Ralf Auron
Nadat Fred me alweer verliet om naar George en Campbell te gaan richtte ik me weer tot de aanrechtje en staarde naar de druppels water die langzaam van de kraan af druppelde. Ik liet ik een zucht en veegde mijn droge tranen weg die langs mijn ogen door probeerden te glippen.
'Ik was het echt niet! Het was die blonde jongen. Kom op Ralf, jij zag dat hij me mee wegtrok. En nu is er iets gebeurt waarvan ik denk dat het echt niets voor mij is. Ik wil jullie levens niet verpesten, alsjeblieft!'
Ik liet de aanrechtje los en draaide me om waar ik Fred weer ontmoette en keek gauw weg. Nog net zag ik hoe hij zijn mouwen oprolde en ik staarde naar de striemen op zijn armen.
'Kijk! Hij bond me vast met touwen in een bezemkast terwijl hij dit allemaal deed. Alsjeblieft Ralf, geloof je me niet?'
Ik beet op mijn lip terwijl ik vocht voor de velen tranen in mijn ogen die ernstig begonnen te branden. Wat moest ik doen? Waarom overkomt mij dit? Misschien heeft hij gelijk.. ik bedoel, waarom zou Fred dit doen.. hij was zo hard.
‘ik..’
‘oh, Ralf, hier ben je!’
Geschrokken richtte ik me naar de deur toe waar ik de blonde jongen weer ontmoette en keek gauw weg.
‘hopelijk was ik niet te laat voor de grote show. Of wel? Ahw, jammer.’
Hij liep naar ons toe en gooide een arm om Fred heen. Verbaasd keek ik toe en gauw draaide ik me om om me weer op de kraan te concentreren.
‘je moet echt beter op je vriendje letten Auron, ik wilde hem wat waarschuwen tot hij me plotseling aanviel en riep iets over dat ik uit zijn buurt moest blijven. Ik was noodgedwongen om hem vast te binden maar zo te zien ben ik niet goed in het vast binden van mensen.’ Hij begon schamper te lachen en ik voelde zijn hand op mijn schouder rusten.
‘je wilt niet weten wat voor geheimen ik uit hem had weten te krijgen toen ik hem vast had gebonden. Hij is verliefd op Campbell; wist je dat?’
Ik beet op mijn lip op de tranen weg te kunnen drukken. Mijn hart werd fijngeknepen en zo ook mijn hoop.
‘maar ach, zo te zien heeft hij het al bekend. Jammer ben ik te laat gekomen. Ach ja, nog een fijne dag verder.’
Met een ruk draaide ik me om en beende de kamer uit. Ik wist niet meer wat ik moest doen, wat ik moest gaan geloven. Wat ik wel wist was dat dit de ergste verjaardag van mijn leven was. De tranen stroomden nu over mijn gezicht en hijgend kwam ik bij een doodlopende gang tot stilstand om me in een hoekje te laten vallen waar ik me opkrulde. Mijn benen trok ik tot mijn borstkast op en mijn gezicht verborg ik in mijn armen die al snel nat werd van de velen tranen die ik produceerde. Voor een keer in mijn leven dacht ik dat dit wel een leuke verjaardag zou worden. zo te zien laat de universum aan me zien dat ik niet te veel moet gaan hopen over en voor bepaalde dingen.
Sorreh, even wat meer drama zodat het niet te snel stopt
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••