Vriendschap - Liefde, Vriendschap & Familie

Het is een heel mooi iets, als je het mij vraagt. Alleen krijg ik het niet voor elkaar. Ik heb geen echte vriendschap met iemand, tenminste dat gevoel heb ik niet. Het gevoel dat iemand echt mijn vriendin is. Ik ben dan ook altijd jaloers als ik op straat of ergens anders twee meiden zie die gewoon wel vriendinnen zijn en gewoon een gezellige tijd met elkaar hebben. Het is niet zo dat ik het hen niet gun, maar meer zo van dat wil ik ook.

Ik weet dat vriendschap niet er ineens is, dat het iets is wat moet groeien en dat je er je best voor moet doen. En toch frustreert het mij enorm dat ik gewoon geen vriendschap met iemand heb. Uiteraard heb ik op de basisschool wel vriendinnen gehad en dan gingen we ook naar elkaars huis om daar te spelen. Daarna is het waarschijnlijk mis gegaan, misschien omdat ik ook nooit aan msn heb gedaan. Het mocht niet van mijn ouders en braaf als ik was, deed ik het dan maar niet. Dus die hype/periode heb ik volledig gemist.

Natuurlijk kreeg je daarna andere dingen zoals Hyves en nu hebben we Facebook. Hyves mocht ik ook niet, net zoals habbohotel (ik heb er wel heel wat verhalen over gehoord). Bij Hyves heb ik wel een account aan gemaakt, omdat ik het onzin vond dat ik dat niet mocht. Niet dat ik er veel op zat.

Tuurlijk heb ik wel meiden gehad die mij aardig vonden, zo'n onaardig kreng ben ik nu ook weer niet (dat geloof ik heel erg graag), maar het ging nooit goed. Het werd nooit een echte vriendschap zoals ik ze zie op straat of binnen school. Misschien omdat ik dingen niet kan uit praten, ik weet wat ik irritant vind aan iemand anders. Alleen ik weet niet hoe ik dat aan diegene moet uitleggen zodat die persoon mij daarna nog wil zien. En eerlijkheid vind ik wel belangrijk.

En ik vind het ook heel moeilijk om aan iemand die ik ontmoet om te vertellen dat ik geen vriendinnen heb. Want haast iedereen die ik ontmoet, gaat ervan uit dat ik vrienden of vriendinnen heb. Dan vind ik het gewoon genant om te moeten vertellen dat ik geen vrienden of vriendinnen want dan komt bijna altijd de vraag waarom. Ik heb een hekel aan de vraag waarom. Ik weet niet precies waarom ik geen vrienden of vriendinnen heb, behalve dat ik geen ruzie's/meningsverschillen kan uit praten en niet zo'n geweldige gesprekspartner ben omdat ik graag aan het woord ben. Of ik ben gewoon een kreng en weet ik dat niet omdat ik niet in iemand anders zijn/haar hoofd kan kijken. Want daar denk ik heel vaak over na als ik iets tegen iemand zeg als ik iemand ontmoet, wat vind diegene van mij en mag diegene mij. En zou ik misschien een vriendschap met diegene kunnen opbouwen?

Ik moest het even kwijt dus als je het allemaal hebt gelezen, dankjewel.

[ bericht aangepast op 23 nov 2014 - 20:12 ]

---

Physics is awesome

Intrepidae schreef:
(...)
Ik heb er ook heel erg lang over gedaan om het te vertellen hoor. Ik zat toen zelfs met: zal ik het vertellen, zal ik het niet vertellen, maar ik heb echt hele leuke collega's en ze weten dat ik een hele moeilijke tijd heb gehad met die zieke 'vriendin' en mijn ouders en toen steunde ze me ook heel erg, dus toen toch maar verteld. Zelfs toen was ik bang dat ze zouden uitlachen of zouden vinden dat ik me maar aanstelde. Dat denk ik altijd heel erg snel en ook dat gevoel krijg ik maar heel moeilijk weg.

Ik vind het heel erg dapper dat je dat durft/durfde maar ik zie het mijzelf nog niet zo 1,2,3 doen. Ik denk dat dat voor mij de grootste blokkade is gezien ik het haat over persoonlijke dingen te praten. Wel durf ik haast wel zeker te stellen dat sinds mijn opleiding ik enorm eenzamer ben geworden gezien ik op de middelbare echt haast nooit thuis was. Ik weet niet; misschien maakt dat de klap van deze veels te lange vicieuze cirkel nog harder; vooral omdat mijn broer het altijd nodig vind om die feiten altijd grondig in te stampen. Achja. iedereen heeft zijn Perks toch..

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

TomRiddle schreef:
Ik wil wel vriendjes worden?
Goed nu serieus.

De indruk die ik van jou heb, is echt niet slecht. Dus of mensen die jij kent zien gewoon niet heel veel goeds of... Ik kan geen of bedenken.
Zijn er op school mensen die jou aardig lijken? Natuurlijk is op een grote groep afstappen eng en niet leuk, maar er zijn altijd mensen die niet al te veel vrienden of vriendinnen om zich heen hebben en die het alleen maar een compliment vinden als je naar ze toe gaat.

Als je iemand hebt gevonden waar je een keer met gepraat heb, kan je natuurlijk niet verwachten dat je er meteen beste vrienden mee bent. Maar je zou dan als je hem/haar ziet gewoon hoi te zeggen en soms even een paar keer te praten, na een tijdje komt er dan toch wel een band tussen jullie en kan je gaan afspreken etc. etc. Natuurlijk kan je niet met iemand ineens zo close zijn en word niemand binnen 3 secondes populair, maar ik denk dat er zeker leuke mensen voor jou zijn!

Verder ben ik echt slecht in advies geven en kan ik niet meer zeggen dan dat je waarschijnlijk echt een aardig meisje zijn, maar mensen gewoon nog niet gezien hebben hoe aardig je bent!

Op school/mijn opleiding heb ik wel iemand die ik aardig vind, maar buiten school spreek ik haar echt weinig. Ik ken haar nu al langer dan een schooljaar en ik heb nog steeds niet het gevoel dat zij en ik vriendinnen zijn. Ik ben gewoon degene waar ze het liefst mee om gaat op school.

Ik verwacht ook niet meteen beste vriendinnen te zijn nadat ik iemand net hebt ontmoet. Realistisch ben ik nog wel.

---

Physics is awesome

Er is helaas geen handdoek 'Hoe maak je vrienden'. Vriendschap gebeurd gewoon, meestal.
Het is in ieder geval al een goede stap dat je dit gevoel met 'ons' deelt, het gevoel kan namelijk ook vriendschappen in de weg staan.
En het is helemaal niet vreemd dat je geen vrienden hebt ik ken genoeg mensen die ook niet veel vrienden hebben... Maar daar is niks mis mee, je hoeft er maar een goeie tegen te komen.

---

'Nobody said it was easy

Leora schreef:
(...)

Ik vind het heel erg dapper dat je dat durft/durfde maar ik zie het mijzelf nog niet zo 1,2,3 doen. Ik denk dat dat voor mij de grootste blokkade is gezien ik het haat over persoonlijke dingen te praten. Wel durf ik haast wel zeker te stellen dat sinds mijn opleiding ik enorm eenzamer ben geworden gezien ik op de middelbare echt haast nooit thuis was. Ik weet niet; misschien maakt dat de klap van deze veels te lange vicieuze cirkel nog harder; vooral omdat mijn broer het altijd nodig vind om die feiten altijd grondig in te stampen. Achja. iedereen heeft zijn Perks toch..

Als je het niet wil/kan vertellen, is dat niet erg in mijn ogen. Ik vertel het mensen ook niet omdat ik het moeilijk vind.

Mocht je willen praten, het kan altijd bij mij.

---

Physics is awesome

Ik haat het ook om over persoonlijke dingen te praten. Dat maakt het open stellen natuurlijk alleen maar moeilijker. Maar ik ben het gewoon zo zat en ik denk dat de therapie echt wel geholpen heeft, hoewel ik nog altijd geen echte vriend(innen)/vriend(en) heb. Ik heb nog altijd de hoop dat er ooit iemand tussen moet zitten die mij wel de moeite waard vindt. Ik moet me van mezelf uit deze put trekken, anders zak ik waarschijnlijk alleen maar dieper. Maar ik ben er nog lang niet en het heeft heel lang geduurd voor ik op dit punt was. Ik ben 22 en dit loopt dus al sinds de basisschool. Zelfs als kind weet je gewoon of je vrienden "echte" vrienden zijn of niet. Als kind weet je alleen niet hoe je daar mee om moet gaan denk ik of hoe je dat kan veranderen. Ik heb ook heel lang geprobeerd mijn basisschoolperiode gewoon te verdringen, maarja, dat werkte natuurlijk niet. Ik heb nog altijd geen goed woord over voor mijn basisschool en al de kinderen die mijn toen gepest hebben. De woede die ik voel over alles wat zij mij hebben aangedaan in al die jaren is gewoon te groot en ik zal het ze ook nooit vergeven. Net als de basisschool die hier toen nooit wat tegen hebben gedaan ondanks de vele gesprekken en bezoeken van mijn ouders. Helaas kom ik nu nog elke dag langs de basisschool, dus vergeten is ook moeilijk en ik wordt er elke keer weer aan herinnerd.

Ik heb het echt altijd moeilijk gevonden om vrienden te maken. Ik voel me echt altijd een vijfde wiel aan de wagen en dat is echt een heel stom gevoel, want vaak ben ik dat niet. Als ik het tegen iemand zeg dan zeggen ze dat ik me aanstel, maar ik heb dat gevoel gewoon altijd.
Toen ik verhuisde had ik op mijn nieuwe school één vriendin, maar die ging ook heel veel met anderen om en dan was ik helemaal alleen omdat bijna niemand mij aardig vond en degenen die mij wel aardig vonden liever met anderen omgingen. Ook kreeg ik veel rotopmerkingen en waren er altijd dingen die raar aan mij waren.
Op de middelbare school was ik ontzettend bang dat het weer hetzelfde zou worden en iedere keer als iemand aardig was dan vertrouwde ik het niet. Ik was samen met die ene vriendin van de basisschool en die kende ook al iemand die in onze klas zit, dus ik was bang dat ze haar af zou pakken (uiteindelijk bleek dus dat zij precies hetzelfde over mij dacht :'D) Maar dat gebeurde niet en ik kreeg opeens een groep vriendinnen. Eerst was het heel erg wennen en ik voel me nog steeds heel vaak het vijfde wiel, maar ik ben echt heel erg blij met mijn vriendinnen op dit moment.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Leora schreef:
(...)

Ik vind het heel erg dapper dat je dat durft/durfde maar ik zie het mijzelf nog niet zo 1,2,3 doen. Ik denk dat dat voor mij de grootste blokkade is gezien ik het haat over persoonlijke dingen te praten. Wel durf ik haast wel zeker te stellen dat sinds mijn opleiding ik enorm eenzamer ben geworden gezien ik op de middelbare echt haast nooit thuis was. Ik weet niet; misschien maakt dat de klap van deze veels te lange vicieuze cirkel nog harder; vooral omdat mijn broer het altijd nodig vind om die feiten altijd grondig in te stampen. Achja. iedereen heeft zijn Perks toch..

Je weet dat ik er altijd voor je ben hè?

---

Spoiler alert: you will save yourself

Amiable schreef:
Er is helaas geen handdoek 'Hoe maak je vrienden'. Vriendschap gebeurd gewoon, meestal.
Het is in ieder geval al een goede stap dat je dit gevoel met 'ons' deelt, het gevoel kan namelijk ook vriendschappen in de weg staan.
En het is helemaal niet vreemd dat je geen vrienden hebt ik ken genoeg mensen die ook niet veel vrienden hebben... Maar daar is niks mis mee, je hoeft er maar een goeie tegen te komen.

Daar heb je gelijk in. Daarom voel ik mij raar, omdat het bij mij niet is gebeurd. Het voelt alleen heel vaak alsof ik de enige ben die geen vrienden of vriendinnen heeft.

Aangezien ik iemand die wel vaker te lang en vaak over bepaalde zaken na denk, vraag ik mij af of ik de goeie ooit tegen kom en wanneer dan. Dat vraag ik mij trouwens ook af op het gebied van de liefde. Daar weet ik het antwoord wel op, ik raak meteen in paniek zodra een jongen tegen mij gaat praten. Een keer heeft een jongen mij geknuffeld, ik had echt zoiets van wat doe jij nou?!

---

Physics is awesome

OutlawQueen schreef:
Ik heb het echt altijd moeilijk gevonden om vrienden te maken. Ik voel me echt altijd een vijfde wiel aan de wagen en dat is echt een heel stom gevoel, want vaak ben ik dat niet. Als ik het tegen iemand zeg dan zeggen ze dat ik me aanstel, maar ik heb dat gevoel gewoon altijd.
Toen ik verhuisde had ik op mijn nieuwe school één vriendin, maar die ging ook heel veel met anderen om en dan was ik helemaal alleen omdat bijna niemand mij aardig vond en degenen die mij wel aardig vonden liever met anderen omgingen. Ook kreeg ik veel rotopmerkingen en waren er altijd dingen die raar aan mij waren.
Op de middelbare school was ik ontzettend bang dat het weer hetzelfde zou worden en iedere keer als iemand aardig was dan vertrouwde ik het niet. Ik was samen met die ene vriendin van de basisschool en die kende ook al iemand die in onze klas zit, dus ik was bang dat ze haar af zou pakken (uiteindelijk bleek dus dat zij precies hetzelfde over mij dacht :'D) Maar dat gebeurde niet en ik kreeg opeens een groep vriendinnen. Eerst was het heel erg wennen en ik voel me nog steeds heel vaak het vijfde wiel, maar ik ben echt heel erg blij met mijn vriendinnen op dit moment.

Dat gevoel is ook heel lastig, vind ik. Het gevoel dat ze iemand van je af willen pakken, omdat zodra je dat begint te denken het vaak ook gebeurd. Tenminste, dat heb ik wel gehad. Zodra ik begon te denken, iemand wil die persoon van mij af pakken, gebeurde het ook.

---

Physics is awesome

OutlawQueen schreef:
Ik heb het echt altijd moeilijk gevonden om vrienden te maken. Ik voel me echt altijd een vijfde wiel aan de wagen en dat is echt een heel stom gevoel, want vaak ben ik dat niet. Als ik het tegen iemand zeg dan zeggen ze dat ik me aanstel, maar ik heb dat gevoel gewoon altijd.
Toen ik verhuisde had ik op mijn nieuwe school één vriendin, maar die ging ook heel veel met anderen om en dan was ik helemaal alleen omdat bijna niemand mij aardig vond en degenen die mij wel aardig vonden liever met anderen omgingen. Ook kreeg ik veel rotopmerkingen en waren er altijd dingen die raar aan mij waren.
Op de middelbare school was ik ontzettend bang dat het weer hetzelfde zou worden en iedere keer als iemand aardig was dan vertrouwde ik het niet. Ik was samen met die ene vriendin van de basisschool en die kende ook al iemand die in onze klas zit, dus ik was bang dat ze haar af zou pakken (uiteindelijk bleek dus dat zij precies hetzelfde over mij dacht :'D) Maar dat gebeurde niet en ik kreeg opeens een groep vriendinnen. Eerst was het heel erg wennen en ik voel me nog steeds heel vaak het vijfde wiel, maar ik ben echt heel erg blij met mijn vriendinnen op dit moment.

Ik was dus ook bang dat als mijn vriend kennis zou laten maken met mijn vriendinnen, waarvan ik niet eens het gevoel had dat ze echt vrienden van me waren, dat ie mij meteen zou inruilen (om het zo maar even te noemen). Maarja, ik durfde hem niet te vertellen dat ik eigenlijk geen vrienden had, wat nog veel erger was.

Ryess schreef:
(...)

Daar heb je gelijk in. Daarom voel ik mij raar, omdat het bij mij niet is gebeurd. Het voelt alleen heel vaak alsof ik de enige ben die geen vrienden of vriendinnen heeft.

Aangezien ik iemand die wel vaker te lang en vaak over bepaalde zaken na denk, vraag ik mij af of ik de goeie ooit tegen kom en wanneer dan. Dat vraag ik mij trouwens ook af op het gebied van de liefde. Daar weet ik het antwoord wel op, ik raak meteen in paniek zodra een jongen tegen mij gaat praten. Een keer heeft een jongen mij geknuffeld, ik had echt zoiets van wat doe jij nou?!

Again: heel herkenbaar. Ik wordt altijd heel snel rood bij leuke jongens die tegen me praten of als ze me inderdaad ineens aanraken. Als ik een jongen op een gegeven moment een beetje leer kennen (soort van dan), dan ebt dat wel weer weg. Marja. Ik heb dus één vriendje gehad in dit 22-jarig leven en dat was 6 jaar geleden (mijn onzekerheid was trouwens niet de enige reden dat ik het heb uitgemaakt). Eén keer dacht ik bijna. Hij was heel erg aardig en lief totdat ie ineens maar had besloten dat ie geen tijd had.


Laat trouwens wel even duidelijk zijn dat het feit dat ik alles zo vertel, grotendeels ook komt door de anonimiteit die je hebt. Er is hier niemand die mij persoonlijk kent. Als je mij in een groep vreemde zou zetten, zou ik dit nooit zomaar vertellen.

Intrepidae schreef:
(...)
Again: heel herkenbaar. Ik wordt altijd heel snel rood bij leuke jongens die tegen me praten of als ze me inderdaad ineens aanraken. Als ik een jongen op een gegeven moment een beetje leer kennen (soort van dan), dan ebt dat wel weer weg. Marja. Ik heb dus één vriendje gehad in dit 22-jarig leven en dat was 6 jaar geleden (mijn onzekerheid was trouwens niet de enige reden dat ik het heb uitgemaakt). Eén keer dacht ik bijna. Hij was heel erg aardig en lief totdat ie ineens maar had besloten dat ie geen tijd had.


Laat trouwens wel even duidelijk zijn dat het feit dat ik alles zo vertel, grotendeels ook komt door de anonimiteit die je hebt. Er is hier niemand die mij persoonlijk kent. Als je mij in een groep vreemde zou zetten, zou ik dit nooit zomaar vertellen.

Rood worden is voor mij ook herkenbaar. Het ergste is nog dat ik het zelf altijd door heb en dan mij nog onzekerder voel. Ik bedoel, iedereen kan dan zien dat ik rood ben en mij onzeker voel. In verhalen en films is het altijd schattig en word het schattig gevonden, in het echte leven is het wel anders. Daarnaast heb ik geen flauw idee wat jongens bedoelen met wat ze doen en zeggen, (soms is het wel duidelijk omdat ze het echt zeggen) dus dan heb ik geen flauw idee wat ik moet doen.

Dat laatste heb ik ook, dit zou ik niet zo tegen iemand durven zeggen die mij kent. Zelfs niet tegen mijn ouders.

---

Physics is awesome

Ik herken dit allemaal zo hard. Ik ben sociaal gezien echt een idioot. Zo durf ik de mensen waarmee ik praat nooit recht aan te kijken.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Ryess schreef:
(...)

Dat gevoel is ook heel lastig, vind ik. Het gevoel dat ze iemand van je af willen pakken, omdat zodra je dat begint te denken het vaak ook gebeurd. Tenminste, dat heb ik wel gehad. Zodra ik begon te denken, iemand wil die persoon van mij af pakken, gebeurde het ook.

Het stomme is ook dat ik echt altijd denk dat mensen mij irritant vinden, hoewel anderen zeggen van niet.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Ryess schreef:
(...)

Rood worden is voor mij ook herkenbaar. Het ergste is nog dat ik het zelf altijd door heb en dan mij nog onzekerder voel. Ik bedoel, iedereen kan dan zien dat ik rood ben en mij onzeker voel. In verhalen en films is het altijd schattig en word het schattig gevonden, in het echte leven is het wel anders. Daarnaast heb ik geen flauw idee wat jongens bedoelen met wat ze doen en zeggen, (soms is het wel duidelijk omdat ze het echt zeggen) dus dan heb ik geen flauw idee wat ik moet doen.

Dat laatste heb ik ook, dit zou ik niet zo tegen iemand durven zeggen die mij kent. Zelfs niet tegen mijn ouders.

Ik heb het wel aan mijn moeder verteld, aan mijn vader niet. Die snapte mijn inzinking van ongeveer 2 jaar geleden ook niet. Hij ziet alles heel zwart wit en alles wat ertussenin zit is raar. Ik belde toen mijn vader op in tranen dat het niet zo goed ging met me en dat ik dus ook even rustiger aan ging doen met werken ook, omdat ik gewoon even wat tijd nodig had. Iedereen daar vroeg ook elke week weer opnieuw hoe het ging met mij omdat zij ook wisten van de scheiding van mijn ouders. (hij en ik werken in hetzelfde bedrijf). Toen was het ook zo van: 'ja wat gaat er dan niet? Ik snap niet wat er nou aan de hand is.' Volgens mij weet ie wel dat ik niet zoveel vrienden heb en eenzaam ben, maar echt praten erover doen we niet. Ik en mijn moeder trouwens ook niet. Ik vind het gewoon moeilijk om over te praten, want het is gewoon niet leuk als je eenzaam bent en niet weet wat je er nog meer aan kan doen behalve wat je al geprobeerd hebt elke keer.

Bonafonte schreef:
Ik herken dit allemaal zo hard. Ik ben sociaal gezien echt een idioot. Zo durf ik de mensen waarmee ik praat nooit recht aan te kijken.

Ja, dat heb ik ook altijd. Of wanneer ik voel dat er iemand achter mij loopt, dat ik niet eens durf te kijken wie dat is of hallo durf te zeggen.

---

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it