CEO
Ik heb een probleem. En ik kan niet uitleggen wat het probleem is. En toch ga ik het proberen. Dit gaat ontzettend chaotisch en verwarrend overkomen, so.. chapeau als je hier doorheen komt 
.
Anyway.. heb je ooit een situatie gehad waarbij je denkt dat het makkelijker/beter te leven is met de vragen dan met de antwoorden, of dat in elk geval de 30% of 40% die daarop 'ja' antwoordt de boventoon voert?
Of.. het blijven redeneren in circles die allemaal 1 kern doorkruisen maar waar met geen mogelijkheid doorheen te breken is? Keer op keer dezelfde situatie analyseren tot je 'm van binnen en van buiten kent, maar niet verder kan komen dan dat.
Het probleem met mijn probleem is dat ik anderen niet kan zeggen wat voor probleem het is. Ik zou niemand de volle 100% kunnen zeggen van waar 90% van mijn onzekerheden vandaan komt. Mijn moeder is degene die er het dichtst bij in de buurt komt, maar nog steeds niet alles weet. En al die gedachten zitten vast aan een hamvraag waarvan ik niet zeker weet of ik het antwoord WIL weten. Is het antwoord positief, dan hoef ik niks te vrezen. Is het antwoord negatief, dan krijg ik een depressie die z'n weerga niet kent. En nee, ik overdrijf niet. Was het maar zo'n feest. Kon ik de mensen die ook maar dachten: 'omfg he'j weer een drama biatch' maar gelijk geven. Helaas, 't zij niet zo.
De reden dat ik niet tot in details kan treden, is dat ik er mensen gegarandeerd pijn mee ga doen. En dan heb ik het niet over een geestelijke klap die met de tijd valt te helen of het niet willen of kunnen accepteren van een deel van mij. Ondertussen ben ik al anderhalf jaar lang bezig met cirkelredenaties, het bagatelliseren of overdrijven van gedachten die elkaar doorkruisen, maar die allemaal te maken hebben met 1 kern. En ik weet dat ik de naasten in mijn omgeving schade zal toebrengen. En die schade is niet te fiksen.
Ik zit vast. Ik kan hiermee omgaan tot een bepaalde graad - blijven denken, emmeren, zoeken naar ontkenning of bevestiging - maar het gaat een keer fout. De vraag is alleen wanneer. En ik hoop echt dat ik geestelijk genoeg power heb om dat te kunnen voorkomen. Tot dusver gaat dat, maar ik ben als de dood voor (blijvende) veranderingen van het leven. Het enige voordeel van dit alles is dat ik andere zaken goed weet te relativeren, in de zin van: 'vergeleken met mijn andere shit is dit kinderspel.'
De geestelijke druk en energie die die processen vergen is enorm. Ik word bijna elke dag wakker met een van die gedachtes and yes, soms droom ik er ook over. Normaal gesproken ben ik impulsief en chaotisch en wandel ik door de wereld met een jantje-van-leiden mentaliteit, maar als het op dit aankomt, heb ik soms moeite om mensen die in mijn ogen minder erge problemen hebben te veroordelen, in de zin van: waar maak je je in godsnaam druk om? LEEF mens, LEEF!
Maar goed, ik weet niet wat ik moet doen om uit dat almaar door emmerende patroon te stappen. En om eerlijk te zijn verwacht ik ook niet dat jullie het weten, maar alles helpt. Al is het maar advies om hiermee om te gaan.
Thanks.
No growth of the heart is ever a waste
