Hallo mensen die dit topic hebben aangeklikt.
Zoals sommigen misschien wel hebben gemerkt, eigenlijk was het wel obvious, maar het gaat niet goed met mij. Ik heb langzaamaan het idee dat ik gewoon geen nut heb en dat dit hele leven geen nut heeft. Dat tweede is zeker waar, voor mijn idee dan. Ik doe mijn best om iedereen goed te steunen en daar steek ik mijn handen voor in het vuur, ik doe keihard mijn best om iedereen op te vrolijken terwijl ik zelf ook gebukt ga onder allerlei problemen. Ondanks dat probeer ik wel te lachen en optimistisch te blijven. Vanavond wilde dit echter niet. Voor mijn idee heb ik een breekpunt bereikt, een punt waarop ik door de bomen het bos niet meer zie en het idee heb dat het gewoon teveel is.
Mijn oma is 4 juni overleden, vorige week woensdag dus. Ik wist het pas aan het einde van de dag, want mijn zus had mij uit de Whatsapp groep van ons gezin gehaald. Als ik daar in was gebleven, had ik het wel geweten. Afijn, ik heb die hele dag op school gezeten met barstende koppijn. Toen ben ik die middag met een groepje het spel Dungeons en Dragons gaan doen. (Als je het niet weet, google het maar even. Het is zeker de moeite waard om even te kijken) Ik was dus ontzettend moe en misselijk, want ik ben eigenlijk zo'n beetje 24/7 misselijk. Toen ik thuiskwam hoorde ik het nieuws dus. Het sloeg in als een bom. Ik wist niet meer waar ik het had en voelde me ontzettend schuldig. Ik had oma, toen ze leefde, immers beloofd dat ik een keer zou komen logeren, maar het kwam er gewoon nooit van. Nu weet ik dat ik me daarover niet schuldig moet voelen, dat gevoel probeer ik nu ook opzij te zetten en langzaam maar zeker lukt het. Gelukkig.
Nu voel ik me dus al dagen ontzettend moe, zowel psychisch als lichamelijk. Ik slaap niet meer, zoals sommigen van jullie wel hebben gezien zit ik tot half 3 wel op Quizlet en soms ben ik om 5 uur 's nachts nog op Quizlet berichten aan het posten in het Kletscafé of het LJH-topic. Die slapeloosheid vind ik erg lastig, daar krijg ik nu een soort vitamine voor omdat ze denken dat ik een tekort heb. Ik denk echter dat het gewoon een placebo is en dat het dus niet werkt. Wat ik wil is échte slaapmedicatie. Die wil mijn arts echter niet voorschrijven uit angst dat ik verslaafd kan raken. Daar geef ik haar deels gelijk in, maar zo'n verslaving maakt mij niet zo gek veel uit. Ik ben liever verslaafd dan dat ik nooit slaap.
Nu ben ik dus ook psychisch helemaal opgebrand. Ik heb een beste vriend waar het ontzettend slecht mee gaat op het moment. Ik doe alles om hem te steunen en ik heb er ook echt alles voor over, maar het ontbreekt mij aan krachten om het nog veel langer vol te houden. Hij is depressief, snijdt in zichzelf en heeft het gewoon ontzettend moeilijk. Nu ben ik hem leuk gaan vinden. Ik geef ontzettend veel om die jongen. Ik zou bij wijze van spreken mijn leven voor die van hem willen geven. Dat klinkt ontzettend overdreven, maar ik heb het idee dat ik eindelijk iemand heb ontdekt die mij wél begrijpt.
Mijn ouders pushen ook hard op me. Ik mag maar weinig met de jongen omgaan, we zijn ooit samen naar de bioscoop geweest en naar apenheul, maar daar waren mijn ouders dus ook op tegen. Ik snap het best wel, want een relatie nemen zou niet goed voor me zijn, ik ben nou eenmaal geen girlfriend material. Ik ben veel te jaloers, te wantrouwig en bovenal steek ik teveel energie in een relatie waar ik maar bar weinig voor terug krijg.
Nu heeft die beste vriend zichzelf gesneden, terwijl we nota bene een belofte hadden gemaakt aan elkaar om onszelf niet te pijnigen, op wat voor manier dan ook. Ik voel me nu knap belazerd, omdat ik ook al impulsen heb moeten onderdrukken om mezelf niet te gaan snijden. Ik heb langzaamaan het idee dat ik gewoon helemaal gek wordt, krankzinnig. De meest stomme ideeën gieren door mijn hoofd. Ik wil wiet proberen, ik wil gaan roken, ik wil mezelf in coma zuipen of een overdosis medicatie nemen. Ik weet het gewoon niet meer...
EDIT: Dinsdag, morgen dus, ga ik naar de arts toe en gaan we het eens hebben over opnieuw een diagnose stellen. Ook wil ik misschien wel andere medicatie, mits dit mogelijk is natuurlijk. Daarna wil ik het ook nog over slaapmedicatie hebben, want ik slaap de laatste dagen énorm slecht.
EDIT 2: Ik ben vandaag bij de arts geweest en ze doet er alles aan om me maar geen slaapmedicatie voor te hoeven schrijven. Ook wil ze niet onder ogen zien dat er misschien wel een kans is dat ik manisch depressief ben. Ze probeert overal onderuit te praten en legt de schuld op de omstandigheden waar ik nu in zit. Wat dus dikke bullshit is. Ik word echt gek van dat mens.
[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 10:52 ]
26 - 02 - '16
