Ja, normaal gezien zou ik nu dolblij moeten zijn omdat ik te weten ben gekomen dat ik naar mijn laatste jaar mag.
Maar toch ben ik juist helemaal kapot van verdriet en nee, dit is niet overdreven.
Mijn vader en ik zijn net terug van de dierenarts, waar we onze 14 jaar oude labrador hebben moeten laten inslapen.
Het arm schaap kon niet meer op z'n poten staan en er zat ook geen levenslust meer in.
Hij kon niets meer ophouden en bleef er vaak ook in liggen.
We hadden geen keuze meer.
Ondanks ik me er wel al had op voorbereid, blijft het verschrikkelijk veel pijn doen.
Het idee dat ik hem nooit meer in mijn buurt zal hebben is voor mij momenteel ondraaglijk omdat we hem al 12 jaar in huis hebben.
Hij is mijn vriend.
Als we die hond niet hadden binnen genomen toen hij 2 was, was hij al lang dood.
Dus die troost heb ik wel.
Buh, ik voel me zo verschrikkelijk slecht, zeker omdat ik straks nog naar mijn eigen proclamatie moet.
Thuisblijven is geen optie want dan heb ik mijn getuigschrift niet...Gelukkig waren mijn leerkrachten deze ochtend wel erg begripvol toen ik hen vertelde wat er me te wachten stond als ik thuis kwam.
Het is niet de eerste keer dat ik een huisdier af moet geven, het is me al twee keer overkomen...Dit is gewoon de derde keer.
Maar hoe je het ook draait of keert, het blijft ook elke keer pijn doen omdat je zo gehecht raakt aan die dieren dat ze familie van je worden.
Iemand die me op kan beuren?
Ik heb het echt nodig, ik kan gewoon niet stoppen met huilen.
[ bericht aangepast op 26 juni 2014 - 15:57 ]
Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.
