Gossip Girl ll 001 - Speeltopics

Gebaseerd op Gossip Girl.

Gossip Girl is een nieuwe Amerikaanse dramaserie, waarin het draait om de levens van de jonge elite van de Upper East Side van New York. Ze genieten hun opleiding op een privéschool, worden rondgereden door chauffeurs in limousines en feesten in designerkleding. Alles draait om status en netwerken. Uiteraard is deze wereld voor jong volwassenen aantrekkelijk, maar ook uiterst gevaarlijk.
Verleidingen liggen op de loer en niemand is te vertrouwen.
Gossip Girl is een anonieme dame die alles van iedereen weet. Op haar blog houdt ze alle roddels bij en via sms’jes laat ze iedereen uit het eliteclubje de laatste scoops weten. Ze hoeft gelukkig niet alles zelf te doen, want ze ontvangt dagelijks tips van de leden van de rijke vriendengroep. Alles wat ze op
haar blog schrijft, wordt als waarheid aangenomen. Met als gevolg dat niemand te vertrouwen is en vele relaties worden verbroken. Welkom in de wereld van Gossip Girl. Hoelang kan zij het nog geheim houden?

Meisjes
- Scarlett Aubrey Foster ll Malfoy
- Arlynn Elizabeth Odair ll Rider
- Layla Saldana ll Espada
- Nova Bethany Noisette ll Caelestis
- Carissa June Myra Baldwin ll Mamo

Jongens
- Earl Benedict Geoffrey of York ll WenseKronik
- Maximilian "Max" Austin Lloyd Vanleer ll Kirk
- Phillip Matthieus O'Pry ll Sempre
- CJ Aiden Suarez ll Butera
- Sydney Milan Rivellino ll Tootles

Regels


De poll
Door de poll is als winnaar uit de bus gekomen : De ik-vom. Deze RPG word dus in de ik-vorm geschreven.

Het begin
Iedereen komt net aan in het huis. Niet iedereen weet van elkaars komst. Je zet je spullen in je kamer die je overigens deelt met je geslachtsgenoten. Bij het kleine zwembad in de tuin word er een BBQ gehouden. Het is zondag omstreeks 18:00. Niemand weet nog dat iemand op hun geheimen loert maar daar komen ze snel achter.

[ bericht aangepast op 23 juni 2014 - 19:20 ]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

MT.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Mijn topics

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."

Mijn topics

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

(Is het niet leuker dat mensen al weten wie er zijn en daarom kan de Gossip Girl toch juist hun geheimen weten? En niet om lullig te zijn maar misschien is een penthouse een beter idee... Want in midden newyork heb je niet de ruimte voor zo'n huis... Dus denk aan de huizen van Blair of Chuck, Selina enzo... Dat lijkt mij een beter idee want dat is meer upper east.
Btw sorry ik ben echt heel slecht in de ik-vorm. Misschien heb ik soms de neiging om 3e vorm verledentijd te gaan schrijven... )
MT


Benedict Geoffrey of York


Ik zette mijn tassen neer en draaide de sleutel in het sleutelgat. Er was een zachte klik te horen toen de sleutel ronddraaide en de deur ging open.
'Hallo?' Er kwam geen reactie, nogmaals dan maar. 'Hallo?' Het galmde een beetje, het hele huis was nog leeg. Geen ziel te bekennen. Ik pakte mijn tassen op en liep het huis binnen. In de gang stond een tafeltje met daar een geplastificeerd blaadje erop. Er stonden meerdere namen op en daarachter getallen als in de kamer getallen.
'Nummer acht,' mompelde ik terwijl ik een van mijn tassen op mijn schouder en de rest zeulde ik mee naar boven de trap op. Aan het eind van de gang was kamer nummer acht. Ik opende de deur en bekeek de kamer. Het was niet mijn stijl, totaal niet maar misschien kon ik er wat van maken. Er stonden in totaal vijf bedden. 'Top kamergenootjes.' Daar ging mijn idee om bij de spiegel een balletbar te maken zodat ik kon oefenen.Misschien kon hij de landlord bellen voor een privé kamer. Want met vijf jongens in een slaapkamer was voor hem te veel.
Ik trok een kast open en eigende het als de mijne. Mijn tassen deed ik erin en gooide mijn eigen kussen op het bed ernaast.

[MT]

---

Tell me about it, stud.

(mijn topics)

---

Happy Birthday my Potter!

Sydney Milan Rivellino
Mijn blik was op mijn telefoon gericht terwijl de wagen soms wat hobbelde door de weg, ik liet mijn hoofd tegen het hoofdsteuntje aanleunen tot de auto tot stilstand kwam en de chauffeur een soort teken gaf dat ik op moest staan. Ik gehoorzaamde hem dan ook en opende langzaam het portier terwijl ik tegen de zon inkeek naar het huis waar nog bijna geen enkel teken van leven vandaan kwam. De kofferbak ging open en ik pakte mijn koffer er met lichte moeite uit terwijl ik in mijn broekzak begon te graaien naar geld en uiteindelijk een briefje van twintig overhandigde. Erg spraakzaam was de man niet wat opzicht geen probleem was voor mij. Ik vervolgde mijn pad naar de deur en merkte dat hij al open was en grijnsde zwakjes, ik was dus niet als eerste. Mijn blik viel nu op een papiertje wat op de tafel vastgeplakt zat en waar de namen op stonden, ik had mijn eigen naam snel gevonden en streek hem met mijn vinger na om te zien welke kamer ik had. Erg moeilijk was het niet te vinden, zeker niet omdat de deur al op een kier stond. Ik trok de deur open en fronste bij het zien van Benedict. Ik kende hem vaag en meer dan ik nu wist wou ik eigenlijk ook niet van hem weten. Hij was nogal een ordelijk type en dat kon nog wel een grote ergernis worden. Nu pas viel mijn blik op de bedden, we sliepen dus samen, althans daar ging ik van uit. Ik rolde mijn koffer voor mij uit naar binnen en bekeek de kamer rond. ''Hallo,'' zei ik en ik grijnsde lichtjes terwijl ik plaats nam op een willekeurig bed. ''Goed je te zien,'' voegde ik er aan toe en leunde met mijn lichaam op mijn beide armen die ik achter mij had geplaatst op het bed.

Kent de helft elkaar eigenlijk al, ja toch?

---

Everything is illuminated by the light of our past.

[Gaan we anders van het huis een penthouse maken? Dat je een jongens verdieping hebt en een meisjes verdieping? Gezamenlijke keuken en woonkamer maar de rest gescheiden. Gezien dat beter past bij Upper East Side
De helft kent elkaar wel :p ]

Benedict Geoffrey of York

Benedict draaide zich om, gezien hij gestommel van beneden hoorde. Er kwam een latino binnen met een witte polo. Die hem vriendelijk begroette en een kleine grijns op zijn gezicht had.
'Ow hoi.' Hij herkende de jongen vaag meende hij alleen na een lange zomer was hij de naam vergeten. 'Paris toch?' grapte ik. Ik wist dat zijn naam van een stad was maar welke wist ik zo even niet. Het was best beschamend dat hij mijn naam wel wist maar ik de zijne niet. Maar als hij de jongen goed had ingeschat kon deze er wel om lachen. De jongen zette zijn spullen neer en was gaan zitten op een bed. Ik ging verder met het opvouwen van mijn kleding, blauw bij blauw en mijn rode colbert hing ik aan een hanger in de kast. Mijn dansspullen lagen al in de kast, onderin in een sporttas. Het was niet dat ik mij ervoor schaamde maar meeste jongens maakte er grapjes over en vonden hem een meisje.

Sydney Milan Rivellino
''Ow hoi,'' zei hij. ''Paris toch?'' ik fronste en keek hem wat waterig aan tot de grap tot me doordrong en ik kort lachte. Ik leunde met mijn ellebogen op de koffer en bekeek hoe hij zijn spullen ophing en opvouwde. ''Sydney,'' zei ik aangezien ik niet het idee had dat hij mij nog herkende. Zijn kleren waren geordend op kleur en het irriteerde me mateloos, hoe zou je zo kunnen leven? Ik gooide mijn koffer op mijn bed en ging er van uit dat dit nu mijn bed was. ''Weet jij wie er nog meer bij komen?'' Vroeg ik terwijl ik oogcontact probeerde te zoeken met Benedict. ''Voor het geval dat claim ik dit bed alvast,'' zei ik terwijl ik de koffer nu opende en een stapeltje met kleren op mijn bed neergooide en toen door de kamer ging lopen. Geduld om mijn koffer uit te pakken had ik niet, dat zou wel komen - we zaten hier nog wel even. ''Het is hier niet verkeerd,'' zei hij eerder tegen zich zelf dan tegen Benedict met nog steeds dezelfde lichte grijns gesierd op zijn gezicht.
''Hoelang ben je hier al?'' Voegde ik later toe aan mijn andere vraag, ik vroeg me af of hij hier al lang was en zeker omdat we allebei als eerste waren aangekomen.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Arlynn Elizabeth Odair

Een geïrriteerde zucht verliet mijn lippen, terwijl ik met mijn blauwe ogen rolde. De chauffeur voor mij staarde levenloos naar de grote koffer en de daarbij passende weekendtas. Blijkbaar vond ze er te zwaar uit zien en woog dit niet op tegen de connecties die iemand zoals ik hem kon bieden wanneer hij zijn werk goed deed. In deze wereld was de luxe dikwijls maar schijn, ik moest over het algemeen toch wel alles zelf doen. Ik keurde de man dus geen blik meer waardig en gooide met mijn gespierde zwemmersarmen de tas over mijn schouder, waarna ik de koffer uit de kofferbak tilde en op weg ging naar de lift die mij naar het luxueuze penthouse zou leiden waar ik de komende tijd zou wonen met nog negen andere jongeren van mijn stand. Niet echt mijn stijl, maar wie weet kon het nog leuk worden. Bovendien was mij beloofd dat er in ieder geval één zwembad aanwezig zou zijn, dus kon ik deze kans niet laten schieten. Ook betekende het dat mijn ouders zich voor even niet hoefden te bekommeren om mijn woonsituatie en dus konden ze makkelijk verder met hun zaken in Australië. Ik had hen, in ieder geval zagen zij het zo, al heel veel last bezorgd, ondanks dat ik natuurlijk tot nu toe wel een juweeltje was wat voor een goede reputatie zorgde.
De lift maakte een zacht pling-geluidje als teken dat ik het penthouse bereikt had en snel verving ik de veel te kleine ruimte voor de eerste aanblik van mijn nieuwe thuis. Erg onder de indruk was ik niet, gezien de prachtige landhuizen in Australië voor mij toch het mooist waren -daar was ik aan gewend, maar het kon ermee door. Ik dumpte mijn tas en koffer voor nu even in de gang -misschien was er wel iemand om het voor mij op te ruimen, dat zou in ieder geval normaal zijn- en ging onmiddellijk op zoek naar het desbetreffende zwembad. Was dat niet goed genoeg, dan was ik hier zo weer weg. Na geconcludeerd te hebben dat er gelukkig niet alleen een klein buitenbadje was, maar ook nog een grote en een redelijk bad binnen plus een bubbelbad, kon ik zeggen dat dat in ieder geval was goedgekeurd. Nu de slaapkamers nog.
Terug in de gang, bleken mijn spullen hier nog gewoon te liggen en dus verscheen de geïrriteerde uitdrukking die nadat ik was uitgestapt uit de limousine ook mijn gezicht had gesierd weer. Toch pakte ik alles maar weer op en zocht de meisjesslaapkamers op, wat er tot mijn ongenoegen maar één was. Ik klakte afkeurend met mijn tong en dropte mijn spullen op naar mijn idee het beste bed, voor ik mijn mobiel uit mijn zak viste en de sneltoets indrukte om mijn moeder te bellen. Dit was ongehoord. Dachten ze nou serieus dat wij Upper East Sides een kamer deelden met elkaar? De idioot die met dit idee was gekomen mocht wat mij betreft meteen ontslagen worden en daar ging ik nu dus ook direct voor zorgen.

(iemand voor een super gezellige en vrolijke Arlynn? :') )

---

Happy Birthday my Potter!

Joaquin ''Joa'' Aiden Suarez

Ik keek twijfelend naar de sleutelbos die ik in mijn handen had. Zachtjes zucht ik en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik had nou al 5 sleutels geprobeerd en als het zo zou doorgaan zou ik behoorlijk geïrriteerd zijn voordat ik nog in dat huis ben, niet dat ik dat niet al ben maar het zou vele erger worden. Ik beet even op mijn lip toen ik de volgende sleutel in het sleutelgat stak. Toen ik doorhad dat het deze sleutel dus wel was duwde ik zachtjes de deur open en keek naar de man achter me die ik een knikje gaf als teken dat hij achter mij aan moest lopen met mijn spullen. Zonder verder nog aandacht te schenken aan de man liep ik rechtstreeks naar de eerste deur die ik zonder moeite openmaakte. Ik draaide mijn hoofd lichtjes om te weten of de man nog achter mij aanliep, wat wel zo bleek te zijn. Ik liet mijn ogen even glijden over mijn horloge die vijf voor zes aangaf, vrijwel direct gleden ze naar het papiertje dat ik zag liggen. Nieuwsgierig liep ik er na toe.
Joaquin Suarez - 2e verdieping - kamer 8
Verbaasd keek ik naar het blaadje waar 5 jongens namen op stonden en 5 meisjes namen. Zachtjes begon ik te vloeken ''Godverdomme dit meen je toch fucking niet.'' Ze zouden mij niet vertellen dat ik een kamer moest delen met vijf jongens. Strak keek ik de man aan die zachtjes begon te lachen ''Kamer 8'' siste ik.

(Iemand voor Joa? Ik heb zijn naam trouwens veranderd ^)

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

(Je kan ook jezelf naar iemand toeschrijven ipv er om vragen :p )


Benedict keek de jongen aan, Sydney, leek op Parijs beide een stad. 'Niet zo lang denk een kleine tien minuten voordat jij hier kwam.'
'Ow oke,' zei Sydney terwijl hij zijn kleding bekeek.
'Ik ga beneden even kijken voor wat te drinken,' Benedict gooide zijn lege tas op zijn bed die hij geëigend had. 'en dit wordt mijn bed.' Benedict had zijn vraag open gelaten voor interpretatie misschien wou Sydney mee, misschien wou hij wel even op bed liggen. Benedict stond bij de deurpost maar hij hoorde geen beweging dus liep hij naar beneden. Daar beneden zag hij een jongen staan bij de ingang. 'Een hele goedemiddag.'

Joaquin ''Joa'' Aiden Suarez (Dat vind ik een beetje onbeleefd x'd, niet dat je iets in gedachten had en ik het dan kom verpesten)

Woedend keek ik naar mijn vuist die langzaam wit werd. ''Hoe durf je mij uit te lachen.'' Ik keek de man woedend aan toen hij nog niet was vertrokken. ''Ga. Kamer 8.'' Siste ik voordat ik hem de deur had uitgeduwd. Lichtjes kregen mijn vuisten dezelfde kleur weer terug, Ik was totaal niet met dit soort gasten. Hij moet weten met wie hij dit soort dingen moet flikken. Ik keek even naar mijn uitgestrekte handen die eindelijk hun kleur hadden terug gekregen. Ik lachte even zachtjes voordat ik op de stoel neer plofte. Mijn blik gleed weer over het papier waar nog steeds hetzelfde op stond. Ik beet voor even op mijn lip die snel zijn normale vorm weer kreeg. Verbaasd keek ik achter uit toen ik een mannelijke stem hoorde. Hoe oud was deze man? 26? Ik grinnikte zachtjes om mijn gedachte terwijl ik de man van top tot teen opnam. ''Goedemiddag'' mompelde ik waarna ik opstond en naar de koelkast liep die niet heel ver was vanaf de stoel. ''Cherry'' Enthousiast pak ik de fles Cherry en draai de dop open. Mijn humeur was wel erg snel omgeslagen. Gulzig begon ik aan de fles te drinken. Cherry was altijd al mijn lievelings drinken geweest en dat zal het ook altijd blijven. Snel pakte ik een fles cola uit de koelkast en duwde het in de man zijn hand. Ik wou niet onbeleefd voorkomen al hoewel dat wel erg leuk zou zijn.

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Ik haal een hand door mijn blonde haar en kijk vrolijk om me heen. Het is nogal een winderige dag vandaag, dus mijn lokken schieten alle kanten op. Hoewel ik me heb voorgenomen om niet te chagrijnen vandaag kan ik toch niet anders dan pissed zijn op de wind die mijn haar alle kanten opgooit. Maarja, gelukkig ga ik er niet dood aan, denk ik altijd maar...
Na een paar minuutjes wandelen, terwijl de vieze lucht van het verkeer mijn neus binnendringt, zie ik in de verte het gebouw waar ik vanaf nu zal wonen met een paar anderen, opdoemen tussen alle andere hoge gebouwen van de Upper East Side. Sommige waar ik mee samen ga wonen ken ik wel al een beetje, maar zeker niet allemaal even goed. Gelukkig zitten mijn vriendinnen Nova en Carrie er wel tussen, dus het kon nog wel eens heel erg gezellig worden! Ook passer ik een paar kledingwinkels en sieradenwinkeltjes, waar ik zeker weten binnenkort nog wel even een kijkje wil nemen. Terwijl ik de uitgestalde spulletjes in de etalages bestudeer rijdt er luid toeterend een auto dicht langs me heen, dwars door een plas heen, waardoor ik helemaal nat gesproeid wordt... "Hé!" schreeuw ik de donkerblauwe auto geïrriteerd na.

Op mijn, nu sponzige slippertjes, waggel ik nog een klein stukje verder, totdat ik éindelijk bij het juiste gebouw aan kom... Met een klik draait de sleutel in het sleutelgat, waardoor de grote bruine deur zich opent. Ik zie daar al een stel andere mensen staan, maar ik ben nu niet echt van plan om mezelf kletsnat toonbaar te maken en sneak er snel langs een glip de gang in, richting de meisjeskleedkamer. Ze zullen me vast wel gezien hebben, maarja...
Ik duw de deurklink naar beneden en glip de meidenslaapkamer binnen, die we dus overduidelijk met z'n állen moeten delen... In de kamer zit, tot mijn ongenoegen een meisje met donkerbruin haar en zwarte lijnen om haar ogen. En ik voel de bui al hangen... Ze lijkt nou niet bepaald in een geweldig humeur vandaag. Met een zacht en vrolijk stemmetje piep ik naar haar een vriendelijke hoi en tegelijkertijd schuif ik mijn lila weekendtas van mijn schouder. Ik heb vanochtend al afgesproken dat de rest van de bagage in de loop van de dag nog aan zouden komen.

[@Rider, Layla is aangekomen. Kom en socialize wat, heeft ze duidelijk veel zin in *sarcasme* ]

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 12:07 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Carissa June Myra Baldwin

"Carissa, we zijn gearriveerd?" Ik kijk op als ik de stem van René, de chauffeur van mijn vader, hoor. Hij kijkt me via de achteruitkijkspiegel aan. Ik zucht diep. "Carrie," verbeter ik hem geïrriteerd. "Je weet best dat ik het haat als ik word aangesproken met Carissa." Dit keer draait René zich vanaf zijn plek achter het stuur om en kijkt me met een glimlach aan. "Zo ken ik je weer. Je hebt de hele reis nog niet echt iets gezegd, dat ben ik niet van je gewend jongedame." Ik haal mijn schouders op. "Ach, ik heb er gewoon een hekel aan als ik niet weet wat me te wachten staat," zeg ik. "En zo lang was deze reis nou ook weer niet," voeg ik er lachend aan toe. Ook op René's gezicht verschijnt een brede lach. "Ik ga je missen," zeg ik zacht. René voelt als een soort vader van me. Mijn vader is altijd druk aan het werk. René heeft al mijn hele leven voor me klaar gestaan en voelt dus als een betere vader dan mijn eigen vader. "Ik jou ook," zegt hij, "Maar het komt allemaal goed. En je hoeft maar een gil te geven en ik sta al voor de deur. Kom op, je wilt niet als laatste binnen komen wandelen," zegt hij, waarna hij het portier opent. Het duurt niet lang voordat ook de deur voor mij open wordt gedaan. Ik stap uit en loop om de auto heen, de stoep op. Daar blijf ik wachten tot René mijn koffer uit de kofferbak heeft gehaald. Het rollende geluid van de wieletjes over het trottoir begeleidt ons naar de deur van het appartement. "Vanaf hier moet het wel zelf lukken," zeg ik met een glimlach. Ik pak de koffer over van René en geef vervolgens René een vlugge knuffel. "Tot ziens," zeg ik. René knikt, er verschijnt een zwak glimlachje op zijn gezicht. Ik kijk even naar de zilverkleurige sleutel in mijn hand en steek hem vervolgens in het slot van de deur. Hier gaan we dan. Eenmaal binnen valt mijn oog op een tafeltje met een briefje. Als ik dichterbij kom zie ik dat de kamerindeling er op staat. Al snel kom ik tot de conclusie dat alle meiden een kamer delen en dat hetzelfde geldt voor alle jongens. Ik rol even met mijn ogen. Het lijkt wel een schoolkamp. Het zal me niet veel verbazen als we in stapelbedden moeten gaan slapen. De zucht die uit mijn mond ontsnapt weergalmt door de hal.

(Mag Carrie iemand lastig komen vallen?)

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 14:28 ]

---

"The most beautiful things in life go unnoticed..."