[Speeltopic] Between Stories and Reality • 1D • 5SOS - Speeltopics

[ bericht aangepast op 14 juli 2014 - 12:42 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ashton Irwin
Ik zuchtte bij haar woorden en riep nog eens om naar de laatste paar te roepen dat ze niet zo godverdomme koppig moesten zijn en gewoon eruit moesten komen. Zelfs ik met mijn grote geduld werd het nu zat. Ik had het al zo vaak omgeroepen en mijn buddies ook. Ik keek even naar mijn vriendin terwijl de laatste mensen dan toch echt het water verlieten. "Moet je zelf doen." reageerde ik op haar woorden over werk. Bij haar vragen rolde ik met mijn ogen. "Nee bedankt. Ik ga zoizo straks Auzzy uitlaten langs het skatepark en haal daar wel wat. Daarblij ben ik erg blij met mijn werk, al hebben sommige mensen stront in hun oren." zei ik voor ik werd aangestoten. "Ga Auzzy uitlaten, Joey. 2 mensen in een uur is genoeg. Neem even rust." Het was Maxxi, aka Dark Cloud, een van mijn maten. Ik knikte dankbaar en hobbelde op een drafje naar de toren nadat ik mijn telefoon weer had gepakt. Ik vond daar de jonge hond liggend onder de surfplanken. Ik pakte mijn drumstokken en mijn tas voor ik in mijn vans schoot. "Kom Auzzy. We gaan lunchen. Ik ben zo terug en neem wat voor je mee, Hoppo." zei ik nog tegen de man die er zat voor ik wegjogde met de hond op mijn hielen. Ik hobbelde langs het skatepark. Zelf had ik mijn board thuis liggen, want tijdens diensttijd ging ik niet skaten. Ik stopte bij een ijskraampje en liep binnen. Het meisje ahter de balie, Alice, was aan het hyperen en er stonden nog 2 jongens met ijsjes en een hond te praten. Auzzy lie ik met de hond spelen terwijl ik door probeerde te dringen tot Alice om twee citroenijsjes te krijgen. Ze bleef maar zwaar ademen, maar gelukkig kreeg ik wel de ijsjes. Ik betaalde en ging op de grond bij het raam zitten. Auzzy was vrolijk aan het spelen. "Auz, ijsje." zei ik voor hij aan kwam dribbelen en uit het andere bakje ijs begon te eten. Zelf at ik rustig trommelend op m'n knieen. Ijs was misschien wel slecht voor hem, maar ach, zo konden we samen even chillen en werd het lekker rustig tussen mij, een Joey, en Auzzy, een grotere Joey.

[ bericht aangepast op 18 juli 2014 - 6:12 ]

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik vertrouwde Louis blindelings, maar bij het zien van de jongen op mijn scherm, wilde ik hem vrijwel meteen vragen of hij een zonnesteek had opgelopen. Snel overhandigde ik Zayn zijn ijsje nog, voordat ik het filmpje op play drukten. en eigenlijk werd meteen duidelijk wat Louis in deze jongen zag. De stem van de jongen was immers hemels, maar ik was blij dat ik geen gure telefoon had, want ruiken wilde ik hem niet. Hji zag er namelijk niet echt uit als iemand die zich dagelijks douchte. 'Ik kauwde op mijn lip en luisterde naar Zayn zijn oordeel. 'Een make-over kan hij zeker gebruiken ja.' Het was absoluut niet dat de jongen lelijk was. Je zag enkel duidelijk dat hij geen bezitter was van een leuk appartementje. Maar zoals Zayn zei. Een kans verdiende hij. grijp je kans, babe. Het is in iedergeval beter dan wat wij hebben. Luvyou <3 En daarmee bedoelde ik dus nog helemaal niets. Ik schok me dood toen Hairley plots opsprong om met een andere hond te spelen en hierbij vol tegen mijn benen aankwam, waardoor ik zowel mijn telefoon als mijn ijsje liet vallen. een klein zielig geluidje kwam uit mijn mond. Me meer druk makend over het ijsje, dan over de iphone, die op de grond lag met het scherm ernaast. Heel mijn handen en shirt zaten onder het ijs en met grote puppieogen keek ik Zayn aan. De neiging groot mijn handen aan zijn shirt af te smeren, liep ik toch maar naar binnen om servetjes te vragen. Ik grinnikte zachtjes bij het zien van het meisje achter de balie, dat haar geluk nog altijd niet op kon. Bij het vragen van een servetje, kreeg ik degene met onze handtekeningen aangereikt, maar dit had ik iets te laat door. Grijnzend keek ik ernaar en stak hem weer naar haar uit. 'Wil je deze terug, of zullen we maar een nieuwe voor je signeren?'

[ bericht aangepast op 17 juli 2014 - 22:58 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Michael Clifford
Tegen al mijn verwachtingen in, stemde de jongen in om bij mij 'thuis' koffie te gaan drinken. Het was zo onverwachts dat ik nu pas doorkreeg, waar ik de jongen eigenlijk mee naar toe zou nemen. Ach, hij moest het maar nemen zoals het was. Ik was niet degene die had besloten een praatje te gaan maken met een stonen straatmuzikant. Ik raapte mijn spullen bij elkaar, maar hield daar al snel mee af toen de jongen begon over mee willen op tour. Niet begrijpend keek ik hem aan, maar hij was duidelijk van slag door zijn eigen worden, waardoor hij meteen aan een stuk door begon te ratelen over wie hij was en wat hij van me wilde. Ik kon er niets aan doen, maar schoot super hard in de lach toen de jongen uiteindelijk klaar was. Hij had er zo serieus bij gekeken dat je bijna zou zeggen dat hij het echt meende. 'Ik. Als voorprogramma van de grote popband. Heb je me gezien.' Schaterde ik. We wisten allebei dat niemand op me zou zitten wachten. Kom op zeg, we hadden het over een jongen die leefde op straat. Misschien voor een paar minuten een handjevol publiek had, omdat hij toevallig goed overweg kon met een gitaar en die geld bij elkaar probeerde te krijgen om te overleven en het uit te geven aan drugs. 'Kom, we gaan koffie drinken.' De tranen stonden in mijn ogen van het lachen en ik gooide mijn tas over mijn schouder. Die jongen moest nog stonder zijn dan ik.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Soms vroeg ik me echt af wat er door het hoofd van Louis spookte met de dingen waar het mee aankwam zetten. Niet dat het soms briljant uit bleek te pakken, maar op het eerste gezicht was het ronduit idioot. Met grijpgrage handjes pakte ik mijn ijsje aan, om de helft van mijn aandacht daar op te vestigen en de andere helft op de telefoon van Harry. Ik wist niet wat ik met die jongen aan zou moeten en of ik zo vrolijk zou worden als hij bij mij in de buurt rondliep. Toch zou hij net als ieder ander wel een eerlijke kans moeten krijgen, want anders zouden wij weer van die verwaande mensen zijn die op enkel de buitenkant af zouden gaan. Daarbij met de make-over zou het misschien nog geeneens zo slecht uit hoeven pakken. 'Met Lou ontkom je daar sowieso niet aan,' zei ik met een grijns, allemaal wetende dat de jongen de band ook een andere look had geprobeerd te geven. Zonder succes en met woorden dat Liam aan het begin 'totaal geen smaak' zou hebben. 'En wie weet blijft hij ons verbazen.' Alleen hopelijk niet zoals Harley, want dan zou het nog een hele lange tijd gaan worden. Het beest floot ik terug naar me toe, om mijn ijsje dicht tegen me aan te houden, zodat Harry die niet kon claimen. Een zachte 'Awh' gevolgd door een 'mine!' verlieten mijn mond, om een stap naar achteren te zetten voor ik straks ook onder het ijs zat. Al werd mijn eerste gedachten toch veranderd bij het zien van de puppogen. 'Hier,' zei ik langzaam, om net zo langzaam mijn ijsje naar de jongen uit te steken. Tegen zulke ogen kon je toch geen weerstand bieden? 'Hazzaaaaaa,' piepte ik om achter hem aan te hobbelen toen hij weer naar binnen liep. Van af de andere kant van de zaak bleef ik toekijken naar Harry en het meisje wat duidelijk nog steeds geen woorden had gevonden. 'Pest dat meisje niet zo en onderteken een nieuwe voor haar,' zei ik, om toch wat dichter naar de twee toe te hobbelen. 'Stiekem doet onze krullenbol het allemaal expres hoor en ik wilde nog graag een nieuw ijsje voor hem.' voegde ik eraan toe, om mijn arm rond de jongen heen te slaan en mijn blik op het meisje te richten. Misschien was ik toch ook wel erg.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Het voorbij praten van mijn mond resulteerde in een niet berijpende blik van de jongen en het hele verhaal van mij. Het verhaal wat zorgde dat de jongen tegen het einde in de lach schoot, wat ik ergens wel begreep. Het was natuurlijk ook niet iets wat je direct kon geloven, zou geloven, maar dat nam niet weg dat ik hem met nog altijd de serieuze blik aan bleef kijken. Iets wat ik van mezelf al knap vond, want als iemand dat niet kon blijven, of überhaupt was, dan stond die wel hier. 'Ja, jij. En ja, ik heb je gezien.' Mijn telefoon die ondertussen klonk, die zorgde voor een nog bredere glimlach op mijn gezicht door het bekende deuntje, liet ik maar even gaan. 'Ja, je bent anders, maar je weet mensen wel te boeien en weet waar je mee bezig bent. Daarbij is anders niet altijd verkeerd en weet ik zeker dat ik aan jou, daar op zo'n podium, veel kan hebben, dat jij gehoord moet worden. Meer dan andere en ik wil je die kans geven. Het is vreemd, maar laat het bezinken en neem de tijd om erover te denken.' Het was het laatste wat ik er over zei, want ik moest het toch nog eventjes kwijt. Ik hoopte gewoon dat het zou lukken en hij inzag dat ik dit wel werkelijk meende, hij deze kans aan wilde grijpen, net als ik het toen de tijd heb gedaan. Het was niet altijd even makkelijk, leuk, dat gaf ik toe, maar ik had wel de mooiste tijd van mijn leven, samen met mijn vier beste vrienden. Tot die tijd, van nadenken, zou ik met hem meegaan om koffie te drinken. 'Ja, goed idee.' Ik schoof mijn zonnebril voor mijn ogen, om toch nog even snel op mijn telefoon te kijken naar het berichtje van Harry, die me alleen maar breder liet lachen, maar me nog meer zelfvertrouwen gaf, wetende dat er sowieso iemand achter me stond, 'Waar moeten we heen?' vroeg ik, nadat ik mijn telefoon weer in mijn zak had gestopt, om vragend naar de jongen naast me te kijken. 'En dat we overschakelde qua onderwerp neemt niet weg dat ik nog altijd jouw naam wil weten.' Het zou misschien dat ook wat makkelijker zijn in een gesprek.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Sophie Anderson

Mijn mobiel stop ik in weer in mijn tas. Even later hoor ik dat ik een smsje heb. Aangezien het toch even rustig is, pak ik hem er snel bij en lees het. Ik moet lachen om de zin, Ik kan nu al niet wachten tot vanmiddag, gekke Cal. Hoewel ik moet toe geven dat ik ook niet kan wachten tot vanmiddag. Dankzij Cal ben ik nog niet al mijn vertrouwen in jongens verloren hoewel het moeilijk is geweest dankzij Levi en Rick. Levi pakte mijn zus af en Rick brak mijn hart. De meiden zijn er per ongeluk achter gekomen, zelf zou ik het ze nooit vertellen. Ik heb ze nog nooit zo kwaad gezien. Het is ook heel pijnlijk om er achter te komen dat een jongen doet alsof hij je leuk vind, alleen maar om een weddenschap te winnen. Cal heb ik het niet verteld, waarom zou ik hem op zadelen met mijn problemen?Uiteindelijk heb ik het mijn ouders vertelt, ze waren woest. Ik hoor niet dat Cait naar binnen komt gewandeld. Het volgende moment is mijn mobiel uit mijn hand verdwenen. 'Is het die eikel weer?', vraagt ze eerst voordat ongegeneerd Cal's sms leest. 'O, iemand wil je graag zien vanmiddag', vervolgt ze niet veel later. 'Ik wil mijn telefoon terug en waarom lees je verdomme die sms?', boos kijk ik haar aan. 'Volgens mij is er meer tussen jou en Cal dan jij wil toe geven', lacht Cait. Met een nijdig gezicht gris ik mijn mobiel uit haar hand. 'Cal en ik zijn vrienden, niets meer dan dat. Je moet eens op houden met mensen aan elkaar koppelen als ze gewoon vrienden zijn. Je doet altijd net alsof een jongen en een meisje niet gewoon vrienden kunnen zijn', barst ik woedend tegen haar uit. Aan haar verbaasde gezicht zie ik dat ze dit niet heeft zien aan komen. 'Soof is alles goed met je?', vraagt Kris dan voorzichtig. Misschien is het nog wel boosheid en machteloosheid van vanmorgen, ik weet het niet. 'Het gaat prima met mij', beantwoord ik haar vraag. Maar eerlijk gezegd zou ik nu liever huilen dan lachen. Meestal ben ik niet zo emotioneel. Teveel herinneringen die terug komen misschien.

Physics is awesome

Ashton Irwin
De twee jongens hadden een gesprek wat ik niet volgde. Alice bleef hyperen en ik snapte echt niet waarom. Het was The Hoff niet. Ik at rustig mijn ijsje en bleef rustig drummen op mijn knieen toen Auzzy ervoor zorgde dat de jongen zijn ijsje liet vallen. Ik riep hem snel naar me toe en liet hem zijn ijsje eten. Ik keek naar de jongen. "Sorry." zei ik voor hij weer weg keek. Ik keek naar de hond en bleef drummen. Zacht begon ik mee te drummen op de muziek van het filmpje van de jongens. Ook neusriede ik zacht mee. Auzzy begon weer met de vreemde hond te spelen. Ik liet hem maar. Hij deed niemand kwaad. "Hoe heet je hond eigenlijk?" vroeg ik aan de krullenbol die zijn ijsje had laten vallen. Ik probeerde een gesprek opgang te brengen, want ik verveelde me echt dood. Ze leken me heel erg aardig, maar ik wist alsnog niet wat ik van ze moest denken. Ik aaide even mijn hond voor ik verder drumde. Ik hield van drummen, maar het zou nooit echt mijn baan worden. Ik was dolblij als strandwacht en dat was een stuk zekerder beroep dan muzikant. Toch was ik niet helemaal zeker, maar ik bleef hard werken en dan lukte het wel. Altijd helemaal alles geven als je iets echt wil. Met drummen had ik nooit compleet alles gegeven, maar voor de strandwacht wel. Ik wilde echt heel graag iets voor mensen kunnen doen, iets goeds, en dat kon zo. Zeker met behulp van mijn kennis van de zee, zwemmen en surfen. Ik vond het super werk. Elke dag was anders en speciaal op z'n eigen manier. Na even stond ik op, gooide de ijsbakjes weg en ging bij een ventilator staan om mijn nog natte haar pluizig te laten opdrogen terwijl ik op een tafel bleef drummen. Ik verzon een hele drumlijk en breidde die steeds meer uit op het kleine stukje zang wat ik had gehoord. Auzzy was echt dol met de andere hond, maar ik liet hem maar. Heel vaak mocht dit niet en moest hij zich gedragen. Ik wilde met hem een cursus doen tot reddingshond, maar Auzzy was te klein. Toch was hij alsnog een hulphond, zeker tegen paniek, in de toren. Nu was het even pauze en kon hij even lekker los. Ik liet mijn haar lekker droog wapperen en drumde lekker verder, wachtend op enig teken van erkenning van iemand.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was best ernstig dat ik me niet druk maakte om mijn uit elkaar gespaten iphone die nu op de grond lag, maar om het ijsje ernaast. Het waren beide dingen, die ik toch zo nieuw kon kopen. Zielig keek ik Zayn aan die al meteen een stap naar achter zetten en meteen duidelijk maken dat ik van zijn ijsje af moest blijven. Mijn pupie ogen kon hij enkel niet weerstaan, waardoor toch het ijsje langzaam mijn kant op kwam, waardoor ik giechelde. Hij ocht zijn ijsje houden. Ik ging gewoon een nieuwe halen. Wel nadat ik mijn handen had schoongemaakt met het verkeerde servetje. De jongen die binnen zat en blijkbaar de eigenaar was van de andere hond verondschuldigde zich, maar ik wuifde het van me af. 'Kan gebeuren.' Glimlachte ik, waarna ik op Zayn zijn verzoek een ander servetje signeerden en er dit keer een lieve boodschap bij schreef. Ik gad hem weer door aan Zayn, die ondertussen een nieuw ijsje voor me aan het regelen was en richten me op de jongen van de andere hond, die me vroeg hoe mijn hond heten. 'Zijn hond. Maar hij heet Harley.' Glimlachte ik vrolijk, terwijl ik me focuste op de jongen zijn drumwerk. Het ritme deed me denken aan het nummer wat de jongen speelde van het filmpje. Louis zijn nieuwe voorprogramma dus. Onopvallend stoten ik Zayn aan. De jongen had duidelijk ritmegevoel en heel misschien was hij ook nog eens heel muzikaal. Doordringend keek ik mijn beste vriend aan. Meestal zaten we wel op een lijn met dit soort dingen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Ik ben vanaf morgen avond tot en met de 28e op vakantie en weet niet zeker of ik daar wifi heb]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

[Veel plezier!]

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Harry had geluk dat hij Harry was waardoor langzaam maar zeker mijn ijsje toch zijn kant opging, nadat ik zorgde dat Harley weer netjes naast me zat en ik heel eventjes naar het baasje van de andere hond blikte. Mijn gedachten zaten nu echt overal en nergens waardoor ik de helft al niet meer meekreeg, maar me ook nergens voor een minuut op kon focussen. 'Hazzie, niet lief,' mompelde ik bij zijn giechel, om dezelfde puppyogen op de zetten, om hem terug te pakken, maar was allang bij dat ik mijn ijsje mocht houden, die aan alle kanten al aan het smelten was. Deze at ik dan ook langzaam op, voor ik er hetzelfde uitzag als de krullenbol, om af en toe wat woorden naar de twee mensen te gooien waar ik mee in gesprek stond. Of althans probeerde. Ik was ergens dan ook blij dat ik al snel een pen in mijn handen kreeg, om me op een nieuw servetje te richten en maar een tekst onder die van Harry te kladderen. Ik had het niet zo op praten en hield me het liefste dan ook zoveel mogelijk buiten beschouwing, wat best raar was voor iemand met een beroep als de onze. Het nam niet weg dat ik een 'dankjewel' uitkraamde bij het nieuwe ijsje wat ik van het meisje kreeg, om deze bijna te laten vallen door de stoot van Harry. 'Wil jij geen ijs of zo?' vroeg ik terwijl ik daarmee voor zijn neus zwaaide, om het niet te kunnen laten dat ik het puntje van zijn neus met ijs besmeurde. Het was zijn verdiende loon. 'Dan kan je het ook zeggen, want dan eet ik het op. Het is zonde om het weg te gooien,' voegde ik eraan toe, om me daarna op de andere jongen te richten, waar Zayn me waarschijnlijk door aanstootte. Toen viel me ook pas op waardoor en een veel betekende blik terug wierp naar de krullenbol naast me, wat moest laten blijken dat we opnieuw op een lijn zaten. 'Misschien, heel misschien. Het is al iets, want ritme moet je hebben.' mompelde ik bijna onhoorbaar, om weer terug te kijken naar de jongen. Ik kon het weten met sommige dingen. 'Wat kan je nog meer?' vroeg ik lichtelijke nieuwsgierig. Ja, we moesten toch ergens beginnen. Harry kon zo verder wel gaan, want ik had het hier nog steeds niet mee. 'En sorry voor de druktemaker.' voegde ik eraan toe, ziende dat Harley alweer in de startblokken stond om weg te lopen. 'Je vind het niet erg toch?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ashton Irwin
Onder het drummen luisterde ik naar t antwoord van de krullenbol. Ik glimlachte bij zijn antwoord en bleef drummen zonder het echt door te hebben. "Het is alsnog een schatje." zei ik voor ik zeker even keek naar Auzzy of hij nog rustig bij me was. Eigenlijk huppelde hij vrolijk rond me op zoek naar meer ijs. Ondertussen waren de jongens weer aan het spreken, wat ik niet erg volgde. Ik voelde ze wel naar me kijken, maar een strandwacht die op de grond met een hond een ijsje at was vrij abnormaal. Ik hield Auzzy aan zijn halsband bij me en gebaarde hem te zitten. Toen drong de vraag van de jongen tot me door. "Veel meer, maar ik heb nu weinig tijd, sorry. Ik moet nog lunchen en dan terug naar de toren." zei ik. Zijn verontschuldiging wuifde ik weg. "Geeft niet. Die van mij is ook een enorme onruststoker." zei ik met een glimlach. Ik aaide nog even over Auzzy's kop toen ik plots gegil hoorde komen van de skatebaan, die ook hoorde bij ons observatiegebied. "Sorry, ik moet gaan. Hopelijk zie ik jullie nog eens, misschien bij de Iron Man competitie vanavond." zei ik voor ik de ijszaak uit rende. Ik holde naar het skatepark waar in de bowl laf een jongen met zijn been duidelijk gebroken en bij z'n arm het bot er zelfs uit. Direct pakte ik mijn telefoon en belde het strandwacht-alarmnummer. Ik legde snel en duidelijk alles uit en begon erna de mensen hier te instrueren. Twee gingen de mensen zoeken bij wie hij hoorde, de rest moest de ruimte geven, een ging mijn collegas halen en een ging op wacht staan voor de ambulance. Ik liet mezelf voorzichtig zakken naar de jongen om hem te proberen rustig te krijgen, al snapte ik ook dat dat lastig was met zulke lelijke breuken. Al snel kwamen zowel mijn collega's en buddies, de jongen zijn ouders en de ambulancebroeders aan. De moeder van de jongen moesten ze goed tegenhouden, want die raakte ik shock en ging mee naar de ambulance met het halen van de brancard. Gelukkig werkte iedereen goed mee en bleef Auzzy netjes zitten kijken aan de rand van de bowl. Toen de jongen werd afgevoerd en anderen vertelden wat er gebeurt was ging ik met de andere jongens terug naar de toren, waar Hoppo pita's had laten brengen voor iedereen. Onderweg haalden we wel een aantal rauwe hotdogs voor Auzzy bij het bekende kraampje. In de toren hielden twee steeds de wacht terwijl de anderen aten. Ik hield gewoon lekker rust met mijn hond op schoot en een pita in mijn handen om lekke onbeschaamd op te eten. Omdat de zee gesloten was, en die nu gelukkig echt leeg was, was het voor ons rustiger.

[Kan iemand hier iets mee?]

[ bericht aangepast op 19 juli 2014 - 20:39 ]

Bowties were never Cooler

Luke Hemmings
De laatste paar klanken van de opname klonken door de speakers en ik knikte tevreden. Ik vond het zo goed genoeg en bovendien had ik ook geen zin meer om het nog een keer opnieuw te doen. Op dit gebied was ik redelijk perfectionistisch en bij elk filmpje dat ik tot nu toe online had gezet was dan ook het nodige aan vooraf gegaan. Ik logde in op mijn YouTube account om daar het filmpje te uploaden. Zo, nu alleen nog maar wachten tot hij klaar was. Fluitend liep ik naar de keuken en schonk een glas vol met drinken. Ik leunde tegen het aanrecht aan en nam een grote slok. Ik hield van het zingen en hoopte stiekem nog altijd dat ik eens ontdekt zou worden, al ging ik daar maar niet teveel vanuit. Ik mocht dan redelijk veel views op mijn video's hebben, maar er waren zoveel talenten op deze site dat de kans klein was. Toch mocht ik de hoop niet opgeven en ik zou dan ook echt dolgelukkig zijn als ik mijn droom ooit nog mocht uitkomen. En anders bleef het bij filmpjes op YouTube posten, want daar zou ik hoe dan ook niet mee stoppen. Ik vond het zingen en gitaarspelen veel te leuk om te doen en de likes en reacties, waarvan de meeste gelukkig positief waren, zorgde toch altijd maar weer voor een grote glimlach op mijn gezicht. Ik liep intussen weer naar de computer toe en wierp een blik op het scherm. Aan het balkje te zien ging het nog wel even duren. Ik trommelde ongeduldig met mijn vingers op de tafel terwijl ik mijn glas rustig leeg dronk. Na een tijdje was die dan eindelijk klaar en nieuwsgierig wachtte ik de reacties op mijn nieuwste liedje af.

[ bericht aangepast op 21 juli 2014 - 23:03 ]

"Family don’t end in blood”

Michael Clifford
Deze jongen, die zichzelf Louis noemde, was gestoord. En heel misschien was dat ook wel de reden dat ik geen problemen met zijn aanwezigheid had. Want als hij zei wie hij was en meende wat hij zei, moest er echt een steekje bij hem los zitten. Gewoon omdat hij mij uit had gekozen. Ik, een jongen zonder enige kans op toekomst. Die nog erger stonk dan een openbaar toilet. Het geld wat hij zo hard nodig had, gebruikten voor drugs en zo konden we nog wel doorgaan. 'Een straat is geen podium. Mensen geven me geld omdat ze me zielig vinden. Ze hoeven geen 40 euro te geven voor een kaartje, om me te zien spelen.' Er was een heel groot verschil. Ik pakte bog snel mijn beker drinken en vond het toen wel tijd om te gaan. Helemaal omdat Louis, nog altijd mee bleek te willen. 'Mikey. En deze kant op.' Stelde ik mezelf voor, voordat ik de goede kant op begon te lopen. Hem zeggen dat hij niet moest schikken van mijn onderkomen deed ik niet. Als die jongen een beetje hersens had, snapte hij ook wel dat ik niet in een villa woonde. Niet eens in een normaal huis eigenlijk. Muffin dartelde vrolijk voor mijn voeten en ik keek opzei naar de jongen. 'Je bent gek. Weetje dat?' Vroeg ik grijnzend.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Iemand voor Ashton?]

Bowties were never Cooler