| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

21 sep 2014 - 16:05 Midsommar is offline

GLADERS
IF YOU AIN'T SCARED –– YOU AIN'T HUMAN.

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
• Everyone does their part
• Never hurt another Glader
• Never go outside the Glade

Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?

–– ROLLENLIJST

• LEIDER
• Brandon – Derive, 1.8

• BUILDERS
• Wren – Floki, 1.11
• Vince – Gally, 1.7

• RUNNERS
• Skyler – Aureolus, 1.8
• Skipp – Majikku, 1.2
• Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS
• Ryan – Nostalgic, 1.13

• BAGGERS
• Jemima – Jensen, 1.6
• Rhosaline – Griever,1.10
• Niko – Fixit_FelixJr, 1.12

• TRACK HOES
• Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11
• Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS
• Mallica – Firth, 1.5

• MED JACKS
• Marvelle – Dashner, 1.8

• SLICERS
• Xaime – Ryess, 1.12

–– REGELS

• Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
• Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
• Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
• Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
• Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
• Minimaal aantal woorden van 200 per post.

–– DE GLADE
De Glade bestaat uit een groot grasveld, wat verdeeld is in vier verschillende secties:
• Homestead, noord – westen
Hier vind je de plaats waar iedereen samen komt en eigenlijk leeft/woont. Hier wordt door de Cooks eten bereidt – dit zal geen vijf sterren voedsel zijn, maar het kan er zeker mee door. Daarnaast zijn er enkele slaapzalen te vinden, alhoewel de meeste Gladers buiten slapen. Enkel en alleen de personen met een hoge rang (zoals de leider) hebben een eigen kamer, waarbij tevens een grote badkamer is te vinden. Als laatste is dit de plaats waar de Med – Jacks hun werd uitvoeren.
Enige plaats van de Homestead af is een ruimte gevestigd welke dient voor het opsluiten van gevangen, oftewel de gevangenis van de Glade.
• Gardens, noord – oosten
Hier vind je de tuin, waar verschillende gewassen worden verbouwd. Hierdoor is dit het gebied waar de Track – Hoes het grootste gedeelte van hun werk uitvoeren.
• Deadheads, zuid – westen
Hier vind je een dicht begroeid bos, met daar binnen in verstopt een kleine begraafplaats voor de overleden Gladers (welke terug zijn gevonden of welke zijn gestorven in de Glade). Hierdoor is dit het gebied waar de Baggers het grootste gedeelte van hun werk uitvoeren.
• Bloodhouse, zuid – oosten
Hier vind je de verblijven van de verschillende dieren, als mede het slachthuis waar de dieren na enige periode worden geslacht. Hierdoor is dit het gebied waar de Slicers het grootste gedeelte van hun werk uitvoeren.
Naast het de dierenverblijven, vindt men hier tevens de Maproom – de plaats waar de Runners tezamen komen nadat zij uit de Maze komen om hun informatie over de Maze te bundelen en waar nodig is de kaart aan te passen.

Naast de vier verschillende secties, vind je exact in het midden van de Glade een groot gat – waar tweemaal in de week een lift naar boven komt met eten en andere benodigdheden. Daarnaast komt er eenmaal in de maand een lift naar boven met een nieuwe Glader, wat zowel een meisje als een jongen kan zijn.

–– DE MAZE
De Glade wordt aan vier zijden omringd door gigantische muren, waar slechts binnen een muur een grote deur zit – welke altijd bij zonsondergang zullen sluiten. Wanneer een Glader in de nacht wordt opgesloten in de Maze komt hij er hoogstwaarschijnlijk niet levend uit, door de vele gevaren welke zich in de nacht tonen.
De Maze is over het algemeen enkel en alleen toegankelijk voor de Runners – zij vertrekken in de ochtend en keren voor zonsondergang terug naar de Glade.

Gedurende de nacht lopen er verschillende, afschuwelijke wezens door de Glade – welke door de Gladers Grievers worden genoemd. Deze wezens kruipen als een soort slak door de Maze en hebben verschillende metalen gedeelten aan hun lichaam zitten welke dodelijk kunnen zijn. Wanneer je wordt gestoken door een van de Grievers ga je automatisch door een Changing – wat gepaard gaat met huiveringwekkende hallucinaties. Wanneer je er na een aantal dagen uit zal komen, ben je een geheel ander persoon dan voorheen – je krijgt namelijk een stuk van je herinneringen terug.

–– DE GLADERS
Zodra je als een nieuwe Glader de lift uit komt, zul je kennis maken met de andere Gladers binnen de Glade. De nieuweling krijgt een korte rondleiding, meestal door de leider van de Gladers en zal alle benodigde informatie krijgen. De eerste morgen zal hij/zij beginnen met het lopen van stage bij de Keepers – oftewel, leidinggevenden – van alle beroepen. Na een kleine maand word je door de leider van de Gladers ingedeeld bij een van de beroepen.
De Keepers houden per beroep in de gaten of alle Gladers hun beroep goed uitvoeren, het is namelijk belangrijk dat iedereen wat bij zal dragen aan de kleine gemeenschap.

Mocht je als Glader de regels verbreken, dan heb je de kans om verbannen te worden. Hierbij word je voordat de deuren van de Maze zich sluiten bij zonsondergang, naar binnen geduwd om daar de nacht door te brengen – wat je vrijwel niet zal overleven.

–– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

29 okt 2014 - 16:03 Wander is offline

Wander 667

Max

"Max, Skylar, help me hem vast te houden." zei Bran. Ik hield er niet van, totaal niet. Als Skipp wakker werd, hij zou tegen werken. Maar ik deed wat Bran ons op droeg. Skylar ging op Skipps benen zitten, en ik pakte Skipps andere arm.
En toen werd de jongen wakker. Zijn ogen sperden open en hij schreeuwde. Geschrokken kromp ik ineen, maar ik liet hem niet los. Ik zag zijn spieren spannen en zette me schrap. Maar ikhad mijn gewicht mee. Skipp kon zijn arm niet los trekken. "Laat me los!" riep Skipp woedend. We moesten nu echt gaan opschieten. Ik keek opzij, naar Bran. Hij moest het nu doen. We waren misschien met z'n drieën, maar Skipp was sterker dan ik had verwacht. "Laat me los!" schreeuwde de jongen nog een keer. Hij probeerde zich om te draaien, maar ik drukte zijn schouder snel terug.

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

29 okt 2014 - 16:49 Gibigianna is offline

Gibigianna 15113

Elefteria

Een aardige stem laat me wat opschrikken, waardoor ik mijn hoofd met een ruk omhoog breng. "Hela, alles in orde met je? Wij hadden elkaar nog niet gesproken, klopt dat?" vraagt de jongen, die rustig op me af gelopen komt. Hij heeft zijn hand naar me uit gestoken en een beetje overdonderd neem ik die aan om die kort te schudden. Terwijl ik naar hem op kijk, kan ik niet veel anders denken dan: wow hij is echt wel knap. Zodra ik zijn hand loslaat, veeg ik snel de paar traantjes die ontsnapt waren weg.
"Dat klopt." antwoord ik dan eerst op zijn laatste vraag. Ik zou het me nog wel herinneren als hij zich had voorgesteld. Maar eigenlijk kon ik me tot nu toe iedereen wel herinneren, het waren er amper drie. Vervolgens besluit ik dan maar op zijn laatste vraag in te gaan.
"Het gaat best." haal ik mijn schouders op. "Het is gewoon nogal veel hier. Ik bedoel: je zit niet elke dag opgesloten met een bende vijandige tieners in een gigantisch doolhof waar jongens met verschrikkelijke verwondingen uit gesleurd worden en waaruit ontzettend enge geluiden komen in de nacht." Haal ik dan mijn schouders op. "Ik zou willen zeggen dat ik overreageer, maar eigenlijk... Het is gewoon veel. Ook al is het wel typisch voor mij om dan te gaan huilen." Een beetje lacherig haal ik mijn schouders op.

[ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 16:50 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

29 okt 2014 - 21:07 Midsommar is offline

Midsommar 5235

• • • Marvelle • • •
"Oh, if you only knew my dear - how I live my life in fear."

Zo ongeduldig en paniekerig als hij was rende Max me op een tempo wat ik bij lange na niet bij kon houden voor. Ik snapte hem, wetende dat je een dierbare vriend kon verliezen en dan rustig blijven was niet voor iedereen de normaalste zaak van de wereld. Het was niet dat ik er geen gevoelens bij voelde, in tegen deel - maar voor gevoelens was nu simpelweg geen plaats. Ik moest er met mijn hoofd bij blijven, dat was nu het van het grootste belang.
De tas slingerde tijdens het rennen tegen mijn heup. De spuit met het Serum zat veilig in mijn rechterhand. Ik rende zo snel mogelijk achter Max aan, en al vrij spoedig arriveren we bij het groepje. Skipp wordt voorzichtig door op de grond gelegd. Ik wist niet hoe lang het had geduurd voordat ze hieraan kwamen, maar ik wist dat het niet te laat was.
Vliegensvlug maar beheerst slingerde ik te tas over mijn hoofd en knielde naast hem neer. Zoveel Skyler als Bran waren bezig met hem vast te houden, ook Max hielp mee hem zo goed mogelijk vast te houden. De ader, de ader vinden. Aangezien Bran zijn knie op Skipp’s armen had geplaatst moest ik vrij dichtbij komen om een goede ader te vinden. Het was niet nodig om, dramatisch als thriller-films dat maakte, de injectie direct in het hart te geven. Alhoewel het waar was dat de vloeistof zo sneller zich verspreide, had Skipp dat nu nog niet nodig. “Hebbes,” fluisterde ik. Ik maakte de naald gereed en hield hem boven de ader. “Houd hem in bedwang, het serum kan hem wellicht - "
Totaal onverwacht opende Skipp plots zijn ogen. Woest probeerde hij zijn armen los te rukken, wat mij dwong op de naald terug te trekken zodat het Serum niet verloren ging. “Laat me los!” Schreeuwde hij luid, terwijl hij nog steeds druk bezig was zijn armen en benen los te krijgen. Maar Max, Skyler en Bran zouden ervoor zorgen dat dat niet ging lukken. Even was ik verbaasd, dit hoorde niet. Het was of dood, of het Serum. Nadat ik het Serum had toegediend was het vrij normaal dat de patiënt zich apart ging gedragen, maar dit..
Het was nu van levensbelang dat hij het Serum toegediend kreeg. Zonder een moment te twijfelen klom ik, net als Skyler bovenop hem. Ik moest de drie anderen maar vertrouwen dat ze hem goed vast hadden. Anders zou ik er waarschijnlijk geweest zijn. “Ik ga hem in zijn hart prikken, hou hem vast.” Zei ik, net wat harder dan mijn stem normaal klonk - om boven het geschreeuw van Skipp uit te komen. Even richtte ik mijn blik op hem, en voelde ik een scherpe steek van medelijden. “Sorry, het is echt zo voorbij.” Suste ik hem voordat ik mijn handen ophief om vervolgens de naald diep in zijn levensorgaan te boren. Ik zou door een grote laag spierweefsel moeten gaan, het was simpelweg veel moeilijker dan het Serum in de slagader toe te dienen. 1, 2, 3 - telde ik voor mezelf af.

|| Even voor de duidelijkheid, ze heeft het Serum dus nog niet toegediend! (: ||

[ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 22:08 ]

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

30 okt 2014 - 20:11 Halfling is offline

Halfling 4374

BRAN

Mijn angst neemt voor een gedeelte af wanneer ik merk dat zowel Max als Skyler helpen met het in bedwang houden van Skipp, welke ondanks alles vrij stil is op het moment dat wij over hem kruipen als een stel insecten. Wanneer Marvelle uiteindelijk is gearriveerd, weet ik in mijn gedachten dat alles uiteindelijk goed zal gaan komen als hij eenmaal het serum heeft gekregen. Daarna zou hij hoogstwaarschijnlijk nooit meer hetzelfde zijn, maar hij bleef altijd Skipp – in mijn kijkers.
Van het ene op het andere moment voel ik de spieren van Skipp’s lichaam onder mijn benen en handen aanspannen, waardoor ik een minimaal moment heb om kracht bij te zetten voordat hij zijn kijkers weet te openen en een schreeuw over zijn lippen weet te rollen.
‘Laat me los! Laat me los! Shuck!’
‘Vasthouden,’ grom ik zacht tegen Max en Skyler – ook al weet ik dat ze op dit moment met al hun kracht proberen om Skipp tegen de grond gedrukt te houden. Ik tracht zelfs niet om tegen Skipp te gaan praten, hij was in een compleet andere wereld op dit moment en het zou niets uithalen.
‘Ik ga hem in zijn hart prikken, hou hem vast.’ De zachte stem van Marvelle – ook al klonk hij harder dan normaal gesproken – weet me voor een seconde te bereiken, waardoor ik met een felle blik in mijn kijkers omhoog kijk. Wanneer ik merk dat ze de spuit omhoog brengt met beide handen en ze met een geconcentreerde blik tracht om de goede plaats te zoeken – grijp ik in.
‘Niet zijn hart.’ Mijn stem klonk hard, leiderachtig – zoals Jemima het wel eens wilde noemen. ‘Zoek een ader in zijn arm, nu. Geen risico’s.’ Het was vanaf het begin een kenmerk van mijn leiderschap om totaal geen risico’s te nemen in het dagelijks leven. Ik wist dat het niet nodig was om Skipp op dit moment in zijn hart te injecteren en doordat niemand van ons een geschiedenis heeft binnen de medische wereld – tenminste, niet dat we weten – ben ik niet van plan zo’n gevaarlijke ingreep uit te laten voeren. Marvelle kon van alles anders raken: bot, pezen, spieren – ik wilde het niet hebben.

•

8 nov 2014 - 23:35 Orwell is offline

Orwell 1266

RHOSALINE “RHOSA” WHITLEY
• Bagger, 20 – 27 maanden aanwezig •

Met een zekere rilling in mijn handen, knipper ik wat opkomende tranen weg – mijn wezen nog steeds naar het schamele graf van Charlie gericht. Het is niet meer dan twee houten planken, zodanig op elkaar genageld dat ze een simpel kruis vormen. Zijn naam onduidelijk in het hout gekrast, vooral om dat de omgevende natuur zich het hout weer aan het terugeisen is. Ik schuif wat meer naar het kruis toe en pluk er wat van de overwoekerende natuur af, waarna ik weer naar achter glijd – vanaf het weer zichtbaar is zoals het hoort te zijn. “Ik hoop dat jullie het beter hebben,” mompel ik dan, de woorden nauwelijks hoorbaar tussen mijn lippen door. “Ik hoop.. Ik hoop-“ Ik slik de woorden weer in, als ik er niet in slaag ze uit te spreken.
Geconcentreerd sluit ik mijn ogen, terwijl ik mijn handen nog even doorheen de aarde laat glijden. Ik stel me voor, hoe ik Charlie hoor spreken. Zijn subtiele lach. De zoete stem van Reyes, die ik voorheen als vriendin beschouwde, maar nu eveneens onder een van deze kruisen ligt. Ze had zich niet aan de regels gehouden – een onnoemelijke wandaad hier. Wanneer de Keepers echter besloten hadden, dat verbanning naar de Maze een geschikte straf was, leek diezelfde wandaad zo miniem tegenover de angst in haar ogen. Ze was lang Reyes niet meer, het leven binnen de Glade had haar tol geëist op haar – maar haar pijnlijke angst was onmiskenbaar. Haar lichaam vonden de Runners die volgende dag.
Het plots geluid van iemand die haar keel schraapt, laat me plots uit mijn gedachten ontwaken en – in een automatisme – mijn hand op het lemmet van mijn mes leggen. Lichtelijk geschrokken door het onverwachte geluid, richt ik mijn blik in een flits opzij – om oog in oog te komen met niemand minder dan Jemima. “Hé, Rose?” riep ze me toe, “Ik ga een schop, handschoenen en een tuinschaar halen. Het ziet er hier belabberder uit dan het is, met al dat onkruid en als we het nu niet weghalen, gebeurt het nooit, door niemand. Ik ben zo terug.” Voor ik het goed en wel besef, is Jemima alweer verdwenen met een strakke pas. Normaliter zou ik haar gevolgd zijn, om haar te helpen – ik weet echter dat dit niet één van die momenten is, zo ken ik Jemima reeds langer. Ik ben het echter compleet eens met haar woorden en ga weer staan, mijn rug even strekkend.
De laatste tijd hadden we weinig tijd gespendeerd aan de uiterlijke verschijning van het kerkhof, het ligt ook niet binnen de prioriteiten van de Maze. Maar zowel Jemima, als ik hechten er enig belang aan. Ik neem mijn mes in handen en loop naar één van de verdere – en een van de eerste – graven, waarna ik wat van de planten begin weg te schrapen en snijden. Het hout heeft reeds een mossige kleur, maar het heeft nog een zekere charme – daarbij is de naam op het hout nog steeds enigszins zichtbaar, wat naar mijn gevoel het belangrijkste is. De doden mogen niet vergeten worden, en ook de Greenie’s zullen ze leren. Reeds nu kijk ik uit naar de dag dat de nieuwe – Elefteria, heet ze – met Jemima zal meelopen. Ondanks ik het nooit prettig vind als anderen zich op ‘mijn’ terrein bevinden, heeft het tot nu toe altijd geholpen om ze te leren dat dommigheden hier niet goed aflopen.
Afgeleid door de chaos in mijn gedachten, besef ik niet dat ik enigszins lange snee in de palm van mijn hand heb, tot de scherpe pijn doorheen mijn arm schiet. “Verdomme,” mompel ik en veeg het bloed aan mijn broek af. Hou je gedachten erbij, Rhosa.
”Skipp, die idiote shank is gestoken door een verdomde Griever,” hoor ik Jem plots roepen, wanneer ze het kerkhof weer betreed. Ik kan niet anders dan mijn wenkbrauwen lichtelijk fronsen, als ik denk aan wat hem te wachten staat. “Oh nee,” mompel ik, “Arme knul.” Hij zal vanaf dit moment niet meer hetzelfde zijn, besef ik – maar ik troost mezelf met het feit dat we hem niet tussen de anderen hier moeten leggen. Weer zijn mensen een vriend kwijt, dat zijn ze altijd wanneer iemand waar ze om geven doorheen de Changing gaan. Weer zal Bran met zorgen vervuld zijn, iets wat een steek in mijn hart veroorzaakt. Ik veracht mezelf dat ik zo om mensen gaan geven ben. Idioot. Ik richt mijn blik weer naar Jemima, mijn bloedende hand nog steeds op mijn broek gedrukt. “Alles ok?” vraag ik haar dan, wetende dat het voor haar niet anders dan confronterend zal zijn, al zal ze zoiets nooit laten zien. Ik doe even verder, maar laat mijn blik dan weer naar Jem glijden. Ze vindt het vreselijk als mensen zich over haar betuttelen, dat weet ik maar al te goed – mede omdat dat een eigenschap is die we delen. Alsnog blijf ik niet staan, wanneer ik haar hoor gapen.
Ik recht mijn rug even en laat mijn mes even in mijn riem glijden. “Jem, laten we even pauzeren,” zeg ik haar dan, duidelijk makend dat ik weinig tegenspraak zou dulden – al waren we nauwelijks begonnen. Ik klem mijn vingers om mijn speer, die iets verderop stond, en loop naar haar toe. Eten zou ze waarschijnlijk niet doen – al wil ik dat maar al te graag voor haar – maar het zou haar even laten zitten, waar ik genoegen meenam. “Nu,” zeg ik haar kalm, zonder enig greintje woede, als ik mijn ‘gezonde’ hand op haar schouder leg en haar even veelbetekenend aankijk. Ik laat me tegen één van de bomen aanglijden en ga in kleermakerszit zitten, waarna ik even op de mossige ondergrond naast me klop. Ik zou niet weten wat tegen haar te zeggen, noch heb ik enig idee hoe een ander hier mee om zou gaan - maar ik weet dat dit even nodig is. Gelukkig is stilte noch mij, noch de Keeper voor me, vreemd. Ik heb echter hoop – dat ze mijn stille troost zal begrijpen en aanvaarden en ze zichzelf enkele seconden rust gunt. “Of we kunnen wat te eten halen in Homestead,” geef ik dan ook als optie en richt mijn blauwe ogen naar haar donkere poelen. Geen vezel in mijn lichaam heeft een verlangen geconfronteerd te worden met het beeld van Skipp, zijn eventuele schreeuwen te horen – maar enig moment Jemima misschien te kunnen overtuigen wat te eten, zou ik een poging geven.

A girl who wonders.

10 nov 2014 - 10:24 Wander is offline

Wander 667

Max

"Vasthouden." klonk Bran's stem. Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek naar Skipp, die verwoedde pogingen blijft doen om los te komen. Marvelle is ook aangekomen met het serum. Als ze zegt dat ze Skipp in zijn hart gaat prikken grijpt Bran in. Hij draagt haar op een ader in zijn arm te zoeken - en wel nu. Ik zet één hand op Skipps schouder en de andere op zijn pols. "Hier, schiet op." zeg ik tegen Marvelle, haar zo de gelegenheid gevend het Serum te kunnen geven. Ik haatte het om Skipp zo te zien. Ik beet op mijn lip en richtte mijn aandacht op zijn arm. Als ik naar zijn gezicht zou kijken zou dat me geen goed doen. Ik kijk kort naar Bran en Skylar die ook hun aandacht op Skipp houden. Was er echt geen andere manier om dit te doen? Ik had nog niet vaak gezien dat dit nodig was geweest, om iemand helemaal tegen de grond te moeten drukken, maar het was nog steeds niet fijn om te zien. Laat staan om te doen. En dan te bedenken dat het ergste voor Skipp nog moest komen. De Verandering begon pas nádat het serum was gegeven. De ergste tijd voor Skipp zou nog komen.

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Index RPG Actieve Topics Zoek