Ik vond het moeilijk om te bepalen in welke categorie ik dit topic plaatsen moest. Mijn excuses als ik verkeerd gekozen heb.
Hooi! (:
Wij zijn inmiddels terug van de rechtbank, en daar is een beslissing gedaan! Mocht je niet weten waar het over gaat,
dan raad ik je aan om eerst op de spoilerknop te klikken, en het verhaal te lezen.
We hadden om drie uur de afspraak bij de rechter, maar het liep uit waardoor het half vier werd. Eenmaal daar, zei natuurlijk iedereen zijn zegje. Mijn vader werd aangeklaagd en ik niet, waardoor mijn moeder en ik als ''toeschouwers'' achteraan op een stoel mochten plaats nemen.
Nu viel het nogal op dat iedereen wel praatte, maar niemand luisterde naar elkaar. Dat geldt zelfs voor de rechter. Gelukkig discussieerde de officier van Justitie niet mee, waardoor deze alles kon aanhoren en bedenken wat een goede uitspraak was.
De rechter bleef maar doorhameren opdat ik tóch naar het mbo moest en een willekeurige studie moest gaan doen. ''Je accordeonstudie kun je dan wel 's avonds doen''. blablabla.
Maar gelukkig is hij wel mee gegaan qua uitspraak met de officier van Justitie. De uiteindelijke uitspraak is dan ook als volgt:
Een voorwaardelijke boete van 250 euro met een jaar proeftijd.
Wat houdt dit precies in? Als we een jaar lang niet met Justitie te maken hebben, hoeven we geen boete van 250 euro te betalen. Mocht dit echter wél gebeuren, moeten we de boete van dat geval betalen, plús deze 250 euro. Gelukkig zal dat vast niet gebeuren. Eigenlijk is er dus geen straf aangezien ze ook wel snapten dat nu ik over 3 maandjes 18 wordt, mij de schoolbanken insturen ook geen nut heeft. c:
Dus dit is eindelijk afgesloten. Nog steeds is er in mijn hoofd een boel te verwerken en niet alles is POEF! opgelost. Maar van de leerplichtambtenaar etc zijn we af. Nu gewoon rustig aan weer met een schone lei beginnen aan de HAVO studies. Ik heb besloten alleen de talen te gaan doen, omdat dat zeer nuttig voor mij is. En dan ernaast natuurlijk gewoon mijn accordeon. (:
Eindelijk goed nieuws dus, en ik ben hier echt enorm blij mee! Ik bof echt énorm met mijn ouders, en ik ben echt onwijs blij dat ze achter me staan, not matter what. <3
Maar wat was er nu eigenlijk aan de hand?
Wel, in 2013 zat ik in mijn eindexamenjaar voor TL. in mei 2013 heb ik mijn TL examen met succes gehaald. Echter, in dat jaar had ik 3 uur per week HAVO lessen. Ik speel namelijk al 7 jaar accordeon en heb al 6 jaar in gedachten dat ik accordeoniste wil worden. Dus ik wil naar het conservatorium en daar heb je minimaal HAVO voor nodig.
Anyways, ik kwam 1tiende punt tekort om toegelaten te worden tot de HAVO. Dat kan natuurlijk. Dus wij naar een ander middelbaar gaan, maar die wilden mij allemaal ook niet toelaten. Wat bleek nu: De scholen hebben de afspraak dat als je ergens niet wordt aangenomen, je nérgens wordt aangenomen.
Dit is kartelvorming en mag wettelijk gezien niet eens.
Dus wij op zoek naar een passend MBO. We kwamen uit op de muziekmbo's in Zwolle en Groningen. Wij daar heen, blijkt dat het niet geschikt is voor me. Het sfeertje was súper, en ik wilde er ook graag naar school. Maar het leidt op tot bands en accordeon wordt er niet gegeven en kunnen ze niets mee. Daarbij worden de eerste 25 aangenomen. Ze kijken dus niet naar hoe goed je bent.
Oftewel, het MBO werd 'm ook niet.
Inmiddels was ik al sinds 2 weken na mijn eind examen begonnen aan een HAVO studie van het NHA (te vergelijken met het LOI). Dus thuisonderwijs. Ik heb echt nog nooit zulke hoge cijfers gehaald, en was super gemotiveerd! 's Morgens de HAVO, 's middags accordeon studie en 's avonds de tijd voor mezelf. Gewoon goed. (:
Maar de leerplicht amtenaar kwam om een hoekje kijken. En hij vertelde dat ik dit niet mocht doen en dat ik naar een MBO moest. Punt.
Wij hem alles uitleggen, maar het interesseerde hem helemaal niets. Papa en ik kregen een procesverbaal en ik mocht niet meer met de NHA verder studeren.
Mijn motivatie was hierdoor ver te zoeken. Want waarom studeren als je er toch voor gestrafd wordt? Ik was alleen nog maar bezig met mijn accordeonstudie.
Toen kwam mijn accordeondocent Henny op het idee om toch eens te kijken of ik naar het conservatorium kon. Daar wilde ik immers heen. De accordeondocent daar wilde me hebben, maar het conservatorium zelf vond dat ik theoretisch nog niet ver genoeg was. Dus wezen ze me af.
Het leek een goed plan om toch op les te gaan bij de accordeondocent van het conservatorium. Want dan zou ik later weer kunnen proberen of ik toch aangenomen zou kunnen worden.
Dit liep helemaal mis.
Ik had geen klik met de docent. En als je er vijf jaar aan vast zit, dan is dit niet niks. Hij zou mijn hoofdvakdocent zijn en kan mij maken of breken. Hij vond mij echter geweldig. Ik leerde helemaal niets, maar hij vond mij ''een super leerling. Hij leerde zoveel van mij.''
Dan waar is mijn salaris als ik niets leer en hij wel?
Anyways, het was een dusdanig drama dat ik op een gegeven moment mijn accordeon niet eens meer heb aangeraakt. Ik zag het echt helemaal níét meer zitten.
Uiteindelijk na een lang gesprek met papa en mama en een hoop gehuil, heb ik Henny opgebeld, en gevraagd of ik weer op les mocht komen. Het conservatorium zou 'm dan niet meer worden (want een ander consrvatorium is te ver weg wat daardoor teveel kost en Henny is toch echt een tóp docent waar ik ongelooflijk veel van leer.) maar dat vond ik niet erg. Een papiertje vind ik immers minder belangrijk dan een hoog niveau krijgen. En een hoog niveau zou ik niet krijgen bij de docent van het conservatorium. Ik ben trouwens al de 3e leerling die daar wegloopt.
Gelukkig wilde Henny mij wel terug en ik ben dus weer op les bij hem!
Een hoop gedoe allemaal. En dan krijg je nog mijn puberaliteit. Door alle toestanden werd het mij veel in mijn hoofd. Inmiddels had ik ook autorijles, maar ik kan het nog steeds niet worden met mijn rij- instructeur. Iedere les weer is het weer ruzie. En om óók dát erbij te krijgen, is mij teveel.
Ik werd dan ook op een gegeven moment heel ziek. Uiteindelijk ben ik met papa naar de huisarts gegaan, maar deze kon niets vinden. Toen zei papa het volgende: ''Is het mogelijk dat ze depressief is?''
De huisarts stemde daarmee in en zei dat dat zeker mogelijk is, gezien alle toestanden. Hij adviseerde me een psycholoog aan. Ik heb het uiteindelijk geweigerd, omdat ik er geen nut van inzie, en ik met alles bij mijn ouders terecht kan. Ze kijken nergens raar van op en ik kan alles bij ze kwijt.
Maar ook dat ging een rol spelen in mijn hoofd. Ben ik wel echt depressief? Ik kon het me niet voorstellen. Dit, omdat ik eerder ''depressief'' ben geweest. Ik heb niet die stempel gekregen, maar ik had wel zelfmoordneigingen en het ging niet goed. Maar dit was in begin brugklas, en ik heb nu geen zelfmoordneigingen.
Natuurlijk ben je niet alléén depressief als je zelfmoordneigingen hebt. Dit snap ik verstandelijk gezien wel, maar om de een of andere reden vind ik het heel moeilijk om te accepteren dat het mogelijk is dat ik momenteel weer depressief ben.
Verder dan ook nog de onzekerheden die ik al heel lang heb over mijzelf. Ben ik wel goed genoeg? Ben ik wel mooi? Ben ik wel slim genoeg? Vind men mij wel leuk om met me om te gaan? Blablabla de puberdingen spelen natuurlijk ook nog steeds mee.
Kortom, het is gewoon heel veel wat er gebeurt is sinds mei 2013. En ik vind het heel zeurderig klinken nu ik dit zeggen ga: Maar ik vond het een zwaar jaar.
Ook omdat door de rechtszaak we geen contact meer hebben met mijn zus. Ze snapte er niets van en heeft domme dingen op facebook gezet die mijn vader niet heeft gepikt. En inmiddels wíl ze niet eens meer bij het gezin horen.
Ik vind dit heerlijk nu we geen ruzie meer hebben (want dat hadden we letterlijk iedere dag), maar mijn ouders missen haar toch wel en dat vind ik erg sneu. En de rechtszaak is ook mede een oorzaak van mijn vaders hartinfarct denken we (de stress, plus weinig bewegen, geldzorgen en roken wat hij sindsdien niet meer doet).
Hopelijk geeft dit een beetje opheldering met wat er allemaal is gebeurt.
Jullie hebben me gesteund door deze tijden, en hebben me overladen met hug gifs wanneer ik een knuffel nodig had. Hebben naar me geluisterd wanneer ik mijn verhaal kwijt moest, omdat het me dan weer even teveel werd. En jullie hebben me opgevrolijkt wanneer nodig.
Ik ga geen specifieke mensen noemen, want dan wordt het een lange lijst. En ik denk dat je zelf wel weet of ik het tegen jou heb, of niet.
In ieder geval wil ik jullie ook echt onwijs bedanken voor álles. Ik ben enorm dankbaar dat ik jullie allemaal ken. En wanneer jullie met iets zitten, vergeet dan niet dat jullie ook altijd bij mij terecht kunnen komen. <3
[ bericht aangepast op 3 sep 2014 - 20:16 ]
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
) Maar ja. Mooi dat alles achter de rug is en je gewoon fijn verder kan gaan met wat je van plan was!
