[200] Gang War † Speeltopic - Speeltopics

Seattle is de laatste 25 jaar uitgegroeid tot het paradijs van de criminelen. Drugs en alcohol horen in het dagelijks leven. Het geluid van racende auto's vult de nacht en nachtclubs zijn de meest bezochte plaatsen. Dit is juist waarom verschillende bendes zich hier hebben gevestigd, maar slechts twee daarvan hebben overleefd in de straten. Las Serpientes, het thuis van vele Hispanics. The Yesler Gang, geleid door runaways uit heel Amerika. Beide domineren ze de straten, maar geen van beide hebben ze alle macht. Waarom? Door elkaar. Voor totale macht kan er maar één bende zijn en dat is nou juist de reden dat er al een aantal jaar een heuse oorlog tussen de twee is. Felle woede die oplaait als er een confrontatie tussen de leden is, sluwe plannen en het streven om de beste te zijn. Dit zorgt ervoor dat de straten van Seattle in een kleine tijd de gevaarlijkste in Amerika zijn geworden. De oorlog raakt namelijk niet alleen de leden van de bendes, maar ook de mensen die al jaren in Seattle wonen. En de druk stijgt alleen maar als de politie alerter wordt, twee compleet verschillende werelden botsen en de dunne lijn tussen haat en liefde ontdekt wordt...

† Leden Las Serpientes †
~ Tyler Lucás Garcia-Castillo - Orton
~ Moisés Salomón Garcia-Colace - Kayfabe
~ Romano Xavier Tellaron - Gally
~ Teresa Salome Velazquez - Frary
~ Raven Moret - Wallace

† Leden The Yesler Gang †
~ Mikelo Evangelos - Bostick
~ Sheng Hu - Fairytalest
~ Azealia Charlie Hale - Orton
~ Arabella Yde Wedgon - Cogitatio

† 'Normale' mensen †
~ Damon Alessandro Ricci - Orton
~ Joshua Devin Monroe - Anobrain
~ Jayden Phoebe Rodriquez - Gently
~ Coraline Mathilda Videux - Vivir

Extra info:


† Regels †


Begin:
Er is een uur geleden een confrontatie geweest tussen een aantal leden van de bendes (Je mag zelf kiezen of je personage hierbij hoort). Hier hoort ook veel geschreeuw bij, samen met het geluid van vechten en een aantal schoten. De buurt is hierdoor vrij onrustig en weet eigenlijk iedereen dat het weer om de bendes ging. Nu probeert iedereen zich zo goed mogelijk te herstellen en gaat het leven weer door.

[ bericht aangepast op 18 dec 2014 - 20:59 ]

---

El Diablo.

Ik kreun zachtjes wanneer mijn wekker afgaat. Het is half 7, en het is nog steeds pikdonker buiten. Het is onmenselijk om op te zijn rond deze tijd. Ik knijp mijn ogen samen wanneer ik mijn lamp aanknip. Ik ben te laat gaan slapen gisteravond, een essay over de Holocaust moest vandaag af zijn. 1200 woorden, ze zijn gek. Maar het is af, godzijdank.
Langzaam zet ik mijn voeten op de koude parketvloer van mijn kamer. Het maakt me meteen wat wakkerder. De raam heeft de hele nacht op een kier gestaan, waarschijnlijk om me gisterenavond alert te houden zodat me langer kon concentreren. Slecht idee, mijn keel voelt aan als schuurpapier.
Na me aangekleed te hebben loop ik op mijn sokken de trap af, mijn schoenen staan beneden bij de verwarming om ze warm te houden. Ik loop naar de keuken waar mijn moeder koffie drinkt en de krant leest aan tafel.
"Goedemorgen, lieverd", zegt ze als ze me de stoel naar achteren hoort trekken. Ze heeft al een kop koffie voor me klaargezet. Een andere stoel, tegenover me en naast haar is naar achteren getrokken maar niemand zit erop. Van mijn vader waarschijnlijk, hij is opgepiept voor extra versterking vannacht. Er is de laatste ontzettend veel onrust in de stad, bendeleden die elkaar terroriseren. Het zal ook weer eens niet zo zijn.
Nadat ik mijn koffie op heb en mijn schoenen aangetrokken heb (ze zijn zo warm) pak ik mijn gisteravond ingepakte tas en sla hem om mijn schouder. "Wees voorzichtig!", zegt mijn moeder.
Buiten stap ik op mijn fiets. Op naar school.

---

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

250...270...280...300... vluchtig telde ik de geldbriefjes die ik geruild had voor een pakje XTC. In totaal had ik nu zo'n 765 euro binnen gehaald. Echter had ik al de heletijd het gevoel dat er wat mis was. De straten waren leeg, te leeg. Ik haalde mijn mobiel boven en keek even of ik nog berichten had voor één of andere klant. Niets, dan zorgde ik er maar beter voor dat ik hier weg kwam. Ik zak het geld goed verborgen weg in de binnenzak van mijn leren jack en daarna ging ik er vandoor. Rustig, niet opvallend. Terwijl ik door de straten liep rommelde ik in mijn zak waar ik nog een blauwe lollypop vond. Met een kinderlijke grijns om mijn lippen prutste ik het papiertje ervan en stak de zoetigheid in mijn mond. En nu opweg naar huis.

Na een eindje kwam ik eindelijk toe bij de oude villa, aka mijn thuis. De deur klemde wat dus moet ik hem met een duw openen, waardoor hij met een luide bots open vliegt en ik zowat letterlijk binnenval. Ik krabbel vlug overeind, doe de deur dicht en ga dan de woonkamer binnen waar ik Karmilla aantrof. Ze lag te slapen op de bank, maar aan haar gezicht te zien leek de droom niet te fijn. Ik liep naar haar toe en plofte neer op de bank, waardoor ze vast wakker zou worden. "Nou nou, niet in slaap vallen jij. Je wilt toch niet dat ik me hier ga zitten vervelen." grijnsde ik naar haar. Het stokje van mijn al opgegeten lolly nog tussen mijn kiezen zittend.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eenmaal aangekomen in mijn appartement, trapte ik met een zuchtje de deur achter me dicht. Dit appartement was groter, mooier en eleganter als die krot waar ik daarvoor had gewoond. De meeste meubels hier waren zwart wit, gedecoreerd met rode en bordeaux rode spulletjes - zoals vazen, schilderijen en kussens. Het meeste spul had ik van mijn ouders gekregen, maar dat boeide me vrij weinig. Het zag er allemaal nog goed uit.
De tijd verraadde me, dat het zo meteen tijd was voor een feest. Via een vriendin had ik te horen gekregen, dat er een feest was in het centrum van de stad. Ik was in een studie, maar feesten kon ik me altijd wel veroorloven.
Ik smeet de zwarte tas op de witte bank en liep door de lange gang naar de kamer waar de kast met kleding en make-up spullen inzaten. Het was echt een appartement en ik zou liegen, zou ik zeggen dat ik me dit alleen kan veroorloven. Mijn ouders wouden per se dat ik goed en verzorgd leef, maar soms overdrijven ze met het zoeken van zo een luxe ding.
Al snel had ik kleding gevonden die bestond uit; een blousetje, een dure donkerblauwe jas met een zwart-wit printje erop en een short die erg kort was, maar mooi doordat er een rits op de achterkant zat en de stof geen jeans stof was. Daarbij zocht ik de donkerblauwe pumps uit, die ik een tijd geleden gekocht had in een kleine winkel.
Ik werkte mijn make bij, door middel van oogschaduw en eyeliner - en bond mijn haar in een snelle knot. Het was niet dat ik er perfect moest uit zien, zeker niet op zo`n feest waar de zwetende lichamen tegen je lichaam botsen.
Ik pakte de sleutels van mijn auto en verliet hiermee alweer in een goed halfuurtje mijn woning. Toen ik bij de auto aankwam, keek ik nog een keer op m`n horloge. Goed, zeven uur - was niet te vroeg.
Uiteindelijk in de auto zittend, reed ik naar het centrum van de stad. Doordat mijn woning goed 10 minuten lopen was van het centrum, was ik in twee minuutjes in de stad. Natuurlijk ben ik weer zo lui om niet te lopen.
Slordig parkeerde ik het kleine autootje op een parkeerplaats, toen ik uitstapte - klonk er al een soort dreunen in mijn oren. Het was behoorlijk druk, misschien kon ik Chasey aantreffen - die me informeert had over dit hele gebeuren.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Raven Moret.

---

Klets. Een dikke, grote regendruppel raakte haar gezicht. De regen kletterde op haar gezicht. Het was koud – zo koud dat ze er hoofdpijn van kreeg. Plof. Weer raakte iets haar.       Ze schrok wakker. Met een bezweet gezicht werd ze wakker – alsof het zojuist echt had geregend en het niet alleen een droom was. Haar haren plakte aan haar gezicht en liet een zachte kreun, wanneer ze besefte dat het echter een droom was geweest. Het was geen regendruppel die zo neerplofte – het was Romano. 'Nou nou, niet in slaap vallen jij. Je wilt toch niet dat ik me hier ga zitten vervelen.' Ze zou er een grappig antwoord op gegeven hebben, maar hield zich stil.       Mede door de lolly die hij in zijn mond heeft. Haar buik knorde. Ze had honger – alweer. En of dit nou door haar droom kwam van net, wist ze niet, maar ze wilde eten. Nu merkte ze op dat er anderen in dezelfde kamer zaten. Moíses zat op zijn bekende plek en daarnaast zat Tyler. Wanneer hun aan waren gekomen wist ze niet, maar ze mochten haar best wakker maken.       “Heb je een te grote maag?” Ze trok een quasi pruillip – en haar bekende, hongerige ogen kijken naar 't stokje dat uit zijn mond stak. Ze draaide zich om, zodat ze op haar rug lag en bracht zichzelf gemakkelijk overeind, waarna ze het stokje uit zijn mond trok. Met teleurstelling keek ze eraan. Er zat niets aan – en het leek even of haar hongerige ogen werden nog groter – wellicht droeviger.

Ze propte teleurgesteld het stokje van de lolly weer in zijn mond – en alsof het de perfecte timing had, knorde haar buik weer. “Ken je het woord 'delen' niet? Pfft,” ze snoof en keek hem weer aan. “Zo jong en dan al geen goede manieren,” grapte ze en ze lachte even. Haar ogen blikten naar de andere jongens op de andere bank. Tyler en Moíses. Duro, de hond, was bij Moises vaste plaats en even wilde ze roepen dat Duro Romano moest grijpen voor straf, maar deed dit niet.       “Iemand moet wat beschaafdheid in dat koppie brengen,” zei ze, wanneer ze haar voet tegen zijn hoofd drukte. Ze zette haar voet weer gewoon neer op de bank en keek naar de rest.       “En wanneer waren jullie van plan om me wakker te maken? Geen fatsoen?” Ze pakte de dichtstbijzijnde tijdschrift en scheurde er bladzijdes uit om er proppen van te maken, waarna ze deze vrolijk naar hun hoofden gooide. “Oud en toch kleine kinderen.”       Ze blikte naar Romano. “En jij vooral, jonkie. Om het goed te maken: maak je een sandwich voor me.” En ze duwde hem van de bank. “Dan zal ik je misschien nog vergeven.” Quasi beledigd.

[ bericht aangepast op 11 dec 2014 - 0:04 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

     

Raven en Romano hadden even hun momentje dus ik had me op Duro gericht. De hond zat me aan te staren als een of andere bezetene. Oh shit, die moest nog uitgelaten worden zo. Daar had ik zo’n bloedhekel aan. Verveeld keek ik op. ‘Wil iemand Duro uitlaten?’ Natuurlijk had ik het antwoord geweten.
      ‘En wanneer waren jullie van plan om me wakker te maken? Geen fatsoen?’ hoorde ik haar ineens zeggen.
      Grijnzend keek ik naar haar. ‘Je valt altijd op de bank in slaap. Je bent eigenlijk gewoon een kussentje geworden.’
      Ze greep een tijdschrift en begon er propjes van te maken, die ze een voor een naar ons begon te gooien. Duro sprong op alle propjes af en probeerde ze allemaal in zijn kleine bekje te pakken. Fronsend keek ik naar de pup. Hij was nog dommer dan hij eruit zag. De propjes vielen ook weer een voor een uit zijn bekje, maar hij bleef doorgaan met ze allemaal op te rapen – wat dus oneindig lang zou gaan duren.
      ‘Oud en toch kleine kinderen,’ Raven keek alweer naar Romano nadat ze die zin had uitgesproken.
      Ik schudde mijn hoofd. ‘Zegt degene die met propjes gooit.’
      Vervolgens richtte ik mijn blik weer op Duro, die nog altijd niet door leek te hebben dat hij niet meer dan twee propjes in zijn bek kon hebben voordat de volgende eruit viel. Mijn armen legde ik achter mijn hoofd terwijl ik wat naar achteren ging zitten om hem eens goed te bekijken. Het bleef maar doorgaan. Het moest niet gekker worden.
      Ondanks dat Raven mijn ex was, en er soms nog wel wat gebeurde tussen ons had ik toch nog een beetje jaloezie als ze met anderen mannen omging, maar ja, het was over, dus wie was ik om te klagen? Ze mocht gaan en staan waar ze wilde. Ik was niet degene die het recht had om haar tegen te houden. Ze was altijd al een flirt geweest, het was niet dat ik het nu ineens moest aanzien.

---

I'm your little ray of pitch black.

"Heb je een te grote maag?” Vroeg Raven ietsje nadat ze wakker was geworden. "Uhu, ik kan nu wel de hele koelkast opeten." zei ik plagend waarna ik over mijn buik wreef. Ze keek me met haar hongerige bruine ogen aan en trok een pruillipje. Ze draaide zich om, zodat ze op haar rug lag kwam overeind waarna ze het stokje om mijn mond nam en teleurgesteld keek naar het lege ding. Met diezelfde teleurstelling propte ze het stokje terug tussen zijn lippen wat me zacht deed grinniken. “Ken je het woord 'delen' niet? Pfft,” ze snoof even en keek me dan weer aan. “Zo jong en dan al geen goede manieren,” grapte ze en ze lachte even, waardoor ik begon te grijnzen. “Iemand moet wat beschaafdheid in dat koppie brengen,” zei ze, tegen Tyler en Moisés waarna ze haar voet tegen mijn hoofd drukte en ik mijn best deed om mijn haar weer goed te krijgen. "Zeg, hou die stinkvoetjes van je maar lekker bij je." zei ik plagend, waarna ik mijn haar eindelijk weer wat goed kreeg. Ze zette haar voet weer gewoon neer op de bank en keek naar de rest, waarna ik haar blik volgde. “En wanneer waren jullie van plan om me wakker te maken? Geen fatsoen?” Ze pakte de dichtstbijzijnde tijdschrift en scheurde er bladzijdes uit om er proppen van te maken, waarna ze deze naar Moisés en Tyler wierp.‘Je valt altijd op de bank in slaap. Je bent eigenlijk gewoon een kussentje geworden.’ antwoorde Moisés daarop wat me zacht deed lachen en ik porde Karmilla eens. "Thats true you know." Grijnsde ik en keek dan geamuseerd naar Duro die de propjes wilde verzamelen. “Oud en toch kleine kinderen.” Hij schudde zijn hoofd. ‘Zegt degene die met propjes gooit.’“En jij vooral, jonkie. Om het goed te maken: maak je een sandwich voor me.” En ze duwde me van de bank. “Dan zal ik je misschien nog vergeven.” Quasi verontwaardigt keek ik haar aan." Dat mag je ook vriendelijker vragen dan me van de bank te gooien." zei ik met een pruillipje en krabbelde recht, waarna ik nog een lolly uit mijn jaszak nam. "Hier, je voorgerecht." grijnsde ik waarna ik het met een worpje naar haar richting smeet. "Wil er iemand nog wat te drinken of eten ofzo? " vroeg ik maar ging al richting de keuken waar ik wat in de kast rommelde. Ik haalde er een zakje crackers uit en een drankje voor mezelf. En vervolgens de rest van wat de anderen wilden en ging met volle handen de woonkamer weer binnen en zette alles uit op de wat krakemikkige salon tafel en plofte me weer neer.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Karmilla.

---

'Zeg, houd die stinkvoetjes van je maar lekker bij je.'
“Zijn ze dan zo goed te ruiken?” Vroeg ze, quasi verbaasd. “Ik heb vandaag nog niet gedoucht.” Plaagde ze terug, waarna ze met haar voet weer dreigde dichterbij zijn hoofd te komen.
      'Je valt altijd op de bank in slaap. Je bent eigenlijk gewoon een kussentje geworden.' Ze proeste ongelovig. “Hey, niet altijd! Pfsh, geen fatsoen dus.” 'That's true you know.'
      De papieren propjes begonnen op te raken en balend legde ze het tijdschrift neer. Naast wat gebrom en droogjes zijn hoofd opzij bewogen te hebben, kwam er niet veel bij Tyler vandaan. Hij zag er moe uit – misschien moest ze hem maar laten. Alhoewel ze in een treiterige bui zat, moest ze zichzelf tegenhouden om geen bommetje op Tyler te doen.
      En Romano porde in haar zij. “Oh, shut it.” Antwoordde ze richting Romano, proberend om haar glimlach te forceren. Wat echter niet lukte en zijn hand (of eigenlijk vingers) vasthield om ervoor te zorgen dat het hem niet nog een keer lukte haar te porren.
      “En wat wil je daarmee zeggen? Dat ik geen volwassenheid bezit? Ik zit vol met volwassenheid.” Kon ze nog net met een quasi hooghartig toontje richting Moíses zeggen, toen hij zijn antwoord duidelijk klaar had liggen. “Om dat te bewijzen..”
      'Dat mag je ook vriendelijker vragen dan me van de bank te gooien.' “.. Gaat Romano Duro uitlaten.” En ze griste als de bliksem de lolly weg; bang ervoor dat haar lolly werd afgepakt. “Alleen een lolly? Krijg ik geen hoofd – of nagerecht?” Ze pruilde haar lippen. Alsof Romano het al had aangevoeld, vroeg hij op datzelfde moment wie er nog wat wilde.
      “Ikke, ikke, ikke!” Ze rechtte haar rug, ging op haar onderbenen zitten en stak haar hand enthousiast op – misschien iets te gretig. Ze voelde een lichte steek van jaloezie van Moíses. Ze hadden dan wel met elkaar gehad en waren nu exen, maar hadden nog respect voor elkaar – nouja, voor wat zij wist hadden ze dat. Zij had het wel voor hem in ieder geval, voor een moment keek ze naar hem, en dacht voor een kort moment terug. Hoe ze elkaar ook al weer hadden leren kennen. Hun relatie duurde hoe dan ook niet zo lang. Ze glimlachte zacht en keek toen een andere kant op.
      In de tussentijd dat Romano weg was, was ze zich af gaan vragen wat voor tijdschrift ze gemold had. Ze haalde het blad tevoorschijn en keek op de voorkant. “Playboy,” las ze hardop mompelend voor. Ze fronste haar wenkbrauwen – en kwam er toen achter dat, dat het blad was met blote wijven. In plaats van wat elke andere vrouw zou doen, rolde ze hetgeen op (wat er nog van over was) en begon ze hen ermee te slaan. “Vieze, viezerikken!” Riep ze, toen ze op de schoot van Moíses sprong. En plagend sloeg ze hen voor hun hoofden. Eerst Tyler (niet te vaak, want er zat hem zeker wat dwars), toen Moíses, en zodra Romano tevoorschijn kwam – Romano. Nadat hij het eten en drinken had neergezet natuurlijk. Anders was het alleen maar een verspilling.
      Ze plofte neer op de bank (wat dus ook wil zeggen dat ze haar benen voluit op de bank, over de benen van Romano had liggen), pakte een biertje, nam er vervolgens een enorme slok van en rukte het papiertje handig van de lolly. Ze gooide het papiertje naast zich op de tafel en stak met een sensuele, vrouwelijke beweging de lollypop in haar mond. “Cola, hmm.”
      “Hmm,” ze haalde de lolly uit haar mond. “Wie gaat Duro nu uitlaten? Als ik ga, wie gaat er dan mee?”

[ bericht aangepast op 17 dec 2014 - 19:49 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.