George Weasley
‘Hmm. Kealan wat zou Weasley niet begrijpen van deze situatie. Misschien dat hij een relatie aannam met een volbloed tovenaar zoals Campbell wat zelf al een schande is om die naam te dragen maar nog steeds hoger staat dan een Wealsey.'
Ik fronste mijn voorhoofd en schudde met mijn hoofd. Wat bedoelen ze?
'Dus wat zullen we doen- we kunnen het zelf oplossen maar we kunnen het ook Rooky zelf laten doen- hij heeft beslist nog wat training nodig gezien hij al bang is een vlieg pijn te doen.’
De jongen zette een stap achteruit en duwde een toverstok in Campbell zijn handen. Alweer schudde ik met mijn hoofd en deed een halve stap naar voren.
'Dit kunnen jullie niet doen- we-'
‘-Doe het dan; je weet hoe het werkt.’
Campbell zijn blik kruiste met die van mij en angstig bleef ik maar toekijken alhoewel ik het niet toonde. Ik snap get niet meer; het is alsof het universum hrt niet wilt dat we samen zijn. Alles wat ik doe geeft geen voortgang if iets dergelijks, alleen maar ellende. Dit wekt maar veel problemen aan.. aan iedereen mee. Ik scgudde met mijn hoofd en staarde diep in Campbell zijn ogen.
'Campbell..'
‘Crucio.’
De kleine lichtstraal die uit de stoo vloog zorgde ervoor dat mijn hand naar mijn broekzak vloog waar ook mijn stok zat en de andere hield ik nutteloos voor mijn gezicht, tot de seconde voorbij vloog die eeuwig leek te duren en de spreuk me vol in mijn borstkas trof. Een pijnscheut zorgde er voor day ik mijn nagels in mijn handpalm boorde. De gevoel alsof iemamd mij mijn ledematen uit mijn lichaam probeerde te trekken, alsof ik mijn dood ontmoette zonder het licht te kunnen zien, alsof iemamd met een mens me herhaaldelijk in mij stak zonder dat de pijn verminderde; het verdubbeld zich. De pijn was te onverdraaglijk en ik viel op mijn knieën neer. Al gauw gooide ik mijm armem om me heen en viel ik haast voorover neer en probeerdr de kreet van mijn te onderdrukken maar het vloog langs mijn lippen. ik perste mijn ogen dicht, hopend dat de dood gauw zou komem.
‘En jij noemt jezelf een goed vriendje,' dat was de laatste wat ik hoorde voordat ik alleen nog een lang gepiep hoorde. Tranen van pijn sprongen uit mijn ogem terwijl het leek alsof de pijm zich aan het verdubbelen was. Uiteindelijk wist ik "stop" eruit te persen. Ik wist mijn stok uit mijn broekzal te trekken en wees die naar Campbell zijn stok en wist ik nonvervaal de obtwapeningspreuk op hem af te vuren. Al gauw vloog de stok uit zijn handen en ik gooide me achterover tegen het muurtje neer. Even sloot ik weer mijn ogen terwijl ik de pijn nog steeds in mij voelde steken. Tot poging voor verdedigen stak ik mijn stok,nig steeds hijgend van pijn naar de jongen uit die achter Campbell stond en schudde mijn hoofd.
'L-laat ons verdomme met rust..' siste ik in pijn.
[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 23:24 ]
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••