George Weasley
Hij pakte mijn hand vast waar ik er even naar staarde en meteen daarna voelde ik hoe hij mijn schaamteloze tranen van mijn gezicht afveegde
‘We kunnen geen normale relatie hebben omdat jij water bent en ik vuur, dag en nacht, zon en regen. Zuiver en dooddoener. Er is maar een manier om dit te voorkomen en dat is om te draaien en nooit meer terug te kijken naar wat je verloren bent.’
Ik wilde protesteren maar werd tegengehouden door zijn lippen die hij tegen die van mij aan drukte waarbij ik mijn ogen sloot en het ook gesloten hield toen hij de kus beëindigde.
‘Ook al verscheurt het je diep van binnen.’
Met dat liet hij mijn hand los en mijn ogen gleden langzaam weer open. Ik zag hem net nog de gang in lopen. Dit is de punt waar hij me verlaat. De punt die ooit wel zou moeten komen. de punt waar ik beslis of ik egoïstisch aan mezelf moet gaan denken of om aan de andere te denken en ook weg te gaan lopen zonder naar achteren te mogen kijken. De punt waar ik officieel nooit meer zal lachen in mijn leven? De punt waar ik sowieso nooit meer iets te maken zal hebben met liefde. Liefde. Liefde, dat hoorde ik alleen bij Campbell te voelen. Maar nu is het haast gebroken. De punt waar ik normaal gesproken ‘Campbell, wacht!’ zou gaan moeten roepen, maar geruisloos bleef ik zitten en staarde na hoe Campbell langzaam door de tranen voor mijn ogen vervaagde.
‘Campbell Saunders.’ Fluisterde ik dan maar en twijfelde of hij het had gehoord of niet.
‘Campbell Saunders Campbell Saunders. De jongen die ik had leren kennen doordat een jongen je duwde en ik hem liet struikelen om je te redden.’ Ik lachte schamper bij het woordje ‘’redden’’ en keek terug naar Campbell zijn rug.
‘de jongen met wie ik plezierig had zitten zwerkballen. De jongen die me verwarmd had met zijn lach toen we in de koude sneeuw aan het rennen waren. De jongen die mijn zusje uit het water redde waardoor mijn moeder je eindelijk verwelkomd had in het Nest. De jongen die me de verhaal vertelde over Romeo en Julia.’ Ik probeerde hem aan te kijken maar mijn ogen rolden naar beneden waar ik een zachte zucht liet en naar mijn handen begon te staren.
‘wist je dit nog, Campbell Saunders. Ik zag onszelf in die verhaal, wist je dat? Het is alsof onze leven een toneelstuk is van Romeo en Julia, en de enige bezoekers zijn Nathaniel, Karkarov en al de anderen die onze relatie onmogelijk maken.’
Ik slikte mijn tranen weg en keek hem maar weer aan.
‘ze willen zien wat we horen te zien. Wat ze zelf hebben geschreven: zelf hebben gecreëerd. Ze spelen met ons en onze verhalen. We konden, nee, kunnen de verhaal stiekem herschrijven maar dat gaan de bezoekers niet fijn vinden. We kunnen de risico nemen om het te veranderen, maar in mijn eentje kan ik het niet herschrijven.’
Ik krabbelde overeind en liet mijn armen maar zwakjes naast mijn lichaam bungelen en schudde met mijn hoofd.
‘als ze ons zien herschrijven pakken ze het stuk van ons af en schrijven er meer sterf momenten van dierbaren erin. Dat kunnen we ook voorkomen, maar weer is het riskant.’ Ik schudde even mijn hoofd en liep wat richting Campbell toe om vlak achter hem te kunnen staan.
‘ik snap het echt, ik snap als je nu weg gaat om je aan de stuk te houden en deze toneelstuk netjes af te maken zoals het geschreven was door Karkarov en de anderen. Maar ik vraag je om samen met mij die risico te nemen, zodat ze niet meer de baas over ons kunnen zijn. Niet meer de baas over jou kan zijn. Dat ze niet meer zo makkelijk met ons, met JOU kunnen spelen. Als je toch door gaat lopen zonder je om te draaien, weet dat ik je nooit zal vergeten. Maar dan ook echt nooit want je naam staat in mijn hart gegrafeerd wat nu een kooi is waarvan de sleutel voor eeuwig zoek is. Of je gaat je nu omdraaien, of je loopt nu door en ik zeg voor het laatste keer ‘’ik hou van jou Campbell Saunders’’. ’
The end xq
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••
