Na een heeeeeele lange periode kan ik eindelijk zeggen dat het goed met me gaat. Oke, er zijn nog van die kleine dingen die alles kunnen triggeren maar ik doe mijn best om dat niet te laten gebeuren. Maar ik moet nog steeds aanhoren dat ik op een dag mijn moeder ga missen. Ik zal het even uitleggen.
Bijna twee jaar geleden ben ik bij mijn moeder weggegaan. Ik had al meer dan 4 maanden ruzie met mijn stiefvader. Het liep al niet lekker sinds het moment dat ik uit de kast ben gekomen omdat ik biseksueel ben. Ik heb toen alles opgekropt wat ik toen van mijn stiefvader allemaal kreeg te horen. De avond dat ik het huis uit ging, kreeg ik dingen te horen die ik dacht nooit van mijn moeder te horen. Nog geen twee weken daarop ben ik bij mijn vader ingetrokken en hij heeft mij alles laten lezen van Jeugdzorg, de rechtszaken en zijn eigen verhaal verteld. Ik heb toendertijd lang met mezelf in de knoop gezeten. En uiteraard mijn eigen beslissing en mening getrokken. HIer in heeft mijn vader me voornamelijk met rust gelaten.
Mij was jarenlang leugens verteld en zo gelde het ook voor mijn zus. Maar nu als ik dat vertel aan sommige mensen, vinden ze het schandalig hoe ik over mijn moeder denk ( Heel grof en zacht uitgedrukt: ze heeft me op de wereld gezet en that's it.). Dat ik mijn moeder zal gaan missen etc. Ik word er gewoon niet goed van! Ik vertel iets hoe ik het ervaren heb en dan moet ik dit horen na alles wat ik heb meegemaakt? Ik hoef absoluut geen medelijden, dat is niet wat ik vraag maar ik hoef toch niet afgekraakt te worden op een beslissing waar ik tot heden toe geen spijt van heb.
Als ik dat uitflip, zeggen ze dat ik naar een shrink moet gaan. Zucht, die hebben mij al genoeg gezien:Y) .
Nouja bedankt voor het lezen, dit lucht op. 
Om het topic nuttig te houden, werden of worden jullie ook wel eens afgekraakt om een beslissing?
"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."
Phlegethon
