Dat ben ik.
Vanochtend ben ik achterover van de trap gekukeld en ik moet bekennen dat het even door mijn hoofd schoot dat dat mijn einde wel eens kon worden, waar ik echt rot van schrok. Gelukkig had ik alleen last van mijn pols, wat naarmate de tijd verstreek, steeds meer pijn ging doen en steeds blauwer en meer opgezwollen werd.
Ik naar de dokter, die me weer naar het ziekenhuis stuurt. Zit ik in de wachtkamer met mijn moeder, begint ze: 'Och, straks is het gebroken, dan kun je niet meer werken en paardrijden. Oh en in Canada straks kun je dan ook niet zwemmen en ook niet paardrijden'. En bedankt voor de steun, moeders.
Gelukkig is het alleen zwaar gekneusd en ben ik alleen hard geschrokken. En om dat laatste vond mijn moeder dat ik wel een dinertje op het strand verdiende, wat erg lekker was.
Hoe was jullie dag?
[ bericht aangepast op 10 juli 2014 - 20:55 ]
#WWED - What Would Emma Do?