MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 15 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 12:45 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis bracht een zenuwachtig gegiechel voort. Het klonk haar raar in de oren, gezien ze dat nog nooit eerder had geproduceerd. Ze wist echter dat ze zichzelf niet zou kunnen redden als er nu wat gebeurde.
Er stonden veel gebouwen en zou behoorlijk veel tijd kosten eer ze alles bekeken hadden.
'Nu moeten we proberen om binnen te komen, door een raam of losse plank.'
De boel was niet heel goed onderhouden. Het lag niet in de aard van de wezens hier om te stelen. Het was een gedachte die misschien zelfs menselijk was, maar dat maakte haar voor één keer niet uit.

Every villain is a hero in his own mind.

'Weet jij welke van de verf is?' vroeg Emily zacht. Haar mondhoeken waren omhoog gekruld en ze voelde zich jonger dan in maanden - en ze had nog niet eens écht de regels overtreden!

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nee,' grinnikte Venomis. Ze keek even aan de bergwand tegenover hem. 'Maar Leona woont hier. Misschien kan zij ons helpen.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Zou ze dat doen?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Venomis haalde haar schouders op. 'Ik denk dat ze Michelle wel als een vriendin beschouwde.'

Every villain is a hero in his own mind.

Emily knikte. Ze dacht niet dat Leona hen zou verraden - dat hoopte ze dan maar.
Ze liepen naar Leona's huis en klopten op de deur. Leona deed open, met de kleine Stimpy op haar schouder. Het diertje wreef slaperig in haar ogen. 'Hoi Leona! Ik weet niet of we je wakker hebben gemaakt - en zo ja, dan spijt het ons. Maar we wilden je graag om een gunst vragen.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Waarom.... maken ze geen verf? Tot 150 jaar geleden, deed iedereen dat. ;p

[ bericht aangepast op 23 nov 2014 - 18:31 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ik denk niet dat ze weten hoe dat zou moeten .
En dat kost tijd enzo.

Venomis en Emily wisselden nog wat beleefde woorden uit, maar ze wisten alle drie dat ze hier niet gekomen waren voor Leona's taarten.
'Luister,' begon Venomis. 'Em en ik vinden het niet kunnen dat er mensen zonder enige vorm van proces naar buiten, in de wildernis, worden gestuurd. We willen dit anoniem duidelijk maken aan de raad - anders worden wij er vast ook uitgesmeten. We zijn op zoek naar een pakhuis waar verf wordt bewaard.'
Leona wist niet goed hoe ze moest reageren. Ze was het volledig met hen eens: zowel Kato als Michelle had ze erg graag gemogen. Maar om nu te gaan inbreken vond ze toch ook wel weer een hele stap...
'Het vijfde pakhuis is van een meubelmaker,' wist ze. 'Misschien dat jullie daar kunnen vinden wat jullie zoeken.'

[ bericht aangepast op 27 nov 2014 - 15:39 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Dankjewel,' zei Emily, die blij was dat Leona hen hielp. Ze zou hen in ieder geval niet verraden.
Ze liepen terug naar de pakhuizen en toen ze de vijfde hadden gevonden, bleven ze er een paar seconden zwijgend naar kijken. Hoe moesten ze inbreken in zo'n gebouw, zonder al te veel lawaai te maken? Emily liep naar de deur en begon eraan te morrelen en tot haar grote verbazing was deze gewoon open. 'Ze zijn niet berekend op inbrekers, blijkbaar,' fluisterde ze. Ze voelde zich deels opgelucht en deels schuldig, omdat ze nu écht ging stelen. Maar aan één blik zouden ze genoeg hebben, en het ging om het idee. Het kon nu eenmaal niet langer zo. Kato was ergens onschuldig buiten de muren, waardoor Cordelia er nu ook alleen voorstond. Het beleid was verschrikkelijk en IEMAND moest opstaan.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het word tijd dat we hier naar de volgende dag gaan...

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Kato staarde naar het rustige wateroppervlak waarin zijn kinderen zojuist verdwenen waren. Beien gierend van de pret. Ze waren naar beneden gezwommen nog voor hij zelf maar het water had bereikt en hij was op het strand gebleven om te wachten tot ze terugkwamen. Hij maakte zich wel een beetje zorgen, hij kon immers niet naar hen toe als er wat was, maar ze zouden zich prima weten te redden.
Het wachten duurde echter wel erg lang en toen hij bezorgd overeind kwam, verscheen er langzaam een steeds donkerdere vlek vlak onder het wateroppervlak. Geschrokken rende hij een paar meter het water in, voordat golven hem overspoelden en hij luid gebrul hoorde. Een monsterlijke vis schoot omhoog uit het water. Liae en Nykin maakten geen schijn van kans...
Kato schoot overeind en het duurde even voor hij besefte dat het enkel een boze droom was geweest. Hij schudde zijn kop en liet zijn ogen wennen aan het donker. Hij was tegen zijn verwachtingen toch in slaap gevallen tijdens het houden van de wacht. Er was dan wel niets gebeurd, maar het leek hem beter om Michelle maar te wekken. Straks gebeurde er wel iets en zou niemand van hen het merken...
Hij duwde zijn snuit tegen haar schouder en knikte vervolgens naar de plek waar hij zojuist had gelegen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Met het emmertje verf slopen Venomis en Emily door de straten. Venomis merkte dat Emily nerveus was. Dat merkte ze aan haar ademhaling en als ze haar normale zintuigen had kunnen gebruiken, zou ze haar hart hebben horen bonzen. Het deed haar grijnzen. Het was vast de eerste keer dat de zeemeermin over de schreef ging en dat voldeed haar van net zo veel voldoening als het vermoorden van een volgend raadslid zou hebben gedaan.
Af en toe doken ze in een portiek weg omdat er patrouillerende stadswachten langskwamen, maar ze werden gelukkig niet gezien. Ze blikte even op het raadhuis dat in zicht was gekomen. De witte muren leenden zich er uitstekend voor om beklad te worden, maar ze waren absoluut niet beschut tegen nieuwsgierige ogen.
'We moeten het snel doen,' fluisterde ze. 'Wat zullen we schrijven?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Iets... Iets schokkends,' antwoordde Emily zacht. 'Iets wat de raad écht niet zou goedkeuren. Iets waardoor de dorpelingen denken: "Dit kan echt niet langer zo." Maar dan kort en bondig.'

Sorry guys. Ik wil heel graag meer schrijven maar ik weet niet wat ze moeten neerzetten :p.

[ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 18:01 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Nou, dat is niet echt schokkend.' Venomis rolde met haar ogen. 'Misschien "weg met de raad" of "eigen baas".' Ze grinnikte. 'Met een doodshoofd erbij.'

Every villain is a hero in his own mind.

Michelle geeuwde. Ze had het gevoel dat ze pas net in slaap was gevallen toen Kato haar alweer wekte. Ze strompelde naar de ingang van de grot en sloeg haar armen om haar knieën, terwijl ze een 'slaap lekker' mompelde en naar de duisternis staarde. In de verte hoorde ze verontrustende geluiden, zoals het gejank van onbekende wezens en het gegrom van beesten die dichterbij leken te zijn dan haar lief was. Ze probeerde zich te vermannen en staarde naar de maan, die onheilspellend aan de heldere lucht stond. De geluiden en de maan deden haar denken aan de verhalen die vroeger verteld werden, over weerwolven en vampiers. Zouden weerwolven echt bestaan? Of waren ze gebaseerd op wezens als Kato? Ze probeerde zich gerust te stellen met het feit dat ze niet alleen was. Kato was niets voor niets stadswacht. Hij wist hoe hij hen moest beschermen.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

Every villain is a hero in his own mind.