Once Upon A Time: De kinderen van... ||Speeltopic|| - Speeltopics

Storybrooke, wie kent het niet. Een stad vol met sprookjesfiguren die een tijd niet hebben geweten wie ze waren en waarom ze in de echte wereld leefden. Verschillende figuren hebben achtergebleven kinderen die in de sprookjeswereld leven. De kinderen zelf weten hier niets van en weten ook niet wie hun ouders zijn.
Wanneer een aantal kinderen bericht krijgen vanuit een andere wereld, de mensenwereld, beginnen er vragen te komen. Zijn hun ouders daar? Hoe zullen ze hun ouders ooit ontmoeten? Zullen ze dat überhaupt wel kunnen...

Rollen:

- James Jones | 22 | Zoon van Killian Jones/Captain Hook | KillianHook
- Kaiser "Kai" Jones | 20 | Dochter van Killian Jones/Captain Hook | Anakin

- Max Pan | 17 | Zoon van Peter Pan | CrushOnLuke
- Kenzie Scott | 18 | Dochter van Peter Pan | RocketRaccoon

- Tate Hayward | 24 | Zoon van The Mad Hatter | WillNotLearn
- Lilith Mills | 20 | Dochter van Regina | Sempre
- Scarlett Lupa | 21 | Dochter van Red Riding Hood | MissSwan
- Catriona Wood | 15 | Dochter van SnowWhite | Thaluke




Regels:

- Maximaal twee rollen per persoon. Graag of een sprookjesfiguur en kind of een jongen en een meisje.
- Houd de jongens en meiden gelijk. Wanneer er een overschot op komt moet ik een van de twee tijdelijk sluiten.
- We volgen hier geen van alle verhaallijnen in welk sprookje dan ook. Relaties die al bestonden hoeven dus niet persé gebruikt te worden.
- Minimaal 200 woorden. Een keer iets minder is geen probleem, maar als dit aanhoud dan word het vervelend en krijg je een waarschuwing.
- Reserveringen blijven staan voor drie dagen vanaf de dag van reserveren.
- Géén perfecte personages. Iedereen heeft gebreken.
- Je bestuurd alleen je eigen personage. Dit is om irritatie en verwarring te voorkomen.
- Alleen ik open nieuwe topics, tenzij anders aangegeven.
- Wanneer je langer dan twee/drie dagen niet reageert zonder reden zal ik je een GB sturen. Wanneer je hier niet binnen één dan op reageert dan stuur ik je nog een laatste kans, en dan lig je uit het RPG.
- Plezier hebben is wel een grote regel hier. Dus we kraken elkaar NIET af!

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 12:41 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

James Jones

Toen ik vroeg of Conan wist waar ik Kaiser kon vinden, schudde hij zijn hoofd.
"Ik heb nog niemand gezien die ik ken, James. Maar ik kan mijn jacht wel eventjes op pauze zetten om met jou te gaan zoeken. Ik heb toch de hele dag en mijn adoptiemoeder verwacht me pas rond etenstijd thuis. Ik neem aan dat je Lycus nog kent." Ik keek naar de wolf naast Conan en knikte. Het beest had een dood konijn in zin bek. Of wat het ook valt te noemen. Het zag er best wel apart uit.
"Hier hebben we niks meer aan, Lycus. Ach, je mag het hebben," Zei Conan tegen het beest en ik trok kort een wenkbrauw op.
"Goed, je weet dus niet waar ik haar kan vinden." Ik wilde me net omdraaien om bij de jonge Conan vandaan te lopen maar werd toen besprongen door iets, of iemand. Ik wilde mijn zwaard trekken maar toen het begon te spreken haalde ik mijn hand weer van het zwaard af.
"Heb je me gemist?" Het was Kai. Mijn ogen vergrootte zich even kort en ik pakte de armen van mijn zusje vast.
"Kai," zei ik toen zacht en glimlachte kort. "Natuurlijk heb ik mijn kleine zusje gemist." Ik maakte haar armen van mijn hals los zodat ze op de grond zakte en draaide me om, om haar te omhelzen. "Geen dag is verstreken dat ik niet aan jou dacht," zei ik zachtjes, zodat Conan het niet hoorde. En dat ik aan Lilith dacht... zeiden mijn gedachten. Ik liet Kai na een aantal seconde weer los en keek haar aan. "Ik vroeg wolvenjong net waar je was," vertelde ik toen, wijzend achter me, naar Conan.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Conan

"Goed, je weet dus niet waar ik haar kan vinden." Ik zie hoe Kaiser op James' rug springt. Eerst schrikt hij, maar dan ziet hij dat het Kaiser is. Ik glimlach, blijkbaar ben ik niet meer nodig hier.
"Heb je me gemist?" Ik voel me ongemakkelijk omdat ik weet dat Kaiser dichtbij woont, dus sowieso heeft ze de verhalen gehoord over wat ik dan wel niet zou zijn. Mensen geloven dat ik een zoon van de duivel ben of iets in die richting omdat ik geen vader heb.
"Kai. Natuurlijk heb ik mijn kleine zusje gemist." Hij fluistert iets wat ik niet kan horen en ik hoop dat het niet over mij gaat. "Ik vroeg wolvenjong net waar je was," zegt hij en hij wijst naar achteren. Ik glimlach ongemakkelijk naar Kaiser en pak mijn boog een beetje steviger vast.
'Ik eh, ik denk dat ik maar weer ga jagen. Fijne dag nog.' Ik mompel iets naar Lycus en loop weer het bos in. Nu er mensen bij deze waterbron zijn, moet ik een andere vinden. Dat betekent dat ik een stuk verder moet lopen en minder tijd heb om te jagen. Ik loop langs een paar van mijn vallen die vol waren en neem het vlees mee.

---

Spoiler alert: you will save yourself

† Catriona Wood †

Ik draaide me om en besloot dat ik hier niets te doen had. Waarna ik weer begon te rennen. En even later weer in een boom klom. Om zo verder te gaan. Ik had geen zin in mensen die me zouden zien. Al ik me later wel weer bedacht. Zin om te praten had ik nog wel. Ik praatte nooit veel, vooral omdat ik bijna altijd alleen was. Dan werd het moeilijk. En nee, ik ging niet tegen mezelf praten.
Een diepe zucht verliet mijn mond en ik hielt eventjes halt. Om rond te kijken naar een boom waar ik mijn route mee kon verlengen. Aangezien het springen naar een andere boom niet zou lukken moest ik maar naar beneden springen. En dit deed ik. Behendig landde ik op de takjes en bladeren en keek ik eventjes rond. Mijn blik viel toen op Conan, waar ik maar heen liep. Ik stond nu achter hem en bekeek hem kort. ''Hallo,'' zei ik. En ik veegde een zwarte pluk voor mijn ogen weg. Wachtend op een reactie of wat dan ook van hem. ''Druk aan het jagen?'' ging ik verder.

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 20:10 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Een zacht gegrinnik rolde over Kai’s lippen toen ze merkte hoe James' hand onmiddellijk naar zijn zwaard bewoog. Een piraat verleerde het nooit.
“Nog steeds even alert, zie ik?” grinnikte ze kort waarna ze voelde hoe zijn handen haar armen omsloot. De glimlach op haar gezicht werd met de seconde breder en even vergat ze dat Conan er ook nog bij stond. “Kai.” verliet zacht zijn mond en meteen wist ze dat James wel moest aan het glimlachen zijn. “Natuurlijk heb ik mijn kleine zusje gemist.” Hij maakte haar armen los van zijn hals zodat haar bungelde benen zachtjes weer op de grond terecht kwamen. Een opmerking over het ‘kleine zusje’ incident maakte ze maar niet – daarvoor was ze veel te afgeleid en te blij om hem te zien.
Zodra James zich omdraaide wikkelde ze haar armen om zijn hals waarna ze op haar tippen ging staan om hem zo een omhelzing te geven. Ze wist één ding zeker en dat was dat ze haar broer enorm had gemist. “Geen dag is verstreken dat ik niet aan jou dacht.” rolde zachtjes over zijn lippen zodat Conan of eventuele andere luistervinken het niet konden horen. Het was namelijk niet de eerste keer dat er pottenkijkers waren.
“Ik ook aan jou, James.” fluisterde ze terug waarna ze nogmaals zijn bekende geur in haar opnam en zich daarna weer op haar voeten liet zakken.
“Ik vroeg wolvenjong net waar je was.” Hij wees naar achteren, naar de bruinharige jongeman die er nogal onwennig bij stond. Haar ogen gleden onmiddellijk naar de prachtige zwarte wolf die ze lichtjes bewonderend aankeek. Ze had hem al vaak een aantal keer gezien; echter nooit zo dichtbij. Het was een prachtig beest en Kaiser voelde zich allesbehalve ongemakkelijk in het bijzijn van dit wezen. Haar aandacht vestigde ze daarna weer op Conan die haar een heel ongemakkelijke glimlach schoot. Ze glimlachte terug naar hem. Het interesseerde haar niets wat mensen over hem zeiden. Ze zou pas iets geloven als ze het zelf zou zien. Ze kon heus wel zelf haar mening over hem maken ongeacht de verhalen - die waarschijnlijk toch overdreven waren - die de andere bewoners over hem rondbazuinden. Het merendeel van de bewoners hier was toch immers maar een oud stel kakelende wijven.
“Ik eh, ik denk dat ik maar weer ga jagen. Fijne dag nog.” verliet daarna snel Conan's mond waarna hij nog iets naar Lycus mompelde om vervolgens snel het bos in te vluchten. Eventjes keek ze de veertienjarige jongen en zijn trouwe wolf fronsend na waarna ze haar schouders ophaalde. Het maakte haar niet zoveel uit. De enige persoon die op dit moment bij haar top-prioriteit kreeg stond nu voor haar. Dat was het belangrijkste.
"Je bent na al die maanden nog steeds niet veranderd, hé. Je jaagt nog steeds de mensens weg." verliet al plagend haar mond waarna ze breed glimlachend met haar handen in haar zijden voor haar oudere broer ging staan. Ze zou de maanden dat ze hem niet kon plagen immers nu moeten inhalen.
"En? Hoe was het? Heb je het schip weer mogen besturen? En heb je geen storm gehad? Heb je nog trouwens nog iets interessants meegemaakt?" Ze ratelde enthousiast door en bombardeerde haar oudere broer met elke vraag die op dat moment in haar gedachten schoot. Ze wilde alles weten. Tot in de details.
"Volgende keer ga ik toch echt wel mee." mompelde ze waarna ze weer opkeek.

[ bericht aangepast op 23 sep 2014 - 17:26 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Conan

Ik hoor geluid achter me en meteen span ik mijn boog. Als iemand me achternazit of het een gevaarlijk dier is, moet ik hem of haar kunnen raken. ''Hallo,'' zegt een stem achter me. Ik draai me om en zie dat het Catriona is. We kwamen elkaar heel vaak tegen toen ik nog in de bossen leefde en we jaagden ook vaak samen. ''Druk aan het jagen?" Ik glimlach en laat mijn buit zien.
'Tja, het blijft handig. En ik zou uitkijken, er zijn piraten aangemeerd. Ze mogen dan wel vriendelijk zijn, maar je weet nooit of je ze kunt vertrouwen,' glimlach ik. Ik aai Lycus, die aan Catriona aan het snuffelen is. 'Dus, lang niet gezien,' zeg ik en ik stop de pijl weer in de koker die achter op mijn rug hangt en glimlach een beetje. Catriona leefde ook in de bossen en daarom begrijpt ze hoe het is.

---

Spoiler alert: you will save yourself

[Lieve schatten,

Dit is nu al de tweede keer dat ik het zie gebeuren. Het minimale aantal woorden is 200. Hou je hier alsjeblieft aan ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Ja sorry, ik kon echt helemaal niks meer verzinnen en mijn broer joeg me van de computer weg]

---

Spoiler alert: you will save yourself

James Jones

Kaiser keek direct naar Conan toen ik naar hem wees en ik keek ook. Hij leek zich wat ongemakkelijk te voelen.
“Ik eh, ik denk dat ik maar weer ga jagen. Fijne dag nog." Kort daarna was Conan verdwenen. Een kort lachje verliet mijn mond. Waarom was die jongen zo verlegen. Nergens voor nodig.
"Je bent na al die maanden nog steeds niet veranderd, hé. Je jaagt nog steeds de mensen weg." hoorde ik Kai naast mij zeggen. Ik begon te lachen, oprecht.
"Het is nou eenmaal een slechte eigenschap van een piraat." Ik grinnikte en sloeg mijn arm om haar heen.
"En? Hoe was het? Heb je het schip weer mogen besturen? En heb je geen storm gehad? Heb je nog trouwens nog iets interessants meegemaakt? Volgende keer ga ik toch echt wel mee." Het laatste mompelde ze. Ik trok haar dichter tegen me aan.
"Het was geweldig, we zijn ver gevaren. Weet je waar we zijn geweest, Neverland. Het is daar zo apart..." Mijn gedachten dwaalde even weg, maar al snel kon ik ze weer terug halen. "Ja, ik heb Lucy mogen besturen. De kapitein liet me zelfs een koers bepalen," zei ik vol trots, wetende dat er een grote voldane glimlach op mijn gezicht stond. "Weet je, vreemd genoeg hebben we geen storm gehad. Wel zijn we zeemeerminnen tegengekomen, maar ze deden ons niet zoveel. Ze kwamen alleen even kijken." Ik glimlachte naar Kaiser, wetend dat we op dat schip best veel geluk hebben gehad. Die zeemeerminnen kunnen krengen zijn. Ik keek Kaiser aan en besefte me wat ze als laatst zei.
"Trouwens, Kai. Ben je regel nummer één op een schip vergeten? Vrouwen op het schip brengen ongeluk. Het spijt me, of je moet een hele goede vermomming hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn eigen zus niet verraad mocht ik erachter komen dat jij het bent. Ik heb geen zin om gekielhaald te worden door de kapitein." Ik haalde mijn schouders op als verontschuldiging en keek Kaiser aan. "Of je moet wel een hele goede vermomming hebben." Ik wiebelde even met mijn wenkbrauwen en keek rond. "Zullen we gaan? Ik heb altijd al een hekel gehad aan dit bos." Ik keek Kaiser aan en liet mijn arm om haar vandaan glijden. Eigenlijk wilde ik Lilith ook wel even zien.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Lilith Mills
Net op het moment dat ze de winkel achter zich had willen laten om richting de baai te lopen hoorde ze een maar al te bekende stem haar naam roepen. Met een ruk draaide Lilith zich om en keek lachend toe hoe Scar op haar af kwam gerend.
"Drie keer raden wie ik in het bos heb gezien!" Zei haar vriendin vrolijk, waarna Lilith's gedachten op volle toeren begonnen te draaien. Er waren vrij veel mensen die in het bos kwamen maar de vrolijkheid in Scar's stem deed haar realiseren dat het niet zo standaard was als een van de gewone dorpelingen.
Het korte bezoek van Luciel momenten eerder liet Lilith beseffen dat het om een en dezelfde persoon ging.
"Is hij er echt?" Zei ze zachtjes terwijl ze begon te glimlachen. Hoewel Luciel nooit loog had ze het niet direct vertrouwt, als er iets was waar Lilith een hekel aan had dan was het wel aan teleurstelling. Maar Scarlett kwam niet voor niets zo vrolijk naar haar toe en als er iemand was die Lilith vertrouwde, dan was het Scar wel.
"Oh god, hij is echt terug!" Riep ze vrolijk uit waarna ze haar vriendin om de hals vloog. Het was lang om je beste vriend zoveel maanden niet te zien en het besef dat ze hem weer zou zien liet haar stralen van blijdschap. Eindelijk.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Max Pan

"Hey Maxi, hoe is het ermee?" Max draaide zich om naar de stem en zag Kenzie op hem af komen. Logisch ook, er was maar één persoon die hem Maxi noemde. Of die maar in zijn buurt kwam. Ja, vroeger had hij veel met James opgetrokken... Maar die moest en zou een piraat worden. Max snapte niet waarom hij het niet gewoon kon accepteren. Alsof zijn genen al hadden bepaalt dat hij het niet op piraten had. Max wist het niet. "Hey Kenzie. Ja, het gaat prima hoor. Met jou?" vroeg Max. Ze sloeg haar armen om zijn middel. Max grinnikte en knuffelde haar terug. Ze was klein. Misschien wel ouder, maar alsnog klein. "Bonnie en Clyde hebben wat verduisterd van het piratenschip, dus ik vroeg me af of je wat nodig hebt van de markt nu ik toch ga en voldoende geld heb voor inkopen." zei Kenzie. Max trok even zijn wenkbrauw op. "Na, ik red me wel Ken." zei hij. Hij wilde niet steeds dat zijn 'grote zus' alles voor hem deed. Hij kon best op zichzelf leven. Dat deed hij ook al een behoorlijke tijd. Een van de wasbeertjes, Clyde, klom op zijn schouders en omhoog naar zijn hoofd. Max wilde omhoog kijken, maar bedacht zich net op tijd dat hij daarmee het diertje van zijn hoofd zou laten glijden. Hij zuchtte luid en grinnikte toen toch wel. "En, nog wat bijzonders meegemaakt?"

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

[Personage nog niet af, maar toch MT. Ga nu werken aan mijn personage maar geen garantie dat hij af komt.]

---

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

“Het is nou eenmaal een slechte eigenschap van een piraat.” grinnikte hij waarna hij zijn arm om haar heen legde en Kaiser zich niet langer meer kon inhouden. Het volgende moment waren er dan ook enkele vragen over haar lippen gerold terwijl ze haar broer curieus maar enthousiast aankeek.
“Het was geweldig, we zijn ver gevaren. Weet je waar we zijn geweest, Neverland. Het is daar zo apart.” Kaiser voelde hoe James haar een beetje dichter naar zich toe trok en ze van het gebaar genoot.
“Neverland..” prevelde ze zachtjes terwijl haar gedachten allerlei spinsels begonnen te maken. Daar had ze eens over gelezen.. het land waar niemand ouder wordt. Ze vond het een magisch land en was er zo door gefascineerd dat ze wel dagenlang met haar neus in de boeken had gezeten. Best apart voor iemand zoals Kaiser die vaak haar aandacht niet lang op één punt kon houden. Ergens voelde ze dan ook een tikkeltje teleurstelling toen ze besefte dat ze zonder haar waren gegaan maar al snel onderdrukte ze deze al weer.
“Ja, ik heb Lucy mogen besturen. De kapitein liet me zelfs een koers bepalen.” James’ stem haalde haar uit haar gedachten waardoor ze weer opkeek en zijn trotse gezichtsexpressie mocht aanschouwen. Ze glimlachte dan ook toen hij verder begon te vertellen. Ze was nooit jaloers geweest op James – uiteraard vond ze het spijtig dat ze niet mee kon op avonturen maar ze gunde het hem. Hij zou dan ook een uitstekende kapitein worden die zijn mannen naar het geluk zou leiden. Dat wist ze gewoon en daarom was ze ook zo trots op hem.
“Weet je, vreemd genoeg hebben we geen storm gehad. Wel zijn we zeemeerminnen tegengekomen, maar ze deden ons niet zoveel. Ze kwamen alleen even kijken.” James glimlachte naar haar die ze dan ook met dezelfde glimlach beantwoordde. Ze leken in vele opzichten op elkaar.
“Trouwens, Kai.” Het blondharige meisje keek op en humde wat als teken dat ze luisterde. “Ben je regel nummer één op een schip vergeten? Vrouwen op het schip brengen ongeluk.” Wat zei hij? Had ze dat nou goed gehoord? Hij wist hoe'n hekel ze aan deze woorden had.
“Het spijt me, of je moet een heel goede vermomming hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn eigen zus niet verraad mocht ik erachter komen dat jij het bent. Ik heb geen zin om gekielhaald te worden door de kapitein.” Hij haalde even kort zijn schouders ter verontschuldiging op terwijl hij haar nog steeds aankeek. Hetzelfde moment voelde Kai hoe een nogal bekend gevoel in haar binnenste omhoog borrelde. Ze was niet alleen maar bekend voor haar uiterst slechte ochtendhumeur maar ook voor het korte lontje dat elk moment van de dag wel minstens één keer worden afgestoken.
“Of je moet wel een hele goede vermomming hebben.” Hij wiebelde zijn wenkbrauwen als poging om haar te doen lachen maar uiteraard was het tevergeefs. Ze wist heus wel dat hij gelijk had maar elke keer als iemand zei dat ze gewoon het schip niet op kon – hoewel het haar meest grote droom was – omdat ze een vrouw was daalde haar humeur tot het vriespunt. Meestal was er dan ook niets of niemand meer die dat kon veranderen.
“Zullen we gaan? Ik heb altijd al een hekel gehad aan dit bos.” Zijn arm haalde hij weg en hoewel Kai op dat moment zoveel reeksen woorden naar zijn hoofd wilde slingeren - de ene wat vriendelijker dan de andere - zei ze niets. Ze haalde enkel maar haar schouders op en liep zonder nog één woord te zeggen voor hem uit; het bos uit. Daar liep ze in haar ééntje verder richting de winkelstraat.

[Kaiser is nogal een koppig persoontje op dat gebied. Dus don't mind her. ;p En dan kan er ineens contact worden gelegd met Lilith en Scar want ik neem aan dat Lilith's winkel wel in de winkelstraat is? ;p]

[ bericht aangepast op 23 sep 2014 - 17:51 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Kenzie Scott
Ik glimlachte toen Max me opmerkte en zei dat het goed ging. Ik sloeg een arm om zijn middel en ging naast hem lopen. "Prima hoor." zei ik voor ik begon over de buit van Bonnie en Clyde. Ik vond het zeker niet erg om het te delen met hem. De wasbeertjes hadden toch zo weer een flink aantal geldstukken in hun handjes en hij bleef mijn kleine broertje. Hij wuifde het weg, maar misschien zou ik wel iets luxes als een zak koekjes ofzo voor hem meenemen. Intussen was Clyde van mijn rug op zijn hoofd gekropen, alsof het een bedje was. Ik grinnikte zacht en maakte er een opmerking over, die hij duidelijk snapte. Het leek soms wel of hij echt mijn broer was. Dingen als humor en kleine trekjes kwamen bij ons toch heel erg overeen. "Nee hoor, Maxi. Ik wil hem alleen zo wel graag terug." zei ik zachtjes voor ik verder op mijn tenen ging staan en Clyde uit zijn haren haalde en in mijn armen nam. Daar sliep het wasbeertje rust verder. Daarna woelde ik nog even door zijn haren en ging verder met lopen met hem. "Dan ga ik maar zo naar de markt. Als je iets nodig hebt weet je het. Gewoon drie keer fluiten en het berichtje aan Mimsi vastknopen met een touwtje." zei ik vrolijk. Dit hadden we vaker gedaan en Mimsi luisterde goed naar hem. Het was een fijn systeem, dat vond ik tenminste. Mijn mandje bungelde nu nog aan mijn arm en in de andere lag Clyde te slapen. Straks moest hij wel wakker worden om zichzelf omhoog te houden, maar goed. Nu hoefde het nog even niet en liet ik hem nog even slapen.

---

Bowties were never Cooler

Scarlett "Scar" Lupa || The Big Bad Wolf

Ze kon Lilith haast horen denken, de radertjes horen draaien, terwijl ze nadacht over wie het kon zijn die zojuist in het bos was geweest. Een grote grijns speelde om de lippen van het maankind en ongeduldig heen en weer wippend van de ene been naar de andere wachtte ze tot het kwartje was gevallen. Lilith moest toch wel op het juiste antwoord komen. Ze zou immers nooit zo vrolijk naar haar vriendin zijn gerend als het een minder interessant en onverwacht persoon was geweest dan het vriend James. Bovendien was Scar nooit gemeen over hem geweest, slechts positief om haar vriendin haar vooroordelen niet te laten blijken. Scar interesseerde zich namelijk niet snel voor mensen en leerde hen dan ook niet vaak goed kennen, waardoor haar meeste vermoedens en gevoelens slechts gedachtes waren zonder iemand echt een kans te geven. Niet dat ze die uitsprak of mensen bij voorbaad afwees. Zo erg was het nou ook weer niet met haar gesteld. Verder discrimineerde ze ook niet. Haar vooroordelen waren niet per ras verschillend. De afstand was dan ook voornamelijk bedoeld om mensen niet naar haar te laten zoeken en ze zo weg te houden bij het huis waar ze zichzelf iedere volle maan in opsloot. Het zou maar gebeuren dat iemand wel op zoek naar haar ging en de stevig vergrendelde kelder wist open te maken...
'Is hij er echt?' begon het Lilith te dagen en hoewel het zacht klonk, vormde er een glimlach op haar gezicht als teken dat ze het durfde te geloven. 'Oh god, hij is echt terug!' Abrupt hield Scar op met haar zenuwachtige gewip, want haar vriendin kwam met een noodvaart op haar af om haar om de hals te vliegen. Lachend knuffelde ze haar even terug, voor ze zich weer losmaakte uit de greep en zich richting de kant van het bos draaien. Ze ging er immers vanuit dat Lilith hem zo snel mogelijk wilde zien. Ergens had Scar ook wel door dat Lilith hem wel heel erg miste als hij weg was. Ja, natuurlijk miste je een vriend wanneer hij weg was, maar toch... het insinueerde naar sterkere gevoelens, hoewel ze betwijfelde of haar vriendin dat doorhad. In ieder geval was het wel zo leuk voor haar als ze James ook weer zag. Dat zou haar toch een stuk opvrolijken, nam Scar aan.
'Nou, kom op. Of wacht je tot hij eerst de rest van het dorp heeft begroet?' plaagde ze Lilith. 'Al zijn andere vriendinnetjes en zo,' ging ze nog even verder met een klein lachje.

---

Happy Birthday my Potter!

Lilith Mills
De glimlach die op Lilith's lippen was komen te staan kon ze er met geen mogelijkheid er meer af krijgen, het goede nieuws was iets waar ze al lang op had gewacht. Vrienden zijn met een piraat was nou eenmaal een van die dingen waardoor je soms elkaar niet zag en Lilith had dat altijd geaccepteerd, wetende dat het immers was waar zijn leven om draaide. Soms was ze ook jaloers op die passie, ze snakte zelf namelijk naar iets waar ze alles in kwijt kon. Haar opgekropte emoties en voornamelijk het feit dat ze snel jaloers was op kleine dingetjes, was iets wat ze graag kwijt wilde. Ja, ze had haar winkeltje, maar het was meer uit geldnood dat ze eraan begonnen was dan dat kleding haar passie was. Maar goed, ze moest iets. En toen ze nog op het landgoed woonde was naaien een van de bezigheden geweest van de vrouwen die er woonden. Lilith had het daar altijd verafschuwd en het was ook niet aan haar te zien dat ze opgegroeid was met regeltjes en etiquette, daar was ze wat te klunzig voor.
"Nou, kom op. Of wacht je tot hij eerst de rest van het dorp heeft begroet?" Zei Scar en Lilith keek even op waarna haar vriendin verder ging. "Al zijn andere vriendinnetjes en zo," waren de woorden die volgden terwijl Scar plagend naar haar lachte.
"Ik denk dat Kaiser er vast al bij is ja," reageerde Lilith luchtig op Scar's woorden, hoewel haar gezicht verried dat het meer met haar deed dan ze wilde toegeven. Een knagend gevoel stak op en ze moest moeite doen om de jaloezie die naar boven kwam de kop in te drukken, ze haatte dat gevoel.
"Waar had je hem gezien?" Vroeg ze vervolgens terwijl ze naar haar vriendin keek. Soms veranderde diens uitdrukking, alsof ze diep in gedacht verzonken was. Lilith wist hoe het was om jezelf in je gedachten te verliezen, maar ze was niet dom en ze had al een tijdje door dat er meer aan de hand was. Maar ook geheimen waren niet onbekend voor haar, dus dat was ook de reden waarom er nooit naar had gevraagd. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ze beste vriendinnen waren, ze lieten elkaar in hun waarden en vroegen nooit verder dan nodig was.

[ bericht aangepast op 23 sep 2014 - 23:19 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.