[200] || Real Monsters || Speeltopic - Speeltopics

Zonder dat de mensen het doorhebben, leven er in de schaduwen van de wereld de meesterlijke monsters die je maar kan bedenken. In een afgelegen gedeelte van Engeland staat een enorm kasteel. In dat kasteel heeft zich een nieuwe high school gevestigd, de school Monster High. Hier gaan alle monster tieners naar school onder andere; de zoon van Medusa, weerwolven, vampiers, zombies, mummies en ga zo maar door. Natuurlijk zullen er zich altijd problemen vormen. Het zijn natuurlijk wel monsterlijke tieners waar je het over hebt.





† Het kasteel (buiten)
† Trappenhuis
† Lounge
† Lokalen

[ bericht aangepast op 13 juni 2014 - 10:54 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Na afscheid genomen te hebben besluit ik me maar naar mijn lokaal te begeven. Gelukkig weet ik na hier al een jaar op school te hebben gezeten hier makkelijk de weg te vinden en ben ik binnen de kortste keren bij mijn lokaal aangekomen waar zich al een hele groep monsters voor heeft verzameld. Iedereen staat een beetje met elkaar te praten maar ik hou me liever afgezonderd en ga daarom zo'n 3 meter van de groep af staan, gewoon, als voorzorgsmaatregel.
Nadat we een kleine 5 minuten hebben staan wachten hoor ik een van de leerlingen roepen: "Die komt niet meer hoor! Ik ga!" Langzamerhand begeeft iedereen zich weer naar hun kamer of naar beneden, waaronder ik. Lekker dan, de eerste les van het nieuwe schooljaar en meteen valt het uit, wat is deze school toch goed georganiseerd. Het liefst zou ik de hele dag thuis blijven, maar helaas wordt dat niet goedgekeurd. Ik besluit me maar even op mijn kamer om te gaan kleden en daarna even naar buiten te gaan aangezien ik wel toe ben aan frisse lucht. Ik open de deur van de kamer waar ik verblijf en loop naar mijn koffer. Ik hang wat kledingstukken aan klerenhangers in de kast en vouw een gedeelte op wat ik in een kast neer leg. Één setje kleding hou ik apart en trek ik als ik klaar ben aan. Goedkeurend bekijk ik mezelf in de spiegel waarna ik mijn haar vastmaak in een knot.
Tijd om weer eens naar buiten te gaan. Langzaam loop ik mijn kamer uit en vertrek richting het trappenhuis. Mijn blik heb ik op de grond gericht om het feit dat ik met niemand wil praten of überhaupt contact wil maken, tot ik een branderige geur ruik die ik maar al te goed ken. Direct sta ik stil waardoor ik bijna tegen iemand aanbots die achter me liep. Ik hoor hem vaag nog wat roepen maar ik let er al niet meer genoeg op om het te kunnen verstaan. Ik kan nu twee dingen doen, of ik loop door en doe of ik er niks van weet, of ik ga kijken wat er aan de hand is. Eigenlijk wil ik geen van beide, het eerste niet omdat ik als er dan iets gebeurd verantwoordelijk zou zijn en ik er wat aan veranderd aan zou kunnen hebben en het tweede niet omdat ik dan weer contact met iemand zou moeten leggen en ik dacht net dat ik daar vanaf was.
Na in lange tweestrijd te zijn geweest besluit ik dat een mensenleven, of in ons geval een monsterleven, toch belangrijker is dan mijn stomme angst, hoewel ik niet eens weet of er echt iets aan de hand is. Maar ik durf het er niet op te gokken. Met tegenzin en kleine passen loop ik richting de kamer waar de geur vandaan komt en open de deur langzaam. In de kamer staat een jongen, zijn haar is niet langer gewoon maar bestaat uit vlammen die verschillende richtingen op schieten. Dit was niet helemaal wat ik verwacht had. "Ehm. Sorry. Ik dacht dat-. Nou ja het maakt niet uit wat ik dacht. Nogmaals, het spijt me dat ik stoor." Zeg ik iets wat verlegen terwijl ik naar het haar van de jongen blijf kijken, vlammen blijven me toch niet helemaal lekker zitten.

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

robin Tigrisblack

Ik had me muts weer afgedaan en keek in de spiegel. Me haar bleef vlammen. Ik wist dat dit een hele erge geur gaf. Ik liep naar me jas en vond daar het ding dat ik zocht. Oke de reden van me haar heb ik. Nu alleen me haar nog weer normaal. Denk ik tegen mezelf.
Ik keek naar de plots opengaande deur. Stotterend zegt ze sorry.Snel doe ik een muts op me haar. "geeft niks. Ik snap het wel. Waarschijnlijk rook je het vuur op de gang en dacht je brand ofzo.of heb ik dat fout? " terwijl ik dit zei wss ik bezig met me muts. Ik probeerde alle vlammen te bedekken. Wat me helaas niet lukte. Ik glimlachte naar haar. "ik hoop niet dat je vuur angst hebt. Maar mijn haar doet niks want anders droeg ik geen muts. Ik ben Robin. Een fireboy. En jij?" vroeg ik haar netjes. Ik liep naar me tas en pakte een andere muts. Daar kreeg ik wel al me haar onder. Ik draai me weer naar haar toe en glimlach dan. "zo die vlammen zijn ook uit het zicht." zeg ik lachend.

Nevena "Neve" Donnell

Ik blijf iets wat ongemakkelijk in de deuropening staan. Eigenlijk wil ik niet binnen komen maar toch zet ik een stap de kamer in waardoor ik de deur achter me dicht laat vallen. "Geeft niks, ik snap het wel. Waarschijnlijk rook je het vuur op de gang en dacjt je dat er brand was ofzo. Of heb ik het fout." Zijn woorden klinken simpel, alsof praten het aller makkelijkste is wat er bestaat. Misschien is dat ook wel zo, alleen ok ben een uitzondering. Ik schudt een keer mijn hoofd als teken dat hij het niet verkeerd heeft, zo ging het precies. "Ik hoop niet dat je vuur angst hebt. Maar mijn haar doet niks want anders droeg ik geen muts. Ik ben Robin. Een fireboy. En jij?" Mijn blik blijft gericht op zijn vlammen. Ik hoop dat je geen vuur angst hebt. Hij moest eens weten. Maar gelukkig kan ik mezelf een beetje kalmeren door in mijn hoofd te blijven herhalen dat dit vuur niet gevaarlijk is, het kan niemamd kwaad doen en er zal niks mee gebeuren. Enkel vuur, niets meer en niets minder. Ik zie hem nog nog net omdraaien, waarna hij een wat grotere muts op zet waardoor zijn haar nu wel volledig bedekt is. Dit geeft me op de een of andere manier toch een iets fijner gevoel, hoewel er tijden zijn geweest dat mijn angst erger was. "Zo die vlammen zijn ook uit het zicht." Zijn stem klinkt lachend. Ik lach ook een keer mijn redelijk hoge lach, ik heb wel eens van mensen gehoord dat ze het schattig vinden klinken, maar ik vind het zelf maar afschuwelijk. Mijn handen steek ik diep in de zakken van de korte broek die ik aan heb getrokken aangezien het buiten wel redelijk weer is. "Neve, Neve Donnell. Leuk je te ontmoeten Robin. Ik ben trouwens een Banshee, een soort fee, niks bijzonders." Cijfer ik mezelf een beetje weg, maar het is waar. Ik ben niks bijzonders. Als je ziet wat iedereen hier kan; je hebt geesten die door muren heen kunnen vliegen, monsters die zich kunnen transformeren, wherecats die 9 levens hebben en zo snel zijn als het licht, monsters die electriciteit besturen en dan heb je mij. Een monster met als enige kracht gedachtes te kunnen lezen. Ik zou veel liever geen enkele kracht hebben dan dat ik dit kon. Ik heb er werkelijk een groot hekel aan. Ik ben dus niet speciaal, ik ben gewoon een monster met een nutteloze kracht, ookal is mijn soort bijna uitgrstorven, ik ben niet trots op wat ik ben. Laat mij maar kunnen vliegen of iets in die richting, dat zou ik leuk vinden. "Zit je hier al langer op school?"

[ bericht aangepast op 7 juli 2014 - 23:32 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Robin Tigrisblack

Ze lacht om me grapje en daar was ik best blij om."Neve, neve Donnell. Leuk je te ontmoeten Robin. Ik ben trouwens een Banshee, een soort fee, niks bijzonders." krijgt ik als andwoord terug. Ik zelf moest daar best wel om lachen in mezelf. Niks bezonders. Ik vind iedereen bezonders hier. "zit je hier al langer op school?" vraagt ze aan mij. Ik schud nee. "het is me eerste jaar. Hiervoor wist ik niet eens van deze school af. " geef ik als andwoord terug. Ik merk dat in tussen me vlammen zijn gezakt en doe me muts weer af. Alleen nu zijn in plaats van vlammen mijn gewone haar te zien. "ik vind het best wel vreemd dat ik hier rond loop. Want zover ik weet vlamt alleen me haar als ik bang ben of kwaat. Niet echt bezonders vind ik. Wel vreemd maar tja ik denk er hier meer zijn die zelf ook denken hier niet echt thuis te horen. En jij?" ik hoopte dat ze het begreep hoe ik het zei. Want eigelijk bedoelde ik het zelfde te zeggen als dat zij dacht. Natuurlijk wist ik niet dat zij het dacht.