MSV - Kostschool Het Hunderen 04 - Speeltopics

Het verhaal speelt grotendeels op de school en het terrein zelf af. Het begint tijdens het kerstgala. Uiteraard is de school vrij streng en zijn alcoholische consumpties alleen toegestaan voor leerlingen boven de zestien jaar. Tijdens het gala wordt door de adjunct-directrice mevrouw De Waard een aankondiging gedaan.
Enkele jongeren uit een paar Engelse internaten zullen in het nieuwe jaar enkele maanden op de kostschool verblijven. Het zijn stuk voor stuk probleemjongeren die uit huis zijn geplaatst, maar zich zo goed hebben gedragen dat de scholen ze een plaatsje op Het Hunderen hebben aangeboden om hun gedrag te belonen en in de hoop dat ze wat van de manieren van de welgestelde, Nederlandse kinderen zullen overnemen.
De Britse jongeren komen bij de Nederlanders in de klas. Veel lessen zullen daarom in het Engels worden gegeven. Zo hoopt Het Hunderen ook de Nederlandse leerlingen het een en ander bij te brengen over de Engelse taal en cultuur.

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 20:38 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Nee, een schietpartij, maar dat kan ook niet zomaar. Daar is nu nog helemaal geen aanleiding voor.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Met een treurig gezicht pakte Charlie haar spullen bij elkaar. Ze behoorde tot de groep leerlingen die terug moest naar Engeland en dat betreurde ze zeer. Ze was hier helemaal nog niet klaar! In wezen had ze nog niet eens nieuwe vrienden gemaakt en dat was helemaal niets voor haar! Met een zucht keek ze de kamer nog een laatste keer rond. Het was er niet echt netjes en het zou haar niet verbazen als ze een van haar kledingstukken over het hoofd zag.
Charlie hoopte dat ze nog wel de mogelijkheid kreeg om afscheid te nemen van haar kamergenootjes. Ze had immers toch een paar dagen bij hen geslapen en vond het vreemd om zomaar we te gaan. De schoolleiding was echter onverbiddelijk en als Charlie dat van tevoren had geweten, had ze wel wat meer op haar tellen gepast. Ze vond dat ze een tweede kans verdiende, maar het was duidelijk dat ze die niet kreeg.

Every villain is a hero in his own mind.

Annie en de anderen wilden net aanstalten maken om naar de lessen te gaan, toen mevrouw De Waard de kantine binnen kwam lopen. Ze keek nogal ernstig en Annie schrok dan ook toen ze merkte dat haar blik op haar gericht bleef.
'Goedemorgen Annie,' zei ze. 'Zou je even mee kunnen komen naar mijn kantoortje?'
'Eh, oke.' Ze keek aarzelend naar Nadine en Katie en volgde mevrouw De Waard naar haar kantoor. Het was vrij ongewoon dat het schoolhoofd zich 's morgens in de kantine liet zien. Mevrouw De Waard opende de deur van haar kantoor en wees gebiedend naar een stoel.
'Ga even zitten, Annie.' Annie slikte moeizaam en keek even om zich heen.
'Waarom heeft u me hier gebracht?' vroeg ze onzeker. 'Ik heb toch niets verkeerds gedaan of zo?'
'Nee, Annie. Je hebt niets verkeerds gedaan.' Haar stem klonk vriendelijk doch ernstig. 'Ik kreeg vanmorgen een verontrustend telefoontje van je ouders.'
Annies wangen kleurden dieprood van schrik en ze schoof naar het puntje van haar stoel. 'Mijn ouders? Hoezo, is er iets gebeurd?' vroeg ze bang.
'Ik ben bang van wel. Je ouders vertelden me net aan de telefoon dat je zus Charlie een ongeluk heeft gehad. Ze is aangereden door een andere auto. Het gaat niet goed met haar, ben ik bang.'
Er sprongen tranen in Annies ogen en ze kwam overeind. 'Ik wil naar haar toe!'
Mevrouw De Waard knikte en kwam ook overeind. 'Dat begrijp ik, en dat is ook geen probleem. Ik breng je zelf persoonlijk naar het ziekenhuis waar ze is opgenomen. Ik vond dat je niet alleen moest zitten in een taxi, of wat dan ook.'
Annie voelde ineens een golf van genegenheid voor mevrouw De Waard. 'Bedankt,' zei ze gesmoord. Ze veegde met haar hand langs haar ogen.
'Ik heb al aan je docenten doorgegeven dat je vandaag niet aanwezig zult zijn, en ik zal zo dadelijk regelen dat er iemand met je mee gaat.' Ze liep om haar bureau heen en legde haar hand op Annies schouder. 'Het spijt me van het slechte nieuws. Ik hoop dat alles goed komt met je zus.'

[ bericht aangepast op 17 okt 2014 - 21:17 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Aawh.

Every villain is a hero in his own mind.

Aidan vroeg zich af wat er met Annie aan de hand was. Het was verontrustend dat de Waard haar had weggeroepen, want hij kon zich niet voorstellen dat ze haar ergens voor wilde bestraffen. Hij kon zijn aandacht maar moeilijk bij de les houden en toen de deur openging, keek hij direct naar de deur, maar het was niet Annie die zich daar liet zien.
'Aidan,' zei ze op een verbazingwekkend zachte toon. 'Zou je ook even mee willen komen?'
Aidan keek even naar zijn spullen, maar besloot ze niet mee te nemen. Hij schoof zo stil mogelijk zijn stoel naar achteren, wurmde zich langs Oliver en liep het lokaal uit.
'Wat is er aan de hand?' vroeg hij nog voordat de deur dicht was.
De Waard gaf echter nog geen antwoord, maar sloot eerst de deur zorgvuldig.
'Ik heb net te horen gekregen dat de zus van Annie een ongeluk heeft gekregen. Annie staat op het punt om naar haar toe te gaan, maar het lijkt me goed als je met haar meegaat.'
Aidan stond even met zijn mond vol tanden. Hij was geschrokken te horen dat Charlie in het ziekenhuis lag, maar hij vroeg zich af of hij wel het juiste gezelschap was. Al wist hij natuurlijk als geen ander hoeveel Annie om haar zus gaf en in deze situatie maakte het hem even niet meer uit dat het uit was tussen hen. Hij wilde haar steunen als een vriend, maar hij hoopte niet dat het de zaken er alleen maar erger door zou maken. Hij besloot echter de schijn op te houden dat er niets aan de hand was. De Waard was vast nog niet op de hoogte van hun breuk, want hij nam aan dat ze zich daar doorgaans niet mee bezighield.
'Waar is ze nu?'
Ze is haar spullen aan het pakken. Je kunt hier even wachten.' Ze bracht hem naar de informatiebalie toe, waar Aidan tegenaan leunde. Hij wist dat Charlies toestand kritiek was, want anders zou dit nooit geregeld worden.

Every villain is a hero in his own mind.

Annie had vlug wat spullen in een tas gegooid en liep verstrooid naar beneden. Ze was vast de belangrijkste dingen vergeten, maar dat maakte niet zoveel uit. Thuis bij haar ouders lagen nog wel spullen. Haar gezicht was rood en vlekkerig van de tranen en haar handen trilden hevig.
'Ah, daar ben je,' zei mevrouw De Waard. Ze legde haar hand weer op Annies schouder en leidde haar naar de balie. 'Ik heb Aidan al voor je gehaald.' Ze glimlachte vriendelijk en wees met haar duim naar buiten, ten teken dat ze vast naar de auto ging.
Annie was nogal verbaasd om Aidan te zien. Net als Aidan trok ze de conclusie dat mevrouw De Waard niet op de hoogte was van het einde van hun relatie. Ze wist niet goed wat ze tegen Aidan moest zeggen. Veel kwam er ook niet uit, want zodra ze in zijn vertrouwde bruine ogen keek begon ze te snikken. De zenuwen en paniek zochten een uitweg en ze was Aidan meer dan dankbaar toen hij een arm om haar heen sloeg en haar naar buiten begeleidde, waar De Waard in haar auto zat te wachten.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Aidan voelde zich eigenlijk al best wel snel weer vertrouwd bij Annie. Alsof er niets tussen hen veranderd was. Ze keek stilletjes voor zich uit, maar dat had ze zo vaak gedaan. Hij wist dat er allerlei dingen waren waar ze mee worstelde.
'Weet je wat er met haar aan de hand is?' vroeg hij. 'Is ze nog op de Spoedeisende Hulp?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik weet het niet,' fluisterde Annie, die zich misselijk voelde.
'Je zuster wordt op dit moment geopereerd,' vertelde mevrouw De Waard, die een blik door haar spiegel wierp en naar Aidan en Annie keek. 'Het verhaal van je moeder was nogal onsamenhangend, begrijpelijk natuurlijk. Ze was in paniek. Wat ik heb begrepen is dat ze een auto heeft geleend van een huisgenoot om naar school te gaan. Onderweg is ze... aangereden.' Mevrouw De Waard slikte en richtte haar blik weer op de weg.
Annie staarde met betraande ogen door het raam. Charlie ging nooit met de auto naar school. Misschien was ze te laat geweest, want ze was altijd een enorme treuzelaar. Ze had vast de auto gepakt, omdat ze niet op tijd zou komen met het Openbaar Vervoer. Annie slikte. Een onverwachte beslissing die je hele leven op zijn kop kon zetten.
'Ik ben bang. Ik wil haar niet kwijt.' Ze sloeg haar ogen neer. Ondanks alle paniek en angst die door haar lichaam gierden, was ze zich ook bewust van Aidans aanwezigheid. Hij zat best dicht naast haar en Annie wenste dat ze nog samen waren geweest, zodat ze tegen hem aan had kunnen kruipen. Ze keek onzeker op, naar Aidan, en de woorden gleden automatisch haar mond uit.
'Mag ik je hand vast houden?' vroeg ze zacht.

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 17:31 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Natuurlijk schat.' Het ging zo makkelijk dat hij zich pas later realiseerde dat hij dat laatste misschien beter weg had kunnen later, maar hij zei daarna streng tegen zichzelf dat het in deze situatie echt niet uitmaakte. 'Het komt vast goed.' Hij pakte haar hand en kneep er even ferm in.

Every villain is a hero in his own mind.

Annie keek hem dankbaar aan en mevrouw De Waard gaf een tevreden knikje vanuit haar spiegel toen ze Annie zag kalmeren.
'Bizar hoe iemands leven zo aan een zijden draadje kan hangen, in tijd van een paar seconden,' zei ze. 'Maar Charlie is sterk. Ze - ze komt er wel bovenop.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Nadine keek Annie en AIdan met een naar gevoel in haar maag na. Zij en Katie wisselden even een blik uit, maar ze zeiden allebei niets. De les ging verder, maar Nadine had niet de energie om zich erop te concentreren. Ze bleef zich afvragen wat er gebeurd kon zijn dat zowel Annie als Aidan niet bij de les aanwezig waren. Het was nogal vreemd, omdat ze het net hadden uitgemaakt. Nadine verwachtte dan wel niet dat het daarmee te maken had, maar het was voor Annie al moelijk genoeg om over hem heen te komen en het zou niet echt makkelijker worden als ze nu samen in het kantoor van mevrouw De Waard zaten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Morris maakte van de gelegenheid gebruik om een vliegtuigje te vouwen en smeet dat naar Benjamin. Het ketste tegen zijn achterhoofd en viel tussen zijn rug en de leuning van de stoel.
Toen hij hem opviste en hem openvouwde, bleek er in geschreven te zijn.
Mietje
Daaronder stond een doodshoofd getekend met bloed dat uit zijn holle oogkassen liep.
Hij keek om en zag dat Morris met een pen in de tafel kraste.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

-

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 22:23 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Kenny baalde. Hij moest weg uit het fashionable Nederland zonder er ook maar iets van te hebben gezien... Gelukkig zouden Charlie en Jeffree met hem mee gaan al had hij gehoord dat Cooper alleen straf had gekregen, hoewel die niets met het feestje te maken had. Ze scheen alweer genomen te zijn door een van die Hollandsen en Kenny vond het misschien nog wel het ergst dat hij haar pas veel later zou kunnen vragen hoe dat geweest was en of ze hier zou blijven of niet.
Het was best wel awkward dat ze weer meteen terug moesten nar hun kamers om spullen te pakken. Er was dan wel niemand, maar Kenny had zich al helemaal thuis gevoeld en al zijn kleding, make-up, accessoires, haarproducten en schoenen al over de kamer uitgestald. Het bijeenschrapen ervan was daarom extra lastig, omdat sommige meiden ook zijn oogpotlood en wenkbrauwenborsteltje hadden willen lenen.
Uiteindelijk wist hij alles in zijn koffer te proppen en deze naar de hal te slepen, waar ze zich moesten verzamelen en wachten op een ritje naar het vliegveld.

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 22:29 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

De autorit leek wel een eeuwigheid te duren, en Annie voelde zich misselijk toen ze uiteindelijk uit de auto stapte. Ze stak heel even haar hoofd tussen haar knieën, en ademde diep in en uit.
'Gaat het?' klonk Aidans bezorgde stem achter haar.
'Niet echt, maar ik red me wel,' pufte ze. 'Die misselijkheid trekt zo wel weg.' Annie stak haar hoofd weer omhoog en keek Aidan aan. Ze wist niet zeker of ze enige aarzeling in zijn ogen bespeurde toen hij zijn hand naar haar uit stak en 'Kom', zei. Het maakte haar ook niet uit. Ze nam zijn hand aan en liep met Aidan achter mevrouw De Waard aan. De ziekenhuisgeur deed haar maag er niet beter op voelen, maar nu ze zo dicht bij Charlie waren sloegen de zenuwen en paniek weer toe bij Annie.
'Ze ligt op de Intensive Care,' zei mevrouw De Waard. Haar gezicht stond ernstig en Annie wisselde een blik met Aidan. Ze namen de lift naar boven en Annie merkte nauwelijks dat haar greep verstrakte en Aidans vingers zo onderhand gevoelloos moesten zijn. Hij gaf echter geen kik en Annie voelde haar hart in haar keel bonzen toen ze de IC binnen liepen. Toen ze op de gang twee bekende gezichten zag verslapte haar greep en rende ze weg, haar ouders armen in.
'O, mam.' Ze begon te snikken. 'Ik vind het zo vreselijk.' Het gezin omarmde elkaar voor even en mevrouw De Waard en Aidan bleven van een afstandje staan kijken. Toen Annie een beetje bedaard was liepen ze naar hen toe. Mevrouw De Waard schudde hen de hand en stelde zich voor als Femke.
'Hoe is het nu met haar?' vroeg Annie ongerust. 'Is ze al geopereerd?'
Haar vader knikte ernstig en slikte moeizaam. 'Ze hebben haar net naar een kamer gebracht. Ze reden langs met haar..' Zijn stem stierf weg.
'Charlie had allerlei inwendige bloedingen, en haar been heeft zo bekneld gezeten dat ze nog niet zeker weten of die het gaat redden.'
Annie sloeg haar hand vol afschuw voor haar mond. 'Ze gaan toch niet haar been amputeren?'
'Ze hebben hun uiterste best gedaan.'
'Ze ligt helemaal in de kreukels,' zei Robert, Annies vader, met een bleek gezicht. 'Het leek wel alsof ze door iemand in elkaar is geslagen. Ik wil niet weten wat voor klappen ze allemaal heeft op moeten vangen.'
'Hoe is het gebeurd?' vroeg Aidan voorzichtig. Robert en Ina keken naar Aidan alsof ze hem voor het eerst zagen en Annie zag even de verbazing over hun gezichten glijden. Ze stelden echter geen vragen over zijn aanwezigheid of een eventuele hereniging met Annie.
'Ze was zoals gewoonlijk te laat voor school. Dus ze heeft de auto van Esther geleend. Haar huisgenoot,' antwoordde Robert. 'Een andere auto is op in haar ingereden. Door rood gereden, vermoedelijk.'
'Ik had al zo'n idee ja,' fluisterde Annie, en ze sloeg haar ogen neer. 'Wanneer mogen we haar zien?'
'Ik weet het niet. De dokters zijn nog bezig met haar. Wij waren aan het wachten op een seintje, wanneer we naar haar toe mogen.' Ina keek naar mevrouw De Waard en Aidan. 'Wat fijn dat jullie met Annie mee zijn gekomen. Dat waarderen we heel erg.'

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 19:20 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?