En alweer is het mijn schuld. Het is altijd mijn schuld als het van haar afhangt. - Liefde, Vriendschap & Familie

Huh, hier ben ik weer met een zeiktopic.

Ik voel me de laatste tijd gewoon echt niet goed: Mijn examens gaan niet goed, ik voel me alsof ik overal aan tekort doe en ik heb elke week wel eens slaande ruzie met mijn broer en mijn moeder. Net zoals vandaag.
Anyway, het komt er dus op neer dat het altijd mijn schuld is. Mijn moeder is haar sleutels kwijt? Leah, je stiefvader zegt dat jij ze hebt. (Daarvoor hebben ze wel hun excuses aangeboden, mais bon.) Ik heb ruzie met mijn broer? Leah, gedraag je volwassen. Ik geen goede punten? Leah, je moet het serieuzer pakken.
Maar als mijn perfecte zus - ik heb geen probleem met haar want ik zie haar doodgraag, ik heb gewoon het gevoel dat mijn moeder d'r perfect vind, eens mindere punten heeft, is het niet zo erg want ze heeft toch bijna altijd boven de tachtig procent. En "Leah, heb jij dat gedaan?" "Neen." "Dat kan niet want je zus heeft het ook niet gedaan." Wat een redenering.
Bon, ik heb dus altijd wel eens ruzie met mijn broer. "Mijd elkaar." Ja, want dat gaat echt in een huis waar je tezamen in woont. "Laat elkaar gerust." Ja, want ik vraag hem vijf keer om door te doen met z'n tanden te poetsen en meneer blijft daar gewoon lekker staan zonder iets te doen. En wee mijn gebeente als ik dan boos wordt, want dan ben ik kinderachtig. En marginaal, dat is ook al zoiets dat ik vaak rond mijn oren krijg.
Ze zegt wel dat het ook mijn broers schuld is, maar als ik erover tegen haar praat, is het altijd dat ik me moet inhouden en als ik mijn broertje tegen haar hoor praten zijn het lieve woordjes.

Ik weet gewoon echt niet wat ik moet doen, want als ik met mijn moeder praat, doet ze alsof het niet waar is en met mijn stiefvader kun je ook geen discussie beginnen, zelfs al zie ik hem graag, aangezien dat volkomen nutteloos is en je er toch enkel gefrustreerder van wordt.
Is er iemand die weet wat ik moet doen? Ik ben namelijk ten einde raad.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Wat een vervelende situatie zeg. Ik zou het ook snel beu raken...
Ik zou zeggen, praat met haar, maar aangezien ze dan ontkent dat het niet waar is heeft het blijkbaar ook niet zoveel zin. Misschien moet je eens zeggen dat het echt serieus meent en eens rustig wil praten, vraag of ze eens willen luisteren zonder je te onderbreken. Ik weet anders echt niet wat je kan doen ;s
Succes nog.

16 - 09 - '17

Hè, wat vervelend. Ik zou eigenlijk niet weten wat je zou moeten doen, want ik ben stiekem degene in dit gezin die voorgetrokken word. Niet omdat ik zo perfect ben, maar omdat mijn ouders me bijna kwijt waren in een ongeluk. Maar goed, dat is een verhaal voor een andere keer. :')

Zou je -je moeder niet eens kunnen confronteren? Op het moment dat ze weer iets vervelends zegt, zoals: "Kijk mam, dit is nou precies wat ik bedoel. Ik vind dit niet fijn, en ik voel me er echt heel rot bij als je dit zegt."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Muh, dat is niet een al te fijne situatie.

Misschien in een soort 'dagboek' opschrijven over hoe jij je voelt als zoiets gebeurt en dat later aan je moeder laten lezen?
Anders kun je misschien er met je broer of zus over praten, omdat ik niet denk dat hun willen dat hun zusje zich zo voelt. (:

wat was dit ookalweer

Wat een vervelende situatie. Je kunt het allemaal van je afschrijven of zoals er al gezegd wordt: praten.
Met je moeder, je stiefvader, je broer en je zus, op een rustig moment wanneer er even geen problemen zijn. Laat blijken hoe je je voelt en dat je denkt dat het steeds jouw schuld is als er iets aan de hand is en dat je je een beetje achter gesteld wordt. Probeer dit gewoon rustig aan ze uit te leggen, ze zullen dat vast wel begrijpen. Sterkte.

If the compass breaks then follow your heart and I hope it leads you right back into my arms.

Bedankt, allemaal. (:
Praten zie ik op het moment niet echt als optie, omdat ik er al zoveel met m'n zus over gepraat heb (en pogingen gedaan heb met m'n moeder, maar die kaatst heel wat af). Zij geeft me min of meer wel gelijk, maar tja ... daar kom ik uiteraard niet veel verder mee.
En met m'n vader wil ik het er niet over hebben aangezien hij en m'n stiefvader niet echt de beste maatjes zijn en het dan weer op negatief doen uitkomen. Ik dacht aan een brief schrijven, maar dat heb ik in het verleden al eens gedaan en toen was ze "geëmotioneerd", maar toen we de volgende keer ruzie hadden was het "of ga je wee zo'n brief schrijven" (met een nogal spottende ondertoon).
Ik heb haar er ook al mee geprobeerd te confronteren als ze vervelend doet, maar dan wordt het nog erger, dus dat vermijd ik liever.
Ik kan inderdaad nog eens een brief/dagboek proberen. Bedankt. (:

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried