[RPG] She's the man ll Speeltopic ll 01 - Speeltopics

Het leven van 8 jonge meisjes draait om voetballen, Als het voetbalteam van de meisjes ophoudt door te weinig inschrijvingen en de meisjes niet worden toegelaten voor het jongensteam zit er maar één ding op. Ze vermommen hun zelf om auditie te doen voor het jongensteam van hun rivaal 'De wildcats'. Ze konden gemakkelijk hun haren verbergen met een pruik, hun stem vervormen zodat het wat zwaarder klinkt en natuurlijk hun vrouwelijke vormen verbergen. Als alles klaar is en ze zijn eindelijk toegelaten komt het volgende probleem. Hoe lang kunnen ze dit verborgen houden voor hun medeleerlingen... Wat gaat er gebeuren als een van die medeleerlingen verliefd op je wordt.. Hoe lang hou je het leven als jongen vol?

Meisjes
- Amalia Oceane Hartlyn aka Chano Ignacio Benvenuto ll Spits ll Butera [1.6]
- Agatha Deryn Rhea Delaris aka Jonathan Memphis Delaris ll Linkshalf ll Inermis [1.1]
- Novella Violet Henderson aka Noel Henderson ll Verdediger ll Rejects [1.2]
- Prue Louisia McAdams aka Louic Pruet Adams ll Keeper ll Asmodom [1.1]
- Alfrùn Kaya Haugen ll Spits ll Chao [1.6]
- Indiana Isabella Blanchett aka Michael 'Mickey' Joel Harrison ll Verdediger ll NinjaIrwin [1.7]
- Asia Veronica Leigh aka Colt Jackson ll Middenvelderll Murdock [1.5]
- Angela Fabienne Dicaprio aka Axel Hunter Dicaprio ll Middenvelder ll Magnus [1.4]

Jongens
- Finley 'Finn' Grey ll Rechtsachter ll Kahuna [1.4]
- Alexander Beau O'Donnel ll Mudita [1.2]
- Felix Amadi ll Centrale verdediger ll Sempre [1.4]
- Travis Mathers ll Keeper ll Satana [1.4]
- Jason Alexander Westfield ll Spits ll Promisess [1.7]
- Chris Londen ll Rechtshalf ll GrowStronger [1.6]
- Clement Gabriel Valverde ll Linkervleugeraanvaller ll Kawena [1.8]

Regels


Kamerindeling


Kamer


Begin
De meisjes zullen hun nieuwe kamergenoot ontmoeten in hun kamer. Iedereen van de school zal aanwezig zijn, want de wildcats moeten en zullen het jongenteam van Illirya verslaan. Het is zondag 15:00, twee weken voordat de vakantie écht eindigt en drie weken voor de wedstrijd tegen hun rivalen. De trainingen zullen om 15:30 beginnen.

[ bericht aangepast op 28 juli 2014 - 5:41 ]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Felix Amadi

      Met een pijnlijk gezicht wreef ik over mijn voorhoofd terwijl ik een boze blik wierp op de plank die eens boven mijn bed had gehangen, maar nu op de grond lag. Het was waarschijnlijk mijn eigen schuld geweest, ik gebruikte de desbetreffende plank als dump plaats voor alles wat te breekbaar was om op de grond te laten slingeren. Voornamelijk bekers van toernooien en kampioenswedstrijden hadden erop gestaan en dat was dan ook de reden waarom ik aardig beteuterd naar de grond keek, hopend dat mijn hoofd de ergste val wat had doorbroken. Oplucht slaakte ik een zucht toen dit inderdaad het geval was en begon ik alles op te rapen terwijl ik naar de, nu, lege plek op mijn muur keek.
      Met een grimas dacht ik even terug aan Thobias, mijn vroegere kamergenoot. Meerdere keren had hij aangeboden om een extra plank erbij te timmeren, maar eigenwijs als ik was had ik zijn aanbod altijd koppig geweigerd. Een plank was wel genoeg zou je zeggen. Misschien moest ik het zelf maar eens doen, maar ik kende mezelf goed genoeg om te wetend dat ik waarschijnlijk een spijker in mijn hand zou slaan.
      Een paar luttele seconden staarde ik peinzend voor me uit tot ik me realiseerde dat Clement me vast wel kon helpen. De Spanjaard kon me vast wel helpen en zou bovendien vast niet al te hard lachen om mijn koppigheid, bedacht ik bij mezelf. Ik sprong op en liep naar de kamer van Clement toe waarbij ik een harde klap op de deur gaf om vervolgens naar binnen te lopen. Met een frons kijk ik naar de jongen die met zijn gezicht op zijn kussen lig en met grijns schud ik mijn hoofd.
      "Wat ben je toch een luilak," zei ik lachend en ging op de stoel zitten die bij het bureau stond. "Maar luister maat, ik heb je hulp nodig. Je kunt vast wel timmeren toch?"

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Angela Fabienne Dicaprio

Met een zucht liep ik door de gangen heen, op zoek naar mijn kamer. Ik wist dat Amalia ook in dezelfde kamer zat als ik. Iets wat me een beetje opluchte.
Terwijl ik door de gangen liep, keek ik op de kamernummers en naarmate ik dichterbij kwam voelde ik me toch lichtjes nerveus worden. Toen viel mijn oog op een deur. Of beter gezegd; de deur van de kamer waar ik de komende tijd in door ging brengen. Ik haalde diep adem en deed vervolgens de deur open. Het eerste wat me opviel was dat er twee jongens waren in plaats van één. Direct keek ik op het blad in mijn hand. Ik had het toch wel goed gezien? Laat het me goed gezien hebben. Tot mijn opluchting stond er echt maar één naam op die ik niet herkende. Waarschijnlijk was hij dan gewoon een vriend van hem. Jemig, het was te vroeg voor een hartaanval.
Ik keek weer op en toverde een scheve glimlach op mijn gezicht. Laat mijn stem goed zijn, smeekte ik in mijn hoofd voordat ik zei:
"Hé, ik ben Axel." Was dat mannelijk genoeg? Volgens mij wel. Veel mannen hadden toch niet zoveel mannelijkheid, ze zouden het vast niet merken, hopelijk.
Ik gooide mijn tas op een leeg bed en voordat ik me weer omdraaide naar de jongens, dacht ik: Ik kan dit.
Ik keerde me weer om en keek naar ze. De een had blond haar en de ander donker. Ik wist niet precies wie ik nou liever op een kamer zou hebben. Ach, wat maakte het uit. Het waren maar jongens. Ik kon dit best aan. Het enigste waar ik bang voor hoefde te zijn is dat ze uit zouden vinden dat ik een meisje was. De nerveusheid ging weg en zelfverzekerd keek ik voor me uit.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Agatha Deryn Rhea Delaris aka Jonathan Memphis Delaris ll Linkshalf

Rhea stopte wanhopig nog haar laatste plukken haar onder haar pruik. Haar wenkbrauwen dikte ze iets aan en daarna bekeek ze zichzelf in de spiegel. De binder voelde vreemd om haar lichaam heen en het shirt deed haar denken aam een van de shirts van haat ex. Rhea wist het niet, ze leek voor haar gevoel nog steeds op een meisje. Echter toen neef, Jonathan, de badkamer in kwam lopen, lachte hij luid. "Je maakt er wel werk van hea?" zei hij lachend. Hij sloeg ze armen over elkaar en Rhea haalde haar schouders op. "Tuurlijk, ik moet wat," antwoorde ze met een kleine glimlach. Ze pakte haar koffer en de schoudertas die ze had geleend van een vriend en begon met alles van de trap te slepen. Rhea was zo pissig geweest toen het meisjes voetbalteam werd gecanceld. Het was oneerlijk, onredelijk. En nu moest ze al haar vrouwelijke figuren verbergen, puur zodat ze alsnog kon voetballen. Rhea zette haar spullen meteen in de taxi ze was even kort naar huis gegaan, puur om alles te regelen. Wat nog knap lastig was geweest om te regelen. Ook had ze geregeld dat Agatha Deryn Rhea Delaris het semester hier niet af zou maken dankzij complicaties. Dus nu was zij Jonathan. Dat was nog even wennen voor haar, maar ze zou vast wel overleven.

Later kwam ze terug aan bij de school. Het was nog best wel een eind geweest, maar het zou het waard zijn. Zij was nu officieel Jonathan. Haar eerste instinct was om naar de vrouwenslaapkamers te lopen, maar ze bedacht zich. Haar AC/DC vest voelde groot om haar lichaam, maar ze had kunnen verbergen dat ze een maat S was. Toch kon je zien dat ze geen brede mannelijke schouders had, en haar heupen verbergen was nou ook geen al te groot succes geweest. Maar de kleding verhulde het meeste wel goed genoeg. Ze haalde haar rooster en kamersleutel op en liep richting de mannenslaapkamers. Ze opende de deur van haar kamer met enige moeite. Ze slikte zodra ze de slaapkamer zag. Haar voeten leken aan de grond genageld, gewoon omdat ze zich realiseerde dat ze een kamergenoot zou krijgen. Toch moest ze dit kunnen. Zij en de andere meiden gingen dit gewoon doen. Ze sleepte haar spullen mee naar binnen en verstopte dingen zoals Haar ondergoed, Maandverband, tampons, make-up en nog wat andere dingen achter in de kast. Daarna stopte ze haar jongenskleding weg. Dit alles deed ze onder dat ze luisterde naar AC/DC, you shook me all night long. Breed glimlachend keek ze naar haar last, die maar voor de helft gevuld was. Daarna liep ze de gang weer op, benieuwd naar waar ze mee zou moeten leven de komende tijd.

[ bericht aangepast op 29 juli 2014 - 19:00 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Alexander Beau O'Donnel

Meteen verscheen er een grijns om mijn lippen terwijl ik naar het geïrriteerde gezicht van Finn keek. Zodra zijn blik kruiste met de klok schoot hij meteen wakker en duurde het niet lang voordat de lakens van zijn bed verdwenen waren. ''Jezus, heb je er zin in?'' vroeg hij met een halve, maar nog wat slaperige grijns en daarna prutste hij wat met zijn blond geverfde haren die hem erg bekend gemaakt hebben hier op school. "Tuurlijk heb ik er zin in! Het is sport." lachte ik en ging wat aan de kant voor de nog net wakkere jongen. ''Heb jij je kamergenoot al ontmoet?'' vroeg hij plots, juist ja. Finley had twee nieuwe kamer genoten, het deed me licht grijnzen. Wat een geluk dat ik er maar één had. "Nee, gelukkig nog niet. Mijn poging tot kamer opkuisen was niet echt gelukt." zeg ik met een zacht lachje en keek toe hoe de halfnaakte jongen voor me een shirt probeerde te zoeken. Daarna stond hij op en gooide de deur dicht om dan vervolgens zijn shirt aan te doen die hij gevonden had. Nadat hij even tegen de muur had zitten leunen en daarna in de spiegel te kijken richtte hij zich weer op mij. ''Jij staat zeker al de hele ochtend stijf van de stress of niet?'' vroeg hij me en ik krabbelde even aan mijn hoofd en liet vervolgens mijn hand door mijn haar glijden. "Jeetje, die tijd staat gewoon stil." mompelde ik rekte me dan even uit, waardoor mijn grijs shirt wat omhoog kroop. Net op dat moment ging Finleys deur open en kwam er een onbekende jongen tevoorschijn. Zijn huid was lijkbleek wat me enigsinds wat deed fronsen. Zijn haren waren inktzwart en zijn gen vielen me het meest op. Felblauw. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Finley die blijkbaar al zijn eerste kamergenoot had. "Hé, ik ben Axel." zei de jongen met een scheve grijns, alleen keek ik hem wat droogjes aan. Ik observeer liever eerst de personen voor me voordat ik me wat open word. Hij leek me wel oké, al had hij ook wat vreemds over zich. En het feit dat zijn naam bijna net hetzelfde was als van mij... Tja laat ik me maar niet al te jaloers worden op een nieuweling. "Hé," zei ik kort begroeten, keek vervolgens kort naar Finley en keek dan weer naar de nieuwe jongen genaamd Axel. "Ik ben Alexander, maar sommige noemen me Alex." stelde ik me dan voor en stak dan vriendelijk mijn hand naar de jongen uit, maar had wel een duidelijke nadruk gegeven aan mijn bijnaam. Ik hoopte gewoon dat mensen zijn naam niet met mij zouden verwarren. Daarna keek ik naar Finley. "Ik ga denk ik maar eens, straks is mijn nieuwe kamer genoot er. Zie je op de wedstrijd Finn." zei ik en stak kort mijn hand op om dan vervolgens de kamer uit te lopen en naar mijn kamer te slenteren.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Travis Mathers.
Het is 3 uur en ik heb vandaag niets anders gedaan dan sporten en zweten. Mijn conditie ligt er weer beter op dan ooit tevoren na de blessure die ik laatst had gehad. Ik was verkeerd terecht gekomen op mijn knie, waardoor mijn been gedraaid werd. En dan mocht ik zo nog een training hebben, dat maakte me niet uit. Dat kon ik gemakkelijk hebben.
      Er klonk een harde schreeuw door de ruimte, maar ik keek niet benieuwd op – in de vraag waar het vandaan zou komen. Ik liep met een slonzige tred door de gangen richting mijn kamer en onderweg begroette ik een gozer, waarmee ik op zich wel mee overweg kon.
Ik bromde enkel toen ik mijn mobiel opnam. 'Hey man,' ik herkende de stem van mijn broertje en tevens beste vriend. 'Bijna vakantie hé.'
"Bijna de wedstrijd tegen Illirya," wierp ik tegen.
'Schijt je al in je broek?' Grapte zijn broertje.
"Sterf." Lachtte ik en ik opende de deur van mijn kamer. Hard geschreeuw kwam mijn oren nogmaals tegemoet – ik had mijn radio aan laten staan en de boxen lieten het extra hard klinken en gaven het extra nagalm. 'Zet je radio is zachter, man, ben je doof?'
      Ik zette mijn radio ietsjes zachter en gooide mijn deur dicht. Ik trapte wat spullen aan de kant op de grond, om plek te maken om te lopen, en trok toen mijn shirt uit – die aan mijn bezwete lichaam plakte. 'Hoe zit het met die.. hoe heet ze ook weer?' "Niet belangrijk," had ik direct geantwoord, gevolgd door een zucht. "Het is uit, dawg." Met dat ik dit zei wreef ik even kort over mijn hoofd en haalde mijn muts er vanaf, die ik ergens in de hoek gooide.
      'Jaaaásoon!' Klonk er een gil aan de andere kant van de lijn. Dat moest vast mijn moeder zijn, klonk als hetzelfde zeikstemmetje. Jason zuchtte. 'Hey man, ik moet hangen. Ik moet een spinnetje weghalen.'
"Is goed, dawg. Later."
      Ik liet me uitgeput op mijn bed vallen. Even liggen voordat ik naar training ging, zou geen kwaad moeten zijn.

---

† Love? I want to sleep.

Finley 'Finn' Grey

''Tuurlijk heb ik er zin in! Het is sport,'' lachte hij en ik kon geen grijns bedrukken en grijnsde terug. ''Nee, gelukkig nog niet. Mijn poging tot kamer opkuisen was niet echt gelukt,'' zei hij waar ik uit op ving dat hij er ook niet echt veel zin in leek te hebben. Na mijn vraag leek hij even na te denken en liet vervolgens een hand door zijn donkere haren gaan. ''Jeetje, die tijd staat gewoon stil,'' antwoordde hij en ik rolde met mijn ogen en lachte kort. Voor mij ging de tijd eerder te snel.
Hij rekte zich uit en zijn licht gespierde buik kwam tevoorschijn maar mijn aandacht werd weggetrokken door de open deur en mijn ogen spreidde zich lichtjes open bij het zien van een jongen met pikzwarte haren en een lijkbleke huid. Oh god, ik kreunde zachtjes en bijna onverstaanbaar en liet een hand door mijn haren gaan en zag dat Alex zichzelf al voorstelde. Ik had dus echt geen idee wat ik van mijn kamergenoot moest verwachten. ''Hé, ik ben Axel,'' stelde hij zichzelf nu ook voor en hij had een scheve grijns gesierd op zijn gezicht. Alex hand raakte die van hem aan en ik voelde me gedwongen hetzelfde te doen ''Ik ga denk ik maar eens, straks is mijn nieuwe kamergenoot er. Zie je op de wedstrijd Finn,'' zei hij vervolgens en stak kort zijn hand op waardoor ik nu ook mij zelf voorstelde. ''Ik ben Finley of Finn, wat je fijner vindt klinken.'' Ik belandde op mijn bed hem bekijkend, misschien oordeelde ik wel te snel. Dat deed ik wel vaker maar zo goed was ik nou ook weer niet in het inschatten van de ander. Axel leek niet erg getraind door zijn nogal dunne bouw maar dat kon ook door zijn kleren komen. Schijn bedriegt.
''Dus,'' zei ik tegen hem, nogal geërgerd door het feit dat Alex hem gepeerd was. ''Zenuwachtig?'' Vroeg ik hem, doelend op de eerste training van dit nieuwe seizoen. Om eerlijk te zijn had ik nou geen kriebels in mijn buik wat ik vorig jaar had, mijn zelfvertrouwen was aardig opgepompt sinds toen en nou echt druk om te presteren was ook weg. Ze konden je moeilijk op het laatste moment uit het team zetten maar aan de andere kant wou ik geen grenzen opzoeken en zou ik natuurlijk mijn best doen. Voetbal was uiteindelijk mijn leven en ik was er veel beter in dan in andere dingen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Clement Gabriel Valverde

Er wordt op de deur geklopt en ik grom wat, als teken van toestemming van het betreden van mijn vertekken. Kuch kuch.
"Wat ben je toch een luilak," hoor ik een bekende stem zeggen. Wanneer ik mijn hoofd een stukje optil om te kijken wie de eigenaar ervan is, zie ik dat het Felix is. Ongegeneerd laat ik mijn hoofd weer op het kussen neerploffen. "Maar luister maat, ik heb je hulp nodig. Je kunt vast wel timmeren toch?"
Ik krabbel wat recht en zwier mijn benen over de rand van het bed.
"Ten eerste," begin ik plechtig, mijn lach verbergend, "ben ik geen luilak. Als je iets vroeger was, had je gezien dat ik me al aan het opwarmen was voor straks." Grijnzend span ik mijn armspieren even op en kijk hem aan. "Plus, dan had ik deze schatjes niet." Lachend schud ik mijn hoofd en denk na over zijn vraag.
"Timmeren?" Ik frons even en krab aan mijn achterhoofd. Toegegeven, ik zou best in staat kunnen zijn iets in elkaar te vijzen wanneer er een IKEA-handleiding bijzit, maar timmeren? Ik haal mijn schouders op en kijk hem aan.
"Dat hangt er vanaf waar je timmerkunsten voor nodig hebt. Die vijzen die je kwijt bent, daar is het te laat voor."
Lachend laat ik me op het bed neervallen en kijk naar het plafond. Ik ben niet gemeen, maar af en toe kan ik het toch niet laten Felix even te plagen. En het is niet alsof het omgekeerd ook niet gebeurt. Ach, daar heeft men toch vrienden voor?

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Angela Fabienne Dicaprio aka Axel Hunter Dicaprio

Toen ik de kamer in was gelopen, zag ik de donkerharige jongen zich uitstrekken zodat een stukje van zijn gespierde buik tevoorschijn kwam. Blij dat ik afleiding had, keek ik naar het blad in mijn handen. Nadat ik ze begroet had, was ik naar mijn bed gelopen en mijn tas erop gegooid.
"Hé," zei de donkerharige jongen kort. "Ik ben Alexander, maar sommige noemen me Alex." stelde hij zich voor met de nadruk op zijn bijnaam. O gosh, ik heb de verkeerde naam uitgekozen. Konden die namen nog meer op elkaar lijken?
Alexander stak vriendelijk zijn hand naar me uit die ik aan nam. Oké. Tot nu ging het goed.
Vervolgens keek hij maar de blonde jongen. "Ik ga denk ik maar eens, straks is mijn nieuwe kamer genoot er. Zie je op de wedstrijd Finn." zei Alex. Oké. Dus de blonde is mijn kamer genoot. Alex stak zijn hand op en liep de kamer uit.
''Ik ben Finley of Finn, wat je fijner vindt klinken.'' Hij belandde op het bed en bekeek me. Even keek ik wat ongemakkelijk om me heen voordat ik mijn aandacht weer op Finn vestigde.
''Dus,'' zei hij tegen me. ''Zenuwachtig?'' Vroeg hij. Ik wist gelijk wat hij bedoelde en haalde mijn schouders op terwijl ik ook op mijn bed ging zitten.
"Hmm. Niet echt. Misschien wel een beetje omdat ik echt graag in het team wil, maar ik zie het eigenlijk wel aan. Ik ga gewoon mijn best doen. Jij?" vroeg ik hem terwijl ik me probeerde te positioneren als een man. Waarom moesten mannen zo ingewikkeld zijn?

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Novella "Nova" Violet Henderson || Noel
Zachtjes voelde ik aan mijn haar, wat nu een pruik was. Ik had het vanochtend samen met mijn broer een beetje omhoog gezet. Qua uiterlijk had ik stiekem mijn broer een beetje nagedaan. Hij was een jongen met veel vrienden. Ook was hij nog nooit echt een buitenbeentje geweest. Het maakte me wat zekerder, omdat ik zo wist dat ik er niet heel raar uitzag als jongen. Ik voelde me nog steeds niet helemaal zeker, maar ik ging het gewoon doen. Mijn hand ging verder naar mijn lip, waar ik even aan mijn piercing voelde. Het was echter een neppe, maar toch voelde het als een grote verandering. Waarschijnlijk kwam dat niet alleen door de piercing, maar ook door mijn geslachtsverandering. Ook bij mijn borsten voelde het erg vreemd. Ze werden een beetje naar beneden geduwd door het spierencorset dat ik droeg. Dit zorgde ervoor dat ik er niet uit zag als een slappe slungel, maar dat ik toch nog wel een beetje kon sporten.
Ik liep inmiddels door de gangen op zoek naar mijn kamer. Ik probeerde een aantal van de loopjes die ik geoefend had uit. "Yo" zei ik tegen een jongen die net zijn deur uitkwam. Hij keek me aan met een blik waaruit ik kon merken dat hij me vreemd vond. "Laat maar" mompelde ik er snel achteraan, waarna ik iets sneller ging lopen. Uiteindelijk kwam ik aan bij de deur van mijn kamer. Ik haalde even diep adem. Dit was belangrijk voor me. Voetbal was zo ongeveer mijn leven, maar ook was het belangrijk voor een weddenschap. Mijn broer en ik hadden een weddenschap gesloten. Hij geloofde niet dat ik me kon gedragen als jongen. Hij vond me erg meisjesachtig, waar ik erg op geprotesteerd had. Zo was er een weddenschap ontstaan, waarvan de prijs vijfhonderd euro was. Voor mijn broer was het misschien een grapje; hij was 22 en had een goed betalende baan. Hij zou het geld waarschijnlijk niet zo erg als mij missen. Voor mij was het dus wel erg belangrijk.
Ik keek nog even achterom, maar wist dat ik niet meer terug kon. Ik opende de deur en liep vervolgens naar binnen.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

MT.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Finley 'Finn' Grey

De jongen haalde simpel zijn schouders op en nam plaats op zijn nieuwe bed, het erge was dat dit we er nog een kamergenoot bij kregen. ''Hmm. Niet echt. Misschien wel een beetje omdat ik echt graag in het team wil, maar ik zie het eigenlijk wel aan. Ik ga gewoon mijn best doen. Jij?'' Vroeg hij en hij nam een andere houding aan en het verbaasde mij niet dat hij niet vreselijk zenuwachtig was. Hij kwam erg kalm over.
''Niet echt,'' antwoordde ik en ik speelde met de voetbal die bij mijn voeten lag - het was een soort van tik dat ik bijna al mijn spullen onder mijn bed verborg of daarnaast. ''En erg mijn best hoef ik niet te doen, ben een natuurtalentje,'' zei ik met een lichte grijns. Een beetje zelfverzekerd van je zelf zijn moest kunnen, en als je bij het team wilde moest je wel. Ik bukte kort en vouwde mijn vingers rond de bal en gooide de bal naar hem toe op hem vertrouwend dat hij hem zou vangen.
''Vertel wat over jezelf,'' zei ik terwijl mijn rug de achterkant van het bed vond en ik hem aandachtig bekeek. ''Axel.'' Ik grijnsde en liet mijn blik kort vallen op het lege bed.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Prue Louisia McAdams – Louic Pruet Adams || Keeper

De bekende nerveus fladderende vlinders hadden zich in mijn maag genesteld alsof ik straks een belangrijke wedstrijd had. Mijn korte nagels tikten zenuwachtig tegen de hendel van de deur, terwijl mijn ogen naar buiten staarden zonder daadwerkelijke beelden te zien. Zouden jongens zich ook zo voelen voor iets belangrijks en spannends? De vraag spookte door mijn hoofd en voor even scheurde ik mij los van het raam en richtte mij tot mijn vader, maar besloot mijn mond te houden. Het kwam te onzeker over en ik had geen zin in een "ik zei het toch". Hij was hier om mij te helpen, maar ermee eens zou hij het waarschijnlijk pas worden als ik daadwerkelijk in het team zou komen en die achterlijke jongens de pan in zou hakken.
Het tikkende geluid was verdwenen en mijn handen waren tot vuisten gebald. Snel ontspande ik mij weer en keek rustig toe hoe wij ons richting mijn nieuwe school verplaatsten. Ik stond op uitbarsten, maar had de touwtjes nog in handen, kon nog afkoelen. Bovendien was ik nu een jongen. Die waren ook onwijs goed in het verbergen van hun emoties. Ze waren echter over het algemeen laconieker dan ik was, véél laconieker. Een zucht ontsnapte mijn lippen, terwijl ik in de achteruitkijkspiegel nog even checkte of alles wel recht zat.
'Ik snap niet waarom ik hieraan meewerk. Serieus Prue, hoe heb je mij zover meegesleurd in je vreemde fantasieën?' verbrak mijn vader de stilte, waardoor ik even kon lachen, opgelucht dat de spanning voor even verdween. Discussies met mijn vader voelden zo natuurlijk aan en bovendien kon je er beter om lachen. Anders zouden we boosheid tot in de eeuwigheid voelen, want wij twee botsten nog wel eens met elkaar, koppig en eigenzinnig als we waren.
'Misschien omdat je het stiekem gewoon met mij eens bent, maar dat als vader zijnde niet de juiste beslissing is en je daarom toch maar moeilijk doet?' opperde ik poeslief en zette mijn engelengezichtje op. Mijn vader lachte mij op zijn beurt uit. 'Of omdat je weet dat het toch geen zin heeft om ertegenin te gaan en je dus beter mee kan spelen en zo misschien de schade kan beperken,' ging ik verder met een wat serieuzere klank in mijn stem. Bovendien was het geen vraag, maar een stelling, gezien ik al wist dat dit de waarheid was. 'Bovendien is het Louic, hooguit Pruet. Geen Prue.' Ik schonk hem een knipoog en stapte uit, zodra de auto vlak voor het complex gestopt was.
'Ik waarschuw je Prue Louisia McAdams, je bent geen jongen. Je bent een vrouw en dat zal uiteindelijk uitkomen. Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald hem wel,' zei mijn vader mij nog, hard genoeg voor mij om te horen, maar zodat niemand in de omgeving hem kon verstaan. Ik schudde mijn hoofd, de waarschuwing negerend en liep richting het complex waar ik meteen maar op zoek ging naar mijn kamer. De tassen die over mijn schouder hingen waren zwaar en dus wilde ik er zo snel mogelijk vanaf. Mijn gedachten vestigden zich op mijn manier van lopen. Het was relaxt en niet kordaat en sierlijk tegelijk, zoals ik normaal altijd liep. Althans, zo beschreef mijn vader mijn loopje laatst, toen ik met het idee kwam. Even hard lachend als hij zojuist in de auto had gedaan.
Bijna bij mijn kamer aangekomen, zag ik een jongen richting dezelfde kamer als ik slenteren. Oh jeetje, dat was vast mijn kamergenoot. De vlinders in mijn maag begonnen weer onrustig te fladderen, hoewel mijn gelaat dit niet verried. Nee, ik was relaxt en rustig. Emoties verbergen zolang het kon, was mijn specialiteit en dus zou ik hier ook alles uithalen wat ik kon.
'Heee,' wist ik met een voor mij belachelijk lage stem uit te brengen. Ik had het veel geoefend, maar omdat het niet mijn echte "stem" was, vond ik het nog altijd even belachelijk klinken. Ik liet mijn blik even over het briefje gaan met de indeling. Man, wat was ik jaloers op Angela die onder andere met Amalia in een kamer scheen te zitten. 'Ben jij Alexander?' vroeg ik de jongen, om erachter te komen of hij daadwerkelijk mijn kamergenoot was. Het was heel vreemd om als jongen met een jongen te praten, terwijl ik eigenlijk een meisje was, maar dat probeerde ik maar gewoon te negeren. Ik had een doel en liet niemand in de weg komen tot ik dit bereikt was. Die achterlijke seksistische school zou ten onder gaan en ik zou meehelpen aan hun ondergang. Wat ik er ook voor moest doen.

---

Happy Birthday my Potter!

Alexander Beau O'Donnel

Terwijl ik de gang door liep haalde ik mijn mobieltje tevoorschijn en keek ik even hoe lat het was, helaas leek de tijd bevroren te zijn. Gedult was misschien een schone zaak maar ik stond toch al liever op het veld dan hier wat met mijn vingers te staan draaien en niets te doen, had ik ook beter lang zitten slapen als Finley dan ging het misschien al een stuk sneller vooruit. Zodra ik in de gang van mijn kamer was en ik de deur ook al kon zien, zag ik aan de overkant een onbekende jongen toekomen, hij leek niet veel ouder of groter dan mij wat me best opluchtte, wie weet zat ik met een gigantische spierbundel opgescheept die niets liever deed dan ruzie zoeken. Gezien hij ook naar mijn kamerdeur toeliep leek het bevestigt te zijn in mijn gedachten, dat is mijn kamergenoot. Hij had een bleke huidskleur en bruine haren die zijn blauwe ogen deed opvallen. 'Heee,' begroette hij me en ik glimlachte zwakjes naar de jongen tot ik voor hem stond, voor mijn kamerdeur die nu onze kamerdeur zou gaan worden. 'Ben jij Alexander?' vroeg hij en ik knikte waarna ik vervolgens mijn hand uitstak. "Dat klopt, Alexander O'Donnel, maar je mag me Alex noemen als je wilt, En jij bent vast mijn nieuwe kamergenoot niet? " vroeg ik hem met een grijnsje. Daarna opende ik de kamerdeur en ging naar binnen, de rommel was al wat minder dan vanmorgen, maar hé. Hij kwam er later bij dus moest hij maar met mijn regels kunnen leven. Trouwens zijn deel van de kamer had ik proper gemaakt wat best klasse was. Ik plofte me neer op mijn bed en keek hem nog even kort aan mijn blik bleef echter gangen bij een sportas die hij vast had. "Dus laat me raden... Jij wilt bij het voetbalteam?" gokte ik met een lichte grijns rond mijn lippen. Onze school was erg bekend om De wildcats. Ik heef het graag toe dat ik in een supervoetbalteam speel. Hij leek me best aardig, dus deed ik ook maar aardig tegen hem, echter als hij om mijn plek in het team zit te nazen, dan is het meteen gedaan met de gezelligheid. "Dus, welke positie wil je winnen in het team? Verdediger, spits? Aanvaller?" somde ik op en keek hem nieuwsgierig aan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Prue Louisia McAdams – Louic Pruet Adams || Keeper

Ik pakte zijn hand aan in de hoop dit mannelijk genoeg te doen en niets van mijn vrouwelijke handen te laten merken. Mijn vader had gelijk, hoe erg ik mijn best ook dit, het zou een keer uitkomen. Gelukkig waren we met een heel groepje en dus viel het allemaal misschien minder op en konden we elkaar helpen, maar dit kon niemand eeuwig volhouden. Hopelijk was tot de wedstrijd een haalbaar doel, wat zei ik, het was een haalbaar doel. En anders zou ik het er wel naar maken. Ik moest niet zo nerveus doen. Straks merkte de jongen voor mij het nog. 'Dat klopt, Alexander O'Donnel, maar je mag me Alex noemen als je wilt. En jij bent vast mijn nieuwe kamergenoot niet?' vroeg hij met een leuke grijns op zijn gezicht. Ik knikte, terwijl Alex de kamerdeur opendeed. Mijn ogen werden groot op het moment dat hij naar binnen liep en mijn gezicht dus niet zag. Wat een rommel! Snel vond ik mijn relaxte jongensachtige uitdrukking weer terug voor Alexander ook maar iets door kon hebben.
'Louic Adams. Aangenaam,' antwoordde ik en keek nogmaals rond voor ik richting mijn kant van de kamer liep. Daar draaide ik mij weer om in zijn richting en liet de tassen langzaam van mijn schouders zakken. Hij had blijkbaar mijn sporttas in het oog gekregen en dit was voor mij het moment om hem nog eens goed te bekijken. Zijn haren waren donker en zijn huid was getint in tegenstelling tot de mijne. Zijn ogen hadden een bruine kleur en hij had het lichaam van een sporter, een voetballer om precies te zijn. Zou hij één van mijn "tegenstanders" zijn als het om de positie keeper ging? Snel keek ik de kamer rond, maar zag nergens handschoenen of iets anders dat erop wees dat hij doelman was. Niet dat ik mijn handschoenen ooit zou laten slingeren in deze rommel. Daar waren ze mij te heilig voor.
'Dus laat me raden... Jij wilt bij het voetbalteam?' was zijn gok en de grijns verscheen weeral op zijn gezicht. Weer een knik van mijn kant voor hij verder vroeg. 'Dus, welke positie wil je winnen in het team? Verdediger, spits? Aanvaller?' Dit keer was het mijn moment om te grijnzen, hoewel het niet mijn standaard vrouwelijke grijns was. Echt, ik vond dit vervelender worden met de minuut. Waarom hadden ze in godsnaam zo vreselijk gedaan over ons vrouwenteam gedaan en ons niet eens een kans gegeven te bewijzen dat we minstens net zo goed konden zijn als de jongens? Dan had ik nu niet al deze moeite hoeven doen om te kunnen wat ik het liefst deed; voetballen.
'Geen van alle,' antwoordde ik en viste de keepers-handschoenen uit mijn tas, om mijzelf te verduidelijken. 'En jij?' Ik probeerde in te schatten welke positie hij speelde aan de hand van zijn uiterlijk, maar kwam tot de conclusie dat ik echt geen flauw idee had. Alle voetballers waren gespierd. Stiekem vond ik het altijd geweldig als jongens voetbalden. Het zorgde voor een soort connectie, alleen helaas bleek het gehele jongensteam op mijn vorige school uit seksistische zakken te bestaan en ik vroeg mij af of het aardige gezicht van Alexander ook slechts een masker was. 'Enig idee wie mijn rivalen zijn?' vroeg ik verder door. Ik moest tijdens die wedstrijd tegen dat stelletje eikels keepen. Anders zou alles voor niets zijn.

---

Happy Birthday my Potter!

Angela Fabienne Dicaprio aka Axel Hunter Dicaprio

"Niet echt,'' antwoordde Finn en hij speelde met de voetbal die bij zijn voeten lag. ''En erg mijn best hoef ik niet te doen, ben een natuurtalentje,'' zei hij met een lichte grijns. Hmm. Beetje ego? Of gewoon te zelfverzekerd? Misschien beide.
Even kneep ik mijn ogen een beetje samen en dacht na. Of misschien had hij het te vaak gehoord. Of. . . Hij was echt zo goed.
Ik keek weer naar hem op, precies op tijd om te zien hoe hij de bal naar me toe gooide. In een reflex ving ik hem en uit een tik begon ik hem rond te draaien op mijn vinger. Iets wat ik van mijn broer had geleerd. Stiekem had ik mijn uiterlijk op die van hem gebaseerd en volgens mij had hij dat wel door. Ook al is hij gespierder en heeft niet zo'n bleke huid als ik.
''Vertel wat over jezelf,'' zei Finnley terwijl zijn rug de achterkant van het bed vond. Aandachtig bekeek hij me waardoor ik even ongemakkelijk bewoog maar al snel weer me op mijn gemak voelde. Voor zover dat nu kon. ''Axel." Mijn kamer genoot grijnsde kort en liet zijn blik even vallen op het lege bed. Ik keek er ook even naar terwijl ik me af vroeg waar Amelia nou bleef.
"Ik ben 17, bijna 18 in een week. Ik ben van Italiaanse afkomst alhoewel mijn vader eigenlijk uit Amerika komt. Ik heb nog een jonger zusje die ook voetbal speelt. Op mijn zesde ging ik op voetbal en sindsdien ben ik niet meer gestopt. Ik ben middenvelder. Uhm... Mijn middelste naam is Fab- ik bedoel Hunter," zei ik en slikte even door mijn fout. "En mijn achternaam is Dicaprio. En jij?" zei ik terwijl ik achterover op bed ging liggen met mijn voeten met schoenen over de rand. Ik begon de bal omhoog te gooien en keek toen naar Finn. Om te zien wat hij over zichzelf te vertellen had.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki