen uitvliegen, maar om mij nou verwijten te gaan zitten maken? Enkele uitroepen van mijn moeder: 'Stank voor dank!' 'Dan ga je er maar uit!' 'DAN MOET JE HET MAAR REGELEN!' 'Als je gaat dan hoef je niet meer terug te komen!!'
Mijn vader die zou het allemaal wel accepteren want zo is hij wel. Hij moet gewoon even aan het idee wennen en als dat eenmaal zo is dan zou hij me overal mee helpen. Maar mijn moeder is gewoon moeilijk, begrijp het niet verkeerd mijn moeder is de liefste en beste en leukste moeder die er is, soms kan ik gewoon niet bij haar binnen komen. Er is iets in haar persoonlijkheid waar ik niet in kan komen wat dit soort gesprekken ongelofelijk lastig maakt. Mijn moeder heeft de afgelopen 25 jaar haar leven gewijd aan mijn broer en mij. Daarnaast heeft ze niet zoveel gedaan, dus ik begrijp dat ze denkt dat haar leven eindigt als ik uit huis ben en mijn broer uit huis gaat.
Het is ook echt niet dat als ik op kamers ga dat ik nooit meer thuis kom, daar ben ik veel te veel een ouders kindje voor. Ik kan echt niet al te lang zonder mijn vader en moeder.. Ik zie mezelf elk weekend nog weer thuis zitten..
Hoe moet ik dit nou aanpakken.

Minder lang bericht dan gedacht, bedankt voor het lezen.
x

---

'Nobody said it was easy

Je moeder heeft het er moeilijk mee, dat valt te begrijpen, maar ik vind die reacties eigenlijk belachelijk. Je bent 21 en als het voor jou goed voelt, dan is het jouw tijd om je vleugels te spreiden en de volwassen wereld te ge moet te gaan. Je hebt het al aangekaard, dus misschien moet je je moeder een paar dagen denk tijd geven om haar gevoelens op een rijtje te zetten. Misschien helpt het om haar op het hart te drukken dat je nog vaak genoeg langs zal komen en het niet betekent dat ze je nooit meer zal zien.

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 19:49 ]

---

Pretty is just a pretty word.

? Je bent 21 jaar. Mijn ouders hadden me dan allang het huis uitgeschopt tegen die tijd. Ik snap niet echt wat het probleem is van je moeder.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Ik vind het juist ongelofelijk logisch dat je op kamers wil. Zou je niet uit kunnen leggen dat je graag zelfstandig wil worden (zelf koken, wassen, poetsen, etc), dat je je leven in de stad wil opbouwen (vrienden) en dat je geen zin meer hebt om te reizen? En dat je natuuuurlijk nog in het weekend thuis komt als ze dat fijn vinden, maar dat je (misschien net als je vriendinnen) nu ook wel eens op kamers wil.

---

"She was fury, she was wrath, she was vengeance."

Dit precies zo uitleggen aan je moeder, denk ik. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er niet heel veel verstand van heb, want mijn ouders vinden het helemaal niet erg dat ik op kamers ga (ze zitten er al op te wachten Haha).
Maar ik zou gewoon aan je moeder vragen waarom ze zo reageert, dan kun je eventuele angsten (dat je nooit meer thuiskomt) goedpraten.

---

Deep inside, I've never felt alive

Patholoog schreef:
? Je bent 21 jaar. Mijn ouders hadden me dan allang het huis uitgeschopt tegen die tijd. Ik snap niet echt wat het probleem is van je moeder.

Ik heb het altijd naar mijn zin gehad thuis en nooit die behoefte eerder gehad.. En mijn ouders vinden het niet erg dat ik nog thuis woon

---

'Nobody said it was easy

Wow, ik moet zeggen dat ik je moeders reactie persoonlijk wel heel overdreven vind. Als mijn moeder zo gereageerd had, had ze van mij echt de wind van voren gekregen en hadden we hartstikke erge ruzie gehad :')
Anyways, ik zou als je moeder rustig is en in een goed humeur is het nog eens voorzichtig uit proberen te leggen. Benadruk vooral hoeveel je van der houdt en dat dit gewoon een eerste stap is en dat je toch echt moet gaan leren om ook op jezelf te wonen, wil je enig succes in dit leven hebben. Oftewel, dat je in de weekenden gewoon nog thuis wil kunnen zijn bij haar en je vader, zodat zij je ook kunnen steunen in dit proces. Je bent er inmiddels aantoe. Als praten niet helpt kan je het overigens ook nog in een brief o.i.d. proberen. Dan kan ze het eerst rustig lezen waar jij niet bij bent en kan ze dus ook niet meteen dat soort verwijten naar je hoofd slingeren. Waarschijnlijk heeft ze ook gewoon even de tijd nodig om dit te accepteren. Je kan ondertussen wel al wat regelingen gaan treffen. Daarover advies vragen kan misschien zodra ze het al een beetje geaccepteerd heeft ook nog voor een wat betere situatie zorgen. Dan laat je merken dat je haar gewoon nog nodig hebt en is het niet in één keer zo'n grote stap.
Ik ken je moeder natuurlijk niet en zit zelf helemaal niet in deze situatie, dus ik hoop dat je hier wat aan hebt.

---

Happy Birthday my Potter!

Mulleroni schreef:
Je moeder heeft het er moeilijk mee, dat valt te begrijpen, maar ik vind die reacties eigenlijk belachelijk. Je bent 21 en als het voor jou goed voelt, dan is het jouw tijd om je vleugels te spreiden en de volwassen wereld te ge moet te gaan. Je hebt het al aangekaard, dus misschien moet je je moeder een paar dagen denk tijd geven om haar gevoelens op een rijtje te zetten. Misschien helpt het om haar op het hart te drukken dat je nog vaak genoeg langs zal komen en het niet betekent dat ze je nooit meer zal zien.

Ja, maar ik heb er wel eerder hints naar gegeven en toen reageerde ze net zo. Ik denk gewoon dat er niet echt de juiste manier is voor mijn moeder en toch wil ik die manier wel vinden...

---

'Nobody said it was easy

Amiable schreef:
(...)
Ja, maar ik heb er wel eerder hints naar gegeven en toen reageerde ze net zo. Ik denk gewoon dat er niet echt de juiste manier is voor mijn moeder en toch wil ik die manier wel vinden...

Wat wil ze dan? Dat je blijft tot je dertig bent? Ik vind haar eigenlijk heel overdreven reageren, maar ik snap wel dat als haar enige doel was jullie groot te brengen, dat het wel een zware klap is dat ze dan zoveel vrije tijd heeft in een stil huis.

---

Pretty is just a pretty word.

Ik zit op het moment op kamers - gewoon omdat het niet anders kon vanwege de reistijd, maar goed - en mijn vader was het er in eerste instantie absoluut niet mee eens. Onze zomervakantie is zo ongeveer verpest omdat hij constant chagrijnig was en ik weet nu dat dat waarschijnlijk de reden was.
Ik snap zijn reden wel want ik ben 17 - toen 16 - en hij wilde gewoon niet dat ik weg ging - mijn moeder ook niet maar die kon er beter mee omgaan. De reactie van je ouders is niet terecht, maar je moet wel begrijpen waar je ouders vandaan komen. Voor hen ben je waarschijnlijk nog "hun kleine meisje" ook al ben je al 21.
Ze moeten gewoon wennen aan het feit dat je niet meer elke dag bij hen zal zijn, uiteindelijk draaien ze wel bij. Ze kunnen je niet voor eeuwig thuis houden, ik zou gewoon proberen om een redelijk gesprek met ze aan te gaan en vragen of ze - ook al zijn ze het er niet mee eens - wat breder kunnen kijken in plaats van gelijk verwijten gaan roepen, succes!

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Burkhardt schreef:
Dit precies zo uitleggen aan je moeder, denk ik. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er niet heel veel verstand van heb, want mijn ouders vinden het helemaal niet erg dat ik op kamers ga (ze zitten er al op te wachten Haha).
Maar ik zou gewoon aan je moeder vragen waarom ze zo reageert, dan kun je eventuele angsten (dat je nooit meer thuiskomt) goedpraten.

Probeer echt altijd alles uit te leggen aan mijn moeder, maar het is soms heel moeilijk om bij haar door te dringen. Ze is echt de beste en liefste, maar ook een hele moeilijke vrouw. Het maakt mij gewoon erg verdrietig dat het mij niet lukt om mijn eigen moeder iets duidelijk te maken. En ik vind het ook verschrikkelijk om haar achter te laten.

---

'Nobody said it was easy

Mulleroni schreef:
(...)
Wat wil ze dan? Dat je blijft tot je dertig bent? Ik vind haar eigenlijk heel overdreven reageren, maar ik snap wel dat als haar enige doel was jullie groot te brengen, dat het wel een zware klap is dat ze dan zoveel vrije tijd heeft in een stil huis.

Nee dat wil ze ook niet.. Dat maakt het dus ook zo tegenstrijdig.

---

'Nobody said it was easy

Lizor schreef:
Ik zit op het moment op kamers - gewoon omdat het niet anders kon vanwege de reistijd, maar goed - en mijn vader was het er in eerste instantie absoluut niet mee eens. Onze zomervakantie is zo ongeveer verpest omdat hij constant chagrijnig was en ik weet nu dat dat waarschijnlijk de reden was.
Ik snap zijn reden wel want ik ben 17 - toen 16 - en hij wilde gewoon niet dat ik weg ging - mijn moeder ook niet maar die kon er beter mee omgaan. De reactie van je ouders is niet terecht, maar je moet wel begrijpen waar je ouders vandaan komen. Voor hen ben je waarschijnlijk nog "hun kleine meisje" ook al ben je al 21.
Ze moeten gewoon wennen aan het feit dat je niet meer elke dag bij hen zal zijn, uiteindelijk draaien ze wel bij. Ze kunnen je niet voor eeuwig thuis houden, ik zou gewoon proberen om een redelijk gesprek met ze aan te gaan en vragen of ze - ook al zijn ze het er niet mee eens - wat breder kunnen kijken in plaats van gelijk verwijten gaan roepen, succes!

Ik ben nu ook echt niet elke avond thuis ik blijf minstens twee avonden in de stad hangen bij vriendinnen en klasgenoten...
Het is gewoon frustrerend als je iemand niet kan begrijpen en zeker als het je moeder is.

---

'Nobody said it was easy

Amiable schreef:
(...)
Probeer echt altijd alles uit te leggen aan mijn moeder, maar het is soms heel moeilijk om bij haar door te dringen. Ze is echt de beste en liefste, maar ook een hele moeilijke vrouw. Het maakt mij gewoon erg verdrietig dat het mij niet lukt om mijn eigen moeder iets duidelijk te maken. En ik vind het ook verschrikkelijk om haar achter te laten.

Maar dat andere idee dan, vragen waarom ze zo reageert?
En is het niet een idee om eerst met je vader te praten, uitleggen dat je het moeilijk vind om tot je moeder door te dringen? Dan kan eventueel met haar praten...

---

Deep inside, I've never felt alive

Burkhardt schreef:
(...)
Maar dat andere idee dan, vragen waarom ze zo reageert?
En is het niet een idee om eerst met je vader te praten, uitleggen dat je het moeilijk vind om tot je moeder door te dringen? Dan kan eventueel met haar praten...

Dat laatste is inderdaad nog wel een idee.

---

'Nobody said it was easy

Amiable schreef:
(...)
Ik ben nu ook echt niet elke avond thuis ik blijf minstens twee avonden in de stad hangen bij vriendinnen en klasgenoten...
Het is gewoon frustrerend als je iemand niet kan begrijpen en zeker als het je moeder is.

Snap ik maar ik zou echt proberen gewoon een avondje te plannen om eens een goed gesprek te hebben met haar en misschien lukt het niet gelijk, maar ik weet zeker dat ze uiteindelijk inzien dat jij ook een keer de rest van de wereld wil ontdekken en het helpt als je zegt dat je sowieso in de weekenden thuis komt en misschien kan je een afspraak maken over dat je elke dag/om de dag of zo een keer wat van je laat horen via sms/whatsapp/bellen.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.