[200] Gang War † Speeltopic - Speeltopics

Seattle is de laatste 25 jaar uitgegroeid tot het paradijs van de criminelen. Drugs en alcohol horen in het dagelijks leven. Het geluid van racende auto's vult de nacht en nachtclubs zijn de meest bezochte plaatsen. Dit is juist waarom verschillende bendes zich hier hebben gevestigd, maar slechts twee daarvan hebben overleefd in de straten. Las Serpientes, het thuis van vele Hispanics. The Yesler Gang, geleid door runaways uit heel Amerika. Beide domineren ze de straten, maar geen van beide hebben ze alle macht. Waarom? Door elkaar. Voor totale macht kan er maar één bende zijn en dat is nou juist de reden dat er al een aantal jaar een heuse oorlog tussen de twee is. Felle woede die oplaait als er een confrontatie tussen de leden is, sluwe plannen en het streven om de beste te zijn. Dit zorgt ervoor dat de straten van Seattle in een kleine tijd de gevaarlijkste in Amerika zijn geworden. De oorlog raakt namelijk niet alleen de leden van de bendes, maar ook de mensen die al jaren in Seattle wonen. En de druk stijgt alleen maar als de politie alerter wordt, twee compleet verschillende werelden botsen en de dunne lijn tussen haat en liefde ontdekt wordt...

† Leden Las Serpientes †
~ Tyler Lucás Garcia-Castillo - Orton
~ Moisés Salomón Garcia-Colace - Kayfabe
~ Romano Xavier Tellaron - Gally
~ Teresa Salome Velazquez - Frary
~ Raven Moret - Wallace

† Leden The Yesler Gang †
~ Mikelo Evangelos - Bostick
~ Sheng Hu - Fairytalest
~ Azealia Charlie Hale - Orton
~ Arabella Yde Wedgon - Cogitatio

† 'Normale' mensen †
~ Damon Alessandro Ricci - Orton
~ Joshua Devin Monroe - Anobrain
~ Jayden Phoebe Rodriquez - Gently
~ Coraline Mathilda Videux - Vivir

Extra info:


† Regels †


Begin:
Er is een uur geleden een confrontatie geweest tussen een aantal leden van de bendes (Je mag zelf kiezen of je personage hierbij hoort). Hier hoort ook veel geschreeuw bij, samen met het geluid van vechten en een aantal schoten. De buurt is hierdoor vrij onrustig en weet eigenlijk iedereen dat het weer om de bendes ging. Nu probeert iedereen zich zo goed mogelijk te herstellen en gaat het leven weer door.

[ bericht aangepast op 18 dec 2014 - 20:59 ]

---

El Diablo.

MT. c:

---

I'm your little ray of pitch black.

MT.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

– MT.

Mt

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

'Geweldig...' mompel ik tegen mezelf en druk tegen de beginnende blauwe plek die zich op mijn kaak vormt. Ik sis even als ik de pijn voel en schud mijn hoofd. Een pistool kon veel meer dan alleen schieten, dat blijkt. Misschien moet ik ook maar eens beginnen slaan met die dingen... Maar ach, die meid heeft drie kogels in haar hoofd zitten. So who's the real winner here?
Ik kijk naar het witte, gescheurde shirt dat zich onder mijn leren jas schuil houd en schud weer mijn hoofd. Niks aan te doen. Ik werp nog snel een blik in de spiegel en veeg het gedroogde bloed weg onder mijn neus. Ook kijk ik snel naar de grote scheur in mijn lip maar haal mijn schouders op. Daar valt vrij weinig aan te doen... Let's go.
Ik loop de wc uit en loop gelijk door naar mijn auto. Het tankstation laat ik achter me. Eenmaal in mijn auto steek ik snel een sigaret op en rij weg. Ze hoeven zich geen zorgen om mij te maken thuis. Dat weten ze. Maar ze een beetje geruststellen na een gevecht is toch misschien wel handig. Na een klein kwartiertje kom ik aan bij de afgelegen villa en ik stap uit mijn auto. Terwijl de sleutels in mijn zak glijden loop ik naar de deur die ik makkelijk open. "Mi familia*!' grijns ik en ik loop verder.
'Geen zorgen! Ik bloed niet....' zeg ik vervolgens wat zachter. 'Nou ja, niet meer...' mompel ik en haal dan nonchalant mijn schouders op. Ik loop naar mijn slaapkamer -een van de weinige op de begane grond- en daarna gelijk naar mijn kast. Mijn zwarte, leren jas doe ik uit en gooi ik naar achter op mijn bed. Het witte shirt met hier en daar wat donkerrode vlekken doe ik uit en gooi ik op de grond. Ik verwissel het al snel met een zwart, v-nek shirt en loop vervolgens naar de gezamenlijke ruimte in het huis. 'Nou... Waar is iedereen...' mompel ik en ik plof met een nonchalante houding op de bank. En nu...

---

El Diablo.

     

Vloekend was ik de villa ingelopen. Iemand had me ontwapend, en bovendien had ik ook nog eens een goede stomp tegen mijn achterhoofd gehad. Het had best kunnen zijn dat ik een hersenschudding had, maar ik besloot maar niet te klagen. Ik was kwader dat mijn wapen verdwenen was. Het was dan wel niet mijn favoriete pistool, maar toch.
      Nog altijd vloekend was ik naar mijn kamer op de eerste verdieping gelopen – voordat ik iemand aan zou spreken en zonder enige reden met hen een ruzie zou starten. We hadden het al zwaar genoeg gehad.
      Ik liep naar de badkamer toe om even te kijken of het nog bloedde, er was gelukkig nog niet veel uitgekomen. Enkele druppels nog maar, dus het was nog niets ernstigs. De klap kwam harder aan dan wat achteraf erbij kwam kijken.
      Eenmaal in de badkamer kwam ik erachter dat er niet zoveel te zien was. Er zaten wat bloeddruppels in mijn korte zwarte haren, die ik er met een doekje geïrriteerd afveegde. Geen idee hoe het die persoon was gelukt. Ik weet wel dat die man geen kinderen meer kan maken. En als die messteek in zijn long hem niet gedood heeft laat het hem in elk geval voor de rest van zijn leven moeizaam ademen.
      Ik sjokt door naar mijn kamer waar ik een beanie opzette, zodat het niet te zien was. Waarschijnlijk was het sowieso niet te zien met mijn donkere haren, maar voor de zekerheid. Ik had geen zin in opmerkingen – ik was nog te over de zeik van mijn pistool.
      Even bekeek ik mezelf. Er was bloed terecht gekomen op mijn grijze shirt, dus ik begon licht te grijnzen. Dat was niet van mij, dus ik had hem echt goed te pakken. Of was dat die andere gast? In elk geval… zij hadden de nodige klappen ook ontvangen.
      Vervolgens besloot ik maar naar beneden te lopen terwijl ik een sigaret opstak. Ik inhaleerde zo diep als mogelijk was, waarna ik het vermoeid uitblies. In de woonkamer trof ik Tyler aan. ‘Jij was hier snel.’ Daarna plof ik ook op de bank neer, in mijn vaste hoek. Dat was ook het moment dat Duro blaffend – en stuntelend – aangerend kwam.

[ bericht aangepast op 5 dec 2014 - 20:48 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Sheng Hu

Ik glimlach als ik mijn artikel eindelijk in de krant zie als ik loop op het vliegveld. Het was lang geleden dat ik een opdracht ver weg heb gehad, voor zover je Engeland ver weg weg kon noemen. Man gestorven door hartaanval. Het stond groot op de tweede pagina van een dorpskrant, een nietszeggend stuk, perfect. Ik stapte in de limo die voor me klaarstond buiten, een die mijn opdrachtgever voor me had geregeld om zijn dank nogmaals te uiten voor mijn verdiensten, naast zijn andere dank in contacten natuurlijk. Ik tikte de chauffeur op zijn schouder en wees naar de grote M die in de rood en gele kleuren boven de weg schenen. De mac in Engeland was waardeloos, ik had enorme behoefte aan wat goeds. Wat dus neer ging komen op 2 big macs en een cola. Ik gaf de chauffeur het geld en wees hem aan wat ik wilde toen we er waren. Ik vroeg me af wat ik had gemist thuis, voor zover het leven daar door zou gaan zonder mij. Mijn zaken waren namelijk vaak gescheiden van de rest van de gang, het merendeel kon wel overweg met een pistool, specialisten zoals ik werden ook meer ingehuurd door de elite, mensen die niet verdacht zouden worden. Ik heb er ook wel eens aan gedacht om op mezelf te gaan wonen, maar ik was vreselijk in het wassen van kleding, bovendien waren deze mensen vriendelijk op een manier die ik niet eerder had meegemaakt, sommige bleven soms bij me en vertelden dan hun levensverhaal, als ik dan een wenkbrauw optrok was dat kennelijk het perfecte antwoord. Ik kon mensen niet doorgronden, wat ook niet nodig was als ik ze moest vermoorden. Toen de limo stopte keek ik uit het raam. Midden op straat stond een gesloopte auto, wat een toepasselijk welkom. Het duurde dan nog even voordat ik bij het oude hotel was. Ik pakte mijn koffer en laatste big mac en liep de lobby binnen waar een handjevol mensen zaten. Ik stak mijn hand, met de hamburger, op als wijze van begroeting.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Arabella Yde Wedgon.

      Vlug zet ik mijn haar vast met spelden om daarna wat alcohol over mijn wonden te gieten. Ik verdrijf de pijn door op mijn onderlip te bijten – niet dat het veel helpt. Volgende keer moet ik de brandbare stoffen beter uit elkaar halen. Het was ook een domme fout; een beginnersfout, en die zou ik al lang niet meer moeten maken. Ik zet de drie branders uit en sluit het gas af. Daarna zet ik mijn berschermingsbril af en doe ik de labjas uit. Ik ben er wel klaar mee voor vandaag. Ik loop mijn eigen, ingerichte “laboratorium” uit. Het bevind zich in de kelder, het is fijn om mijn eigen plekje te hebben en om mijn eigen producten te maken. Vooral drugs dus. Het verdient goed en vooral de echte junkies geven veel voor nieuw spul.
      Vluchtig loop ik naar de lobby. Ik had al wat geruchten gehoord over een confrontatie tussen ons en Las Serpientes. Zodadelijk zou al mijn alcohol op zijn. Het alcohol dat ik nodig had voor mijn eigen behoeften en mijn eigen wonden – die meestal ontstonden als ik bepaalde stoffen verkeerd mixte. Zodra ik langs een paar oude hotelkamers loop krijg ik zin om te douchen. Ik ben immers de hele dag bezig geweest in het laboratorium en ik stink naar chemische stoffen. Redelijk spontaan loop ik één van de kamers in en begin ik me uit te kleden terwijl ik richting de douche loop. Zodra ik er aankom ben ik al helemaal ontdaan van mijn kleding en stap ik regelrecht de douche in. Ik zet de warme stralen aan maar desondanks blijven de stralen koud – het boeit me niet veel, ik ben het gewend. Na een tijdje vind ik een zeepje waar ik me helemaal schoon mee maak en daarna weer terug leg. Ik ben niet vies van andere mensen; en al helemaal niet van de mensen in dit hotel. Nee, zij zijn mijn familie. Als ik klaar ben met douchen en mijn gedachtes té ver zijn afgedwaalt stap ik abrupt de douche uit. Ik moet niet aan het verleden denken – je moet gefocust blijven op de toekomst. Ik blijf even naakt voor het raam staan – er is toch niemand die me kan zien, en dat is het fijne aan dit hotel. Daarna draai ik me om, opzoek naar iets waarmee ik me af kan drogen. Uiteindelijk vind ik een handdoek.
      Na enkele minuten sta ik buiten de hotelkamer en vervolg ik mijn weg naar de lobby – waar ik zie dat Sheng terug is. Iets wat me ergens toch wel blij maakt, al zal ik dat niet tegen hem of iemand anders zeggen. Maar ik miste ook zijn trainingen. Omdat ik wat vaker buiten wil zijn – elke dag doorbrengen in het lab is ook niet sociaal – krijg ik lessen van hem. Hetgeen ik fijn vind, met die andere gang in de buurt moet je altijd op je hoede zijn.
      Als ik hem in zicht krijg loop ik grijnzend op hem af. “Sheng! Wat denk je ervan? Tijd voor een lesje?”

[ bericht aangepast op 5 dec 2014 - 22:11 ]

Mon topics

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Karmilla.
Natuurlijk. Net op het moment dat zij van plan was om naar buiten te gaan, was de ruzie al opgehouden. Ze wilde zo graag haar nieuwe pistool gebruiken, maar voor ze die kon gebruiken was het al stil buiten en had ze er geen kans voor gehad. Ze had haar slonzige kleding; een joggingbroek en shirtje, snel aangetrokken in de hoop het nog te kunnen redden, maar tevergeefs.
Met een lang gezicht plofte ze neer op de bank in de huiskamer. Het is eng stil in het huis, meestal is het wel druk en liepen er altijd wel mensen over de vloer, maar nu niet. Ze liet een lange zucht, plofte languit neer op haar buik en begroef haar gezicht in de bankkussens. Ze smoorde een schreeuw van verveling en irritatie. “Waar is iedereen?” Voor haar klonk het duidelijk, maar voor een ander klonk het waarschijnlijk als een rare geeuw.
      'Mi familia!' Hoorde ze de bekende stem van Tyler schreeuwen. Vol verwachting schoot ze omhoog. Ze hunkerde naar wat aandacht of in ieder geval gezelligheid! Ze had helemaal niets te doen en ze verveelde zich de pleures. Ze kon wel janken. Voor ze iets naar hem kon schreeuwen, was hij al naar boven gegaan en ze zou de idiota niet naar boven volgen.
      Het duurde zo lang voordat er iemand kwam, voor haar, dat ze in gedoezeld was en over dingen droomde die zij niet meer wou tegen komen. Het waren haar nachtmerries; dingen die eerder waren voorgekomen. Het lachte haar uit.
      Met dat de afgrond kwam steeds dichterbij kwam, begon haar hart harder te bonken. De sloeg zich om haar oren en liet haar haren hard wapperen. Nog enkele meters te gaan voor haar levenloze lichaam de grond zou raken. De hemel was donker en er begonnen kleine regendruppels te vallen. Ze vertelden haar dat ze nog minder te gaan was. Ze sloot haar ogen, omdat ze er niet aan probeerde te denken, maar het enige wat ze hoorde wat het geruis en het waaien van de harde wind om haar oren. Al de nare herinneringen kwamen in haar hoofd op.
      Zonder dat Karmilla het doorheeft, beweegt ze in haar slaap en trekt ze een moeilijk, naar gezicht.

[ bericht aangepast op 5 dec 2014 - 23:55 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

MT c:

---

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Na een paar minuten was er nog niemand. Ik hoorde geluiden door de oude villa, maar niets klonk interessant genoeg om er gelijk op af te gaan. Ik zucht en zak onderuit. Mijn voeten leg ik op de tafel voor de bank en ik sluit mijn ogen. Het gevecht was niet niks. Andere bendes zouden bijna gelijk weglopen als ze wisten dat ze tegen iemand van Las Serpientes gingen. Maar die verdomde Yesler Gang.. Nee, elke confrontatie eindigt in veel bloed, blauwe plekken en vaak een paar gevalletjes die hun laatste adem uitblazen. Ach ja, het kan niet anders..
‘Jij was hier snel.’ hoor ik een bekende stem zeggen. Een lichte grijns neemt voor een paar seconden plaats op mijn lippen en ik open mijn ogen terwijl ik mezelf weer wat omhoog duw. 'Valt wel mee.. Er waren nog twee van die gozers daar die me tegen hielden maar goed.' zeg ik nonchalant als ik naar mijn beste vriend kijk. Gevechten en moorden deed me tegenwoordig vrij weinig. In de zes jaar dat ik hier nu zit ben ik er gewend aan geraakt. Je moet wat, als ik niet het snelst ben doen ze het wel bij mij. Het was moeilijk in mijn eerste paar maanden hier, maar nu? Het doet me bijna niks, helemaal niet als het gaat om die miezerige runaways van Yesler.
'En hoe is het met jou afgelopen.. Je ziet er nog vrij goed uit.. Of vergis ik me nou en heb je tien messteken in je buik gehad?' zeg ik met een plagende grijns. Ondertussen leun ik naar voren en pak een pakje Marlboro van de tafel. Ik klem een sigaret tussen mijn lippen en steek die snel en makkelijk aan. Ik neem een diepe haal en blaas de witte rook langzaam uit. Vervolgens draai ik mijn hoofd langzaam naar Moisés en kijk hem afwachten aan.

---

El Diablo.

Mt.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Het is nog zo goed als donker in mijn kamer als mijn voeten de koude vloer raken. Zwarte lappen fungeren als gordijnen om het zonlicht buiten te houden en dat is maar goed ook, want mijn hoofd bonkt als een malle.
De kamer ruikt naar alcohol, sigaretten en zweet. Onderweg naar het raam, om wat van de geur kwijt te raken, struikel ik over rondslingerende flessen op de grond en een luide vloek vanuit mijn mond volgt. Ik hoor glas breken en niet veel later voel ik warm, vers bloed uit mijn voet stromen. Een tweede, derde en vierde vloek volgen.
Als het zonlicht mijn kamer binnenkomt barst mijn hoofd bijna uit elkaar en zie ik het rode spoor dat over mijn vloerkleed loopt. Van mijn stoel gris ik een oud, bebloed t-shirt, scheur er een stuk af en bind het ding om mijn prikkende voet. Daarna steek ik een sigaret op, schuif een aantal flessen uit mijn pad en sjok langzaam verder.
Mijn lichaam is gehuld in een zwart shirtje dat mijn buik bloot laat en een paar shorts dat ook als ondergoed zou kunnen dienen, maar gelukkig is iedereen dat van mij - en van elkaar - gewend. Waar veel van mijn huisgenoten vannacht druk bezig waren ruzie te maken met anderen werd ik in mijn eigen kamer langzaam maar goed dronken. Soms heb je gewoon zo'n avond nodig.
Ik hoor stemmen vanuit de woonkamer en als ik langs een spiegel kom veeg ik de zwarte eyeliner-vegen onder mijn ogen vandaan terwijl ik in die richting loop. Alles aan me schreeuwt hungover, en het liefst zou ik nu weer terug mijn bed in duiken, maar als je achterblijft kun je je de morning after natuurlijk niet kwijt laten raken.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Zuchtend trok ik de zwarte jas van de kapstok. Het weer buiten veranderde snel en vanochtend moest ik een wat dikker jas nemen, om nog een beetje heelhuids hier te komen. De studie was geen probleem voor me, integendeel. Veel beter als die krotten waar ik heb moeten werken om mijn schulden te betalen, maar tenminste bleef er hartstikke geld voor mij over - werken in nachtclubs levert wel wat op.
Ik trok de kraag omhoog en stapte met mijn tas over mijn schouder, het gebouw uit. De koele wind was meteen te voelen en zover het nog kon met deze jas, trok ik de kraag nog wat meer omhoog. M`n hakken gaven tikjes op de grond, wat me uitermate irriteerde na deze vermoeiende dag.
Het vertrouwde geluid van de auto die open ging, door de sleutel drong nauwelijks door tot mijn oren. Voordat ik in de kleine Mini Cooper stapte, smeet ik de tas op de stoel ernaast. Uiteindelijk kwam ook de auto in beweging en scheurde ik van de parkeerplaats af, dezelfde korte weg die ik altijd naar mijn appartement nam.
Terwijl ik door de straten reed op enigermate snelheid, rinkelde mijn mobiel. Niet alweer. Ik besloot het telefoontje te negeren en reed gewoon door, gefocust op de weg.
Met een abrupte remming kwam mijn kleine auto tot stilstand, toen mijn blik werd gevangen naar de vele politie auto`s die de hele weg versperden. Jezus. Het kon maar één ding zijn, de bendes. Die wisten altijd voor de hele stad een chaos te maken, die idioten.
Toen ik de auto weer opstartte, keek ik nog een laatste keer naar de hysterische politieagenten. Het was duidelijk dat er een ruzie tussen die twee was, zowat elke dag - maar die konden ze ook voeren zonder de hele stad erin mee te trekken.
Een zuchtje verliet mijn rood gestifte lippen, terwijl ik in snelheid wegreed.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."