[200] || Real Monsters || Speeltopic - Speeltopics

Zonder dat de mensen het doorhebben, leven er in de schaduwen van de wereld de meesterlijke monsters die je maar kan bedenken. In een afgelegen gedeelte van Engeland staat een enorm kasteel. In dat kasteel heeft zich een nieuwe high school gevestigd, de school Monster High. Hier gaan alle monster tieners naar school onder andere; de zoon van Medusa, weerwolven, vampiers, zombies, mummies en ga zo maar door. Natuurlijk zullen er zich altijd problemen vormen. Het zijn natuurlijk wel monsterlijke tieners waar je het over hebt.





† Het kasteel (buiten)
† Trappenhuis
† Lounge
† Lokalen

[ bericht aangepast op 13 juni 2014 - 10:54 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Kenji was verbrouwereerd toen hij de kamer binnenstapte. Aan het begin van de dag was die nog compleet leeg geweest, maar nu niet meer. Het ene bureau lag vol met allerlei oud uitziende boeken en schrijfwaren en hij wist zeker dat in de kledingkast kleding moest liggen die daar bij pastte. Met wat voor monster had hij te maken? Een vrouw, gokte hij. Er hing een bepaald soort sfeer in de kamer, ook al was ze er nu niet. Kenji was niet helemaal zeker of hij hier blij van zou worden.
Hij was net bezig zijn eigen paar kledingstukken in één van de lades te proppen toen achter hem de deur open ging. Hij rechtte zijn rug, draaide zich open en sperde zijn ogen wijdopen bij het zien van de mooiste vrouw die hij ooit in zijn leven ontmoet had. Hij slikte moeizaam en wist even niet waar hij zijn vrije hand moest plaatsen. Pas toen merkte hij de minachtende blik in haar ogen op en voelde hij zich bij wijze van spreken een meter krimpen. Dat was echt weer iets voor hem; Kenji, waarschijnlijk het lelijkste monster van de school, werd ingedeeld met het mooiste monster - zij kon onmogelijk een monster zijn - van de school. En ze was er overduidelijk allesbehalve blij mee.
"Dus jij bent mijn kamergenoot? Fijn. Ik hou niet van mannen," snoof ze. Zijn schouders waren omlaag gezakt en hij durfde haar niet mijn zijn ene oog aan te kijken.
"Ja," antwoordde hij. "Ik ben Kenji. Ik zal je niet tot last zijn."

[Aww, dit breekt mijn hart. Arme Kenji. Hij moet iemand vinden die lief tegen 'm is. Anyone die vriendjes wil worden met een zombie?]

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 22:59 ]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Toen ik zijn blik richting mijn hand zag gaan liet ik de mijne er ook naartoe glijden. Voor een moment bleven we zo staan, tot hij zijn verklaring gaf. "Zal je niet voelen, dus heeft geen nut. Lost soul." Natuurlijk. Ergens wist ik het wel, alleen ik had er op dit moment nooit aan gedacht. Mijn arm liet ik langzaam weer langs mijn zij bungelen en ik knikte begrijpent na zijn woorden. Hij glimlacht licht, maar ik weet niet of het is omdat hij oprecht blij is of om zijn werkelijke emoties te verbergen. "Hmm. Wat zou ik graag in een bed liggen, de dekens om mij heen. Ik kan me niets meer herinneren, raar hé." Ik kan niks anders doen dat daar mee in te stemmen. "Dat is inderdaad heel apart, maar kan je je dan ook echt helemaal niks meer herinneren van je tijd voordat je, nou ja, overleed, of zijn sommige herinneringen gewoon verdwenen?" Vraag ik om het gesprek op gang te houden. Ookal ben ik dan wel gesloten, dat betekent niet dat ik niet nieuwsgierig ben. En zo ook deze keer verlies ik het weer van de nieuwsgierigheid terwijl ik het zelf niet eens in de gaten heb. Het lijkt net of hij zijn gedachtes gewoon met me deelt, ze gewoon aan me vertelt. Alleen dan zonder dat hij zijn lippen bewegen, maar dat is een detail. Nog steeds lijk ik het niet in de gaten te hebben en geef daarom ook gewoon antwoord op zijn gedachten. "Het lijkt mij inderdaad ook raar om niks meer te kunnen voelen en niet meer het verschil te weten tussen hard en zacht of koud en warm. Maar voel je dan echt niks, bij geen enkele handeling?"

(Mijn Banshee Neve wil op een gegeven moment wel vrienden worden met jou zombie, alleen dan zal het wel een tijdje duren totdat ze echte lange gesprekken gaan voeren omdat Neve zich eerst op haar gemak moet gaan voelen, maar volgensmij heeft Kenji daar geen problemen mee. Als jij het ook wilt natuurlijk!)

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 23:15 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

MissVendetta schreef:
[Damn ik kom er nu pas achter dat ik met een enorme hunk op de kamer zit o.o Weet niet of Megan zich kan inhouden bij het zien van z'n abs o.o]

Haha wie weet vind Zero Megan er ook niet verkeerd uit zien ze ruikt in ieder geval aantrekkelijk :p ik post vanavond een nieuw stukje, ik ben nog even aant nadenken hoeveelste jaar Zero zit, maar ik heb eigenlijk alles geschreven in de zin van dat hij 1e jaar is dusdat zalt wel worden

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Nevena knikte even.
"Dat is inderdaad heel apart, maar kan je je dan ook echt helemaal niks meer herinneren van je tijd voordat je, nou ja, overleed, of zijn sommige herinneringen gewoon verdwenen?" Ik schudde mijn hoofd spijtig. Kon ik dat maar, dan had ik hier niet gezeten denk ik. "Het lijkt mij inderdaad ook raar om niks meer te kunnen voelen en niet meer het verschil te weten tussen hard en zacht of koud en warm. Maar voel je dan echt niks, bij geen enkele handeling?"
''Helemaal niets.'' zeg ik na haar vraag. ''Jij zult hooguit een heel zacht stroompje voelen.'' ik steek mijn hand naar haar uit en leg deze tegen haar wang aan. Ik kijk haar aan om haar reactie te peilen. Zelf merk ik hier niets van, helemaal niets. Ik kan haar huid niet eens voelen. Toch is het vreemd om iemand aan te raken maar dit niet te voelen. Ik zal hier nooit aan wennen. ''Zie- ik bedoel, voel je?'' Ik kijk Nevena vragend aan en glimlach wat schamper.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

sandordinja schreef:
(...)

Haha wie weet vind Zero Megan er ook niet verkeerd uit zien ze ruikt in ieder geval aantrekkelijk :p ik post vanavond een nieuw stukje, ik ben nog even aant nadenken hoeveelste jaar Zero zit, maar ik heb eigenlijk alles geschreven in de zin van dat hij 1e jaar is dusdat zalt wel worden

Oehhh dat is exciting om te horen hahah me is so excited! Hehe nou Shadow heeft Zero al gezien, toen ging hij de tas van Megan uit de kamer halen haha denk daar maar idd goed over na

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

MissVendetta schreef:
(...)

Oehhh dat is exciting om te horen hahah me is so excited! Hehe nou Shadow heeft Zero al gezien, toen ging hij de tas van Megan uit de kamer halen haha denk daar maar idd goed over na

Misschien moet Zero maar gewoon een groentje zijn :p heeft Megan iets om hm mee te pesten

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Zero Ayuzwa ~ (dead) hybrid

Vervolgens liep ik naar de deur die ik met een soepele beweging opende. Echter liep ik er niet door. Nog voor ik een stap in de hal had kunnen zetten wist een zwarte wolf me daar van te weerhouden. Hij had een bekende geur, de geur van het meisje waarmee ik de kamer deelde. Ik keek de wolf kort aan. Het zien van wat ik in feite nog maar voor een kwart was maakte me wat verdrietig. Een weerwolf zijn was het geweldigste deel van mijn leven geweest, voor zover ik me die tijd herinnerde. Ik wende mijn blik van het beest, waarna we elkaar passeerde en ik de hal op liep. Na de twee trappen af te hebben gelopen liep ik de hal uit naar het bord waar ik waarschijnlijk meer informatie kon vinden over mijn rooster. Ik had gelijk. Het koste me twee seconden om het juiste rooster, en mijn eerste les vast te stellen. Over tien minuten zou deze beginnen, ik had dus geen tijd meer om me in de bossen te begeven, wat ik toch wel gehoopt had. Met enige vorm van tegenzin begaf ik me naar de verdieping waar ik les had. Meerdere eerstejaars kwamen aanlopen, ik snoof de geuren goed op zodat ze me herkenbaar werden en zette mijn eerste stappen in het lokaal. Het lokaal was verrassend modern en had een minder luxe sfeer dan de rest van Monster High. De stoelen stonden boven elkaar opgesteld in lange rijen. Ik besloot me naar één van de bovenste rijen te begeven en nam plaats aan een plek ver van de ramen. Het boek dat op tafel lag zag er interessant uit, wat er precies op de voorkant stond werd me echter niet duidelijk. Ik sloeg het boek open om wat van deze inhoud te achterhalen...

[ bericht aangepast op 12 juni 2014 - 19:52 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

"Ja," antwoordde hij. "Ik ben Kenji. Ik zal je niet tot last zijn." Ik had de geschokte blik van deze Kenji gezien toen hij mij zag en nu gingen zijn schouders zo laag als ze maar konden. Er knakte iets binnen in mij. Het was maar een kort gevoel en het verdween ook zo snel als het gekomen was maar ik had het gevoeld. Schuld? Had ik schuldgevoelens. Even van mijn stuk gebracht kon ik niks uitbrengen. "Uh.." Kom op Zinaïda, onthoud wie je bent en wat er voor je staat. "Ja.. ja dat is maar beter ook." Mijn stem klonk nog steeds onvast. Snel rechtte ik mijn rug weer waardoor mijn zelfverzekerdheid ook weer toenam. "Zinaïda Hippius is de naam." Even twijfelde ik of ik mijn hand moest uitsteken maar bande die gedachte daarna ook weer uit mijn brein. Ik kwam hier niet om vrienden te maken, vooral niet met een jongen. Ik liep naar mijn bureau en deed mijn ketting af. "Zwaar rot ding." Het was dat het een heilige traditie was om zo'n ketting te maken om de geesten van deze zielige mannenharten toch nog een beetje te eren; namelijk hun laatste bezegeling voor liefde in gedachten te houden. Ik gooide het ding op mijn bed waarna ik weer een boek pakte. Het ging over een of ander sprookje, Cinderella geloof ik? Ik was gefascineerd door de menselijke sprookjes omdat alles mooi en gelukkig tot een goed einde kwam. Ik ging op mijn bed zitten in de kleermakers zit waarna ik het boek opende op bladzijde 1. Hopelijk ging de tijd nu sneller voorbij, het waren immers nog maar 10 minuten en ik zou er zo zijn.

Met grote stappen liep ik door de gangen. Ik had die zombie Kenji verteld dat ik alvast naar de les ging. 5 minuten van te voren kwam ik aanlopen en zag dat er al een aantal leerlingen in het lokaal zaten. Het lokaal was groot en de tafels en stoelen stonden achterelkaar, elk weer een stukje hoger. Ik ging op de tweede rij zitten. Nog even controleerde ik of ik er een beetje fatsoenlijk uitzag en deed mijn ketting nog wat rechter. De de vele ringen met ingelegde diamantjes glommen om mijn hals. Ze waren prachtig ook al kwamen ze van die verachtelijke monsters. Ik keek naar het blad voor me waar een groot boek op lag met een leren kaft. Ik was benieuwd naar welke leraar dit vak zou geven.


Ik vind hem eigenlijk ook heel zielig.. :( Btw wie zijn eigenlijk de leraren??

[ bericht aangepast op 12 juni 2014 - 20:18 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Een lichte steek voel ik door me heen gaan, uit medelijden. Ik weet dat elk monster op deze school zo zijn plus en min punten heeft aan het wezen wat hij ook mag zijn. Maar niks meer kunnen voelen vind ik dan toch nog wel erger dan mijn telepathische krachten. Die zal ik hopelijk als ik er mijn best voor doe onder controle kunnen krijgen, maar zijn gevoel is voor eeuwig weg. Daar valt niks meer aan te veranderen. "Helemaal niks." Antwoordt hij op mijn vraag. ''Jij zult hooguit een heel zacht stroompje voelen.'' Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn wang en had bovendien volkomen gelijk. Een hele zachte stroomschok trekt door mijn wang heen waar ik meer van schrik dan dat het pijn doet. Zijn ogen kijken me met een afwachtende blik aan, maar ik heb werkelijk geen idee wat ik hier op moet antwoorden. 'Dat klopt' zeggen schiet het gesprek niks mee op, maar echt niks zeggen midden in een gesprek is nog dommer. Sowieso als het over dit soort onderwerpen gaat. Ik ben geen spraakwaterval en kan niet ineens hele verhalen vertellen. Ik moet daarom ook altijd nadenken om de goede woorden te vinden, waar ik me heel erg aan erger. Dat zou een van de vele dingen zijn die ik aan mezelf zou veranderen als het zou kunnen, wat meer open zijn en makkelijk met mensen kunnen praten. "Je hebt gelijk, het is echt een heel erg apart gevoel. Ik vind het echt zielig voor je. Maar een Lost soul zijn zal zo ook wel zijn voordelen heben." Ik wil er nog wat bij aan voegen waardoor ik mijn mond al had geopend, maar zie dan hoe laat het al is en het echt tijd wordt om te gaan als ik niet te laat wil komen. Het voordeel aan een Banshee zijn is dat je geheugen ook goed is. Als ik iets goed in me opneem kan ik het makkelijk drie dagen onthouden. Zo weet ik nu dus ook waar ik les heb. "Het spijt me heel erg, maar ik moet echt naar de les." Een glimlach siert mijn lippen, hoewel hij niet alleen maar is om aardig te zijn maar ook door de zenuwen die weer op spelen. Nog meer andere mensen waarvan je een gedeelte niet kent en die tegen je praten.

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Megan liep het klaslokaal in samen met Shadow en keek om haar heen. Uiteindelijk vond ze een plekje en ging zitten. Shadow keek Megan met een vervreemde kop aan. Ze begreep wat hij haar wilde laten zien, maar dat kon ze nu niet hebben. Vandaag zou ze eindelijk iets leren over haar krachten van de nacht! In haar 1ste jaar hadden ze het er heel kort over gehad, maar daar had Megan niet veel aan gehad. Ze haalde diep adem en zette haar tas naast haar neer. Shadow ging uiteindelijk maar braaf zitten en keek aandachtig naar hoe de oude man naar binnen kwam gelopen. Megan wist al dat dit slechts schijn was. Ooit had ze gezien dat hij eigenlijk een knappe lange man was. Megan liet haar ogen glijden over de korte man met wit haar. Hij was eigenlijk al kalend aan het worden. Ze zuchtte en rolde met haar ogen. Uiteindelijk besloot ze om wat met de schaduw te spelen. Ze liet een bol van schaduw in haar hand verschijnen en liet er allemaal kleine steentjes van schaduw omheen draaien. Ze rolde met haar ogen en liet het spinnen op haar vinger. Dit deed ze wel vaker als ze zich verveelde..

Hmm er zijn niet echt mensen voor leraren denk ik, dus kunnen we dat gewoon zelf invullen enzo.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Zero Ayuzwa ~ (dead) hybrid - eerste jaars

Ik sloeg de ene bladzijde na de andere om, het lesboek was verrassend interessant, ik bleek dus toch best leergierig. Bedachtzaam keek ik naar een plaatje van een betoverd object. Dit vak zou me meer leren over 'de wereld van de monsters'. Hoewel ik daar eigenlijk altijd midden in zou hebben moeten geleefd, kende ik vrij weinig andere monster rassen. Ik was alleen in contact gekomen met mijn eigen soort, of eigenlijk, de soort van mijn roedel, ik was nu immers anders. Mijn koude vingers sloegen de volgende bladzijde om, een donkere gedaante verscheen. Het maakte dat ik zeer geïntreseerd werd naar het soort monster, hoewel ik nu toch ook nieuwsgierig werd naar mijn klasgenoten. Ik liet mijn ogen door het lokaal glijden en bekeek de mensen die er al zaten, of nog binnen kwamen lopen. Er was veel diversiteit tussen de monsters, en hoewel ik niet ieder monster een naam kon geven, wist ik wel te zeggen wie van hetzelfde soort waren. Mijn ogen kwamen bij het bureau van de lerares aan. Een vrouw met kort blond haar en een slank figuur. Echter werd mij al snel duidelijk waar zij in kon veranderen. Twee sierlijke katten oren kwamen boven haar korte coupe uit. Het maakte dat ik een korte brom slaakte...

Is het misschien handig als we bij onze naam ons jaar vermelden, ik weet namelijk niet precies wie in welk leerjaar zit, dan moet dat steeds teruggelezen worden, hoe dan ook, ik zet het er wel bij, om het gemakkelijk te maken

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 13:21 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Megan tikte met haar potlood tegen de rand van haar tafel. Ze zuchtte en schreef af en toe wat op haar notitieblok was van toepasing kon zijn. Merendeels had ze al geleerd en onder de knie. Ze haalde diep adem en keek om haar heen. Eigenlijk hoopte ze dat de les snel afgelopen zou zijn en dat ze misschien haar kamergenoot kon ontmoeten. Megan zuchtte en schudde haar hoofd. Ze likte langs haar lippen en aaide Shadow ondertussen op z'n kop. De leraar merkte echter dat Megan hem had meegenomen. "Mevrouw Nightmare, die hond gaat nu naar buiten anders kunnen jullie allebei naar buiten." Zei hij met een botte toon en kneep zijn ogen samen terwijl hij probeerde serieus te kijken. "Hij eruit is ik eruit." Zei Megan op een boze toon en pakte haar spullen, om ze ze vervolgens in haar tas te proppen. Blijkbaar verwachtte haar leraar die reactie niet. Megan sloeg haar tas over haar schouder. Samen met Shadow liep ze boos het lokaal uit. "Megan.. W.." Maar nog voordat de leraar zijn zin kon afmaken, had Megan al de deur dichtgegooid. Boos liep ze naar buiten en voelde haar ware beest naar buiten komen. Ze rende naar buiten en gooide haar tas in het gras. Van binnenuit voelde ze het schaduwbeest naar buiten komen. Haar huid veranderde langzaam in een zwarte wolkachtige huid. Ze voelde hoe haar hele lichaam veranderde en een luide vreselijke kreet verliet er uit haar mond..

Lijkt me een goed plan! Dan weten we tenminste wie bij welk jaar hoort

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 12:53 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Zero Ayuzwa ~ (dead) hybrid - eerste jaars
De hele les had ik mijn hoofd op het boek gericht. Ik bekeek afbeeldingen, las hoofdstukken door en besteedde niet veel aandacht aan de lerares, die immer maar een introductie stond te geven. De laatste tien minuten toen ze ons net de opdracht had gegeven ons boek open te slaan bij het eerste hoofdstuk (dat ik echter al helemaal door had genomen), hoorde ik een duivelse kreet, die me gelijk naar buiten deed kijken. Een zwarte gedaante liep er, haar huid was wolkachtig, haar gedaante monsterlijk, maar vrouwelijk. Aandachtig bekeek ik het tafereel, waarbij de tien minuten zo voorbij waren. De eerste huiswerk opgave waren opgeven, maar noch ik, noch de meeste leerlingen had daar veel aandacht voor. De kreet leek echt aandacht te hebben getrokken en na het horen van de bel stormden meerdere leerlingen naar de schooltuin. De meeste bleven op een afstand staan kijken, ik stond aardig dicht bij, leunend tegen een boom en kijkend naar wat er gebeurden. Ik ving haar geur op, de vrouwelijke geur uit mijn kamer. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik snoof opnieuw en voelde de donkere geur naar binnen stromen.Het maakte dat ik mijn voeten langzaam in haar richting bewoog. Als deze meid mijn kamergenoot was, beviel ze me best.

Ik heb qua karakter een nieuw aspect van Zero, hij is namelijk erg gesteld op het duistere, dit omdat hij eigenlijk het positieve van het leven (voor zover hij niet dood is ) niet meer ziet.

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Megan voelde hoe haar innerlijke kracht nu echt zichtbaar was geworden. Ze strekte haar rug en voelde hoe haar woede haar daadwerkelijk had veranderd. Megan slikte en merkte dat er ogen op haar gericht waren. Haar ogen keken de monsters aan. Blijkbaar had haar schreeuw meer iets in de monsters losgemaakt en hun maar haar toegelokt. Een jongen stond wel erg verrassend dichtbij. Het leek alsof hij echt haar geur rook en het trok hem dichterbij dan ze eigenlijk in gedachte had. Shadow stond naast haar en keek haar aan. Megan sloot haar ogen en probeerde haarzelf kalm te krijgen. De jongen was verbazend knap en leek een heel klein beetje als Shadow te ruiken. Hij had dus een deel wolf in zich. Bij die gedachte werd ze kalm en trok langzaam de schaduw om haar heen weg. Megan sloot haar ogen tot de schaduw weer in haar binnenste zat. Uiteindelijk keek ze de jongen met haar blauwe ogen aan. Ze glimlachte en keek Shadow aan. "Dit.. Voelde raar." Zei ze zacht en grinnikte even. Nu merkte ze pas echt dat ze een monster was en niet zomaar iemand. Megan kon niet anders dan glimlachen en trots zijn op haar innerlijke monster. De andere monsters bleken haar nog steeds vol verbazing aan te kijken. Shadow rende naar de tas van Megan en pakte hem op, vervolgens ging hij met de tas weer bij Megan liggen. Megan keek de jongen nog steeds aan. Het was verbazend hoe knap hij was en dat terwijl hij een verrassende soort monster is..

Omg ik ship Zero en Megan nu al terwijl we pas net begonnen zijn!

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

De vrouw die achter haar bureautje een vrolijke inleiding stond te geven kon mijn niet veel schelen. Met een diepe zucht was ik wat door mijn boek aan het bladeren. Het was het Standaard Monster Boek Voor Alle Monsterlijkensoorten, een boek dat ik dus al eerder had gelezen. Ik deed het boek met een klap dicht, zakte wat onderuit en sloeg mijn armen over elkaar. De vrouw voor ons was nog steeds bezig met haar introductie. Ik bekeek haar eens van top tot teen. Ze had een vrij slank figuur, was niet al te lang en had een kort blond kapsel. Twee schattige katten oren stoken boven de blonde coup uit. Voor de rest was er niks opvallends aan haar.
Plots werd de hele klas opgeschrikt door een afschuwelijke kreet van buiten. Ik sperden mijn ogen wijd open en keek richting het raam. Helaas kon ik niks zien vanaf mijn plaats. "Klas! Rustig aan allemaal, het is vast een leerling die een grap wilt uithalen." Ik keek de vrouw voor de klas weer aan die nu met haar handen omhoog gestoken daar stond om de klas een beetje rustig te krijgen. De klas draaide zich wel weer om naar haar maar rustig was het niet. Terwijl de lerares het huiswerk opgaf -- het bestuderen van paragraaf 1.1 en het verschil tussen een wolf en een weerwolf opzoeken, was de rest van de klas met zijn aandacht heel ergens ander. In mijn hoofd bedacht ik me was het kon zijn. Een hydra? Nee, die klonken afschuwelijker. Wat dan?

Mijn vraag zou snel beantwoord worden aangezien de bel ging en velen naar buiten liepen. Toen ik naar de grote tuin liep waar alle commotie vandaan kwam zag ik wat het vreselijke geluid had gemaakt. Een duister zwart figuur stond in de tuin. Ik wist niet wat het was, iets wat mij niet vaak overkwam, maar wat het ook was het zag er geweldig uit. Ik zette een paar stappen door de menigte heen die een beetje uitweken voor mij en stond nu nog maar zo'n 5 meter van het beest verwijderd. Uit mijn oog hoeken zag ik een jongen uit de klas van toen net ook naar voren lopen. Ik richtte mij weer tot het beest dat nu weer langzaam aan het veranderen was. "Dankjewel voor dit opstootje, het maakte mijn les opeens veel interessanter." Zei ik met een grijns naar het meisje dat nu voor mij stond.

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 14:13 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.