• Deze RPG heb ik ooit al eens geopend, maar aangezien veel RPG's de laatste tijd heel snel doodlopen en die toen nog tot 51 topics is geraakt, leek het me de moeite waard om nog een poging te wagen. Het is voor een groot deel een test of deze nog steeds aanslaat. Ook ga ik uit principe de regels beperken tot wat ze toen ook waren.
    Hopelijk lokt deze RPG opnieuw veel fervente schrijvers en moge hij lang leven! Veel plezier!



    Voel je de muziek door je aderen stromen? Leef jij van die beat, die jouw botten laat trillen? Zie jij hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel neer te zetten?
    The Elemental Four lijkt op het eerste zicht een gewone danscrew die de wereld rondreist om overal shows te geven. Ze doen ballet, modern, ballroom en hiphop, alles uitgevoerd op topniveau door de beste dansers en danseressen. Maar wat niemand weet…
    De leden van deze crew zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen, waar het trainingskamp van The Elemental Four zich bevindt.
    Deze RPG begint, wanneer er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Geen van allen heeft een idee wat ze daar doen, maar één ding hebben ze gemeen: ze hebben wonderlijk veel danstalent.
    The Elemental Four wordt gezegd de meest belovende danscrew te zijn. Enkel de beste resultaten worden geleverd en enkel de beste dansers toegelaten. Wat echter niemand weet, is op welke manier ze aan deze resultaten komen…
    De dansers worden onderworpen aan veel te intensieve en te langdurige lichamelijke trainingen. De bewakers houden hun in toom en vinden daarin niets te ver gaan. Het toebrengen van verwondingen en het gruwelijk martelen van opstandelingen is voor hen een dagelijkse opdracht. Dan nog te zwijgen van wat er gebeurt met degenen die het iets te bond hebben gemaakt… Al snel wordt het leven van de dansers een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen.
    Zullen de dansers hun troost bij elkaar zoeken? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel, waar het enige waar ze van hielden plots veranderde in een kwelling?

    Outfits!!
    Jongens
    Meisjes
    Bewakers

    Dansers:
    Ballet:
    Amélie Valentina Blanchett ~ Bellissimo {1}
    Noa Smith ~ MusicAndPeace {1}
    Alison Anabeth Clouds ~ Alydia {3}
    Nikolai Yuri Romanov ~ IamGroot {2}

    Modern:
    Gereserveerd ~ Amphrobia
    Vincent Luuc Willers ~ AsshiexIrwin {1}
    Matthew Tyler Jones ~ Luke_Pinguin {4}

    Ballroom:
    Gamora Silver Bell ~ IamGroot {5}
    Baldric Mansur Wakefield ~ SergeantCalhoun {6}

    Hiphop:
    Valerie Neva Lily diAngelo ~ Cicatrix {2}
    Yeva Gray ~ Risu {4}
    Gereserveerd ~ Insert_Name

    Bewakers:
    Lyrica O'Donell ~ Sempre {2}
    Lucca Alessandro Fiore ~ Bellissimo {1}



    Regels
    - Schelden en geweld mag IC, OCC niet
    - 16+ is toegestaan (liefst onder spoiler)
    - als je een personage aanmaakt is het de bedoeling dat je er wel degelijk iets mee doet. Dus niet na een dag al stoppen.
    - OCC het liefste met {}, [], (), /, /, ||, **, ~~, <> etc.
    - IC met de naam van het personage erboven
    - Speel je eigen personage, niet dat van iemand anders


    Voor de dansers die al lang in The Elemental Four zitten, begint de dag zoals gewoonlijk. Ze gaan richting de eetzaal om te ontbijten en dan door om te dansen. Ook al is het dansen verplicht, de meesten houden er zo van dat ze het niet als een verplichting zien.
    Toch is deze dag speciaal, want er is een nieuwe groep nieuwelingen! Ze komen aan in een donkere vrachtwagen, het laatste wat ze zich herinneren is dat ze ontvoerd of meegelokt zijn. Na een lange duistere reis komen ze aan in het trainingskamp waar de vrachtwagen plots wordt geopend en ze een rij moeten vormen. Ze gaan naar de eetzaal zodat ook zij kunnen ontbijten. Na het ontbijt volgt hun eerste danstraining samen met de ervaren dansers, zodat die hun de weg kunnen tonen en eventueel kunnen helpen of dingen uitleggen.
    Voor de nieuwelingen beginnen we dus bij het openen van de vrachtwagen. (Ze worden dan nogal ruw aangemaand een rij te vormen)
    Voor de ervaren dansers begint het zoals een normale dag in het trainingskamp, iedereen wordt wakker gemaakt en moet de slaapzaal verlaten, om richting de ontbijtzaal te gaan.


    Rollentopic
    Praattopic

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 21:50 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [Mijn topics]


    The monsters running wild inside of me. I'm faded

    MT.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    MT c:

    Wat is het begin ?

    [ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 15:45 ]


    Everyone is good as it is, do not change people

    Yeva "Yva, Yv" Gray || Hiphop, nieuweling
    Het felle licht doet pijn aan mijn ogen als de achterklep van de vrachtwagen, waar ik een lange reis in heb gezeten, opengaat. De bewakers - tenminste, zo zagen ze eruit - stampten de vrachtwagen in en duwden ons allemaal in een rij. Yep, ik was niet de enige in de vrachtwagen. Minstens 24 uur had ik in die truck gezeten, met de gore zweetlucht van anderen, zonder ze te zien.
    Toen we uiteindelijk allemaal in een "goede" rij stonden liepen we het Kamp binnen. Het enige wat ik me nog herinner, was mijn naam en al die shit, hoe ik ben opgegroeid, en dat ik hiphop heb gedanst. Of nou ja, dans. Maar hoe ik hier ben gekomen, no idea.
    We lopen een grote zaal in, wat ik meteen herken als een eetzaal, door de heerlijke geur van voedsel. Nog nooit heb ik zoveel eten bij elkaar gezien, en ik kon pakken wat ik wilde. Dit was de hemel.
    Voordat we vertrokken hadden we al onze dans-outfits aan moeten doen, dus ik had voor het blauwe Adidasvest gekozen, met de joggingsbroek. De pet die ik van Queenie - de vrouw die als een tweede moeder voor me was - had gekregen mocht ik ophouden, dus die zat achterstevoren op mijn blonde met blauw uitstekende plukken haar genesteld.
    Ik had een stuk of drie sandwiches op mijn bord gelegd, met een groot glas sinaasappelsap en een gekookt ei. Geloof me, voor mij was dit een 5-sterren diner.
    Ik had het snel op, en ik wilde meer pakken, maar de bewaker hield me tegen. Eén bord was genoeg, zei hij. Hij begeleidde me even naar de danszaal, voor ik zou verdwalen, en liet me daar achter.
    Maar alleen was ik niet. Er was al een jongen aan het dansen. Ik herkende de dans meteen als modern, wat ik altijd al een prachtige danssoort heb gevonden. Queenie liet me er vaak naar kijken toen ik 9 was. De jongen had blond haar, en toen ik goed keek zag ik ijsblauwe kijkers. Ik zette de rugzak die ik om mijn schouder had geslagen ongemakkelijk op de grond, die een zachte plof veroorzaakte.
    De jongen bleef dansen, en vol verwondering bleef ik kijken. Hij was echt een geweldige danser.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Alison Anabeth Clouds



    Met mijn hoofd tussen mijn benen zat ik in een vrachtwagen of wat het ook was. Ik had al veel meegemaakt, maar dit ? Was mijn leven niet al te verschrikkelijk genoeg ? Voor de zoveelste keer rolde er een traan langs mijn wang.
    Gisteren, ik kwam uit het huis van George en na een paar stappen al, kwam er een man op me aflopen. Ik was zo geschrokken dat ik versteend was blijven staan. Na een paar seconden merkte ik pas dat ik op de schouder van een onbekende man lag. Ik had geschreeuwd, tegengestribbeld, maar niemand hoorde me. Het was net alsof ik helemaal alleen was op de wereld, met die man. Toen werd ik ruw in een wagen geduwd en had ik meerdere traantjes als deze laten vallen. Het was er zo donker en ik kon bijna niets zien. Toch wist ik dat ik niet alleen was aan de andere ademhalingen. Alleen had ik geen idee of deze van mijn ontvoerders zouden komen.
    Even later hoorde ik de auto stoppen en ik keek voor de eerste keer op. De deuren gingen snel open en ik rende richting de uitgang om te ontsnappen. Terwijl ik uit de vrachtwagen voelde ik een arm mij stevig vastpakken. Boos keek ik naar dezelfde man die me gisteren mee had genomen zonder mijn toestemming. Maar ik kon geen kant uit want hij had me te stevig vast. Ik voelde hoe hij me ruw meenam naar een gebouw maar ik had geen zin om tegen te stribbelen. Het had toch geen zin met iemand als hem.
    'Ga ontbijten en dan naar de danszaal!', beveelde hij me. Ik had zin om een opmerking te doen maar hield mijn mond stevig dicht en liep naar een deur die volgens mij naar het ontbijt liep. Er sprookten veel vragen rond in mijn hoofd maar geen enkele kreeg een antwoord. Het was inderdaad de ontbijt deur en ik met grote ogen voor me uit. Er zaten allemaal mensen, van mijn leeftijd ongeveer. Ik ging rustig zitten aan de eerste de beste tafel en nam een appel.

    [ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 16:08 ]


    Everyone is good as it is, do not change people

    [MT]


    Bowties were never Cooler

    Gamora Silver Bell
    Ik werd langzaam wakker en rekte me even als een kat uit. De zonnestralen schenen helder op mijn huid en warmden me op. Mijn witbleke huid leek wel te schritteren in het zonlicht. Ik sloeg mijn benen over de rand en liet ze even bungelen voor ik me op de grond liet zakken. Direct voelde ik hoe Benji ook op de grond sprong. Ik aaide even over zijn koppie voor ik opstond en naar de badkamer liep, enigsinds op de bal van mijn voeten liep ik. In de badkamer borstelde ik mijn lange witblonde haren. Ik liet ze wel loshangen, want dan voelde ik tijdens het dansen precies wat mijn hoofd en schouders deden. Daarna liep ik terug naar mijn bed en trok mijn trainingskleren aan. Er zaten schoenen bij mijn outfit, maar die droeg ik nooit. Ik tapte altijd gewoon mijn voeten in en voor de rest niets. Alleen in de buurt van uitvoeringen danste ik met schoenen aan, maar dan wel met de hakken waarop ik zou moeten dansen. Nog even kriebelde ik Benji over zijn hoofd en ging toen richting de eetzaal. Daar zag ik een aantal mensne die ik kende, en een aantal mensen die ik niet kende. Er zouden vandaag nieuwelingen binnenkomen, dat was waar ook. Ik schoof aan, in de rij voor het ontbijt. Daar pakte ik een bakje en schepte er wat fruit in. Ook pakte ik een glaasje melk en toen vond ik het wel best. Ik liet me op een stoeltje midden in de kantine zakken en begon rustig te eten. Ik hoopte eigenlijk dat er nog een ballroomdanser zou komen, want ik voelde me toch best erg alleen zo af en toe. Niemand snapte me dan ook bij de danspasjes wat ik deed, en ik snapte hen grotendeels niet. Ik snapte niets van moderne dans, hiphop of ballet. Ja, ik danste ook wel op die muziek, maar dan anders. Ik at rustig mijn fruit terwijl ik de binnenkomende mensen bekeek vanaf mijn plekje. Met mijn blote voeten leunde ik op mijn tenen, om die netter te kunnen strekken tijdens het dansen. Ik merkte het niet eens meer. Nu at ik gewoon rustig tot het op was en ik kon gaan dansen. Het was dan wel verplicht, maar ik deed niets liever in mijn leven, dus ik keek er nogsteeds elke dag naar uit.


    Bowties were never Cooler

    Nikolai Yuri Romanov
    Ik zat in een de laadwagen van een truck met allemaal mensen die ik niet kon verstaan. Het klonk voor mij allemaal als gebrabbel, wat me wel duidelijk maakte dat ik niet in een truck van de geheime dienst zzat opweg naar Siberie. Dat was in elk geval een opluchting, maar aangezien ik zelfs degenen in de uniformen niet kon verstaan had ik geen idee wat er aan de hand was. Ik wist alleen wel dat ik inmiddels sober was geworden, wat voor mij zeker geen fijne plek was om te zijn. Ik was nooit sober, altijd had ik in elk geval wat heroine in mijn bloedbaan zitten en vaak in combinatie van alcohol. Het hield mijn hoofd wazig en zorgde ervoor dat ik niet na ging denkenover alles wat er was gebeurt en wat ik allemaal had gedaan. Uiteindelijk stopte de wagen en begonnen ze weer tegen ons te schreeuwen in een taal die ik niet snapte. Van mijn tijd op straat had ik wel geleerd altijd te doen wat de uniformen zeiden en gewoon mee te gaan met de groep. dat deed ik nu ook, waardoor ik in een strakke rij kwam te staan. Direct ging ik in de eerste positie staan: Een perfecte hoek van 90 graden tussen mijn voeten, hakken tegen elkaar, knieen gestrekt, hele postuur recht, kin iets omhoog, schouders naar achter en armen gestrekt en gekruis achter mijn rug. Toen we eenmaal allemaal netjes in de rij stonden zei de man weer iets wat ik niet verstond, maar waardoor de rij wel opbrak. Ik bleef wat vertwijfelt staan en keek verward om me heen. Ik snapte niet wat we moesten doen, maar ik durfde het niet aan een van de uniformen te vragen. Uiteindelijk tikte ik dus maar iemand op de schouder en vroeg zacht in mijn moedertaal, Russisch, de enige taal die ik kende: "Hey, wat is er in godsnaam aan de gang?" Ik wist niet of deze persoon wel wist wat er gaande was, of dat die me kon verstaan, maar hopenlijk in elk geval een van de twee, want ik voelde me nu echt hulpeloos, en dat was een van de gevoelens die ik altijd had proberen te onderdrukken met drugs.


    Bowties were never Cooler

    Lyrica O'Donnel || Bewaker


    Vanaf een afstandje keek ik toe naar de nieuwe dansers die werden binnen gebracht. Soms zag ik een angstige blik mijn kant op schieten waarna ik plagend terug knipoogde. Ook dit keer had ik weer vele dansers mijn leeuwenkuil ingelokt en ik wist zeker dat mijn bazen blij met mijn aanwinsten waren. Of ze blij genoeg waren was daarin tegen maar de vraag, maar ik wist dat het nog wel even zou duren voor ik hier weg kon gaan.
    Een jongen die uit Rusland was gehaald begon wat in zijn taal te brabbelen en ik kon niet anders dan geïrriteerd mijn wenkbrauw ophalen. Natuurlijk, de Russen waren over het algemeen goede dansers, maar het was telkens weer een gedoe om hen Engels te leren voor de persconferenties.
    De groep werd in tweeën gesplitst en ik was een van de mensen die slechts toeschouwde om de probleemgevallen er tussen uit te pikken. Je had altijd mensen die zich direct niet op hun plek voelden, die direct doorhadden dat het leventje dat hen was voorgehouden was, slechts een verzinsel was. Bij een enkeling zag ik al tranen, waarna ik een knikje gaf. Direct werd deze door een andere bewaker vastgegrepen en zo onopvallend mogelijk weggeleid.

    [ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 22:07 ]


    When time and life shook hands and said goodbye.

    {MT}


    A horse of course

    Noa Smith || Nieuweling, Ballet
    Er werd tegen me aangeschopt alsof ik een dier was ik moest wakker worden ik was waarschijnlijk flauwgevallen ik had claustrofobie en ik zat in een ruimte met allemaal mensen die waarschijnlijk zweten enzo ik zweette zelf ook omdat voor ik gelokt en ontvoerd werd ik aan het trainen was dus ja ik zweette al en toen viel ik ook nog eens flauw! Dan krijg ik in eens een trap dat ik wakker schiet ik heb last van mijn benen omdat er grote blauw paarse plekken opzitten door dat geschopt etc. Dan word ik uit de vrachtwagen geduwd en in een rij gezet, dan kom ik erachter dat ik mijn tas nog om heb met mijn trainings kleren en telefoon. Rustig loop ik veder moet twee handen in mijn tas dan kom ik lang een vrouw die iedereen een knipoog geeft het is een bewaker snel druk ik mijn telefoon uit en rits mijn tas dicht ik vroeg me af waar ik was waarom ik in deze rij stond en waarom we in een vrachtwagen zaten. Bang bleef ik in de rij staan ik stond nog steeds naast die bewaker.

    [ bericht aangepast op 6 okt 2014 - 22:02 ]


    A horse of course

    (Mijn Topics.)


    ''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

    Gamora Silver Bell
    Toen ik mijn ontbijt ophad hadden de meeste nieuwelingen ook ontbijt gehaald. Sommigen stonden nog wat ongemakkelijk rond te kijken en zelfs werden er zoals altijd sommigen afgevoert. Ik wist waarom ik hier zat en wat er hier gebeurde, maar zolang ik mocht dansen sloot ik mijn ogen ervoor. Ik bracht mijn dienblad weg en rekte me toen uit voor ik naar de ballroomdanszaal liep. Ik was er altijd maar in mijn eentje, wat ervoor zorgde dat ik verre van alles uit mijn kunnen kon halen, want dingen als liften en andere pasjes waarvoor je een partner nodig had kon ik gewoon niet doen, omdat ik geen partner had. Soms kreeg ik een bewaker zo ver om me te helpen, maar dat gebeurde maar heel zelden. Daarom hoopte ik bij elke lading weer dat er een ballroomdanser tussen zat. Zelfs als het een meisje zou zijn, want dan konden we alsnog samen dansen. Alleen was namelijk wel heel erg alleen, ik had Benji dan wel hier, maar echt samen dansen ging emt hem niet. Ik liep naar de barre en de spiegel om me daar goed op te warmen voor ik zou beginnen met de routine. Ik had nu een heel aantal routines die ik kende en moest perfectioneren, toch deed ik er maar een per trainingssessie, om dingen niet door elkaar te kunnen halen. Ik wilde daarvoor namelijk geen afstraffing. Ik zorgde er wel voor dat al mijn spieren goed warm en opgerekt waren, zodat ook as ik me in een spagaat of split liet vallen ik geen enkel probleem zou ondervinden. Daarna begon ik met wat sprongen en draaien om warm te worden, wat snelle pasjes en nog wat andere zooi voor ik op mijn beginpositie ging staan om mijn routine voor deze training een aantal keer goed door te nemen zonder muziek, voor ik zou vragen of de muziek aan mocht. Zelf deed ik dat nooit, want dan was ik A. te laat en B. dan had ik nog een beetje contact met mensen, al waren het maar wachters. Dat had ik namelijk maar weinig, juist omdat ik alleen was. Voor ik begon trapte ik wel mijn broekje uit, omdat die me echt te veel belemerde, hoe klein die ook was. Dat was dan wel weer een voordeel aan alleen trainen, niemand ging naar me staren, dus ik kon gewoon in mijn hempje en onderbroek dansen. Anders had ik dat broekje aan moeten houden en dat werkte mijn vrije bewegingen toch best wel erg tegen. Misschien als ik later een partner had om mee te dansen zou ik hem wel weer aandoen, maar nu niet. Nu ging ik dansen zonder broek en zorgde ik daarvoor dat ik mijn benen zo hoog mogelijk kon optillen en strekken zonder problemen of hinder. Met gesloten ogen ademde ik even rustig en begon toen te dansen, lettend op elk klein detail, terwijl ik ondertussen genoot van het vloeiende rustige gevoel wat het dansen me gaf, terwijl Benji om me heen dartelde.

    [ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 17:51 ]


    Bowties were never Cooler

    Nikolai Yuri Romanov
    Nog voor ik antwoord kon krijgen voelde ik me alleen maar zwakker en slechter worden. In de vrachtwagen had ik al wat gevoel gekregen dat ik een griepje ofzo kreeg, maar nu in totaal van de invloed van mijn laatste shot heroine af was voelde ik me echt hondsberoerd. Mijn ogen waterden, ik had het ijskoud, het zweet stond op mijn rug en mijn hele lichaam deed pijn. De rillingen begonnen over mijn lichaam te lopen, waardoor langzaam de angst vor de bewakers wel verdween. Ik voelde me zo slecht, dat wie me dan ook hulp kon geven de uitkomst zou bieden. Ik liep met een hele lichte, toch rillende en wankelende pas naar een van de bewakers toe, maar voor ik wat kon zeggen begonnen mijn ledematen oncontroleerbaar te spasten en viel ik op de grond. Ik was een compleet wrak. De laatste keer dat ik me zo slecht had gevoelt was tijdens de heroine schaarste van een aantal jaar geleden. Maar zelfs toen voelde ik me beter dan nu. "Help!" was het laatste wat ik in het Russisch wist te smeken voor er een golf van misselijkheid over me kwam en ik met moeite het overgeven kon voorkomen. In de vrachtwagen was het al een keer gebeurt en ik wilde niet nogmeer problemen. Mijn hele lichaam had ik niet meer onder controle en het zou alleen maar erger worden. Mijn spitzen zaten nog vastgeknoopt om mijn hele smalle middel en mijn kettinkje hing nog om mijn nek onder mijn slobberige t-shirt en mijn veels te grote broek. Ik wilde niet dat iemand me zo zag, die deed enorm af aan mijn eer en eigenwaarde, maar ik kon er niets aandoen. Mijn ledematen had ik niet meer onder controle en ik voelde me doodziek. "Geroin" wist ik uit te brengen voor ik toch weer begon over te geven. Voor hoever mijn hersenen het nog deden in deze situatie, leek dit verdacht veel op mijn vorige keer met afkickverschijnselen.Het was verschrikkelijk geweest tot een van de andere kinderen me een shot had gegeven. Toen was het binnen een paar uur weer beter gegaan. Nu was het hopen dat iemand me hier verstond, of me uit mijn lijden wilde verlossen, want anders overleefde ik het echt niet.


    Bowties were never Cooler

    Baldric "Bae" Mansur Wakefield



    Langzaam open ik mijn ogen, terwijl ik nog half in slaapstand sta. Persoonlijk begrijp ik niet hoe andere mensen zo snel wakker kunnen worden, want ikzelf heb een hele tijd nodig. De bewakers weten ondertussen ook al dat het een zwakte van mij is, dus zorgen ze ervoor dat ik als eerste wakker ben. Ze geven me dan wat ruimte om echt wakker te worden en na een kwartier moet ik er finaal uit. Ik merk ondertussen op voorhand al wanneer ze eraan willen komen om me uit mijn bed te keilen en aangezien ik geen zin heb in het ruwe gedoe daarrond, sta ik dan uit eigen beweging al op. Snel verfris ik me wat en zet mijn haar zo goed mogelijk recht. Zodra ik daarmee klaar ben, loop ik richting de eetzaal, waar ik gewoon een appel meepik en ga meteen door naar de danszaal voor ballroom. Ik zie de nieuwelingen wel staan, maar vermijd expres enig contact, aangezien ik me veel te snel hecht aan de zwakkere schakels. Ik voel me dan verantwoordelijk en uiteindelijk blijf ik gewoon nog met de pijn en de ellende zitten als die persoon het niet overleeft. Zodra ik de deur van de danszaal open, zie ik Gamora staan. Volgens mij heeft ze geen eens een broek aan. Om geen al te gênante situaties te creëren zou ik haar best voorbijlopen en gewoon even doen alsof ik bij de radio moet zijn. Maar ik zou Bae niet zijn als ik juist het omgekeerde deed. Ik zie hoe ze in haar dans net op een goed moment komt, waarin ik haar makkelijk kan liften. Per verrassing til ik haar in de lucht en zet haar dan op mijn schouder.
    "Goedemorgen." zeg ik lachend. Terwijl ik zonder moeite met haar op mijn schouder blijf staan.

    [ bericht aangepast op 16 okt 2014 - 18:59 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”