Dit is eigenlijk totaal niet belangrijk ofzo maar ik wou dit toch even kwijt. Je hoeft hier dus ook niet op te antwoorden. 
Om het verhaal te starten ben ik afgelopen week van dochter naar meid gedegradeerd en doen mijn ouders enorm naar tegen me. Natuurlijk niet fijn maar wat er gisteren gebeurde vond ik stiekem wel enorm amuserend.
Normaal maak ik het eten elke avond, één van mijn vele huishoudelijke taken hier. Nu was het gisteren woensdag en sinds ik samen ben met mijn vriend hebben we afgesproken om op woensdag bij elkaar te gaan eten. Dit wisselt dus elke week. (De eerste woensdag bij hem, de 2de bij mij, de 3de bij hem, enz.) Gisteren was het bij hem thuis. En dat is dan ook de enige avond in die 2 weken dat ik thuis niet moet koken. Wat ik super vind. We zijn toch al bijna 2 jaar samen en dus had ik de veronderstelling dat mijn ouders dat ondertussen wel door hadden. Niet dus…
’s Avonds kwam ik thuis en begon mijn mama te zeuren dat ik in het vervolg maar thuis moet blijven met als simpele reden dat ze dan avondeten heeft.
Wat er dus gebeurd is: Mijn vader was thuis gekomen, is naar boven gespurt om zijn stomme spelletje achter de pc te spelen en was volledig vergeten om zelf het eten te maken, laat staan even door het huis te roepen of ik thuis was. Resultaat: Niemand had avondeten! 
Best gemeen van me dat ik dit kleine, domme voorval leuk vind maar het werd tijd dat ze eens niet op mij konden rekenen. Ook al gaat het maar om het avondeten.
Mijn punt is dus; karma is a bitch! 
Hebben jullie ook al zo’n momentje gehad de laatste tijd waarbij je stiekem denkt: ‘Net goed!’
[ bericht aangepast op 2 okt 2014 - 19:01 ]
So close to reaching that famous happy end, Almost believing this was not pretend.
.
Slughorn
