Ik weet even niet meer waar ik het heb - Liefde, Vriendschap & Familie

Hallo mensen die dit topic hebben aangeklikt.

Zoals sommigen misschien wel hebben gemerkt, eigenlijk was het wel obvious, maar het gaat niet goed met mij. Ik heb langzaamaan het idee dat ik gewoon geen nut heb en dat dit hele leven geen nut heeft. Dat tweede is zeker waar, voor mijn idee dan. Ik doe mijn best om iedereen goed te steunen en daar steek ik mijn handen voor in het vuur, ik doe keihard mijn best om iedereen op te vrolijken terwijl ik zelf ook gebukt ga onder allerlei problemen. Ondanks dat probeer ik wel te lachen en optimistisch te blijven. Vanavond wilde dit echter niet. Voor mijn idee heb ik een breekpunt bereikt, een punt waarop ik door de bomen het bos niet meer zie en het idee heb dat het gewoon teveel is.

Mijn oma is 4 juni overleden, vorige week woensdag dus. Ik wist het pas aan het einde van de dag, want mijn zus had mij uit de Whatsapp groep van ons gezin gehaald. Als ik daar in was gebleven, had ik het wel geweten. Afijn, ik heb die hele dag op school gezeten met barstende koppijn. Toen ben ik die middag met een groepje het spel Dungeons en Dragons gaan doen. (Als je het niet weet, google het maar even. Het is zeker de moeite waard om even te kijken) Ik was dus ontzettend moe en misselijk, want ik ben eigenlijk zo'n beetje 24/7 misselijk. Toen ik thuiskwam hoorde ik het nieuws dus. Het sloeg in als een bom. Ik wist niet meer waar ik het had en voelde me ontzettend schuldig. Ik had oma, toen ze leefde, immers beloofd dat ik een keer zou komen logeren, maar het kwam er gewoon nooit van. Nu weet ik dat ik me daarover niet schuldig moet voelen, dat gevoel probeer ik nu ook opzij te zetten en langzaam maar zeker lukt het. Gelukkig.

Nu voel ik me dus al dagen ontzettend moe, zowel psychisch als lichamelijk. Ik slaap niet meer, zoals sommigen van jullie wel hebben gezien zit ik tot half 3 wel op Quizlet en soms ben ik om 5 uur 's nachts nog op Quizlet berichten aan het posten in het Kletscafé of het LJH-topic. Die slapeloosheid vind ik erg lastig, daar krijg ik nu een soort vitamine voor omdat ze denken dat ik een tekort heb. Ik denk echter dat het gewoon een placebo is en dat het dus niet werkt. Wat ik wil is échte slaapmedicatie. Die wil mijn arts echter niet voorschrijven uit angst dat ik verslaafd kan raken. Daar geef ik haar deels gelijk in, maar zo'n verslaving maakt mij niet zo gek veel uit. Ik ben liever verslaafd dan dat ik nooit slaap.

Nu ben ik dus ook psychisch helemaal opgebrand. Ik heb een beste vriend waar het ontzettend slecht mee gaat op het moment. Ik doe alles om hem te steunen en ik heb er ook echt alles voor over, maar het ontbreekt mij aan krachten om het nog veel langer vol te houden. Hij is depressief, snijdt in zichzelf en heeft het gewoon ontzettend moeilijk. Nu ben ik hem leuk gaan vinden. Ik geef ontzettend veel om die jongen. Ik zou bij wijze van spreken mijn leven voor die van hem willen geven. Dat klinkt ontzettend overdreven, maar ik heb het idee dat ik eindelijk iemand heb ontdekt die mij wél begrijpt.

Mijn ouders pushen ook hard op me. Ik mag maar weinig met de jongen omgaan, we zijn ooit samen naar de bioscoop geweest en naar apenheul, maar daar waren mijn ouders dus ook op tegen. Ik snap het best wel, want een relatie nemen zou niet goed voor me zijn, ik ben nou eenmaal geen girlfriend material. Ik ben veel te jaloers, te wantrouwig en bovenal steek ik teveel energie in een relatie waar ik maar bar weinig voor terug krijg.

Nu heeft die beste vriend zichzelf gesneden, terwijl we nota bene een belofte hadden gemaakt aan elkaar om onszelf niet te pijnigen, op wat voor manier dan ook. Ik voel me nu knap belazerd, omdat ik ook al impulsen heb moeten onderdrukken om mezelf niet te gaan snijden. Ik heb langzaamaan het idee dat ik gewoon helemaal gek wordt, krankzinnig. De meest stomme ideeën gieren door mijn hoofd. Ik wil wiet proberen, ik wil gaan roken, ik wil mezelf in coma zuipen of een overdosis medicatie nemen. Ik weet het gewoon niet meer...

EDIT: Dinsdag, morgen dus, ga ik naar de arts toe en gaan we het eens hebben over opnieuw een diagnose stellen. Ook wil ik misschien wel andere medicatie, mits dit mogelijk is natuurlijk. Daarna wil ik het ook nog over slaapmedicatie hebben, want ik slaap de laatste dagen énorm slecht.

EDIT 2: Ik ben vandaag bij de arts geweest en ze doet er alles aan om me maar geen slaapmedicatie voor te hoeven schrijven. Ook wil ze niet onder ogen zien dat er misschien wel een kans is dat ik manisch depressief ben. Ze probeert overal onderuit te praten en legt de schuld op de omstandigheden waar ik nu in zit. Wat dus dikke bullshit is. Ik word echt gek van dat mens.

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 10:52 ]

---

26 - 02 - '16

Ten eerste, als je denkt dat je gek wordt is dat een sighn dat het nog niet te laat is.
Ga met een psycholoog, maatschappelijk werker of WIE DAN OOK praten. Voor mij heeft dit heel erg gewerkt.
(Psycholoog kost geld, maatschappelijk werker kun je op school aanvragen.)

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

xDestructive schreef:
Ten eerste, als je denkt dat je gek wordt is dat een sighn dat het nog niet te laat is.
Ga met een psycholoog, maatschappelijk werker of WIE DAN OOK praten. Voor mij heeft dit heel erg gewerkt.
(Psycholoog kost geld, maatschappelijk werker kun je op school aanvragen.)

Ik ga, zoals ik in de vorige post had gezegd van mij, naar een arts toe. Ik ga om een her-diagnostisering vragen en ik denk dat ik dan wel doorverwezen ga worden. Zij kan een psycholoog voor mij regelen. Ik praat nu ook veel met die goede vriend en die zit een beetje in hetzelfde schuitje als ik. Dat helpt op zich wel, ik voel me wel begrepen door hem. Mijn ouders snappen niet hoe ik me voel en kunnen zich er ook niet in verplaatsen. Dat maakt het allemaal wel wat moeilijker.

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 13:33 ]

---

26 - 02 - '16

Dat van je vriend, ik snap volledig hoe je je daarbij voelt.
Mijn beste vriendin (dacht ik dan) heeft me net hard laten vallen. Ze is zelf depressief, terwijl ik het ook niet bepaald gemakkelijk heb, maar nu begint de emmer stilaan overvol te lopen, net zoals haar gedrag; terwijl ik spreek legt ze de telefoon gewoon neer, wat voor mij absoluut niet kan - het zal aan mijn vervroegde ouderdom liggen, ik ben bijna 18 en zij bijna 15. Na al die loodzware maanden wat ik voor haar heb gedaan, en voor deze zomer hebben we ook leuke tripjes gepland, mooi dat ze me wil wegduwen. Het is echt verrot dat je er zoveel energie in steekt en je er amper wat van terugkrijgt, maar je blijft het doen omdat die ene persoon nog zoveel voor jou betekent. Ze verloochent me nog meer dan wat anders. (Sorry voor dit verhaal, je hebt er vast niet veel aan, maar weet dat ik je echt volledig begrijp!).

Qua je slaapproblemen, breng nog maar eens een bezoekje aan de arts. Slaappillen moet je zo lang mogelijk aan de kant laten, je kunt er inderdaad snel verslaafd aan geraken. Maar hopelijk vind je daar een oplossing voor, dat zal wel goed komen met de nodige hulp.

Maar hé, veel sterkte meid! Als er iets is, ik en heel Quizlet staat voor je klaar!

---

“Life is not a problem to be solved, but a reality to be experienced.”

Cazzette schreef:
Dat van je vriend, ik snap volledig hoe je je daarbij voelt.
Mijn beste vriendin (dacht ik dan) heeft me net hard laten vallen. Ze is zelf depressief, terwijl ik het ook niet bepaald gemakkelijk heb, maar nu begint de emmer stilaan overvol te lopen, net zoals haar gedrag; terwijl ik spreek legt ze de telefoon gewoon neer, wat voor mij absoluut niet kan - het zal aan mijn vervroegde ouderdom liggen, ik ben bijna 18 en zij bijna 15. Na al die loodzware maanden wat ik voor haar heb gedaan, en voor deze zomer hebben we ook leuke tripjes gepland, mooi dat ze me wil wegduwen. Het is echt verrot dat je er zoveel energie in steekt en je er amper wat van terugkrijgt, maar je blijft het doen omdat die ene persoon nog zoveel voor jou betekent. Ze verloochent me nog meer dan wat anders. (Sorry voor dit verhaal, je hebt er vast niet veel aan, maar weet dat ik je echt volledig begrijp!).

Qua je slaapproblemen, breng nog maar eens een bezoekje aan de arts. Slaappillen moet je zo lang mogelijk aan de kant laten, je kunt er inderdaad snel verslaafd aan geraken. Maar hopelijk vind je daar een oplossing voor, dat zal wel goed komen met de nodige hulp.

Maar hé, veel sterkte meid! Als er iets is, ik en heel Quizlet staat voor je klaar!

Ik heb het hem inmiddels vergeven. Hij zat gewoon zo erg in de put en ik vond eigenlijk dat ik geen recht had om me zo te voelen. Gisteren heeft hij trouwens verteld dat hij me leuk vindt. Ik vind hem ook leuk, dus dat is dan wel weer mooi. Hij zit nu ook een stuk beter in z'n vel, merk ik dan, en ik zelf ook. Toch wil ik het wel over die slaapmedicatie hebben. Een verslaving vind ik, zoals ik al eerder zei, geen probleem.

---

26 - 02 - '16

Hee... het klinkt ook echt alsof je veel op je bordje hebt zeg. Ik vind het echt heel naar voor je. Ik snap het dan ook volledig dat het leven er nu zo nutteloos aanvoelt.
Ik bewonder echt je karakter, dat je ondanks dat toch in staat bent om de keuze te maken om een positieve houding aan te nemen. Dat het nu niet lukt is begrijpelijk, en ook niet erg. Maar wel erg vervelend voor je. Gezien de omstandigheden is het ook heel logisch dat je het even allemaal niet meer ziet zitten.

Wat slapen betreft geef ik je wel helemaal gelijk. Op langere termijn kan het misschien vervelend worden omdat je er aan vast zit dan, maar de korte termijn lijkt me nu een stuk belangrijker, omdat je het anders helemaal niet vol houdt! Mijn tip is inderdaad om toch langs de HA te gaan, mochten ze het toch niet willen voorschrijven, raad ik valeriaan aan. Het is eigenlijk een kalmeringsmiddel (en verder niet erg gevaarlijk, je kan het gewoon in de winkels halen) maar zelf slaap ik er ook wel goed op. Misschien is dat nog iets om eerst te proberen voordat je aan de pammetjes gaat, aangezien die inderdaad, behoorlijk verslavend zijn.

Dat je je vriend graag wilt helpen omdat het niet goed met hem gaat is heel begrijpelijk. Maar zet jezelf wel op de eerste plaats. Egoïstisch zou je denken, maar dat is het juist niet. Als je schipbreuk bijvoorbeeld lijdt moet je eerst jezelf boven water zien te houden en daarna pas anderen gaan redden. Als je eerst anderen wilt redden terwijl het je zelf niet lukt om te blijven drijven ga niet alleen jij eronderdoor, maar die ander ook.

Tot zover even mijn reactie. Ik moet nu gaan eten. Misschien dat ik later nog op de rest reageer.

Veel liefs!

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso

Einmana schreef:
Hee... het klinkt ook echt alsof je veel op je bordje hebt zeg. Ik vind het echt heel naar voor je. Ik snap het dan ook volledig dat het leven er nu zo nutteloos aanvoelt.
Ik bewonder echt je karakter, dat je ondanks dat toch in staat bent om de keuze te maken om een positieve houding aan te nemen. Dat het nu niet lukt is begrijpelijk, en ook niet erg. Maar wel erg vervelend voor je. Gezien de omstandigheden is het ook heel logisch dat je het even allemaal niet meer ziet zitten.

Wat slapen betreft geef ik je wel helemaal gelijk. Op langere termijn kan het misschien vervelend worden omdat je er aan vast zit dan, maar de korte termijn lijkt me nu een stuk belangrijker, omdat je het anders helemaal niet vol houdt! Mijn tip is inderdaad om toch langs de HA te gaan, mochten ze het toch niet willen voorschrijven, raad ik valeriaan aan. Het is eigenlijk een kalmeringsmiddel (en verder niet erg gevaarlijk, je kan het gewoon in de winkels halen) maar zelf slaap ik er ook wel goed op. Misschien is dat nog iets om eerst te proberen voordat je aan de pammetjes gaat, aangezien die inderdaad, behoorlijk verslavend zijn.

Dat je je vriend graag wilt helpen omdat het niet goed met hem gaat is heel begrijpelijk. Maar zet jezelf wel op de eerste plaats. Egoïstisch zou je denken, maar dat is het juist niet. Als je schipbreuk bijvoorbeeld lijdt moet je eerst jezelf boven water zien te houden en daarna pas anderen gaan redden. Als je eerst anderen wilt redden terwijl het je zelf niet lukt om te blijven drijven ga niet alleen jij eronderdoor, maar die ander ook.

Tot zover even mijn reactie. Ik moet nu gaan eten. Misschien dat ik later nog op de rest reageer.

Veel liefs!

Valeriaan hoor ik inderdaad wel meer mensen over. Dat zou ik ook nog kunnen proberen inderdaad. Morgen is het gesprek met de arts, dus we zullen zien. Ook zit ik nu al weer iets beter in m'n vel. Ik had de 12e denk ik een mental breakdown. Ik hoop dat het nu goed blijft gaan en dat ik niet weer vervelende terugvallen ga krijgen, al verwacht ik dat wel, want ik ken mezelf.

---

26 - 02 - '16

Veel succes bij de dokter!

Ik ben vandaag bij de arts geweest en ze doet er alles aan om me maar geen slaapmedicatie voor te hoeven schrijven. Ook wil ze niet onder ogen zien dat er misschien wel een kans is dat ik manisch depressief ben. Ze probeert overal onderuit te praten en legt de schuld op de omstandigheden waar ik nu in zit. Wat dus dikke bullshit is. Ik word echt gek van dat mens.

---

26 - 02 - '16

Al een andere dokter geprobeerd?

---

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

Missandei schreef:
Al een andere dokter geprobeerd?

Het is de psychiater, had ik eigenlijk direct al moeten zeggen, maar ja. Dat gaat helaas niet zomaar. Ik zou ook niet weten hoe ik dat zou moeten regelen.

---

26 - 02 - '16

Ik vind dat dus echt belachelijk hea zo'n dingen. Daarom heb ik het in het algemeen niet voor dokters en alles wat er bij hoort.

---

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

Missandei schreef:
Ik vind dat dus echt belachelijk hea zo'n dingen. Daarom heb ik het in het algemeen niet voor dokters en alles wat er bij hoort.

Ik moet toch iets. Anders krijg ik geen medicatie en zonder medicatie ben ik helemaal niet te handhaven.

---

26 - 02 - '16

Ugh, waarom moeten de dokters altijd zo moeilijk doen?! Daarom heb ik dus ook iets tegen de reguliere artsen. Misschien zou je iets alternatiefs kunnen proberen, zoals bijvoorbeeld een homeopaat.

Wat een gedoe zeg meis! Gecondoleerd iig en heel veel sterkte.
Praat er eens met je ouders over, stuur ze anders een brief!

WenseKronik schreef:
Wat een gedoe zeg meis! Gecondoleerd iig en heel veel sterkte.
Praat er eens met je ouders over, stuur ze anders een brief!

Dat is dus juist waar ik vastloop. Als ik mijn gevoel op papier zet wordt het zoals dit en mijn ouders snappen het niet. Ik heb vaak ook het idee dat ze me niet willen snappen.

---

26 - 02 - '16