250 || A war is coming [X-Men] || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 aug 2014 - 22:40 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

• •• ••• •• •

Verveeld slenterde ik door de hallen, terwijl de school langzaam weer tot leven kwam. Reeds uren geleden was me duidelijk geworden dat slaap me zou blijven ontbreken, waardoor ik niet langer de zin had doelloos in bed te blijven liggen – met als gevolg dat de vermoeidheid mijn ledematen nu reeds overspoelde. Het was immers niet zo vaak dat ik ervoor koos mijn kamer zo vroegtijdig te verlaten – tenzij met reden, ik waardeerde ochtenden immers net zo min als enig ander hier. Vreemd genoeg slaagde ik er niet in de oorzaak van mijn slaapgebrek te vinden – nachtmerries had ik voor zover ik me herinnerde niet gehad, noch enige ander ongemak. Toch leek ik de droomwereld niet kunnen bezoeken – door schuldgevoel, misschien?
      Al snel schudde ik de gedachten uit mijn hoofd en haalde een hand doorheen mijn warrige haar, waar ik alweer vreselijk weinig tijd aan besteed had – op de warme douche vandaag na. Onbewust maakte ik reeds mijn weg richting de eetzaal, op zoek naar een ontbijt voor de drukte te overweldigend zou worden. Daarbij kon ik mijn maag al horen protesteren door een gebrek aan eten.
      Vrijwel meteen liet ik een lichte grijns rond mijn lippen vormen, wanneer ik de kamer betrad. Voor een kort moment liet ik mijn blik doorheen de ruimte glijden – tot hij bleef hangen bij een jongedame die ik maar al te goed ken, Neriah, die in het gezelschap van de lieftallige Tatum verkeerde. De jongedame met haar bruine haar was een van de weinige redenen geweest waarvoor ik er op sommige momenten wel voor koos bij dauw richting de gymzaal te gaan, in hoop haar gedans te mogen aanschouwen. De manier waarom ze zichzelf leek te verliezen in de elegante bewegen die ze maakte, bleef me immers altijd verwonderen, waardoor ik er af en toe naar verlangde er nog een aanblik op mogen te werpen. Daarbij was de jongedame zodanig verlegen dat ik mezelf niet kon bedwingen erop in te spelen.
      Rustig begaf ik mezelf naar een paar manden met fruit en plukte daar een appel van tussen, om me daarna recht naar de tafel van de twee dames te begeven. Ik plaatste mezelf stil achter Neriah om dan – schaamteloos, werkelijk – het boek tussen haar fijne vingers door te glippen en me naast haar aan de tafel neer te zetten.
      ”A Midsummer Night’s Dream, het ziet er naar uit dat hij zijn beste tijd heeft gehad, ” zei ik wanneer ik mijn blik over de titel van het versleten boek liet glijden, waarna ik hem met een kalme glimlach weer naar haar uitstak. “Goedemorgen dames,” mompelde ik dan, terwijl ik een beet van mijn appel nam, “Een goede nachtrust gehad?” Ik rechtte mijn rug even en nam nog een grote beet van de appel, waarna ik een stukje fruit van Neriah’s dienblad stal. “Niets beter dan een uitgebreid ontbijt, niet waar?" vroeg ik als ik de beide meiden voor een kort moment aankeek en met blik met een subtiele grijns bij Neriah liet hangen, wetende dat ze er zich waarschijnlijk enorm ongemakkelijk bij zou voelen. Alsnog was ik niet van plan ermee op te houden tot ze me een vriend van haar zou noemen, in plaats van mijn aanwezigheid te ontwijken - waar ik eerlijk gezegd zelf om vroeg, maar toch. "Laten we zo meteen maar richting de les gaan, ik geloof dat miss Lana Vanja laatkomers niet enorm waardeert."

[ bericht aangepast op 13 aug 2014 - 1:56 ]

---

A girl who wonders.

Met een ruwe schreeuw schiet ik badend in het zweet overeind in mijn bed – dat te groot is voor een persoon, maar te klein voor twee personen. Vrijwel direct schieten mijn handen naar de achterkant van mijn nek, waar het grootste litteken van mijn collectie start en vanaf de desbetreffende plaats naar beneden schiet – gekruist door enkele andere littekens, allemaal veroorzaakt door de toorn van mijn vader.
      De droom welke me zojuist heeft geteisterd – staat vers in mijn geheugen gegrift, waardoor ik mijn kijkers als snel over mijn lakens laat gaan. Zuchtend merk ik op dat er een zwarte streep langs de witte lakens glijdt, welke een verbrandde geur af weet te geven. De reden waarom het litteken op de achterkant van mijn nek ontzettend schijnt te branden, wordt hierdoor in mijn gedachten stilzwijgend bevestigd.
Van alle krachten welke ik in mijn gehele leven over heb kunnen nemen, hebben de littekens er voor gezorgd dat het mijn vaders krachten zijn welke ik altijd bij me zal dragen. Echter – ik had er geen enkele controle over, waardoor ik de krachten vaak gedurende mijn onderbewustzijn tot uiting liet komen. Gedurende mijn periode in de school ben ik meerdere malen wakker geworden met mijn lakens compleet verbrand door middel van de zweepslagen van vuur welke ik in mijn slaap produceerde – een perfecte kopie van de zweepslagen welke de littekens op mijn rug hebben veroorzaakt.
      Slechts eenmaal heb ik een leerkracht gevraagd naar zijn professionele mening over het gegeven dat ik ’s nachts gedurende mijn dromen de krachten van mijn vader begon te kopiëren. Zijn enige verklaring was het gegeven dat ik vol angst of woede over mijn vader zou dromen, waardoor de warmte in mijn littekens er voor zorgde dat ik zijn krachten kon herinneren en ze perfect kon kopiëren. Mompelend had ik gevraagd waarom ik niet de mogelijkheid had om fijne krachten te kopiëren, in plaats van krachten waardoor ik constant mijn lakens zou moeten vervangen.
Voor nu besloot ik mijn lakens op het bed te laten – aangezien de schade was beperkt tot slechts een donkere streep – en mijn lichaam uit het bed te laten glijden. Zuchtend begeef ik me vervolgens naar de badkamer om een koude douche te nemen, waardoor mijn littekens de mogelijkheid krijgen om af te koelen en ik de nacht uit mijn gedachten kan bannen.
•–––•–––•

Uiteindelijk stap ik uit mijn kamer – gekleed in geheel zwarte kleding en mijn gebruikelijke laarzen – met een klein, zwart notitieblok in mijn handen geklemd. Vandaag zou een “speciale” dag worden als ik mijn vader zou moeten geloven. Gisteren heeft hij contact met me gemaakt door middel van de telephatische gave van zijn vriendin en hij ontzettend opgewonden geklonken. Hierdoor besloot ik vandaag mijn kleding perfect af te stemmen op Diablo – een zwart t–shirt, een zwarte spijkerbroek en zwarte laarzen. Mijn leren jack bleef achter in mijn kamer aangezien ik mijn littekens nog steeds voelde gloeien.
      Zuchtend begeef ik me naar het lokaal van mijn eerste les – aangezien ik nooit of te nimmer ontbeet in de grote zaal. Niet alleen waren er veel te veel personen, ik kreeg het simpelweg niet voor elkaar om op tijd mijn bed uit te komen aangezien ik het grootste gedeelte van de nacht woelend door bracht en ik mijn slaap uiteindelijk niet kon missen.
Geruisloos glip ik naar binnen – waarbij ik de blik van mijn leerkracht, mevrouw Lana Vajna – ontwijk en stil achter de tafel ga zitten op de achterste rij waardoor ik een goed zicht zou hebben op de andere leerlingen. Het kleine notitieblok sla ik open in mijn schoot, waardoor de pagina’s zichtbaar worden met de verschillende kenmerken van de leerlingen in de school. Gedurende het afgelopen schooljaar had ik iedereen goed geobserveerd en had ik van iedereen een goed beeld kunnen krijgen, zonder ze daadwerkelijk te spreken. Zelfs de leerkrachten moesten er aan geloven en had ik compleet uitgewerkt in een speciale sectie van mijn notitieblok.

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 11:58 ]

---

•

      Na enige tijd lukt het me eindelijk om me op mijn boek te concentreren, maar het duurt niet lang voordat ik gestoord word.
      ' 'Goedemorgen.' Ik kijk op en zie dat Tatum tegenover me is gaan zitten. Ik weet een glimlach op te brengen voor haar. 'Hooi,' mompel ik, waarna ik me weer over mijn boek buig. Ik voel me hier enigszins schuldig over, maar ik zit nu op één van mijn lievelingspassages. Dit deel uit het balletstuk kan ik me ook makkelijk visualiseren. Daarnaast ga ik ook nooit echt met haar om, met niemand eigenlijk, waardoor ik ook niet zou goed zou weten wat ik tegen haar zou moeten
zeggen.
      Niet veel later word ik weer gestoord, ditmaal doordat het boek uit mijn handen wordt getrokken. Ik maak een zacht, protesterend geluidje, terwijl de bank zachtjes kraakt als gegeven dat er nog iemand op is gaan zitten.
      'A Midsummer Night’s Dream, het ziet er naar uit dat hij zijn beste tijd heeft gehad,' zegt Christopher. Hij steekt het boek weer naar me uit en met rode wangen neem ik het snel aan en stop ik het weg. Het is niet echt fijn dat hij één van mijn lievelingsboeken beledigd. 'H-het is nog van m-me moeder geweest,' mompel ik zacht, misschien hoort hij het wel niet eens.
      'Goedemorgen dames. Een goede nachtrust gehad?' Ik knik lichtjes en kijk stilletjes toe hoe hij een stuk fruit uit mijn schaaltje pikt. Ieder ander had waarschijnlijk gezegd dat hij zijn eigen fruitschaaltje maar moet pakken, maar ik wil niet dat hij straks boos wordt.
      Niets beter dan een uitgebreid ontbijt, niet waar?' vraagt Christopher vervolgens, waarop hij me met een grijns aankijkt. Mijn wangen worden weer rood. 'Oh, e-echt?' vraagt ik zachtjes, waarna ik zachtjes op mijn onderlip bijt en naar mijn dienblad kijk. Is het echt zo veel? Ik eet dit meestal 's ochtends. Als het echt te veel is, dan eten ik al tijden te veel. Na nog even aarzelen schuif ik het bakje cornflakes weg en eet ik aarzelend het fruit verder op, terwijl ik me afvraag of ik dit dan wel zou moeten nemen.
      'Laten we zo meteen maar richting de les gaan, ik geloof dat miss Lana Vanja laatkomers niet enorm waardeert.' Normaal gesproken zou ik niet zo snel met hem meegaan en treuzelen, maar nu knik ik gelijk. Hoef ik dat fruit tenminste niet meer op te eten. 'J-je hebt gelijk.' Voor hij of Tatum nog iets kan zeggen, kom ik overeind, pak ik mijn tas en pak ik mijn dienblad op. Wanneer ik het dienblad weg wil brengen, struikel ik over de poot van het bankje, waarop mijn wangen opnieuw rood worden. Gelukkig weet ik overeind blijven te staan en mors ik niks. Snel loop ik verder naar het rek waar de dienbladen in gezet moeten worden, om mijn dienblad er in te zetten.

[ bericht aangepast op 13 aug 2014 - 16:21 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Astrid Grey - breincapaciteit verhogen

      Mijn dag begint zoals elke dag begint voor mij, hoewel ik een kriebelig gevoel in mijn onderbuik heb. Vandaag zal niet zijn zoals elke dag, zoals Diablo ons al vertelt had. Toch sta ik op zoals elke ochtend, rol ik uit mijn bed in mijn ondergoed en met mijn warrige haar en loop ik loom naar de badkamer. Ik ben alles behalve een ochtendmens, als iemand me 's morgens stoort, mogen ze heel snel maken dat ze wegkomen voordat ze iets naar hun hoofd krijgen. Ik vervolg mijn weg naar de badkamer, draai de kraan vast aan en kleed mezelf uit voordat ik onder de douche stap.
      Onder de warme douche wordt ik maar langzaam wakker, maar ik wordt tenminste wakker. Ik neem mijn tijd om mijn haar en lichaam te wassen, waarna ik onder de douche vandaan kom. Hierna volgt een heel precies proces, waarbij ik me afdroog, mijn tanden poets en mijn dagcrème opbreng. Hierna kies ik mijn kleding uit, wat vandaag een zwarte kokerrok betreft, met een lichtroze blouse en zwarte pumps. Ik leg het op mijn bed, die ik gelijk opmaak, waarna ik mijn ondergoed aantrek en mijn make-up zorgvuldig opbreng. Hierna droog ik mijn haar, smeer ik er van alles in om mijn krullen goed te krijgen en kleed ik mezelf aan. Mijn vieze was van vanmorgen gaat in de wasmand en ik ruim mijn kamer nog eens goed op. Daarna zijn mijn bijpassende sieraden aan de beurt.
      Wat me behoorlijk geïrriteerd heeft deze ochtend, is het luide gegil van het jonge meisje dat door het huis schalt. Ik kan niet precies horen waarover het gaat, maar ik ben blij dat het niet tegen mij is. Ik heb mijn koffie ook nog niet gehad, wat het enkel erger maakt. Ik verlaat mijn kamer en loop linea recta door naar beneden, naar de keuken om het koffie apparaat schoon te maken, te vullen met schoon water en aan te zetten. Dit is mijn volledige ontbijt, dus het moet wel goed zijn. Ik ben geen perfectionist, ik vertrouw gewoon niet op de schoonmaak kunsten van anderen. Oké, waarschijnlijk ben ik wel een stuk netter dan anderen, maar ik hou van een vast ritueel 's morgens, dat helpt tegen mijn vreselijke humeur en om wakker te worden.
      Het rode lichtje van het apparaat dooft, wat aangeeft dat hij klaar is. Ik pak een mok uit het keukenkastje en schenk deze vol met koffie. Melk of suiker gebruik ik niet. Ik drink al zwarte koffie vanaf mijn zestiende en daar heb ik nog nooit van afgeweken. Met mijn kop koffie ga ik aan tafel zitten, mijn handen sla ik eromheen, waarna ik er zachtjes overheen blaas. Het ontbrekende stukje om wakker te worden. Nu is het afwachten geblazen, vanaf vandaag zal alles anders worden, écht anders. Ik verheug me er nu al op. In mijn hoofd bedenk ik al hoe het kan worden, terwijl ik voorzichtig kleine slokjes neem van de hete koffie.
      Want vanaf vandaag moeten ze de keuze maken, dé keuze van hun leeftijd. Sluiten ze zich bij ons aan en zullen ze zegevieren, of blijven ze bij de verraderlijke, verderfelijke en zwakke mensen, om vervolgens een pijnlijke dood te sterven omdat ze net zo minderwaardig zijn? Een glimlach krult zich om mijn lippen als ik hoop dat niet iedereen spontaan naar ons over zal lopen. Ik hoop dat er nog wat te vechten valt, anders is er ook niks meer aan. Een overwinning is geen overwinning als de rest al opgegeven of zich overgegeven hebben. De mensen zijn namelijk erg makkelijk te doden, die zijn geen partij voor ons mutanten.

---

Your make-up is terrible

Cecil Baines || Zwaartekracht

Een tevreden geluidje verliet lippen lippen op het moment dat ik me op mijn buik draaide en mijn armen onder mijn kussen schoof. Het zonlicht dat door een spleetje doorviel, zorgde ervoor dat ik mijn ogen even samenkneep om mijn hoofd daarna naar de andere kant te draaien. Het was veel te vroeg om nu op te staan en daarbij moest ik uitgerust zijn. Vandaag was het de grote dag en het zou stom zijn moest ik er ook maar een seconde van missen omdat ik toevallig een beetje moe was. Mijn dromen hadden me bijna terug mee naar hun wereld getrokken toen er ineens iemand op me leek te springen en een harde stem door de kamer galmde. Toen die persoon me ook nog eens door elkaar begon te schudden, opende ik langzaam een van mijn groene kijkers voordat ik me met veel moeite om wist te draaien. “Ik kan een heleboel dingen bedenken die mis met je zijn.” Mijn stem klonk wat schor terwijl ik me op mijn onderarmen een stukje naar boven duwde. “Felicity, kan je alsjeblieft van me afgaan? Ik weet niet wat er met je aan de hand is daarvoor moet je bij Astrid of weet ik veel wie zijn.” Het was de bedoeling om daarna mijn hoofd gewoon terug neer te leggen en verder te slapen, maar ik wist dat het meisje me niet gerust ging laten voordat ik haar verder hielp. Ik slaakte een zucht en duwde Felicity van me af zodat ik kon opstaan. “Geef me vijf minuutjes om me aan te kleden,daarna kan ik je misschien verder helpen.” Echt niet dat ik alleen in mijn boxer heel het huis ging doorzoeken naar iemand die zou kunnen helpen. Zelfs toen hij nog in zo’n stomme caravan woonde, had hij zich altijd aangekleed voordat hij iets anders ging doen.
In een mum van tijd had ik een spijkerbroek met een wit shirt en een blauwe vest aangetrokken. “Wat was nu weer juist het probleem? Ik snap het niet helemaal.” Waarschijnlijk was het zo’n typisch vrouwending waar ik weer helemaal niets van kende. Natuurlijk had ik wel al een paar dates gehad, maar dat wilde niet zeggen dat ik direct alles van vrouwen wist.

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

[ bericht aangepast op 14 aug 2014 - 23:25 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Ik opende langzaam mijn ogen en het feit dat mijn kleurenzicht minder was dan normaal deed me niets. Ik was eraan gewend: ik sliep vaak in wolfvorm, vooral na een heftige missie. Op de een of andere manier kon ik zo dieper slapen en dus beter uitrusten. Ik stond langzaam op en rekte me uit, waarna ik me zonder moeite terug veranderde in een mens. Gelukkig was het voor mij mogelijk om mijn kleren mee te shiften zodat ik mijn kleren van te voren niet uit hoefde te trekken. Hierdoor stond ik enkele seconden later in een oud, loszittend t-shirt en shorts in mijn kamer. In mensvorm voelde ik de lichamelijke inspanning van de vorige dag nog beter. Ik was het gewend om veel en intensief te bewegen, maar het constant heen en weer shiften tussen verschillende lichamen eisten nog steeds hun tol op mijn spieren.
Ik keek op de klok en zag dat het nog vroeg was. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht, want dit was mijn favoriete moment van de dag. De meesten lagen dan nog te slapen en het was nog redelijk stil in de school.
Ik pakte sweatpants en een comfortabele hoodie uit mijn kast en deed ze aan. Enkele momenten later was ik buiten, klaar voor mijn ochtendroutine: opwarmen, enkele yogaoefeningen en daarna een goed stuk hardlopen. Vooral tijdens het rennen was het moeilijk om niet gewoon in mijn wolfvorm te veranderen, om nog harder te kunnen rennen en om de snelheid langer vol te kunnen houden. Toch ervoer ik minder plezier als ik dat deed, dus ik negeerde de drang.
Ruim een uur later was ik terug in mijn kamer. Ik douchte me snel, kleedde me dit keer in mijn gebruikelijke kleding - een simpel t-shirt, jeans en een paar all-stars - en daarna jogde ik van de trap af, op weg naar de eetzaal. Daar stelde ik een ontbijt van fruit, noten en een glas amandelmelk samen. Ten slotte draaide ik me om, om naar een tafel te lopen.

[Iemand voor Marley? (;]

---

Caution first, always.

Tatum Mahony Jenner
Elastisch lichaam

Als zowel Neriah als Christopher weg is, kijk ik verloren om me heen. Het is een feit dat vrienden maken op deze school geen eitje is. Deze jongeren zijn naast hun mutatie ook op een andere manier anders dan de gewone mens. Ik eet gauw mijn eten op en drink in één teug mijn glas met melk leeg. Het glas zet ik rustig terug op de tafel voor me en dan bekijk ik mijn vingers. Eén voor één rek ik ze een stukje uit en grinnik zachtjes.
      Als ik mijn eigen hand bestudeerd heb, bekijk ik de eetzaal. Eén knappe jongeman nadert me en meteen hou ik mijn adem in, terwijl ik mijn gezicht van hem afwend. Jongens zijn nooit mijn sterke kant geweest. Ik verzink in mijn gedachtes als ik denk aan jongens, maar ik word er algauw uitgehaald als ik hard 'verdomme' hoor. Ik draai acuut mijn gezicht en zie de jongen uitgestrekt over de vloer liggen, praktisch naast me. Zijn gezicht kleurde langzaam rood van schaamte.
      'Geeft niks,' zeg ik vriendelijk als hij zich verontschuldigd voor het schelden. Ik glimlach voorzichtig en bekijk hem. Bij het zien van zijn gezicht, herken ik hem. Hij is de, zo gezegde, ijsman. Zijn mutatie is erg interessant en eentje die ik maar al te graag van hem zou kopiëren. Ik kreeg verder niet de kans om iets tegen hem te zeggen, want hij mompelde wat en draaide zich om. Ik laat het er echter niet bij en paradeer achter hem aan.
      'Hé,' zeg ik. 'Wacht eens'

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Cecil Baines || Zwaartekracht

Ergens streelde het mijn ego wel dat Felicity me wijs noemde, alleen dat oud ging er niet echt goed in. Ik was tweeëntwintig dus oud was nu niet het perfecte woord om me te beschrijven. Ieder ander zou waarschijnlijk ondersteboven gehangen hebben terwijl ik hem of haar de les spelde, maar de tranen die nog altijd over haar gezicht liepen, hielden me tegen. Daarbij was ze nog maar tien jaar oud en kon ze me makkelijk tegen de grond werken met haar mutatie. Het duurde toch even voordat ik besloten had om haar toch te helpen en niet zomaar weg te sturen. Slapen was al geen optie meer, dus kon ik me beter nuttig maken. De vijf minuutjes die ik gezegd had nodig te hebben, werden er toch iets meer. Ik was net iets langer bezig met het fatsoenlijk leggen van mijn haren dan ik in eerste instantie gedacht had. Was ik een ijdeltuit? Misschien wel, maar ik zou het nooit vrijwillig luid op zeggen. Mensen die het luid op durfde te zeggen, kregen al een blik terug die hen ter plekke tot as had laten vergaan als doden met blikken mogelijk was geweest. Waarschijnlijk was de halve wereld al dood geweest als doden met blikken mogelijk was geweest. Er liepen zoveel mensen rond die me irriteerden door er gewoon al te zijn. Zo ongeveer iedereen op de mutantenschool al zeker. Goedzakjes die dachten dat ze de wereld met de mensen zouden kunnen delen. Ik was van mening dat de mensen ons nooit zouden accepteren, altijd naar ons zouden kijken alsof we een of andere besmettelijke ziekte hadden. Misschien was het ook wel besmettelijk, mutant zijn. Er werd toch gezegd dat het doorgegeven werd via je vader. Mijn vader was in ieder geval al geen mutant, maar mijn grootvader misschien wel. Ik had de man nooit gekend aangezien hij al voor mijn geboorte was gestorven. Niet dat het iets uitmaakte, maar ik zou wel graag geweten hebben van waar het juist kwam.

De vijf minuutjes waren er tien geworden, maar dat leek Felicity blijkbaar niet heel erg te vinden sinds ze in mijn bed in slaap was gevallen. Mijn stemgeluid zorgde er wel al snel voor dat ze terug wakker werd, maar dat haalde de geïrriteerde uitdrukking niet van mijn gezicht af. “Je bloed…” kwam er langzaam over mijn lippen. “Zou je dan niet beter uit mijn bed komen? De lakens zijn pas nieuw.” Natuurlijk was dat weer het eerste waar ik aan dacht. Als ik eerlijk moest zijn kon het welzijn van Felicity me echt niets schelen, maar ik had zo het gevoel dat ik haar beter te vriend kon houden. Met een simpel gebaar van mijn hand, maakte ik haar lichter zodat ze een stukje omhoog zweefde en voorzichtig haalde ik haar tussen de lakens vandaan om haar dan op de grond te laten landen. “Kom we gaan wel naar beneden. Misschien is daar iemand die weet wat er juist met je aan de hand is want ik heb werkelijk geen idee.” Zonder verder op reactie te wachten, liep ik er al vandoor. Ze moest zelf maar kiezen of ze me volgde of niet, zolang ze straks mijn kamer maar uit was.

“Astrid, jou had ik net nodig.” De woorden werden uitgesproken vanaf het moment dat ik de vrouw aan tafel zag zitten. “Felicity zegt dat ze bloedt en zich niet zo lekker voelt, misschien dat jij weet wat er juist aan de hand is.” Terwijl ik de korte uitleg gaf, baande ik me een weg naar de koelkast om er een appel uit de vissen. Leunend tegen het aanrecht nam ik een hap van de vrucht. Een glimlach krulde zich om mijn lippen voordat ik een tweede hap nam. “Ze denkt dat ze ziek is, al denk ik dat het meer iets te maken heeft met die vrouwelijkheid van jullie: overdrijven.” Ik kon het gewoon niet laten om mijn groene kijkers op de vrouw te richten en een scheve grijns op mijn gezicht te toveren vanaf het moment dat ik het laatste woord uitsprak.

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 18:10 ]

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Nog een kwartier, zucht mijn binnenste, terwijl ik in mijn ooghoeken op de grote klok blik, welke op de ruwe muur hangt. Het tikkende geluid van me ergert mij stiekem, maar aangezien er nog geen kip te bespeuren valt, kan ik dat rustig uiten. Een diepe zucht galmt bijna door de desbetreffende ruimte, terwijl ik op zoek ga naar de papieren waar verschillende soorten opdrachten opstaan. Mijn map wordt steeds dikker door allerlei informatie, waar ik toch echt even aandacht aan moet besteden om het geheel uit te zoeken.
Net wanneer ik wil opstaan om een kleine map richting de kast te brengen, wekken de voetstappen me uit mijn hersenspinsels. Een duister gekleed figuur treedt stilletjes jegens de laatste rij, om op een stoel plaats te nemen. Mijn onderzoekende blik glijdt over zijn gedaante. Nashton, een leerling die niet enkel interesse trekt door het zwart, maar eveneens door de geheimzinnige sfeer rondom hem, heeft zojuist de ruimte betreden.
      'Meneer Coltrane,' spin ik zachtjes, waarbij een glimlachje rondom mijn lippen dwaalt. Langzaam en geheel kalm sta ik op, om vervolgens voorlangs mijn bureau te lopen en daar uiteindelijk tegenaan te leunen. Mijn kijkers glinsteren onpeilbaar, terwijl ik hem gade blijf slaan. 'Hm, ik zou me zowat vereerd voelen. De afgelopen week kwam je eveneens bijna elke dag vroeger dan de anderen. . .' Er viel een stilte waarbij een bepaalde druk te voelen was, zoals je niet zeker wist wat je nu te verwachten viel.
Ondertussen heeft mijn glimlach meer iets weg van een ondeugende grijns, en tegelijkertijd valt mijn blik op het notitieblokje in zijn handen. Desalniettemin is het lastig te bespeuren zo achteraan de klas, wat ik niet laat merken. 'Zeker nu je vroeg begonnen bent met aantekeningen.' Bij deze uitgesproken woorden is een uitdagende klank te horen, alsof ik hem doorhad en prikkelde om te laten zien wat hij neerkrabbelde. Tot ik mezelf abrupt terug begaf naar de stoel, om wat in mijn tas te rommelen.
      'Nashton, hier - eet dit.' Mijn slanke vingers omvatten een appel, welke de gladde huid van het karmozijnrood voelde. Ik plaatste hem zorgvuldig vooraan op mijn bureau, zette mijn elleboog op het houd en wenkte hem met mijn wijsvinger. Het kleine grijnsje dat er op mijn lippen dwaalde, merkte zelfs ik de intentie niet van.

[ bericht aangepast op 17 aug 2014 - 17:49 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Briar Millicent Everbleed || Schaduw & Duisternis || Nog neutrale scholier

Het bleef rustig in het duistere hoekje dat Briar had opgezocht en ze moest zich er ook even van verzekeren of ze per ongeluk toch niet haar krachten had gebruikt en zichzelf hierdoor had afgeschermd van alle anderen in de eetzaal. Dit bleek gelukkig niet het geval. Ze hoopte nooit meer de controle over haar krachten te verliezen zoals dikwijls was gebeurd voor ze jaren training op deze school had gehad. Dat zorgde alleen maar voor narigheid en bovendien bestond er ook nog een kans om haar ouders er dan van te overtuigen dat ze geen dochter van Satan was, hoewel ze er nog niet over uit was of ze hen ooit nog wel wilde zien. Eigenlijk wist ze helemaal nog niet wat ze wilde na school en dit bezorgde haar al enkele dagen, als het geen weken waren, een vervelend en onrustig gevoel. Vooral omdat het zo'n grote keuze nu leek met een duidelijke goede en slechte kant en het idee dat er een echte oorlog naderde. Wie wist nou hoelang het nog zo duren voor Diablo de school daadwerkelijk de oorlog zou verklaren? En aan wiens kant moest zij dan staan?
Er ging even een rilling langs haar rug en haar blik vond Professor Yung, beter bekend als Nemesio. In een opwelling stond ze op, ruimde haar rommel op en ging vervolgens tegenover de docent zitten. Het was in haar ogen een fascinerende man. Niet alleen wat betreft mutatie, maar ook wat betreft uiterlijk en karakter. Zijn huid glinsterde al van zichzelf en zijn ogen waren katachtig geel, maar hij leek dit zelfs nog graag te accentueren ook. Bovendien was hij meester in het creëren van illusies en dat had Briar vanaf het begin allemaal heel erg geboeid. Dat hij anders geaard was, kon haar weinig schelen, hoewel ze streng Katholiek was opgevoed. Ze moest in het begin altijd even slikken, gewoon omdat haar geleerd was dat het niet hoorde, maar volgens haar ouders waren mutanten ook uitschot, dus zoveel zei dat allemaal niet. Al met al achtte ze de man tegenover haar de perfecte kandidaat om even mee te praten. Of nou ja, meer uit te horen, want Briar was niet van plan te spreken over haar werkelijke gedachtes en dus kwam bij een gesprek met haar de informatie altijd maar van een kant; die van de ander.
'Professor Yung, mag ik u vragen waarom u hier eigenlijk les bent gaan geven?' verliet beleefd haar mond en een geïnteresseerde glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl haar ogen twinkelden van nieuwsgierigheid, een uitstraling die zoals gewoonlijk volledig tegen haar duistere en schaduwachtige uiterlijk inging. Ze hield ervan dat ze soms zo onverwachts op mensen over kon komen. Het was een spelletje voor haar om onvoorspelbaar en mysterieus te blijven, hoewel dat bij sommige mutanten helaas vaak onmogelijk was, omdat hun gaven het mogelijk maakten haar geheimen te ontrafelen zonder dat ze deze zelf prijs wilde geven. Gelukkig kon ze zich altijd afschermen, verdwijnen in de duisternis, maar soms was ze gewoon al te laat. Heel vervelend naar haar idee. 'Ik hoop niet dat ik u ermee lastig val. Ik ben gewoon nieuwsgierig,' voegde ze er nog even aan toe voor de zekerheid.

---

Happy Birthday my Potter!

Ayumu Yung "Nemesio"

Ik kijk op als Briar tegenover mij komt zitten. Het was mijn werk om over mijn studenten te weten wat zich ongeveer afspeelde in hun leven, ook al was dat niet mijn gave. Ik was dan ook niet 100% verrast over de vraag die ze stelde, 99% kwam dichterbij. Ze had niet de makkelijkste jeugd gehad en haar ouders waren minder begripvol dan die van mij. Ik ging wat rechterop zitten en bekeek Briar nogmaals. Ze was naar zijn mening altijd al een interessante verschijning geweest. Haar ogen konden bijna hypnotiserend zijn, het leek hem dan ook onvoorstelbaar dat haar vaak iets werd afgewezen. Als ik mijn gave gebruikte, was Briar altijd een van de weinigen geweest bij wie de ogen niet helemaal wit kleurden, meer grijs, alsof haar gave protest bood. 'Waarom ik leraar ben geworden?' ik glimlachte terwijl ik de vraag herhaalde. Ik wist dat de zaken met Diablo diverse leerlingen naar het hoofd begonnen te stijgen en het grootste deel van mijn leerlingen zijn kant zouden kiezen. Ze waren jong, dachten dat mutanten alles waren, dachten teveel aan macht en niet aan de schade. 'Naast het gebruikelijke "ik vind het leuk om met kinderen te werken" heb ik ooit een belofte gemaakt. Mijn moeder had de kracht om aarde te verschuiven, ik heb het zelf maar eenmaal aanschouwd, maar ze was indrukwekkend sterk voor de vrouw die ze oogde te zijn. Toen ze uitvond dat ik een mutant was, heeft ze me laten beloven dat ik nooit aan iemand mocht laten zien wie ik was. Ik kon die belofte niet maken. Maar ik heb haar een andere gemaakt. Ik weet dat ik niet alleen een gehele stille oorlog op kan lossen en dat plan ik ook niet om te doen. Ik plan wel om iedereen op de school klaar te stomen om dat te doen. Ik doe dat doormiddel van kinderen leren wie ze zijn en waarom iedereen is wie hij is, maar vooral het belangrijkste: waarom iedereen de keuzes heeft genomen die hij heeft genomen. Wat ieder daarmee doet mogen ze zelf weten.' Ik keek op de klok. 'Als je nu te laat bent dankzij mij schrijf ik wel een briefje hoor, eet rustig door.' Ik was daar niet de moeilijkste in, helemaal niet wat dit soort onderwerpen betreft. 'Sorry als ik trouwens teveel praat, dit zijn een van de weinige onderwerpen waar ik een zeer uitgesproken mening voor heb.' Een die ik vandaag aan al mijn klassen liet horen met de stille roddels over Diablo die ronde gingen.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki