Hey hey,
Ik voel me echt hartstikke rot, mede dankzij mijn broertje -die er zelf weinig last van heeft. Het begon allemaal een paar jaar geleden, toen ze erachter kwamen dat mijn broertje PDD-NOS heeft, een vorm van autisme. Laat me even uitleggen wat dat -in ieder geval bij hem- inhoudt. Hij leeft nogal naar eigen regeltjes, en vult die ook in voor andere. Hij denkt ook dat alles in de wereld om hem draait, en als iets niet naar zijn zin is, krijgt hij een woedeaanval.
Het was in de tijd dat mijn ouders gingen scheiden, en ik voelde me al rottig in die tijd. Hij begon het te gebruiken als excuus en kreeg steeds sneller en makkelijker woedeaanvallen om de kleinste dingetjes, en ik werd er meestal voor gestraft, terwijl ik niet eens wist wat ik verkeerd deed. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, en ik kroop steeds verder mijn schulp in. Hij is in therapie gegaan en naar een speciale school, wat naar mijn idee maar een klein beetje hielp.
Nu heeft hij heel af en toe nog last van woedeaanvallen. Ik woon inmiddels al een jaar bij mijn vader, wat niet bepaald om de hoek van mijn broertje is. Ik zie hem al zo weinig, maar meestal als ik hem zie, probeert hij zijn zin te krijgen. Ik weet eigenlijk vrijwel zeker dat mijn moeder zijn 'PDD-NOS' nog erger maakt, door hem zijn zin te geven. "Je moet dit en dit doen, anders word ik boos." Heeft hij ooit dit jaar gezegd. Mijn vader kon hier zelf niet zo goed tegen, en heeft het wel normaal opgelost. Maar omdat hij zich zo dom voordoet, kan ik me ergeren aan de kleinste dingen; Het praten tegen niemand in het bijzonder tijdens het gamen, iets niet eten omdat hij het niet lekker zou vinden, hyperactief bewegen... Maar het ergste is nog wel het continue aandacht trekken. Dan bedoel ik positief en negatieve aandacht, bij allebei mijn ouders. Ik kan nog niet eens een normaal gesprek voeren met of mijn moeder of mijn vader, of ik hoor wel zijn geschreeuw erdoorheen. Mijn moeder doet er naar mijn mening veel te weinig aan en geeft hem ook alle aandacht, terwijl mijn vader kalm blijft en probeert zijn aandacht te verdelen. Nog steeds maakt hij misbruik van zijn PDD-NOS, en ik weet me nu geen raad meer. Als hij er is, heb ik zin om mijn muziek aan te zetten en boven iets voor mezelf te doen. Dat, terwijl ik veel van mijn broertje hou en hij graag samen iets wil gaan doen -een spelletje bijvoorbeeld. Maar ik kan er gewoon niet tegen. Niet meer, en ik zal er ook niet tegen kunnen heb ik het idee.
Verder gaat het redelijk goed tussen hem en mij, maar met mijn moeder en mij gaat het wat minder. Ik wil graag weten: Hebben meer van jullie hier ook last van en wat kan ik volgens jullie het beste eraan doen?
"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."
Mijn zusje is ook autistisch en nog een stel andere dingen waarvan ik ondertussen de draad kwijt ben wat ze wel en niet is, maar we kunnen het prima vinden. Hoop dat het jou ook lukt om een goeie relatie op te bouwen met je broertje.
