[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

mt
(sorry als ik momenteel wat kort van stof ben, heb rothumeur waar Blake nog een puntje aan zou kunnen zuigen)

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Mt.

Vampire + Servant = Servamp

[MT]

I'm finally back, Finally after a Year break

(MT)

(MT)

Everyone is good as it is, do not change people

Blake Chase Barnett || Satan
Zwijgend staarde ik voor me uit. Nou, misschien kon je het niet echt staren noemen, gezien zelf ik niets zag met gesloten ogen eigenlijk. Wat natuurlijk niet wilde zeggen dat ik me niet bewust was van m’n omgeving, maar dat is natuurlijk een andere zaak.
De kamer om me heen is donker en het enige wat ik lijk te horen is het zachte ademhalen van de persoon die op bed ligt te slapen. Nu is ze zich vast en zeker nog van geen kwaad bewust, maar hoe lang dat nog zou duren…. Vast niet zo heel lang meer. Ook al kon ik het van hier niet zien, op aarde was de dag aan het aanbreken en dat wilde ze vast en zeker spoedig wakker zou worden. Het was maar een kwestie van tijd meer voor ze een nieuwe realiteit zou moeten aanvaarden.
Denkend nam ik nog een slok van het glas dat ik vast had. Vroege ochtend of niet, het hield me niet bepaald tegen om nu al whisky te drinken. Het was altijd ergens avond op aarde en waar we nu waren maakte dat zelf helemaal niet uit. Hier maakte ik de regels en vertelde niemand me wat ik moest doen. Ondertussen malen de gedachten door m’n hoofd en keer ik in gedachten terug naar die ene avond, nu zes maanden geleden.
Het leek een avond als zovele, maar toch hoorde ik onmiskenbaar de roep van een aantal, wat leek wanhopige, meiden vanop aarde. Woorden die niet bepaald vaak gesproken werden, maar toch herkende ik ze meteen en een lichte grijns verscheen om m’n lippen. Hoe mooi was het leven toch als ze zich zo vrijwillig aanboden. Trouw aan m’n eigen natuur wachtte ik om aan hen te verschijnen, hun wens vervullend en daarmee ook meteen hun lot bezegeld, ook al wisten ze het op dat moment nog niet.
Vandaag zou dat echter gaan veranderen. Ze waren nu hier, in mijn domein en nu was alles anders. Ik hoopte van harte voor hun dat ze van hun wens hadden kunnen genieten zolang het duurde, want die dagen waren nu over. Nee, eigenlijk hoopte ik niet dat ze ervan hadden kunnen genieten. Ik had het namelijk liever als mensen wanhopig en verdrietig waren, want dan vroegen ze, net als hen, naar mij en had ik weer een paar zieltjes extra.
Een tel had ik getwijfeld om alle vier de vriendinnen voor mezelf te houden, maar uiteindelijk had ik het toch maar op een van hen gehouden. De andere lagen nu elk in hun eigen kamer, vast en zeker onder de zorgen van m’n drie zoons. Hmmm, dat deed me eraan denken, vast dat het er niet echt zo uitzag dat ik drie zoons had die niet veel jonger leken dan mezelf. Zou nog grappig worden mochten die meiden gaan denken als we vier broers waren, niet dat dat zo veilig zou zijn. M’n trots kon daar namelijk slecht tegen.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Chase Barnett || Satan
Tijd had niet bepaald vat op me terwijl ik zat te wachten. Ik wist dat het passeerde, maar of het nu drie minuten waren of drie jaren, het maakte niet bepaald veel verschil uit eigenlijk. Ik zou er toch altijd even oud of jong blijven uitzien zoals ik op dit moment deed. Het was het voordeel van demon te zijn en in hell te leven. Tijd had geen vat op je, je verouderde niet verder dan dat je zelf wilde en bleef voor eeuwig leven.
Er speelde een halve grijns om m’n lippen toen ik beweging hoorde vanaf het bed. Blijkbaar was ze wakker geworden. De zucht die over haar lippen rolde toen ze besefte dat de heerlijke vergetelheid van de nacht voor nu even gedaan was, was voor mij het teken dat ze ieder moment zou gaan kunnen beseffen dat dit niet langer haar eigen kamer was.
Ik moest m’n uiterste best doen om niet te grinniken toen ik het gilletje hoorde na het openen van de gordijnen. Welcome to my world…. De worden vormden zich onmiddellijk in m’n hoofd terwijl ik haar zowat kon horen denken over waar ze was en wie ik was. Het was gewoon telkens weer grappig hoe ze reageerden als ze hier kwamen, want dit was voor mij heus niet de eerste keer dat het gebeurde.
Ik hoorde het schrapen van de kandelaar en niet veel later de verplaatsing van de lucht toen ze het ding blijkbaar tegen m’n hoofd wilde mikken. In een tel klemde ik m’n hand om het metaal voor ik m’n ogen open deed. Er was niet bepaald iets van vriendelijkheid in te zien en evenmin was ik bepaald blij dat ze het zo wilde aanpakken eigenlijk. “Dat zou ik niet doen, moest ik jou zijn.” Hoewel m’n stem zacht was, was de waarschuwing erin maar al te duidelijk. Ik zou het voor nu, en zeker voor mijn doen, vriendelijk spelen, maar hoe lang dat zou gaan duren, hing van haar af. Veel trucjes als deze en het zou niet lang gaan duren.
Zonder veel moeite wist ik het ding uit haar handen te pellen en op een bijzettafeltje te zetten voor ik op stond. “Ik zou vriendelijk zijn tegen me, moest ik van jou zijn. Uiteindelijk ben ik dat ook voor jou geweest.” Een halve, gemene grijns speelde over m’n lippen. Wat dat betekende zocht ze zelf maar uit, maar ik betwijfelde of ze snel de link zou leggen met het ritueel van een half jaar eerder.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Destiney Nina Claws

Een onbekende geur kwam zachtjes langs mijn neus terecht. Het was een vreemde geur, iets dat ik nog nooit had geroken. Ik kon het geen plaats geven in mijn hoofd. Ik probeerde me de vorige avond te herinneren ... Wat was er dan toch gebeurd ? Ik had de hele avond zitten niksen in mijn bed. Ik had met mijn ouders geen woorden meer gewisseld na onze ruzie. Ze moesten zich dan ook niet met mijn zaken bemoeien. Dag kon ik zelf wel. Maar dit legde allemaal niet deze onbekende geur uit. Was ik bij iemand gaan slapen? Als ik gewoon mijn ogen zou openen zou het veel simpelder zijn, maar hier was ik te lui voor. Ik was hier nog veel te moe voor. Het liefst had ik nu doorgeslapen maar dit allemaal maakte me heel nieuwsgierig. Ik kon me dus echt niets herinneren van gisteren. Ik wist echt zeker dat ik thuis was gaan slapen. Misschien stond het huis wel in brand ! Bij deze woorden deed ik mijn ogen in één klap open. Ik ademde snel in en uit, wat niet gewoonlijk was bij een mens. Ik knipperde met mijn ogen en zag toen weer de donkere muur. Ik was vast niet in mijn kamer. Behalve als iemand mijn muur van roos naar grijs had geverft maar dat was volgens mij echt te ver gezocht. Ik slikte even en ging zitten. Ik zat op een groot bed die niet van mij was. Ik wist het echt helemaal zeker ! Deze kamer was ook niet van mij... Waar was ik ? Er ontstonden allemaal vragen in mijn hoofd waar ik spijtig genoeg geen antwoord op kon vinden. Ik keek de hele kamer rond tot ik stopte bij een schaduw. Ik slikte weer en liep gepannikeerd naar achter zodat ik uit het bed viel. Een kleine kregen kwam uit mijn mond terecht. Ik was pijnlijk op mijn staartbeentje gevallen. Ik stond recht en ging naar de andere kant van de kamer staan. De schaduw leek een jongen te zijn. Wie was hij ? Wat deed ik hier in hemelsnaam toch? Waren de vragen waar ik meteen een antwoord op wou.
'Wie ben jij?, vroeg ik bijna fluisterend en onzeker.

Everyone is good as it is, do not change people

Ivory 'Ivy'
Ik zat weet ik hoelang naast het bed waar het meisje in lag, met mijn hand onder mijn kin naar haar te kijken. Ze sliep zo rustig, het leek wel of de kamer alle geluiden had afgeschrikt. Ik wend mijn blik van haar af en zucht.
Ik keek op toen ze langzaam bewoog en moeite deed om weer in slaap te komen. Ik grinik even, waardoor ik de lucht door mijn neus laat ontnappen. Ze draait plots om, waarbij ik haar met grote ogen bleef aankijken, maar gelukkig stopte ze haar hoofd in de kussen en bleef zo liggen. Een gegeven moment hoorde ik dat ze iets zachts mompelde. Het was grappig om te zien, hoe iemand in een onbekende ruimte, nog niets in de gaten had en zo heerlijk kon slapen.
Ze kwam langzaam overeind en gaapte even, ik trok mijn blik van haar weg en voelde mijn wangen gloeien.
Ik had gehoord dat ze redelijk knap waren, maar zo knap was me geheel ontschoten. Dit meisje was beeldschoon.
ze had haar ogen geopend en keek om zich heen waar ze was, ze had er moeite mee om alles te plaatsen.
Ze had haar ogen ineens op me gericht.
Ik had even het gevoel dat er iets stilstond in de kamer.
'Wat the fuck is er aan de hand!' zei ze verbaast tegen de persoon naast haar bed, dat ik moest voorstellen. Ik moest toegeven ookal was ze knap, aan haar toon was duidelijk te merken dat ze niet een zachtaardig meisje was.
'Niet zoveel, het was aardig stil toen je sliep,' beantwoorde ik haar vraag. mijn stem klonk wat eentonig, aangezien ik geen zin had om verheffingen of dempers te gebruiken.
'Je zag er best wel lief uit toen je de neiging had om je te verstoppen in je kussen.' Ik leunde naar achteren en bleef het meise strak aankijken. Ik wachtte geduldig af wat ze zou antwoorden, daardoor liet ik haar eerst even alles bezinken en wennen, aan het feit dat ze niet meer op aarde was. Het zou een grote stap voor haar zijn als ik haar gelijk zou vertellen, dus laat ik het aan haar over.

Vampire + Servant = Servamp

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 10:06 ]

Ivory 'Ivy'

Ik merkte dat ze mijn uiterlijk bekeek en dat liet ik haar gewoon toe. Als was ik niet de knaptste van de drie. 'Niet zoveel, het was best aardig stil toen je sliep,' had ik tegen haar gezegd.
Ze keek me ineens met grote ogen aan, terwijl ze uit bed stapte. De stenenvloer was blijkbaar koud doordat ze haar armen om haar heen, het was ook wel te zien dat ze het koud had, in haar mouwloos shirtje en een korte broek.
ik wilde graag naar haar toe stappen en haar warm houden, maar dan zal ze me zien als een dreiging. 'je zag er best wel lief uit toen je de neiging had om je te verstpooen in je kussen,' zei ik daarna, wat ik als grapje bedoelde. Ik zag dat ze wat probeerde te zeggen, maar onderdrukte dat telkens.
Uiteindelijk zei ze wat dat ik even verbaast keek.
'Waar ben ik? Wie ben jij? Wat moet je van me?' Ik drie vragen waren zo gesteld dat er geen omweg was. Ze sprak het langzaam, waardoor ik kort nadacht over haar vragen.
Ik kon nu gewoon weglopen en haar zelf laten uitzoeken waar ze was en wat ik van haar moest. Ik sloot even mijn ogen en wend ze af naar het plafond. Lange zucht verliet mijn mond en ik keek haar weer aan.
'Ik ben Ivory afgekort naar Ivy, waar je bent laat ik geheel aan jou over en wat ik met je moet is me onduidelijk.' Ik had geruchten gehoord, maar wat ze hier deed was een groot raadsel. De laatste twee antwoorden waren weer geen duidelijkheden.
Ik wist dat ze iets te maken had met een soort ritueel, maar verder zal ik het later aan vader vragen. Het bleef een enige tijd stil. Ze stond daar nog steeds in die magere kleding en warmer werd het hier ook niet.
Ik had haar nog niet naar haar naam gevraagd. 'mag ik dan aan jou vragen hoe je heet?' Ik had de mijne verteld nu was het haar beurt. Ik bekeek haar goed, wat me opviel was haar haarkleur. Door het donker kon ik nog altijd haar kleur onderscheiden. Het had een oranje achtige kleur, maar eerder dag hij het nu dat het kastanjebruin.
Ik glimlach naar haar.
Wat vader van haar zou zeggen, hij blijft met zijn tengels van haar af.

(Als ik wat te snel ben, geef gerust aan.)

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 11:43 ]

Vampire + Servant = Servamp

| Mijn topics. Sorry voor mijn zeer late reactie: zoals ik al had vermeld was het gisteren mijn verjaardag en had ik vandaag gewoon weer les. |

Gweneth Arabella Belcourt
      Ik kon me niet herinneren wanneer ik daadwerkelijk naar bed was gegaan. Ik had met mijn moeder aan de telefoon gehangen -- veel langer dan ik in de eerste instantie van plan was geweest. Ruzie makend over de onzinnige viering van haar verjaardag en de zoveelste sneer tegenover mijn vader. Niet dat ik beide al te vaak sprak.
      Na het zoveelste discussiepunt had ik de telefoon vermoeid neergelegd, mijn ogen waren zwaar en ik had spierpijn van mijn eerste pogingen tot hardlopen. Niet dat ik direct naar bed was gegaan toen ik de stilte opnieuw voor mezelf had. Nee. Ik had uit het raam gestaard en mijn planning voor de volgende dag doorgenomen.
      Waarschijnlijk was ik op een bepaalde manier toch tussen de lakens gekropen, want ik merkte dat ik sliep toen mijn gedachten langzaam weer helder werden. Ik werd echter niet gewekt door het brutale gezoem van mijn digitale wekker -- noch was het de telefoon op mijn nachtkastje.
      Er borrelde irritatie omhoog toen ik me besefte dat het ook geen flauwe zonnestralen waren die via de gigantische ramen over mijn huid kropen: in feiten was het pikkedonker en voelde de deken die me verwarmde niet langer aan als frisgewassen linnen.
      Veel te snel voor mijn doen schoot ik overeind, plotseling klaarwakker ten midden van de duisternis. Mijn vingers gingen al op zoek naar een van mijn bezittingen: maar konden deze duidelijke niet vinden.
      Dit was niet mijn kamer. Nog angstaanjagender was dat dit niet eens een plek was die ik herkende.
      Nadat ik tweemaal had vastgesteld dat ik nog altijd mijn satijnen slaapjurkje droeg -- liet ik mezelf voorzichtig uit bed glijden. Met mijn handen voor me uitgestoken schuifelden mijn blote voeten over de koude vloer. Ik had een goed richtingsgevoel -- want na enkele pogingen was ik toch echt bij een deur beland.
      Het probleem was, dat de deur niet bepaald meegaf toen ik deze in een zwaai probeerde te openen. Stomverbaasd plaatste ik beide handen tegen het massief aanvoelende materiaal.
      Ik bleef kalm: ontzettend kalm -- maar vanbinnen trok mijn hart angstvallig samen.

Feel the fire, but do not succumb to it.