[200] Nothing Better, But Fight Forever • One Direction • Topic 01 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 18:58 ]

Reality's overrated.

[Heya]

Bowties were never Cooler

[Bam]

"Family don’t end in blood”

[UnpredictabIe went Lues.]

"Family don’t end in blood”

[NinjaTurtle -> MikeyClifford]

[ bericht aangepast op 31 aug 2014 - 19:54 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[MT.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Daggers >> Thaluke]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Kit Owen Davies
Ik liet mezelf op een muurtje zakken met een enigsinds pijnlijke kreun. Die verdomde klootzakken hadden me flink te pakken gehad, maar ik hen gelukkig ook. De adrenaline en woede gierde nog door mijn lichaam, maar nu de wouten zich ermee aan het bemoeien waren, kon ik moeilijk nog klappen gaan uitdelen. Ik wilde niet in de cel bellanden. Dan kreeg ik echt grote problemen thuis en daarbij kon ik dan mijn familie niet meer beschermen. Ik viste dus maar een sigaret en een aansteker uit mijn kontzak en stak die op. Die zorgde ervoor dat er altijd een soort vreemde rust over me heen kwam, wat ik nu wel nodig had. Niet alleen door de agenten, maar ook omdat ik niet compleet ongeschaad was en zo rustig mijn wonden kon verzorgen en verbergen voor ik naar huis ging. Ik had volgens mij een gekneusde rib en flink geschade knokkels. Ik trok een stuk loshangende stof van mijn broek, die toch te lang was, en bond die strak om mijn knokkels, om ze te beschermen. Daarvoor knarste ik mijn tanden wel, want het deed flink pijn. Thuis deed ik het wel opnieuw met sporttape, maar dat had ik hier niet. Ook mijn ribben voor de zekerheid, dat was gewoon prettiger. Heel diep inhaleren ging ook niet op dit moment. Pleurigleiers. Ik rookte rustig mijn sigaret op terwijl ik naar de bende keek, die over was van het dorpsfeest. Ik was blij dat mijn familie al weg was toen dit begon, want ik wilde ze hier echt zo ver mogelijk uit houden. Plots hoorde ik een hoge erg bekende stem mijn naam roepen. "Jakey. Hier." zei ik zacht. Gelukkig was mijn sigaret bijna op, dus die kon ik snel uitdrukken en weggooien zodat hij het niet zag. Het kleine mannetje met de bruine krulletjes kwam met een glimlach op zijn gezicht naar me toe lopen en met wat moeite tilde ik hem op mijn schoot. Buiten moest ik Engels praten van mijn ouders, wat ik netjes deed. Ik wilde geen ruzie of straf. "Wat is er, man?" vroeg ik, terwijl ik nog wel op mijn hoede was. De klootzakken hingen hier nogsteeds rond en zeker nu met Jake op schoot moest ik voorzichtig zijn. Hij begon een heel verhaal en ik luisterde geamuseerd, ookal wilde ik ook wel dat hij gewoon zijn punt maakte. Die jongen kletste echt graag je oren van je hoofd voor hij zei wat hij moest zeggen. Toch liet ik hem maar. Beter dat hij zijn mond iets te veel bij zich had dan iets te weinig.

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

"Sorry mevrouw..." mompel ik als ik het kraampje omhoog probeer te hijsen en verschuldigd naar de stukken taart kijk. Gezien er ietwat aan schuldgevoel omhoog kwam richting de organisatie, die zo hun best hebben gedaan deze dag voor mogelijk te maken. Maar niet tegenover de Tomlinson's. Of de Styles'. Of anders tegenover de Horan's, Malik's of Davies'. Zeker niet. Sterker nog; Ik krijg ze nog wel. Ik moet de familie-eer hooghouden. En de enige manier is om nu een geniaal plan te verzinnen. Gelukkig ben ik slim, tenminste. Dat is wat mijn moeder zegt.
Daarna loop ik verder, een beetje chagrijnig het ijs tegen mijn blauwe oog houdend. Wat moet ik nu? Hoe kan ik ze het best terugpakken? Alleen gaat het niet. Daar zijn we nu te ver voor. Maar wie oh wie kan ik het beste benaderen? En hoe? Is het Tomlinson, de oudste. Is het Malik, met zijn agressie. Is het toch Horan, de kleine Ier. Hij lijkt zo onschuldig. Dan heb je nog Styles, de jongste. En natuurlijk Davies, met zijn rare kledij. Mijn gedachten blijven hangen bij die eerste. Misschien kan ik hem benaderen. Eens heb ik gehoord dat hij homo is, of het een roddel was of niet heb ik niet over nagedacht. Maar nu zou het me erg goed van pas kunnen komen.
Mijn blik blijft hangen bij bruin haar en blauwe ogen. Louis. Fucking. Tomlinson. En met grote stappen loop ik naar hem toe. Om dan nonchalant, in zijn buurt, tegen een lantaarnpaal te gaan staan. Mijn armen over elkaar geslagen. En vanonder mijn wimpers aan naar hem kijkend.

Reality's overrated.

[Mishton --> Labonair]

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Louis William Tomlinson.

Ik had helemaal gehad met deze rot buurt, allemaal rot mensen woonden hier. Niemand sprak ook maar een goed woord over elkaar, niet dat dat al terecht was, want volgens mij haatte iedereen elkaar hier, behalve alle familie's. Lichtelijk geïrriteerd stond ik tegen een muurtje aan, rond te kijken hoe mensen 'zo aardig' elkaar aan het helpen waren om de puin met elkaar op te ruimen. Maar diep van binnen wist ik dat het allemaal opgehouden schijn was, achter elkaars rug om vervloekte ze elkaar allemaal. Vanuit mijn ooghoeken zag ik iemand aankomen lopen en laat dat nou net iemand zijn in wie ik geen zin heb, eigenlijk nooit. Maar dat ter zijde. Gelukkig kwam hij niet direct op me af, anders had ik hem zeer zeker een klap verkocht. Achterlijke eikel. Hij leunde tegen een lantaarnpaal aan, dat was dan net weer iets te dichtbij voor mij. Ik ging recht staan en richtte mijn ogen op deze jongen. Payne. Liam Payne. Ik had ook niets anders verwacht, natuurlijk. Hij moest hier weg, hij stond veel te dicht in mijn buurt. En daar ging ik nu persoonlijk voor zorgen. Als ik mijn best deed kon ik zijn geur ruiken. Met een kleine grijns rond mijn lippen liep ik richting Payne. Vlak voor hem bleef ik stil staan, er zaten een aantal centimeters afstand tussen ons. "Wat moet je hier? In mijn buurt? Ga alsjeblieft dat zielige zusje van je helpen, of je beste vriendin in pakken. Iedereen weet dat je daar het beste in bent. Maar. Rot. Op. Uit. Mijn. Buurt." Dat laatste siste ik hem toe, met een korte pauze tussen elk woord, waarna ik hem nog een stomp tegen zijn schouder aan gaf, me grijnzend omdraaide en weer richting datzelfde muurtje terug te lopen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Rojinski -> Lichael.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Hij loopt naar me toe, een kleine grijns rond zijn lippen. Vlak voor me blijft hij staan, en uitdagend kijk ik hem aan. "Wat moet je hier? In mijn buurt nog wel? Ga alsjeblieft dat zielige zusje van je helpen, of je beste vriendin inpakken. Maar. Rot. Op. Uit. Mijn. Buurt." Het laatste sist hij en hij geeft een stomp tegen mijn schouder. Daar reageer ik niet op. Grijnzend draait hij zich om en loopt weer naar het muurtje.
"Volgens mij kan ik komen en gaan waar ik wil. En zo niet. Ik ben echt niet bang voor jóú, Tomlinson." Zijn naam spuw ik gewoon uit. Alsof hij in een afvalcontainer thuishoort. Op de vuilnisbelt. Waar ik hem het liefst ook heb. Sterker nog, zelfs de vuilnisbelt is te goed voor hem, misschien dat de andere families daar nog zouden kunnen passen. Maar Tomlinson, Louis fucking Tomlinson, de wanhopige slet - verdomme nog gay ook, alsof het niet erger kon - van het dorp. Ik kan iemand niet meer haten en dan dat ik hem haat en daarom zal ik hem ook het eerste te pakken nemen. Ik zal hem slopen, afmaken, hem tot zijn laatste snik leegpersen. En het plan begint zich in mijn hoofd op te stellen. Een meesterplan en ik ben er zeker van dat dit Tomlinson zal breken. In duizend stukjes.

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.

Hij geeft geen kik als ik hem een duw tegen zijn schouder geef en ik schud lichtjes met mijn hoofd. Had ik ook kunnen weten, verspeelde moeite om die viezerik überhaupt aan te raken. "Volgens mij kan ik komen en gaan waar ik wil. En zo niet. Ik ben echt niet bang voor jóú, Tomlinson." Ik grom zacht en ik focus mijn ogen weer op hem. Heel even sla ik mijn ogen ten hemel en ik vraag mezelf af waarom ik niet gewoon wegloop, weg van die stomme Payne en zijn rare plannetjes. Ik vroeg me af waar zijn rechterhand bleef, het meisje was altijd in zijn buurt. Misschien was ze hem zat, wat ik best kon begrijpen. "Oh nee? Weet je dat heel zeker? Dat zullen we nog wel is zien, dan." Ik snoof heel even en hield mijn ogen stevig op hem gefocust. Ik wist gewoon dat dit fout ging aflopen, een van ons zou waarschijnlijk eindigen met een bloedneus, of een schram weet ik veel waar, misschien werd het wel veel erger en eigenlijk had ik daar op dit moment geen zin in. Ik was zo klaar met deze verrotte buurt en al die achterlijke inwoners dat ik er letterlijk alles voor op zou geven om hier weg te kunnen. Maar helaas, dat zou nog wel even duren.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Tomlinson's volgende woorden halen niet veel uit en zijn gesnuif klinkt als dat van een paard. Tegelijk zijn de radartjes klaar met werken en in mijn hoofd grijns ik duiveks. Dit is een meesterplan.
Mijn wenkbrauwen trek ik op, ik doe een paar snelle stappen in zijn richting en fluister Tomlinson wat toe. Mijn warme adem slaat op zijn oor. "Al enig idee hoe ons, mij, terug te pakken? Ik hoop dat je begrijpt dat het niet gaat door elke avond je libido in je handen te nemen en jezelf in te beelden dat je droomjongen nog eens voorbij komt. Kom je daarvan klaar jongen? Word je er sterker van? Beter? Laat maar van je horen als je begrijpt dat het nu echt oorlog is."Ik doe weer een stap achteruit en zend hem een knipoog toe. Dan draai ik me om en loop weg. Blij dat ik vanochtend een skinny jeans aan heb getrokken, één die mijn kont toevallig erg goed uit laat komen en bijna zou ik met mijn heupen gaan wiegen, maar nee, dat is voor hoeren. En voor homo's. En al helemaal voor homohoeren, of homosletten, slomo's, datpast wel. Een slomo, dat is Tomlinson in één woprd, al zijn er nog zoveel meer woorden waarmee ik hem kan beschrijven.

Reality's overrated.

Zayn Malik
Kwaad schopten ik nog een vuilnis bak om. Iets wat ik beter niet had kunnen doen want ik ving meteen de blik van een politieagent die met een van de bewoners stond te praten. En was de popo nu net iets wat ik moest ontwijken. En niet alleen omdat ik voor thuis uit de problemen moest blijven, maar ook omdat ik iets teveel drugs op zak had, dat ik alles behalve mocht kwijtraken. Snel trok ik de bak overeind en maakte ik dat ik weg kwam. Dat hele gevecht had er ook nog eens voor gezorgd dat ik nog maar een klein half uur had om het spul af te leveren. Wat betekende dat ik dus echt wel op moest gaan schieten wilde ik geen boze klanten. Snel liep ik de goede kant op. Tenminste, voor hoe snel, snel bij mij ging dan, want bij elke stap voelde ik mijn ribben samenknijpen en dat was absoluut geen prettig gevoel. Ik liep de hoek om en bleef abrupt staan toen ik Kit zag zitten. Samen met een klein ventje en zonder dat ik het wilde schoot ik in de lach. 'Och, kijk nou wat schattig.' Ik wist dat ik hier absoluut geen tijd voor had, maar het was echt een briljante gezicht. Helemaal omdat je zoiets natuurlijk helemaal niet verwachten bij een jongen zoals Kit.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''