• Stel je voor, je voelt je zo waardeloos dat je niet eens iets durft te zeggen over je problemen, die erger en erger dreigen te worden. Serieuse problemen. Zoals ziektes, en opkomende lichamelijke problemen die je toekomst kunnen belemerren. Ze voelen zich alleen, in alles wat ze doen. Ook al zijn er nog zoveel mensen om hun heen. Niemand zou hun ooit kunnen begrijpen. Wie wilt hun vriend nou zijn? Toch is die mogelijkheid er. Er is toch iemand die bevriend met hun wil zijn, of op zijn minst met hun wilt praten. Maar ook hun hebben zo hun problemen. Maar dan aan de geheel andere kant. Hun hebben hun problemen namelijk echt zelf veroorzaakt, door middel van drugs, en drank, of gewoon puur omdat ze geen opvoeding hadden en daardoor het slechte pad op gingen, maar ook hun kunnen veranderen. Ook hun hebben recht op liefde. Ja, ze hebben het allemaal verkloot, misschien zelfs meerdere malen, maar hebben hun dan geen recht op liefde meer? Niemand begrijpt ze, behalve diegene die ook fouten heeft gemaakt, ze durft toe te geven, en je niet verwijt dat jij ze ook hebt gemaakt. De vriendschappen beginnen steeds hechter te worden, maar nog steeds geven ze geen van hun fouten toe. Maar wat als hun gezondheidsproblemen hun het ziekenhuis in helpen, en hun fouten hun allemaal te veel worden, en ze het echt niet meer zien zitten, er een eind aan willen maken? Zal het telefoontje uit het ziekenhuis hun stoppen, en ze hun liefde aan de ander te laten bewijzen door naar het ziekenhuis te komen en daar, maakt niet uit wat, bij hun enige liefde te blijven? Zal het hun liefde voor elkaar onthullen, wat meer dan vriendschap is?

    •Rollen
    • Zayn Javvad Malik • Verleden • Naessa
    • Liam James Payne • ALS • Naess
    • Harry Edward Styles • Borderline • Kjellberg
    • Louis William Tomlinson • Hartproblemen en Dysartrie • Yulan
    • Niall James Horan • Drinken, depressie, slechte gewrichten • KodaIine
    • Matthew "Matt" Jared von Monroe • Drugs, snijden, bindingsangst • Styles

    • Regels
    • Minimaal 200 woorden schrijven.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's.
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • Alleen TinkerbelI of Vixey maken nieuwe topics aan.


    • De koppels (dat ze in koppels worden gezet betekent niet gelijk dat ze een relatie krijgen.)
    • Harry - Matthew.
    • Zayn - Liam.
    • Niall - Louis.

    • Begin
    Elk van de jongens is naar een groepstherapie gegaan, uit eigen wil of via dwang. Het leek namelijk een goed idee te zijn om tenminste een iemand te hebben die ongeveer wist wat ze iedere dag moesten doormaken, om dingen te kunnen verwerken en achter zich te laten. Sommige vinden het pure onzin en zullen er maar chagrijnig bijzitten, terwijl anderen vol spanning afwachten. Vandaag is de dag van de eerste sessie, wat de hele dag zal duren en begint om zeven uur in de ochtend, een tijd die niet iedereen gewend is en zin in heeft om al op pad te zijn. Dit is de eerste keer dat de jongens elkaar zien en zullen dan ook nieuwsgierig zijn naar wat de anderen hebben, als het niet al overduidelijk is. Misschien kennen een enkeling een ander, maar de kans is dan erg klein dat diegene hetzelfde was als vroeger. Kortom, een dag vol nieuwe dingen, leuk of niet, dat is nog te bepalen.

    [ bericht aangepast op 15 juni 2014 - 18:13 ]


    How far is far

    Niall Horan
    Ik was het hier echt niet mee eens en wilde er echt iets van zeggen, maar ik had weer eens zo'n moment dat ik geen idee meer had hoe ik Engels moest spreken. Dat gebeurde wel eens en was stik irritant. Gelukkig brak de jovolle jongen de stilte, maar niet op de manier dat ik hoopte. Hij vroeg om een pauze, waarop de man zei dat we straks tijd zat kregen om elkaar binnen of buiten de zaal beter te leren kennen. Ik keek naar het bord en zag mijn naam gelinkt aan die van ene Louis. Nou, die Louis mocht mooi naar mij toe komen, want ik kon fysiek niet meer opstaan. Dat gebeurde er dus als ik plots opsprong driekwart van de tijd: mijn knieën begaven het en het duurde flink een tijd voor ik überhaupt weer op kon staan, laat staan lopen. Ik haalde nu dan toch weer mijn veldfles van mijn riem en nam een flinke slok pure whiskey zonder te blikken, te blozen of te vertrekken. Daarna hing ik het flesje weer netjes terug. Ik had nog een licht brandend gevoel in mijn keel, maar niets meer. Hopelijk zou het de pijn wat verzachten en kon ik zo mijn knieschijven terug op hun plekken zetten zodat mijn benen er in elk gevql niet alienachtig uitzagen. Dat zag er alleen vrij vies uit, volgens velen, zelf was ik er wel aan gewent, dus ik zou even wachten tot ik er een semi-privemomentje voor had. Dat schuiven deed allang geen pijn meer. Het op elkaar klappen van mijn botten en de altijd klem zittende, schurende en scheurende spieren en filamenten deden pijn. Ook waren mijn gewrichten snel overbelast en dat deed ook veel pijn. Gelukkig had ik een pijnstiller die altijd werkte en die ik altijd kon nemen: alcohol. Ach, mijn lever ging er dan wel aan, ik leefde ten minste met veel minder pijn dan dat ik anders had gedaan, want medicijnen en operacies kosten velen malen meer dan alle drank in een maand, misschien zekfs een jaar, bij elkaar. Zelfs met een dure zorgverzekering die het zou dekken, waar ik ook geen geld voor had, zou het te duur zijn. Bye bye knieen dus. Terwijl ik mijn belabberde leven zat te overdenken was de man verder gegaan met praten. Het enige wat ik opving was 'voorstelrondje' wat me liet zuchten. Anderen mochten van mij wel eerst. Niemand was toch in mij geintereseerd, ik ook niet, en ze konden me vast niet verstaan door mijn accent. Stomme Engelsen.

    [ bericht aangepast op 19 juni 2014 - 10:59 ]


    Bowties were never Cooler