Mijn... complexe vriendengroep en een dringend verzoek om hulp. - Liefde, Vriendschap & Familie

Lieve Quizletters,

Dit topic open ik om serieus advies te vragen aan zoveel mogelijk mensen die al dan niet dezelfde ervaringen hebben gehad en gewoon om mijn verhaal kwijt te kunnen. Zie dit niet, op wat voor manier dan ook, onafhankelijk van of ik je ken of niet of of jij jezelf herkent in de mensen die ik hier noem, als een persoonlijke belediging. Ik schrijf dit puur voor mezelf, om de in mijn ogen onschuldige reden dat ik gewoon advies wil hebben. Alle hulp en steun is welkom! (Behalve dramatisch medelijden.)

Heel misschien weten sommigen van jullie al een klein beetje over mijn situatie binnen mijn vriendenkring - ik heb hier en daar losse dingetjes laten vallen, maar die zeggen zo goed als niets vergeleken bij het hele verhaal. Dus... hier gaan we dan. Het kan een lang verhaal worden.

      Vorig jaar, voor mij aan het begin van 4VWO, kwam ik door een vriend in contact met een paar klasgenoten. Het klikte snel, omdat ze ongeveer dezelfde interesses hadden als ik. Nietsvermoedend van de problemen die heersten, nestelde ik me in de gezelligheid van die mensen en dompelde ik me onder in het leven van school. Tot één iemand steeds vaker 'subtiele hints' liet vallen, dat hij niet heel erg lekker in zijn vel zat. Misschien dat hij dat zelf niet eens door had, maar het was overduidelijk dat hij niet blij was met zichzelf en er echt over na had gedacht een einde te maken aan zijn leven.
In eerste instantie was het een beetje een bizarre situatie waar ik me zo min mogelijk van aan probeerde te trekken, maar de andere mensen werden er ook in meegesleurd, waaronder ik. Het suïcidale gedeelte is iets minder geworden nadat ik hem daarover had aangesproken, maar hij is nog steeds zwaar depressief op sommige momenten. Het komt gewoon op slechte momenten en verdwijnt dan weer heel langzaam.

Het hoogtepunt vorig jaar was toen hij een beetje gezeur had met onze mentrix. Zij heeft tegen hem gezegd dat hij voorzichtig moest zijn met zijn vriendin, dat hij het haar beter niet kan vertellen omdat ze het anders nooit meer uit kan maken met hem - natuurlijk is dat al lang al te laat. Hij pikte dat niet en ligt sindsdien nogal met haar in de knoop.
Ik ben op een gegeven moment ontploft en heb mijn hart gelucht, waarna hij even radiostilte liet horen en ik me kapot huilde omdat ik bang was voor hem, voor wat hij zou gaan doen. Ik was niet bang voor fysiek of mentaal geweld naar mij toe, maar voor wat hij zichzelf aan zou doen. Zo ver was het toen al, dat ging veel te ver. Ík ben veel te ver gegaan, dat realiseer ik me nu ook. Ik had me nooit zo door de problemen mogen laten meeslepen en ben er zelf misschien een klein beetje door beïnvloed.
Zijn slechte buien komen zodra de controle door zijn handen heen glipt en dingen uitpakken op een andere manier dan hij had gewild en/of verwacht. Bij slechte cijfers, als docenten hem niet aanstaan, zijn computergeactiveerde treinkaartje niet wil werken, etc. Hij raakt in paniek. Het vervelende is dat hij dat zelf niet door lijkt te hebben. Hij liet in de klas een keer vallen dat hij een depressie had gehád, maar daar heel goed zelf uit was gekomen, etc. Dat is niet waar, en dat lijkt hij zelf niet te snappen.
Een aardig deel van de vriendenkring gaat achter hem aan, tot dingen aan toe die erger zijn dan negatief over de wereld denken en de mensen die hij niet aardig vindt ook niet aardig vinden. Dingen die ik hier niet neer kan zetten omdat ik heb beloofd ze geheim te houden.

Ik merk dat we geen grip op hem hebben. Hij weigert elke vorm van hulp die hij aangeboden krijgt, heeft zelf niet door dat hij anderen zo manipuleert zodat hij altijd zijn zin krijgt en maakt me eigenlijk steeds banger. Ik heb hem zes weken uit mijn hoofd kunnen zetten door de vakantie, maar na de eerste schooldag kwam het allemaal zo hard terug dat ik er zelf eigenlijk van ben geschrokken.

Ik weet dat ik het meteen kwijt moet, dus dat doe ik nu hier. Anoniem. En ik vraag expres hulp aan mensen die dit redelijk objectief kunnen bekijken.
Laat een paar dingen duidelijk zijn: ik hoef niet te weten hoe ik hém kan helpen. Daar weet ik het antwoord al op: niet. In elk geval niet zonder er weer meer bij betrokken te raken na een tijdje bewuste mentale afstand genomen te hebben of er zelf weer aan onderdoor te gaan.
Ik heb een paar belangrijke vragen: hoe kan ik afstand houden, zonder hem compleet buiten te sluiten? Hoe kan ik mezelf als het ware wapenen tegen zijn slechte buien en er doorheen komen zonder al teveel schade of extra angst? En: Hoe kan ik de mensen die wel hulp aan willen nemen en er op dit moment aan onderdoor gaan steunen?

Dit is een belachelijk lang verhaal geworden, maar ik hoop toch dat jullie de moeite nemen om me te helpen.
Alvast heel erg bedankt!

Liefs,
Syeira.

For those I love, I will sacrifice

Tja, dit klinkt misschien heel erg bot, maar ik snap heel goed wat je bedoelt met dat je hem niet kunt helpen. Dat is bovendien jouw taak ook helemaal niet, dus het is goed dat je al geaccepteerd hebt dat je dit ook niet hoeft te doen.
Sommige mensen haten het leven nu eenmaal. Ik zeg niet dat dat bij jouw vriend het geval is, want je hebt al aangegeven dat er meer achter zit maar dit liever voor jezelf houdt. Maar daar kun je eigenlijk niks aan doen en als hij geen hulp wil, dan is dat zo. Als hij die echt nodig heeft en bereid is om te vechten tegen zijn suïcidale gevoelens, dan zal hij zelf wel naar iemand stappen. Hij heeft al genoeg hulp aangeboden gekregen.

Wees ten eerste eens eerlijk tegen jezelf: wil je hem eigenlijk wel als vriend hebben? Of ga je eigenlijk alleen maar om met hem uit medelijden, omdat je het gevoel hebt dat je een slecht mens bent als je een suïcidaal iemand in de steek laat? Met die vraag moet je beginnen denk ik.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 20:09 ]

I would tell you my autumn joke but you probably wouldn't fall for it

Zoals Novoselic hierboven zegt, is het het belangrijkste dat je jezelf de vraag stelt: 'Wil je hem eiggenlijk wel als vriend hebben?'. Dat klinkt heel erg hard, maar je moet een lijn voor jezelf trekken. Als deze persoon veel voor je betekent, dan blijft hij je vriend, maar dan moet je deze situatie ook onder ogen zien. Zoals je hem beschrijft denk ik niet dat deze buien en depressies zo maar over gaan. Ook denk ik dat het vrij moeilijk is omdat je zegt dat hij maar zo weinig nodig heeft om zich heel erg slecht te voelen.

Maar, als je nee beantwoord op de eerste vraag, dan ben je ook absoluut geen slecht persoon, besef dat. Het is moeilijk om met zo iemand bevriend te zijn, en ook om met deze buien om te gaan. Als je voelt alsof je niet eens normaal boos op hem kan worden over bepaalde dingen, dan lijkt het me niet zo fijn. Ik snap dat het heel moeilijk is, en ik hoop dat je hier misschien iets aan hebt.

Travel far enough, you'll meet yourself