[200] || Real Monsters || Speeltopic - Speeltopics

Zonder dat de mensen het doorhebben, leven er in de schaduwen van de wereld de meesterlijke monsters die je maar kan bedenken. In een afgelegen gedeelte van Engeland staat een enorm kasteel. In dat kasteel heeft zich een nieuwe high school gevestigd, de school Monster High. Hier gaan alle monster tieners naar school onder andere; de zoon van Medusa, weerwolven, vampiers, zombies, mummies en ga zo maar door. Natuurlijk zullen er zich altijd problemen vormen. Het zijn natuurlijk wel monsterlijke tieners waar je het over hebt.





† Het kasteel (buiten)
† Trappenhuis
† Lounge
† Lokalen

[ bericht aangepast op 13 juni 2014 - 10:54 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Robind19 schreef:
robin Tigrisblack

Me eerste jaar op monster high. Eindelijk een plek waar ik kon zijn wie ik was. En waar ik normaal was. Het leek wel een droom. Ik had de trein genomen en van af daar de fiets. Het was nog best een stuk maar het was het waard. En dan daar zag ik het kasteel.

(sorry voor zo kort. En ik wist niet echt hoe je erheen kwam dus verzon maar wat. In vervolg word die langer)

[Kan je de eis van 200 woorden per post uberhaupt wel halen?]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

MissVendetta schreef:
(...)

[Kan je de eis van 200 woorden per post uberhaupt wel halen?]

(Normaal wel)

Tot zijn grote opluchting zag Kenji verderop in de hal een groot bord staan. Hij wist niet of het voor hem nuttig zou zijn, maar het was in elk geval beter dan bewegingsloos in de gang staan en wachten tot iemand hem naar zijn kamer zou dragen. Met kleinere stappen dan normaal zodat zijn kruk niet zoveel lawaai zou maken, verplaatste hij zich door de hal. Hadden ze dat ding niet gewoon vooraan kunnen zetten? Misschien zelfs gewoon vóór de ingang. Dat had hem een behoorlijk ongemakkelijk gevoel bespaard. Een aantal keren kreeg hij een nieuwsgierige blik toegeworpen, maar ze keken snel weg toen hij beantwoordde met een woeste blik in zijn ene oog. Het bord was gigantisch groot, maar dat was niet heel verrassend. Het kasteel was tenslotte ook enorm. Verschillende ruimtes waren aangegeven met kleuren of nummers en een lange lijst eronder legde uit wat dat allemaal betekende. Links van het bord hing een lijst met namen en getallen erachter. Zijn eigen naam was al snel gevonden, gevolgd door nummer 1 en 15. Verdieping 1, kamer 15. Dat was makkelijk te onthouden. Een beetje jammer van de trap die hij dagelijks moest beklimmen, maar misschien kreeg hij dan wat meer kracht in zijn been en armen.
In plaats van op te zoeken wie zijn kamergenoot zou worden, liet Kenji zijn blik weer op het bord vallen. Kamer 15 zat in de westvleugel van het gebouw, aan de linkerkant van de gang, vrijwel vooraan. Tot zijn grote opluchting hoefde hij niet eerst door een tiental kronkelende gangetjes om daar te komen en was het direct verbonden aan de grote hal op de eerste verdieping.
Met een zucht hees hij de sporttas een stukje omhoog en zette koers naar de kamer die hij hopelijk, maar niet waarschijnlijk, niet hoefde te delen.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Zodra Megan klaar was met haar deel van de kamer inrichting, keek ze naar haar kast. Het was tijd voor een verbluffende outfit, aangezien het ontbijt snel klaar zou staan voor de leerlingen. Ze kon niet verschijnen in haar "ik-heb-geen-zin" outfit. Megan staarde naar haar kast voor een paar minuten en trok er vervolgens een outfit uit. Ze grijnsde toen ze de heerlijke frisse kleding op haar huid voelde. Het zou meteen haar reputatie neer zetten zodra ze binnen zou komen lopen, überhaupt al als ze de gang weer doorliep. Megan bekeek haarzelf in de spiegel en glimlachte naar zichzelf. Dit zag er prima en goed uit, dus zelfvoldaan liep ze haar kamer uit. Met een grijns liep ze de gang door en de trap af. Ze grinnikte en liep iemand voorbij. Ze had alleen zo'n snelheid dat ze niet kon zien wie of wat het was. Megan likte langs haar lippen en liep zelfvoldaan de gang door. Vele mensen keken haar al vragend aan. Zacht achter haar hoorde ze bekende nagels tikken op de vloer, het was haar trouwe compagnion Shadow. Ze grijnsde breed en mensen begonnen ze schaduwvlekken op de grond te herkennen. Toen was het vrijwel voor bijna elk student duidelijk wie Megan daadwerkelijk was. Zacht liet Megan en lachje horen en vertrok naar de kantine. Ze had wel zin in een stevig ontbijt. Even keek Megan nog om haar heen, voordat ze de klapdeuren van de kantine open deed..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 19:49 ]

---

El Diablo.

[mijn topics]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mijn blik glijdt de hal door. De ene wezens zijn druk in gesprek met elkaar, terwijl de andere nerveus in het rond kijken op zoek naar waar ze heen moeten. Nog steeds hou ik mijn langzame tempo aan en loop richting het grote bord. De wielen van mijn koffer piepen terwijl ze over de grond heen rollen. Mijn kleurloze ogen glijden over het bord heen op zoek naar mijn naam en het bijbehorende nummer van de kamer waar ik ga verblijven. Na wat een eeuwig durende zoektocht leek heb ik eindelijk mijn naam gevonden, verdieping 2 kamer 6, right. Eigenlijk wil ik de naam zoeken waar hetzelfde getal als bij mij stond achter staat maar dan besef ik me dat er ook nog andere zijn die graag hun kamer willen zoeken en ik pal voor het bord sta. Aangezien ik lang niet de grootste hier ben zou het geen probleem moeten zijn om over me heen te kijken, maar ik hou er niet van als mensen dicht op me staan, het geeft me gewoon een angstig gevoel. Met mijn koffer nog steeds achter me aan rollend loop ik richting de kamer die me toegewezen is gekregen. Weer voel ik de zenuwen die ik net een beetje weg had gedrukt weer toenemen. Bij elke stap die ik zet voel ik een tinteling door me heen trekken. Het het idee dat het zo echt moet en ik elke keer een stukje dichterbij kom geeft me rillingen. Ik weet het, ik stel me misschien wel aan, maar ik haat het van mezelf ook. Ik snap niet waar ik mezelf druk om maak maar toch doe ik het. Ik ben gewoon totaal niet sociaal aangelegd en ben bang dat ik gewoon totaal dicht sla. Ik zit wel nog een hele poos met die gene opgescheept in één kamer en kan dan maar beter zorgen dat het enigszins gezellig wordt. Ik stop bij de deur waar een sierlijke 6 op staat. Langzaam open ik de deur en zie dat er nog niemand aanwezig is. Gelukkig. Mijn koffer zet ik in de hoek neer en laat mezelf dan op een van de twee bedden zakken.

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Terwijl ik beneden de gangen door dwaalde kwam ik uiteindelijk bij het bord terecht. Ik bekeek het even en zag toen welke kamer ik had; verdieping 2 kamer 6. Ik deelde hem met Nevena zo te zien. Volgens mij kende ik haar wel. Ik had haar af en toe gezien geloof ik. Ik had geen koffers nodig, want omkleden kon ik mij toch niet, ik zat voor altijd vast aan deze kleren. Hoewel, ik vind ze wel leuk. Ik ging richting de trap en keek omhoog. Toen flitste ik naar waar ik keek. Ik lachte even kort, dit is mijn favoriete trucje, naast tv's aan en uit zetten en deuren laten bewegen dan. Ik liep de gang door naar de kamer en deed lekker rustig aan. Soms was dat wel fijn hoor alle tijd van de wereld hebben, aan de andere kant zou ik ook wel willen weten wat er aan de andere kant te vinden is. Maar ik wil niet weg. Ik wil eerst antwoorden hebben, en dan met name het antwoord op; hoe ben ik gestorven, maar niemand schijnt het te weten.
Ik liep door en kwam voor de deur terecht, zonder nadenken flitste ik de kamer in en stond ik ineens vlak voor iemand. Nevena.
''Hé,'' zeg ik, zelf een beetje geschrokken. ''Hoe gaat het ermee?'' vraag ik dan om het zo luchtig mogelijk te houden. Ondertussen zet ik enkele stappen achteruit, zodat ik Nevena ook wat ruimte geef. Ik glimlach naar haar en hou mijn hoofd even iets schuin.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 21:39 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Deze trappen waren een stuk makkelijker te beklimmen dan die van thuis, wat dan meer een meevaller was. Hij hoefde niet zulke grote stappen te zetten en dat betekende weer dat het er lang niet zo stompzinnig uitzag als hij gevreesd had. De gang met zijn kamer was ook dichterbij dan in eerste instantie gedacht, wat voor- en nadelen had. De slaapkamers zelf waren niet echt bijzonder, maar dat had hij dan ook niet verwacht. Sowieso ging de schoonheid van bepaalde dingen al gauw aan hem voorbij, al helemaal als het ging om gebouwen of ruimtes. Zoals het leek was zijn kamergenoot er nog niet, wat betekende dat hij een bed kon uitkiezen. Niet dat dat een erg spannende activiteit was, maar hij hoefde tenminste niet te praten. Kenji koos het bed dat het dichts bij de deur was. Op deze manier zou hij zich niet zo opgesloten voelen. Zijn sporttas werd achteloos op het dekbed gesmeten omdat het hem nutteloos leek die paar kledingstukken helemaal uitgebreid in een kast te stoppen. Ze waren toch al oud en versleten, dus dat maakte niets meer uit.
Aangezien de lessen nog lang niet zouden beginnen, besloot Kenji eens de tuinen van het kasteel te ontdekken. Hij had altijd genoten van de korte momenten die hij in de natuur mocht doorbrengen en vandaag had hij de kans om dat alleen te doen en zolang als hij dat wilde. Hinkend ging hij de studenten voorbij in de grote hal. Naar zijn idee werden het er steeds meer en dat was geen prettig idee. Maar buiten op het terrein was het een stuk stiller. Genietend van de rust begon hij op een langzaam tempo aan een ronde om het hele kasteel heen.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Op mijn bloten voeten stapte ik uit de kreek waar ik net mijn haren had gewassen. Mijn prachtige stem vulde het bos waarbij velen kleine vogeltjes vrolijk met mij mee kwetterden. Ik kneep even mijn lange rode haren uit waarna ik mij snel op de tak richtte waar mijn jurk op hing. Het was een zwierig exemplaar met een hoge hals waardoor de stof nog mooi om mijn schouders gedrapeerd was. Er zaten kleine glimmende steentjes op en bij de taille zat nog een touwtje om de jurk een beetje vorm te geven. Voor de rest kwam de jurk tot op de grond. Ik pakte de jurk trok hem snel aan en bekeek het resultaat in de weerspiegeling van het water. "Bijna vergeten." mompel ik een beetje tegen mezelf. Ik draai me om en pak van de steen naast het water mijn ketting; er zaten maar liefs 31 trouwringen aan die stuk voor stuk prachtig blonken. Een glimlach gleed over mijn gezicht. De stakkers, er was maar een mooie vrouw voor nodig en ze vielen als een blok voor je.
Nadat ik alles nog een keer had nagekeken of het goed zat pakte ik mijn grote hutkoffer – die ik ergens had gevonden in een oud verlaten huisje, om deze ook nog een keer te controleren. Ik had mijn jurken, oude leesboeken, één paar sandaaltjes, sieraden en nog wat troep. Ja, ik was klaar om te gaan. Stevig liep ik door het bos heen richting het Noorden, de koffer liet ik dragen door de stevig uitziende takken aan de bomen, waar mij een hele nieuwe toekomst in het verschiet zou liggen. Ik draaide nog een keer om en zag dat de zon nog steeds niet op was. Ik zou dus wel op tijd aan komen.

Rond kwart over 5 kwam ik aan op het terrein van mijn nieuwe school. Ik nam mijn koffer aan van het hert ,dat ik met mijn manipulatieve gezang zo ver had weten te krijgen mijn koffer te dragen, en liep naar de grote deuren van het kasteel. Ik had het niet echt op kastelen, het waren grote kooien in mijn ogen. Ik was liever in de bossen. De deur waar ik doorheen liep was al open om de leerlingen waarschijnlijk weer welkom te heten, en ik kwam uit in een grote hal. Verscheidene leerlingen waren al in gesprekken en andere eerste jaar waren verwoed op het mededelingsbord aan het kijken voor iets wat waarschijnlijk een kamer was. Ik keek nog even de leerlingen over. Sommigen hadden vacht op hun gezicht, anderen hadden grote rare ogen en een rare kleur huid en weer andere zagen er top fit uit. Ik liep naar het bord toe om inderdaad uit te kunnen vinden welke kamer straks de mijne zou zijn. "Oehh, Cat we zitten bij elkaar op de kamer!" twee opgewonden meiden sprongen op en neer. "Gemeenschappelijke kamers.." Een zucht ontglipten mijn lippen en met tegenzin keek ik toch maar op het blaadje. Zinaïda Hippius ~ Verdieping 1, kamer 15. Mijn naam stond in krullerige letters op het papier.
Ik pakte mijn koffer weer op en begon mijn weg te vervolgen naar mijn kamer en waarschijnlijk ook kamergenoot. Achter mij hoorde ik nog een aantal keer het gefluit van leeghoofdige jongens die het niet konden laten om naar mijn achterwerk te kijken. Ik negeerde deze en begon aan mij klim de trappen op. Het was niet zo zwaar maar met zo'n grote koffer was het wel wat lastiger. Uiteindelijk kwam ik aan bij mijn kamer, deed de deur open en zag.. niemand. Hoewel er als wel een sporttas op het andere bed stond had ik geen idee van wie deze was aangezien de eigenaar nergens de bekennen was. Met een zucht liet ik mij op bed vallen. Dit zou nog 'gezellig' worden.

wow ik had inspiratie ^^ srry het is een beetje veel

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Mt btw ^^

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Zero Ayuzwa ~ (dead) hybrid

Ik was al snel verveeld. De mensen die me kort aankeken hadden hun blik al snel afgewend bij het zien van mijn postuur. Mijn lengte had me weer eens behoed van enige vorm van gestaar. Toch had ik me altijd afgevraagd of het misschien ook mijn geur kon zijn, ik was nu 100 jaar dood, was dat te ruiken? Het maakte dat ik kort mijn neus naar mijn schouder boog. Ik rook; bloed. Het volgende moment voelde ik mijn ogen oplichten en pakte ik de band, verstopt onder mijn blouse, kort vast. Nog geen seconden later voelde ik hoe ik meerdere sporen van bloed begon te ruiken. Dit vond ik het vreselijkste van mijn nieuwe monstervorm. Ik werd wild bij het ruiken van bloed, iedere vorm van bloed, monsterbloed, mensenbloed, dierenbloed, het maakte me gek. Ik stond op uit mijn leunhouding en snelde me richting de dichts bijzijnde hal. Toch had mijn korte inspectie van de ruimte me wel verteld welke hal ik in moest. Ik kwam bij een groot bord, dat zoals verwacht opnieuw goed bij het luxe sfeertje paste in deze school. Niet dat de school opzich zo luxe was, misschien eerder oubollig, maar het had zeker meer 'klasse' dan ik gewend was. Ik volgde de namen op het bord waarachter kamernummer en verdieping stond vermeld. Verdieping twee, daar bevond mijn kamer zich, en ik was zeker van een kamergenoot, aangezien vlak daaronder, dezelfde twee getallen vermeld stonden. Verdieping twee, kamer 18. Ik verliet het bord zo snel als ik er gekomen was en versnelde mijn pas opnieuw. De geuren die ik opving leken me nog steeds te achtervolgen. Naar de trap toe snellend om de tweede verdieping te bereiken, ving ik een nieuwe geur op. Eentje overduidelijk van het vrouwelijke geslacht, een zeer herkenbare geur, deze was moeilijk te vergeten. Het maakte dat ik m'n pas nog sneller maakte en de trap haast opsprintte. Toch kon ik mezelf niet in bedwang houden om even om te kijken. Mijn ogen keken kort in de richting van een zwarte gedaante, waarna ik de hoek om verdween. Ergens achter in de hal bevond zich kamer 18, ik opende de deur net zo snel als ik gelopen had en liet hem met een klap dichtvallen. Ik was niet zeker of ik het wel vol ging houden op deze school, de geuren waren er teveel en mijn lichaam leek al aardig te protesteren. Toch wist ik dat mijn vermoeidheid meespeelde en ik het beste kon rusten. Ik keek kort de kamer in om te kijken naar het ingerichte hoekje aan de rechterkant van de kamer. Het rook bekend, naar de gedaante in het zwart die ik net had zien lopen. Ik deelde de kamer dus met een meisje. Dat was zeker.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 22:11 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Megan liep de kantine in en ging meteen richting de kantine-juffrouw. Ze nam maar een uitgebreid ontbijt en ging aan een tafel zitten. Ze zette haar plate neer en plofte op een krukje. Het kraakte zacht toen ze ging zitten. Ze grijnsde en begon met eten. Ze pakte een stuk rauwe biefstuk en gaf het aan Shadow, die at het meteen gulzig op en genoot van het stuk vlees. Megan grinnikte en at haar eten maar op. Misschien was er buiten wel wat te doen voor haar en Shadow. De lessen begonnen nog lang niet, dus had ze nog wel even de tijd om wat met Shadow te gaan doen. Hij hief z'n kop alsof hij al wist wat ze van plan was. Megan grinnikte. "Je weet al wat ik van plan ben." Lachte ze en stond op toen ze haar ontbijt had afgerond. Ze keek Shadow aan en liep richting de uitgang van de kantine. Shadow volgde haar op de voet en liep samen met haar mee naar de grote deuren die open stonden. Megan voelde de koude wind op haar gezicht en glimlachte. Shadow racete naar buiten Megan liep er rustig achteraan. Shadow rende rond door de struiken en door het hoge gras. Megan grinnikte toen ze hem zo bezig zag. Hij had het hier altijd al leuk gevonden..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Een tijdlang was er niemand te zien en kon Kenji in alle rust genieten van de natuur, zonder een nerveuse vader op zijn hielen of verborgen onder een grote jas. Het geluid van zijn kruk werd gedempt door de zachte aarde waar hij op liep, waardoor hij ongestoord kon luisteren naar de vogels. Het deed hem terug denken aan de zwoele zomeravonden waarop hij met vrienden buiten had gezeten rond een kampvuur. De herinnering deed pijn en bracht een vlaag van woede met zich mee, dus hij duwde hem snel weg.
Het kasteel was groot en hij was nog niet een één kant voorbij of hij hoorde een vreemd geluid achter zich. Alsof iets groots zich een weg door de struiken baande. Een beetje nieuwsgierig, maar vooral erg op zijn hoede, draaide Kenji zich om. In eerste instantie zag hij niets. Later zag hij een stukje verderop gras bewegen, maar kon de oorzaak niet ontdekken. Was het dichtbij of ver weg? Een van de nadelen van maar één functionerend oog hebben, was dat hij afstand niet zo goed meer kon inschatten. Hierdoor struikelde hij nogal eens over bepaalde dingen of liep hij tegen een lantaarnpaal op.
Opeens verscheen het dier, zomaar uit het nieuws. Het leek wel alsof hij opgegaan was in de lange schaduwen van het kasteel, maar Kenji ving een glimp van hem op toen hij voor het groene gras langs rende. Een hond. Wat moest een hond op Monster High? Hoewel, bij nader inzien was het misschien niet eens een normale hond. Je wist maar nooit.
Achter de hond, het beest, het monster aan liep een meisje. Ze zag eruit alsof ze zich prima thuisvoelde hier, met een rechte rug, opgeheven hoofd en hoge hakken die bij elke stap op de stenen tikten. Nee, dit was niet het soort meisje waar Kenji, met zijn verminkte lijf en versleten kleding, graag tegenaan wilde lopen. Maar met zijn kruk was hij nooit snel genoeg om haar voor te blijven en van het pad afgaan was ook geen optie. Dan lag hij binnen no time plat op de grond. Shit. Dan maar hopen dat ze hem geen blik waardig gunde.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik staar een beetje voor me uit, nadenkend over wat dit schooljaar nu weer zou gaan brengen. Ik schrik me dan ook wezenloos als ik ineens een gedaante voor me zie verschijnen. Een gil weet ik nog net te onderdrukken en wordt daardoor dus vervangen door een korte grinnik. "Hoe gaat het er mee?" Hoor ik een stem koeltjes vragen. Ik herken hem wel vaag maar heb hem nog nooit echt gesproken volgensmij. Dat is ook niet verbazingwekkend als je Nevena Donnell heet , ik praat met bijna niemand die ik niet ken, tenzij ik verplicht wordt. Ik heb zijn naam wel eens in een gesprek horen vallen toen ik langs liep. Ik denk me te herinneren dat het iets met een A was maar het zou ook een E kunnen zijn. Hij lijkt me wel een rustige jongen, maar ik kan het mis hebben, zoveel mensenkennis bezit ik niet. In tegenstelling tot dat, ik ben opgegroeid zonder andere mensen, buiten mijn ouders dan, maar ja. Dus ik heb nooit echt de kans gehad om goede gesprekken te hebben met andere en vrienden te maken. Dat verklaart direct ook waarom ik totaal niet sociaal aangelegd ben. "Het gaat redelijk goed hoor, dankje." Antwoord ik met een lichte glimlach op mijn lippen op zijn vraag. "Ik denk dat wij kamergenoten zijn voor dit jaar. Neve Donnell, aangenaam kennis te maken." Ik steek mijn hand beleefd naar hem uit.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 23:05 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell