Dit verhaal kan heel lang duren, dus ik probeer het zo kort mogelijk te maken. Sorry als ik dit hier niet kan plaatsen ofzo, maar het zo lang voor mezelf houden gaat niet lukken ben ik bang.
Vorig jaar rond oktober heb ik geprobeerd zelfmoord te plegen (sorry, maar dit is cruciaal voor het verhaal), kort daarna heb ik mijn vriend ontmoet. Het begon allemaal goed, want nu had ik iemand om zogezegd 'voor te leven'. Echter als we ruzie hadden dacht ik gelijk weer 'laat maar'. Ongeveer een maand of 1 of 2 terug hadden we ruzie, meestal om niks aangezien hij super snel boos word, en toen zei hij dingen zoals 'ik ga wel met je mee naar buiten om een gebouw uit te kiezen waar je vanaf kan springen, dan kijk ik wel!' en dat soort dingen, gewoon basically zeggen dat hij me dood wilt hebben. Dit gebeurde nog een paar keer. We hebben de laatste tijd alleen maar ruzie, alleen in ruzies is hij altijd diegene die boos word of weg loopt en dan zit ik meestal te huilen/hyperventileren, ik word helemaal niet snel boos. Meestal word hij boos als ik met iemand anders praat, omdat hij heel erg jaloers is. Zo wou hij dat ik al mijn vrienden verwijderde van al mijn games etc, omdat hij bang was dat ik vreemd zou gaan. (Ik heb trouwens geen vrienden, ik had alleen online vrienden om mee te gamen en waar ik soms mee praatte.) We hadden een maand ofzo terug ook een ruzie, toen vroeg hij of hij me mocht stikken. Ik zei ja, want kom op, wie verwacht dat nou? Nouja, hij heeft echt zijn handen om mijn keel gezet en hard geknepen, ik raakte in paniek en hij stopet na een tijdje, toen dacht ik er aan om de politie te bellen of iemand anders. Hij heeft sorry gezegd, en zei dat hij het niet meende, en toen ik verdrietig werd omdat hij dat deed, werd hij boos en zei hij 'ik vind het niet leuk dat je dacht dat ik het echt zou doen.' Well, wist ik veel dat hij zou stoppen.
Nou is het probleem dat ik weet dat dit niet langer zo door kan gaan, bij elke ruzie voel ik me steeds slechter, maar ik kan gewoon niet weg gaan. Ik weet dat hij hier misbruik van kan maken, alles kan doen en zeggen wat die wilt, maar ik durf gewoon niet weg te gaan, dan heb ik helemaal niemand meer. En het ergste is nog wel dat het hem niets uit maakt of het uit is of niet, hij gaat wel gewoon door met zijn hobbies. Maar ik heb gewoon iemand nodig die om me geeft, vooral rond deze periode waarin ik me slecht voel. Ik weet dat de meeste van jullie zouden zeggen dat ik het gewoon moet uitmaken, maar dat is echt heel moeilijk als je verder niemand hebt. Begrijp me trouwens niet verkeerd, er zijn ook wel een paar goede momenten. We houden van precies dezelfde dingen en gamen vaak samen.. ik vraag me soms af of de goede momenten de slechte momenten wel waard zijn, maar dan weet ik wel dat als het alleen maar slechte momenten waren, dat ik er dan alsnog was.
Sorry voor dit lange zeik verhaal, ik kon het echt niet meer voor mezelf houden. Misschien is dit een beetje een verwarrend verhaal, ik waardeer het als iemand naar me luistert, though..
I long for this feeling to not feel at all.
