• In een internaat wonen, geen pretje. Toch weten sommige internaten er een leuke tijd van te maken voor de jeugd die er is. Zo is er een internaat in Groningen, die wel leuk is.
    Plever. Zo heet het. Het is gelegen in een bos, en is erg groot.
    In de meeste internaten komen verschillende jongeren. Hier ook. Iedereen heeft een andere reden. Sommige kinderen zijn onhandelbaar thuis, sommige zijn hier vanwege een studie of school, anderen zijn wees en sommigen zijn hier gekomen vanwege een topsport of een ziekte.
    Internaat Plever bestaat nog maar een korte vijf jaar maar is nu al een groot succes. Dat komt ook door de slogan van het internaat, Fun First.






    Meisjes
    Sophia Madison Hawkins
    Sealine “Sea” Nainia Woodward
    Noelle ‘Noa’ Riley Holt
    Alexis Daenerys Hill
    Emilie Jennifer Dallas
    Shannon Alexis Cope



    Jongens
    Tyler Kol Hill
    Jayden Sam Footter
    Jay Tijmen Millenaar
    Amian Haydens
    Thomas Isaac Barton
    Sidney Rivello




    Bestuur:
    Dit doen we omstebeurt lijkt me (:





    Het is zaterdag. 10 uur. De dag dat nieuwe mensen bij het internaat komen en dat er een paar weg gaan. Ook zullen degenen die er al zijn, hier mee om moeten gaan.
    Om half twaalf is er een picknick georganiseerd zodat mensen die nieuw zijn de anderen kunnen leren kennen.
    Tot die tijd kan je in je eigen kamer je spullen uitpakken of gewoon, gewoon.

    And we start.


    [ topic verplaatst door een moderator ]

    [ bericht aangepast op 19 juli 2014 - 21:33 ]


    Go Dutch.

    MT


    El Diablo.

    Verkeerde topic :-$ (PS: hij staat bij rollentopics...)

    [ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 21:58 ]


    A horse of course

    MoonEye schreef:
    Verkeerde topic :-$ (PS: hij staat bij rollentopics...)

    Ohh kan ik dit ook nog verplaatsen $


    Go Dutch.

    Eindelijk! MT.

    Ja, gewoon een mailtje sturen naar een mod.


    Spinning around, I'm weightless.

    Bohen schreef:
    MT


    Everything is illuminated by the light of our past.

    MT Hoe weten we trouwens wie er al is, en wie nieuw aankomt? Of komt iedereen gewoon nieuw aan en snap ik het verkeerd?


    Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

    Moroi schreef:
    MT Hoe weten we trouwens wie er al is, en wie nieuw aankomt? Of komt iedereen gewoon nieuw aan en snap ik het verkeerd?


    'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

    Zelf bepalen denk ik c:


    Spinning around, I'm weightless.

    Noelle 'Noa' Riley Holt
    Ik heb er nog steeds moeite mee dat mijn vader er niet meer is. Hij en ik waren toen ik klein was onafscheidelijk. Nadat hij een keer uit woede heeft gezegd dat mijn dromen onmogelijk zijn en ik de realiteit moet accepteren, is onze band aardig verzwakt. Maar dat betekent niet dat ik het niet verschikkelijk vind dat hij er niet meer is. Vooral omdat ik nu ook nog naar een andere school moet. Een internaat nog wel. Maar als het ervoor zorgt dat mijn kans op een danscarriere groter is, dan is het het waard. Ik heb gewoon moeite met mijn moeder achterlaten in deze moeilijke tijd. 'Maak je maar geen zorgen over mij' zegt mijn moeder alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik kijk op en zie dat we gestopt zijn. 'Ik zal het proberen,' zeg ik met een kleine glimlach waarna ik uitstap en mijn koffers uit de achterbak pak. Ik geef mijn moeder een knuffel 'hou je sterk,' fluister ik. Daarna loop ik naar het grote gebouw toe. Voordat ik naar binnen ga, daai ik me nog even om en zwaai voor de laatste keer in wie weet hoelang naar mijn moeder. Dan open ik de deur en kijk met open mond naar de binnenkant van het enorme gebouw.


    Tell her she's beautiful, wonderful, everything she doesn't see

    [Ik ben vanaf morgen tot maandag op vakantie (weekendje weg), dus dan post ik waarschijnlijk niet (dat is dus van 11 tot 14 juli).]


    'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

    [MT]


    Tell me about it, stud.

    Emilie Jennifer Dallas



    Na een lange busreis was ik eindelijk bij het internaat. De bus stopte er precies voor maar ik was te druk met mijn koffer bezig geweest om het echt goed te bekijken. Na enige moeite te hebben gedaan om mijn koffer uit de bus te slepen stond ik eindelijk voor het internaat waar ik voor een lange tijd zou verblijven. Het was erg groot en zag er, in mijn mening, vrij oud uit. Ik vond het een beetje op een kasteel lijken aangezien het ook wat torentjes had, het was een soort van Zweinstein. De ingang was een grote deur, die me eveneens aan een kasteel deed denken. Met mijn koffer achter me aan zeulend begon ik richting de ingang te lopen.
    Ik miste Neal nu al terwijl ik nog niet eens drie uur weg was. Maar we waren zo vaak bij elkaar dat het nu gewoon leeg voelde. Neal was mijn broertje. Nou, eigenlijk mijn pleegbroertje maar ik zag hem als mijn echte broer. Hij was de enige uit mijn pleeggezin waar ik het goed mee kon vinden en die mij ook echt accepteerde. We waren beste vrienden en ik wist nu al dat ik hem vreselijk zou missen. Terwijl ik in gedachten verzonken naar de ingang liep piepte mijn mobieltje ineens. Ik haalde hem uit mijn zak en keek op het scherm. Een sms’je van Neal! Nu al! Snel zette ik mijn koffer neer, plofte in het gras en opende het sms’je.

    Hey Em,
    hoe gaat het?
    Ik mis je nu al en ik dacht, laat ik je eens sms’en.
    Ik weet niet of je al bij het internaat bent, maar bel me zodra het kan.
    Ik wil alles weten. ALLES! :)
    Ik hoop dat je een leuke tijd gaat hebben en veel vrienden maakt, probeer dat nou maar gewoon eens dan zal je zien dat mensen je heel leuk vinden want je bent geweldig!
    Bel me zo snel mogelijk en ik zal binnenkort eens langskomen.
    Hou van je.
    Liefs, Neal


    Glimlachend stond ik weer op en stopte mijn mobiel weer in mijn zak. Ik zou later wel even terug sms’en, of whatsappen als ik wifi had, maar nu moest ik toch echt naar binnen.
    Misschien had Neal wel gelijk en moest ik inderdaad wat vrienden proberen te maken. Maar ik had geen problemen met alleen zijn en was alleen maar bang dat ik mensen pijn zou doen of zou kwetsen, en bovendien was ik helemaal niet goed in vrienden maken. Ik was absoluut niet sociaal en klapte gelijk dicht als iemand tegen me begon te praten. Dit was ook zo geweest met Neal, maar hij bleef maar gewoon tegen me praten totdat ik eindelijk iets terug zei. Doordat hij zo bleef volhouden zijn we uiteindelijk heel hecht geworden. En daarom ging ik hem ook enorm missen, maar ja ik kon nu toch niet meer terug, en als het kon had ik het waarschijnlijk toch niet gedaan…


    'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

    Bae -> Thomas



    "You said that your biggest regret was saying goodbye."

    Thomas Isaac Barton
    Het licht kroop door elk kiertje waar het maar kon komen, en rond tien uur scheen de zon al volop op zijn gezicht. Met een ruk schoot Thomas omhoog, wat hij beter niet had kunnen doen. Zodra zijn hoofd zijn kussen losliet, begon zijn hoofd als een gek te steken en te bonken. Een misselijk gevoel schoot door hem heen en hij moest snel kiezen: Of in zijn bed kotsen, of zijn hoofdpijn kort verergeren en op de WC kotsen. Hij koos voor het laatste omdat hij anders zelf zijn bed schoon mocht maken. Hij probeerde naar de meest dichtstbijzijnde badkamer te rennen, maar deze zat op slot. Terwijl hij de trap af snelde, verlieten verschillende Italiaanse scheldwoorden zijn mond. "Porco dio!" Riep hij, toen de laatste stap zijn hoofdpijn verergerde.

    Eenmaal beneden aangekomen zag hij vanuit zijn ooghoeken een meisje staan, maar hij kon er op dat moment even niet op focussen: het enige waar hij aan kon denken was een wc vinden en zijn maaginhoud legen. Terwijl hij de deur voor het toilet opende en naar binnen stapte om snel de deur op slot te draaien en voor de wc op zijn knieën te vallen, kwamen er langzaam beelden van de vorige avond op. Praktisch al zijn vrienden gingen vandaag weg, terug naar hun familie of naar andere internaten.. Ze wilden met zijn allen nog één laatste avond samen zijn, en hadden hier goed gebruik van gemaakt. Ze hadden toestemming gekregen om uit te gaan, en hadden vervolgens om drie uur nog een hoop flessen sterke drank mee naar binnen weten smokkelen.

    Nu was Thomas al een aardige drinker en kon hij wel wat hebben, maar het grootste deel van de drank was zijn keel in gegoten: Hij was degene die hier achter zou blijven. Hij had niemand meer van zijn vrienden, en nieuwe vrienden maken was lastig als je al 7 jaar vast zat in hetzelfde automaat. Zijn handen trilden en zijn hoofd bonkte terwijl hij met een wc-papiertje zijn mond afveegde en een plens water in zijn gezicht gooide. Hij had gister avond een hoop gekke dingen gedaan, en die kwamen nu allemaal terug. Hij beet even op zijn lip en dacht toen aan het meisje dat hij in de hal had zien staan. Lekkere eerste indruk was dat waarschijnlijk. Ach, ze zou het wel begrijpen. Hij dacht even na over een route die hij zou kunnen nemen om haar nu niet meer tegen te komen. Ze had waarschijnlijk niet genoeg tijd gehad om hem te zien, en als hij haar nu niet de kans zou geven zou er niets aan de hand zijn.

    Snel schoot hij de keuken in om een kop koffie voor zichzelf te zetten en een paar droge witte boterhammen op een bord te gooien en dit snel mee te smokkelen richting de andere trap aan de achterkant van het internaat. Maar weinig mensen kenden dit deel van het gebouw, maar als je er al zo lang woonde als Thomas was het niet moeilijk om het gebouw door en door te kennen. Voorzichtig liep hij terug naar zijn kamer om zijn geïmproviseerde ontbijt voorzichtig weg te werken. Hem kennende zou het over een aantal minuten wel beter gaan, hij moest gewoon even rustig douchen en niet te veel focussen op het gevoel. Hij zou gewoon naar de picknick kunnen gaan..

    De picknick, ohja. Om half twaalf, zoals elk jaar, was een picknick georganiseerd zodat iedereen elkaar kon leren kennen. Al jaren was Thomas bezig geweest om zichzelf eronderuit te kletsen, maar niemand luisterde ooit naar zijn smoesjes. Natuurlijk vond hij het leuk om te zien wie er nieuw waren en of er een beetje aardige mensen bij zaten, maar het was soms zó saai, en zeker als je dit elk jaar moest doorstaan.. Nadat hij de koffie en boterhammen weg had gewerkt, pakte hij het bekertje water dat altijd naast zijn bed stond en greep twee paracetamollen uit de strip die in zijn nachtkastje lag. Hij stopte ze allebei tegelijk in zijn mond, sloeg zijn hoofd naar achter en nam een grote slok water.

    Toen hij de paracetamollen weg had gespoeld stond hij voorzichtig op van zijn bed, liep hij richting de kast om daar een tanktop uit te pakken, een korte broek en een vest, en vervolgens richting de badkamer die inmiddels weer open was te lopen. Eenmaal daar kleedde hij zich snel uit en deed de douche aan. Zodra het warme water over zijn huid stroomde voelde hij zich een stuk beter, en na een paar minuten was de kater goed genoeg te verbergen. Hij stapte uit de douche en droogde zichzelf af, om snel zijn kleding aan te doen. In de spiegel zag hij dat zijn pupillen nog wel iets groter waren dan normaal maar dat zou niemand echt iets uitmaken, toch?

    Vrolijk liep hij terug naar zijn kamer om daar sokken en schoenen aan te trekken, zijn gebruikelijke allstars, en vervolgens snel een beanie over zijn inmiddels opgedroogde haar te trekken. Hij glimlachte kort en liep toen rustig neuriënd de trap af, terug naar het meisje wat hij net gezien had. Hij was niet zeker of hij haar moest begroeten of niet, en dacht terug aan het moment dat hij net aangekomen was: Een klein, doodsbang jongetje dat geen idee had gehad waar hij heen moest, wie iedereen was.. Wanneer hij weg zou mogen. Dat laatste wist hij nog steeds niet, maar dat had hij inmiddels geaccepteerd. Hij vond het wel prima zo. Twijfelend bleef hij nog even staan, en keek naar het meisje.

    Na een tijdje zo gestaan te hebben, schudde hij zijn hoofd. "Oh, pezzo di merda." Mompelde hij tegen zichzelf, omdat hij natuurlijk gewoon meteen op haar af had moeten stappen: zo eng was het toch niet? Voor hem was het allemaal weer net zo nieuw als voor alle anderen: Hij had hier net zo veel vrienden als elk nieuw persoon, sinds zijn vrienden vandaag allemaal zouden vertrekken. Vrolijk glimlachend liep hij op het meisje af. "Ciao bella," zei hij, en stak zijn hand uit. "Ik ben Thomas, en jij?" Hij keek het meisje even aan, en toen naar haar koffer.


    Spinning around, I'm weightless.

    Jayden Sam Footter


    In de verte zie ik de auto de bocht omgaan, terug naar huis. Eerst links, dan over de snelweg, daarna rechts bij de rotonde, rechtdoor bij het kruispunt en links naar onze straat. De route is in mijn hoofd blijven zitten, iets anders te doen had ik niet, dus lette ik maar goed op de route. Mama praatte niet zoveel tegen me. Ze heeft het er aan de ene kant maar moeilijk mee hoe ik me gedraag en aan de andere kant, heeft ze daar niets over te zeggen; letterlijk. Al sinds ik goed probeer te worden, is de relatie tussen mij en mam veel vermindert. Ze is gewoon bang dat me iets overkomt. Nou, dan is zij wel de enige met die angst. Ik zucht een keer diep in en hijg het zowat uit. Dan stap ik vol moed naar de grote deuren en open er 1 van. Mijn vader had geregeld dat mijn bagage er al zou zijn, dus ik loop met mijn vans rugzak naar binnen. Er staan nog meer mensen te wachten, een paar meisjes. Ik kijk een beetje om me heen. Het is gelukkig wel groot hier. Hopen dat de tuin ook groot is, dan kan ik tenminste mooi goed trainen! Oh! Mijn fiets! Waar zou die zijn. En ik kijk wat snel heen en weer. Ik moet er wel als een malloot uit zien.


    Go Dutch.

    Ik was net weer een stukje aan het schrijven toen ik me afvroeg hoe de mensen die nieuw zijn eigenlijk weten waar hun kamers zijn.
    Dus.. Hoe weten ze dat? (:


    'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret