Campbell Saunders
‘Campbell Saunders Campbell Saunders. De jongen die ik had leren kennen doordat een jongen je duwde en ik hem liet struikelen om je te redden. De jongen met wie ik plezierig had zitten zwerkballen. De jongen die me verwarmd had met zijn lach toen we in de koude sneeuw aan het rennen waren. De jongen die mijn zusje uit het water redde waardoor mijn moeder je eindelijk verwelkomd had in het Nest. De jongen die me de verhaal vertelde over Romeo en Julia. Wist je dit nog, Campbell Saunders. Ik zag onszelf in die verhaal, wist je dat? Het is alsof onze leven een toneelstuk is van Romeo en Julia, en de enige bezoekers zijn Nathaniel, Karkarov en al de anderen die onze relatie onmogelijk maken. Ze willen zien wat we horen te zien. Wat ze zelf hebben geschreven: zelf hebben gecreëerd. Ze spelen met ons en onze verhalen. We konden, nee, kunnen de verhaal stiekem herschrijven maar dat gaan de bezoekers niet fijn vinden. We kunnen de risico nemen om het te veranderen, maar in mijn eentje kan ik het niet herschrijven. Als ze ons zien herschrijven pakken ze het stuk van ons af en schrijven er meer sterf momenten van dierbaren erin. Dat kunnen we ook voorkomen, maar weer is het riskant.
Ik snap het echt, ik snap als je nu weg gaat om je aan de stuk te houden en deze toneelstuk netjes af te maken zoals het geschreven was door Karkarov en de anderen. Maar ik vraag je om samen met mij die risico te nemen, zodat ze niet meer de baas over ons kunnen zijn. Niet meer de baas over jou kan zijn. Dat ze niet meer zo makkelijk met ons, met JOU kunnen spelen. Als je toch door gaat lopen zonder je om te draaien, weet dat ik je nooit zal vergeten. Maar dan ook echt nooit want je naam staat in mijn hart gegrafeerd wat nu een kooi is waarvan de sleutel voor eeuwig zoek is. Of je gaat je nu omdraaien, of je loopt nu door en ik zeg voor het laatste keer ‘’ik hou van jou Campbell Saunders’’. ’
Verstijfd was ik stil blijven staan. Ergens had ik verwacht dat dit het einde was. Einde van het hoofdstuk. Einde van het verhaal maar zoals iedere keer wist George me te verbazen waardoor ik mijn mond open deed en omdraaide hoewel ik niet verder kwam dan ‘Romeo en Juliet..’ voor ik al stil viel om het feit hoe dicht George achter me stond. Ik wist niet wat het was maar sinds de vakantie en mijn bijna-dood ervaring leek ieder detail aan George mij nog meer te fascineren als daarvoor. Alsof ik nu pas begreep hoe kostbaar hij was.
Zachtjes pakte ik zijn hand vast waar ik nutteloos mee speelde.
‘Romeo en Juliet gingen dood; George. Het is niet dat ik mijzelf niet zou willen neersteken maar..’ ik zuchtte nutteloos.
‘Hoe meer ik me verzet; hoe erger alles lijkt te worden; George. Iedereen denkt dat ik wat met Victoire heb en dat ik mezelf snijd omdat ik depressief ben. Ik snij mezelf niet omdat ik depressief ben maar omdat ik fouten maak die ik nooit mag vergeten. Fouten die nooit meer mogen gebeuren hoewel het continu lijkt te herhalen. Daarnaast ben ik nu vreemd gegaan. Met victoire en die jongen voor jouw gezicht. Voor iedereens gezicht. Ik kan me niks meer herinneren, George. Jij was in het water en in de krant staat Victoire maar ik zag jou. Ik weet het honderd procent zeker en ze wilde je niet laten gaan.. Ik kon niks doen; George. Ik kon je in het water al niet redden van de meermensen dus hoe kan ik je nu redden; van mensen die veel gevaarlijker zijn dan meermensen. Het maakt jou misschien niet uit wat er met jou gebeurd maar voor mij wel. Ik ben al depressief maar zonder jou..’ ik schudde mistroostig mijn hoofd.
‘Ik weet dat ik dit niet mag zeggen. Ik weet dat ik je langzaam kapot maak ook al beweer jij van niet. Ik weet dat er een dag gaat komen dat je het ziet. Ik weet dat ik alles verpest en dat ik verre van niet genoeg ben. Ik weet dat ik nutteloos ben. Ik weet het allemaal; maar ik kan niet zonder je.’
When I taste Tequila, Baby, I still see ya
