KhalEvi schreef:
De test geeft bij mij ook precies dat aan, en het klopt ook wel voor mijn gevoel. Ook van de ouders inderdaad, mijn vader gaat al jaren vreemd en mijn moeder doet er niets aan (breaks my heart ). Verder is er nooit zozeer iets tegen mij geweest vanuit hun..
Volgens de test zou het ook wel een ideale partner voor mij zijn, maar het is echt extreem moeilijk om eens een nieuwe stap te zetten.
Om maar een voorbeeld te geven, hij was laatst voor zijn werk in een dorpje hier in de buurt en vroeg heel subtiel om samen te lunchen of wat te drinken (al was het maar voor een paar minuten). Maar ik durfde het echt weer niet, mijn hele mentale ik lijkt totaal in defence-mode te schieten op dat moment. Dus maar weer een smoesje.. ik vraag me dan echt af wanneer hij zegt: nu hoeft het van mij niet meer..
Ik wil wel stapjes proberen te zetten, maar ik weet niet wat voor stap..
Ik herken mij hierin en hetgeen Hasharima zegt ook ontzettend, al waren het bij mij niet mijn ouders die me gemaakt hebben tot wat ik nu ben. Het was vooral pesten en je hart verliezen aan iemand die het gewoonweg nooit waard is geweest (en daarmee vier jaar lang doorgaan... ja). Mensen hebben mij vaak laten vallen en ik ben het vertrouwen kwijt geraakt in maken van nieuwe banden. Ik vind nieuwe dingen doen (en ik heb nog nooit een relatie gehad, dus ik weet niet hoe het op dat gebied zit) ook erg moeilijk en eng. Toch is er maar één manier om dit te overkomen en dat is: gewoon doen.
Het heeft nu niet echt nut om mijn eigen levensverhaal te doen, maar ik kan je zeggen dat ik afgelopen paar jaar dingen op mijn dak hebben gehad die me heel hard hebben doen twijfelen aan mezelf. Ben ik wel leuk? Ben ik wel goed genoeg? Dat soort vragen heb ik vaak gesteld. Gelukkig heb ik hele lieve en bijzondere vrienden die me iedere keer als ik twijfelde vertelden dat ze me niet kwijt willen. Zoiets kan ontzettend bepalend voor mij zijn. Wellicht kun jij die jongen wat vaker om bevestiging vragen? Zodat jullie samen naar de zekerheid toe kunnen groeien?
Ook zorgden deze dingen ervoor dat stappen ondernemen moeilijk zijn voor me: uitgaan met onbekenden zie ik niet zitten en mensen ontmoeten die je alleen maar via internet kent? Oh no. Toch heb ik dat meerdere malen gedaan afgelopen jaar en GOD wat vond ik dat eng, maar wat heeft het me mooie vriendschappen en herinneringen opgeleverd. Probeer te denken aan wat het je oplevert als je wel met hem afspreekt in plaats van wat je er niet voor moet doen en moet overwinnen. Bij mij is het nu zelfs zover dat ik over twee weken op reis ga met 26 onbekenden en hoewel het ontzettend eng en spannend is, ben ik toch wel excited. Het kan, maar je moet er wel moeite voor doen (:
Gisteren had ik een interview met een docente op de universiteit voor het magazine waar ik in de redactie zit en zij verwoordde het erg mooi: wees eerlijk tegenover jezelf. Het is goed om angsten te hebben - dat is menselijk, maar weet ook wanneer het je grenzen beperkt en wanneer je er eigenlijk iets aan zou moeten doen. Zie het niet als falen als je aan jezelf toegeeft dat je iets niet kunt of niet lukt. In jouw geval: vertel hem waar je mee worstelt. Vertel hem je dat dolgraag met hem zou gaan lunchen, maar dat je in de verdegingsmodus schiet omdat je het moeilijk vindt, omdat je een bepaald vertrouwen in de mensheid kwijt bent geraakt. Het maakt het wellicht niet makkelijker, maar het schept voor hem wel meer duidelijkheid.
Een goede vriendin van mij heeft hulp voor haar bindingsangst en hoewel ik honestly denk dat die vrouw heel weinig echt kan betekenen, het geeft haar ontzettend veel inzicht in wanneer het fout gaat. Zodra je weet wanneer je nekharen overeind springen en je weg wil rennen kun je er immers pas wat aan doen.
Sorry voor het lange berichtje, ik hoop dat je enigszins heb kunnen helpen. Je zit in een moeilijk parket. Een digitale knuffel erbij dus en mijn gastenboek/pb staat voor je open.