Langeafstandsrelatie - Liefde, Vriendschap & Familie

Hoooooi,

Het is eindelijk vakantie na al die tijd..Dus t leek me leuk om iets te doen voor m'n vriend. We hebben een langeafstandsrelatie en dat is zeker weten klote maar we vechten voor elkaar ondanks de afstand

In ieder geval..
Ik wil hem dus verassen, ik dacht eraan om met een koeienpak voor z'n deur te staan en aan te bellen.
Maar ik weet dus niet hoe ik dat moet doen! Ik kan hulp vragen van z'n beste vriend maar ik ken zijn vriend niet persoonlijk + geen idee hoe ik contact met hem moet leggen.

Maar nu zit k met verschillende probleempjes:
1. Ik mag geen vriendje van m'n ouders.
2. En ze mogen dus NIET weten dat ik op de trein stap naar een onbekende stad/provincie want dat verbieden ze sowieso

En mijn vraag is..wat zouden jullie doen in zo'n situatie? En hoe kan ik hem verassen?

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 1:13 ]

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

^ Ehm, sorry dat ik het zeg, maar wat doen jouw ouders belachelijk zeg. Dat je geen vriendjes mag hebben in klinkklare onzin. Het kan juist goed zijn voor je ontwikkeling. Je leert verantwoordelijkheidsgevoel op te bouwen en je leert zorgen voor je medemens. Ik kan niet zien wat daar verkeerd aan is. Dat je een vriendje hebt wil niet zeggen dat je gelijk maar even samen het bed induikt en zwanger raakt of zoiets. Mijn ouders zijn ook gelovig, maar zelfs zij gedragen zich niet zo belachelijk. Oké, ze hebben liever niet dat ik een vriendje heb, maar ze maken me niet kapot als ik er wél een heb.

Ik denk dat het jouw ouders flink overbezorgd zijn en daar kan ik wel goed over meepraten, want mijn ouders zijn net zo.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 10:14 ]

---

26 - 02 - '16

Karthus schreef:
^ Ehm, sorry dat ik het zeg, maar wat doen jouw ouders belachelijk zeg. Dat je geen vriendjes mag hebben in klinkklare onzin. Het kan juist goed zijn voor je ontwikkeling. Je leert verantwoordelijkheidsgevoel op te bouwen en je leert zorgen voor je medemens. Ik kan niet zien wat daar verkeerd aan is. Dat je een vriendje hebt wil niet zeggen dat je gelijk maar even samen het bed induikt en zwanger raakt of zoiets. Mijn ouders zijn ook gelovig, maar zelfs zij gedragen zich niet zo belachelijk. Oké, ze hebben liever niet dat ik een vriendje heb, maar ze maken me niet kapot als ik er wél een heb.

Ik denk dat het jouw ouders flink overbezorgd zijn en daar kan ik wel goed over meepraten, want mijn ouders zijn net zo.

Ja precies! En ik word er langzamerhand ook moe van want ben al 16 en ik ben ook slim genoeg om te weten dat ik bepaalde dingen niet toelaat met een jongen. En dat vind m'n vriend niet erg,hij zal me alle tijd geven die ik nodig heb. Maar doordat ze mij dingen verbieden heb k t gevoel dat ze me niet vertrouwen. Word hier wel een beetje gek van lol xd

En ze zijn idd overbezorgd want als k om 4 uur nog niet thuis ben bellen ze al waar k blijf ._.

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

SmeerKeessie schreef:
(...)

Ja precies! En ik word er langzamerhand ook moe van want ben al 16 en ik ben ook slim genoeg om te weten dat ik bepaalde dingen niet toelaat met een jongen. En dat vind m'n vriend niet erg,hij zal me alle tijd geven die ik nodig heb. Maar doordat ze mij dingen verbieden heb k t gevoel dat ze me niet vertrouwen. Word hier wel een beetje gek van lol xd

En ze zijn idd overbezorgd want als k om 4 uur nog niet thuis ben bellen ze al waar k blijf ._.

Is het niet een idee om eens met een hulpverlener hierover te praten, zo'n gezinsbemiddelaar weet je wel? Dat je daar gewoon je verhaal aan kan doen, want als het bij jou hetzelfde is als bij mij luisteren je ouders er gewoon niet naar als je zegt dat je denkt dat ze je niet vertrouwen. Vaak luisteren ze dan wel naar een mede volwassene of iemand die geleerd heeft voor dingen. Dus ja, dan zou ik dat proberen.

---

26 - 02 - '16

Je bent 16. Je ouders slaan je heus niet dood omdat je een vriendje hebt, dat is normaal op die leeftijd. Ik zou het ze zeker zeggen, want stel dat je nu iets tegenkomt, gaan zij zich vragen stellen waarom je in die andere provincie zit.

---

Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

SmeerKeessie schreef:
Jullie hebben wel gelijk..Maar mijn ouders kennende gaan t niet accepteren dat k met hem ben. Een voorbeeld: ik liep vorig jaar dus op krukken en ik had echt een zware tas die ik niet kon dragen. Dus ik vroeg aan die jongen of hij m'n tas wou dragen totdat m'n pa eraan kwam om me op te halen. Dus na een tijdje kwam m'n pa en zag hij dus dat die jongen m'n tas had gedragen en dat ik met hem praatte. De vraag was dus meteen: Wie is die jongen? Dus ik het uitleggen onderweg..Krijg ik thuis een hele preek dat hij me NIET wil zien met jongens. En zo denkt m'n ma er ook over. En ik wil dus niet liegen, daar hou ik niet van. Maar ik weet wel, dat als ik tegen ze zeg dat ik een vriendje heb,dat de bom ontploft als t ware. En ik ben zelf dus niet Nederlands en natuurlijk m'n ouders ook niet, die willen dus dat ik met iemand neem met dezelfde cultuur en shizzle.

Het klinkt alsof je ouders willen dat je je hele leven single bent. Maar dat is zeer oneerlijk, want je ouders zijn immers ook met elkaar getrouwd. Daarbij, 16 is een volstrekt normale leeftijd om een vriendje te krijgen.
Spreek anders eens af met je vriendje dat hij eens bij jou langskomt. Of, dat je eerst je ouders verteld dat je een vriendje hebt, en dat hij daarná een keer langskomt. Dan kunnen ze hem ontmoeten en zien dat het een goeie jongen is. Of skypen, kan natuurlijk ook, aangezien het een lange afstand is tussen jullie.

Je ouders kunnen het in ieder geval niet stoppen dat jij ooit een vriendje krijgen zult, en dat zullen ze moeten accepteren. Anders hadden ze zelf ook nooit met elkaar een relatie mogen aangaan, vind ik.

Succes! (:

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Ik zou er gewoon met over praten met je ouders, net als de meesten hierboven zeggen. Je vermoedt dat het sowieso niet mag, dus wat heb je te verliezen tijdens een gesprek? Nee heb je, ja kun je krijgen, denk ik altijd maar. Misschien kan hij een keertje langskomen en dat je ouders hem meteen ontmoeten. Is misschien niet heel prettig, maar dan weten ze wel 'wat voor vlees' ze in de kuip hebben.

Als ze daar allemaal niet voor openstaan, zou ik inderdaad eens met een gezinsbemiddelaar praten. Als je toch alles stiekem gaat doen, verpest je straks écht je relatie met je ouders en word jij als de schuldige aangewezen.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 10:30 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Karthus schreef:
(...)

Is het niet een idee om eens met een hulpverlener hierover te praten, zo'n gezinsbemiddelaar weet je wel? Dat je daar gewoon je verhaal aan kan doen, want als het bij jou hetzelfde is als bij mij luisteren je ouders er gewoon niet naar als je zegt dat je denkt dat ze je niet vertrouwen. Vaak luisteren ze dan wel naar een mede volwassene of iemand die geleerd heeft voor dingen. Dus ja, dan zou ik dat proberen.

Nja dat zou wel kunnen alleen ik hou er niet echt van om over m'n gevoelens te praten en over problemen waarmee ik zit. Maar ik zal erover nadenken,dankje!

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

DiNozzo schreef:
(...)

Het klinkt alsof je ouders willen dat je je hele leven single bent. Maar dat is zeer oneerlijk, want je ouders zijn immers ook met elkaar getrouwd. Daarbij, 16 is een volstrekt normale leeftijd om een vriendje te krijgen.
Spreek anders eens af met je vriendje dat hij eens bij jou langskomt. Of, dat je eerst je ouders verteld dat je een vriendje hebt, en dat hij daarná een keer langskomt. Dan kunnen ze hem ontmoeten en zien dat het een goeie jongen is. Of skypen, kan natuurlijk ook, aangezien het een lange afstand is tussen jullie.

Je ouders kunnen het in ieder geval niet stoppen dat jij ooit een vriendje krijgen zult, en dat zullen ze moeten accepteren. Anders hadden ze zelf ook nooit met elkaar een relatie mogen aangaan, vind ik.

Succes! (:

Ja heb ook wel zo'n gevoel, dat hoorde ik laatst ook nog es. M'n moeder was met m'n nicht aan t praten
M'n ma: Ik laat dr niet trouwen want mannen brengen alleen maar gezeik, ze blijft maar mooi bij mij wonen.
Nicht: waarom ben je dan zelf getrouwd?
En toen was t stil lol
Ik ben gewoon bang dat als ik t ze vertel dat ze dan hem gaan afzeiken omdat we iets hebben. Ze hebben gewoon een verkeerd beeld over jongens. Ze denken dat als ik met een jongen praat dat ik dan meteen in bed met ze stap echt zovan: wtf

Ik weet dondersgoed wat ik zelf wil. Ik bedoel, ik vind t zelfs moeilijk om een knuffel aan jongens te geven,alsof ik dan meteen t bed in zou duiken met m'n vriend.
Maar bedankt, t voelt best goed dat k nu soortvan m'n hart kan luchten.

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

OakenshieId schreef:
Ik zou er gewoon met over praten met je ouders, net als de meesten hierboven zeggen. Je vermoedt dat het sowieso niet mag, dus wat heb je te verliezen tijdens een gesprek? Nee heb je, ja kun je krijgen, denk ik altijd maar. Misschien kan hij een keertje langskomen en dat je ouders hem meteen ontmoeten. Is misschien niet heel prettig, maar dan weten ze wel 'wat voor vlees' ze in de kuip hebben.

Als ze daar allemaal niet voor openstaan, zou ik inderdaad eens met een gezinsbemiddelaar praten. Als je toch alles stiekem gaat doen, verpest je straks écht je relatie met je ouders en word jij als de schuldige aangewezen.

Ja daar heb je gelijk in,pfff xd

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

SmeerKeessie schreef:
(...)

Nja dat zou wel kunnen alleen ik hou er niet echt van om over m'n gevoelens te praten en over problemen waarmee ik zit. Maar ik zal erover nadenken,dankje!

Het zal er toch een keer uit moeten. Hoe je ouders nu doen, slaat ook compleet nergens op. Mijn bloed begon dan ook te koken toen ik las over dat ze met je nicht praatte en zei dat je nooit zal mogen trouwen. Wat is dat voor bullshit. Ik vind dat er een wetgeving moet komen die ouders verbied te beslissen over het leven van hun kinderen als het aankomt op relaties en trouwen. Maar ja, dat gaat er waarschijnlijk toch nooit komen.

Ik hoop dat je echt een keer over die drempel heen stapt en gewoon over je gevoelens gaat praten, want alles nu maar slikken wat je ouders doen en zeggen is ook niet goed. Dan krop je namelijk alles op en dat is gewoon niet goed.

---

26 - 02 - '16

Karthus schreef:
(...)
Het zal er toch een keer uit moeten. Hoe je ouders nu doen, slaat ook compleet nergens op. Mijn bloed begon dan ook te koken toen ik las over dat ze met je nicht praatte en zei dat je nooit zal mogen trouwen. Wat is dat voor bullshit. Ik vind dat er een wetgeving moet komen die ouders verbied te beslissen over het leven van hun kinderen als het aankomt op relaties en trouwen. Maar ja, dat gaat er waarschijnlijk toch nooit komen.

Ik hoop dat je echt een keer over die drempel heen stapt en gewoon over je gevoelens gaat praten, want alles nu maar slikken wat je ouders doen en zeggen is ook niet goed. Dan krop je namelijk alles op en dat is gewoon niet goed.

Nee idd.
Ja toen ik het hoorde dacht ik echt: wauw, hoe kan ik überhaupt een eigen leven leiden als ze steeds zo denken.
Nee denk t ook niet, maar over m'n opleiding deden ze ook al moeilijk

Eerst wou ik de Juridische kant op, maar dat mocht niet.
Toen wilde ik doktersassistente worden maar dat mocht ook niet. Want ze wilden, en dat willen ze nog steeds, dat ik apothekersassistente ga worden.
Ze hebben dit de hele tijd op me ingepraat dat ik uiteindelijk geloofde dat ik apothekersassistente wilde worden..Terwijl ik diep vanbinnen wist dat k t niet wilde
Dus toen kwam ik op gesprekken met scholen.."Waarom kies je voor de opleiding apothekersassistente?". "Ik vind t erg leuk". Was mijn antwoord dan
Terwijl ik t geen reet aan vond.
Dus ik heb later tegen de school gezegd dat ik voor doktersassistente ging.
Natuurlijk ruzie thuis, en ze zijn t nog steeds niet eens met m'n keuze maarja, k ben nu wel een stuk blijer dat k voor mezelf heb gekozen ipv voor hun keus

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

SmeerKeessie schreef:
(...)

Nee idd.
Ja toen ik het hoorde dacht ik echt: wauw, hoe kan ik überhaupt een eigen leven leiden als ze steeds zo denken.
Nee denk t ook niet, maar over m'n opleiding deden ze ook al moeilijk

Eerst wou ik de Juridische kant op, maar dat mocht niet.
Toen wilde ik doktersassistente worden maar dat mocht ook niet. Want ze wilden, en dat willen ze nog steeds, dat ik apothekersassistente ga worden.
Ze hebben dit de hele tijd op me ingepraat dat ik uiteindelijk geloofde dat ik apothekersassistente wilde worden..Terwijl ik diep vanbinnen wist dat k t niet wilde
Dus toen kwam ik op gesprekken met scholen.."Waarom kies je voor de opleiding apothekersassistente?". "Ik vind t erg leuk". Was mijn antwoord dan
Terwijl ik t geen reet aan vond.
Dus ik heb later tegen de school gezegd dat ik voor doktersassistente ging.
Natuurlijk ruzie thuis, en ze zijn t nog steeds niet eens met m'n keuze maarja, k ben nu wel een stuk blijer dat k voor mezelf heb gekozen ipv voor hun keus

Al is de stap misschien iets groter, moet je denken dat als je dat kan, een vriendje ook kan uiteindelijk is een opleiding in the long run belangrijker dan een vriendje, moet je zo denken! Ik zou ze ook meteen geruststellen dat hij niet je vriend is omdat je de eerste de beste wilt zoenen ofzo (en als dat zo is is het maar een leugentje voor bestwil, hahah :p) en dat je gewoon echt geeft om een persoon. Als ze moeilijk doen, praat ze desnoods schuldgevoel in dat liefde zo mooi is en gedeeld moet worden, en dat het oneerlijk is... En als ze over jongens zeiken, vraag dan hoe ze het vinden mocht je met een meisje thuiskomen. Aangezien ze blijkbaar diepgelovig zijn, kan ik de reactie wel raden :p

---

Maybe we should doubt our fears instead our dreams.

Grizzly schreef:
(...)

Al is de stap misschien iets groter, moet je denken dat als je dat kan, een vriendje ook kan uiteindelijk is een opleiding in the long run belangrijker dan een vriendje, moet je zo denken! Ik zou ze ook meteen geruststellen dat hij niet je vriend is omdat je de eerste de beste wilt zoenen ofzo (en als dat zo is is het maar een leugentje voor bestwil, hahah :p) en dat je gewoon echt geeft om een persoon. Als ze moeilijk doen, praat ze desnoods schuldgevoel in dat liefde zo mooi is en gedeeld moet worden, en dat het oneerlijk is... En als ze over jongens zeiken, vraag dan hoe ze het vinden mocht je met een meisje thuiskomen. Aangezien ze blijkbaar diepgelovig zijn, kan ik de reactie wel raden :p

Dat is best slim ja..Hahahaha ja precies!

---

'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.

Eh, dus je kent hem niet in het echt of wel? Waar ken je hem eigenlijk van? Ik zou het eigenlijk niet helemaal vertrouwen als het van het internet is, dan is het beter als iemand het wel weet waar je bent.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Gaikotsu schreef:
Eh, dus je kent hem niet in het echt of wel? Waar ken je hem eigenlijk van? Ik zou het eigenlijk niet helemaal vertrouwen als het van het internet is, dan is het beter als iemand het wel weet waar je bent.

Hier ben ik het wel mee eens. Als zijn er natuurlijk ook hopen mensen op het internet die wel te vertrouwen zijn, ik zou toch niet zomaar naar zijn huis gaan zonder dat iemand van iets weet. Je hebt misschien al heel veel met hem gepraat, maar je weet het nooit over het internet. Dan kan je nog beter op een openbare plaats met hem afspreken.
Maar verder zou ik ook doen wat de andere zeggen: praat met je ouders. Het klinkt alsof ze het niet meteen oké gaan vinden, maar eerlijk gezegd, dat zouden mijn ouders ook niet vinden in deze situatie. Ik zou het als ouder eigenlijk ook niet meteen zien zitten. Dus probeer het hen uit te leggen en misschien kan er zo toch een toegeving worden gedaan? Mischien moet je niet zeggen dat je een vriendje hebt (want dat klinkt in mijn oren toch ook een beetje raar als je hem nog nooit gezien hebt) maar dat je een vriend wilt bezoeken?

---

Normality is a paved road: it's comfortable to walk, but no flowers grow on it.