Sorry voor dit zeikverhaal, maar ik moet het gewoon van me afschrijven. En het is nogal persoonlijk eigenlijk, maar aangezien ik toch niemand van hier ken, post ik het maar.
Ik ben het gewoon zo zat de laatste tijd. In 2006 zijn we van Nederland naar België verhuisd en 3 maanden later is mijn vader gestorven. Ik was toen 7 jaar oud. Mijn moeder heeft toen zware depressie gehad aangezien er moeilijkheden waren met de verblijfsvergunning en dat duurde altijd heel lang. Uiteindelijk kwam alles weer goed en waren we even een "Happy family". Maar toen rond 2012 begon het gezeiks dat mijn moeder geen rekeningen betaalde en het uitgaf aan onnodige dingen. Zo ook dat mijn broer en ik ontzettend verwend werden. Dag in dag uit deurwaarders aan de deur. Uiteindelijk zijn we zelfs uit ons huis gemoeten, nadat ze ook de huur niet meer betaalde. En ze kreeg ook weer een depressie. Dat was begin van de zomervakantie van 2012. We hebben toen bij mijn zus ingewoond voor enkele weken, toen bij een andere broer en toen weer bij mijn zus. Totdat de zomervakantie inzicht kwam en het zo niet verder kon. Mijn zus en haar vriend hebben ons toen ontzettend geholpen, zo ook dat we terug een huis kregen. Ondertussen had mijn moeder ook weer een baan, maar dat duurde maar 2 dagen. Ze werkte in een fabriek en moest daar aan de lopende band staan maar aangezien ze altijd last heeft van haar rug hield ze dat niet vol. Ze heeft toen voor enkele maanden een leefloon gekregen van het OCMW en gelukkig betaalde ze toen wel alle rekeningen. Maar na een tijdje, hadden ze dat plotseling stilgezet omdat ze dachten dat mijn moeder stiekem aan het werk was, wat helemaal niet zo was. Een invaliditeitsuitkering kreeg ze ook niet. Dus het gezeik begon opnieuw. Rekeningen werden niet betaald en deurwaarders kwamen weer aan de deur. Tegen het einde van zomer 2013 moesten we weer uit het huis. Maar aangezien we geen geld hadden voor een bus te huren (zodat we onze spullen konden wegbrengen) ging dat nogal moeilijk. Ik sliep toen al een tijdje bij mijn zus en mijn broer toen bij mijn andere broer. Mijl moeder was toen alleen thuis en toen heeft ze, een week voordat de school weer begon een zelfmoordpoging gedaan. Ze was het allemaal zat. Uiteindelijk hebben mijn broers en zus ons geholpen sua spullen. Na dat alles kregen we nog altijd geen hulp van het OCMW. Maar mijn moeder sliep toen vaak in de auto en soms bij mijn oudere broer. Vanaf toen ben ik bij mijn zus gaan wonen en mijn broer bij mijn tante en oom. Na 2 maandan ging dat niet meer en toen is hij ook bij mijn zus gekomen. Maar aangezien mijn zus zelf ook 3 kinderen heeft (4,5 en 7 jaar oud) was het vaak heel druk. Ik ben opzich heel stil, maar mijn broer is juist het tegenovergestelde. Nu dat mijn oudere broer ook in België woont, slaapt hij nu daar. En momenteel mijn moeder ook. Behalve in het weekend, dan zijn hun met zijn tweeën bij mijn moeder haar vriend in Turnhout, die op een kamer woont.
Nu is het zo, dat ik me totaal niet goed voel hier. Het ene moment voel ik me echt welkom, het andere moment totaal niet. Mijn zus heeft zelfs al eens letterlijk tegen me gezegd: "Wanneer ga je eens weg?" Dat brak mijn hart. Maar goed, ik ben altijd zo stil dus ik zeg nergens iets van, ik krop alles op. Ook heel vaak problemen met hun oudste die 7 is, hij vindt het super vervelend dat ik hier ben en wilt me het liefste weg hebben. En even een stom voorbeeld van vandaag: ik kom terug van school en er is niemand thuis. Één geluk dat ze de sleutel hebben gelegd, maar ze hebben me niks laten weten. Ik heb eerst een uur buiten gezeten, want ik had niet eens beltegoed en de buren zijn op vakantie. Ik verging van de honger en uiteindelijk dacht ik er zelf aan, om een eventuele sleutel te zoeken. Gelukkig lag die er en ben ik binnen kunnen gaan. Nog eens 2 uur later komen hun pas thuis. En normaal gezien wordt er altijd gekookt, dus ik gewoon braaf gewacht met eten, krijg ik dan te horen: "Ja we hebben al gegeten, dus maak je maar wat." Ik had gelijk geen honger meer maar heb toen toch maar een boterham gegeten. Zo een dingen maken me heel verdrietig. Ook heb ik amper contact met mijn moeder. Ze vraagt me nooit mee naar Turnhout, ook al wil ik nooit mee. Aangezien ik niet het persoon ben om telkens binnen te zitten en dan vooral niet in zo een kleine ruimte. Maar ook al wil niet mee, ze kan me toch wel meevragen? Het gaat toch om het principe? Ik huil me elke nacht in slaap waardoor ik een enorm slaaptekort heb. Mijn punten op school zijn ook slecht, aangezien ik gewoon nergens zin in heb. En toch blijf ik maar commentaar krijgen dat ik beter mijn best moet doen, wat ik ook heel graag wil, maar het lukt me gewoon niet. Ik voel me zeer waardeloos en om het zeer cru te zeggen, ik wil gewoon dood. Voor mij heeft het leven gewoon geen zin meer. Ik ben nu 15 en wil heel graag op mijn eigen, gewoon zodat ik zelf kan werken en sparen. Maar ik heb gewoon de mogelijkheden niet, aangezien de studie en alles later niet gratis gaat zijn. En mijn moeder gaat dat nooit kunnen betalen. En met dit alles heb ik gewoon genoeg. Ik wil dit niet meer.
Pfff, sorry voor het lange verhaal en duimen omhoog als je het daadwerkelijk hebt gelezen. Ik moest het even kwijt.
x
[ topic verplaatst door een moderator ]
Zeur zeur zeur - Liefde, Vriendschap & Familie
-
2 juni 2014 - 21:38
2 juni 2014 - 21:51
2 juni 2014 - 22:01
2 juni 2014 - 22:08
Ik vind het echt heel naar voor je ):
Het klinkt heel stom, maar als ik jou was zou ik eens serieus praten met je zus. Hoe naar het ook is, zet haar aan een tafel en vertel haar eens hoe je je voelt. O.a. dat je je voelt alsof ze je niet thuis willen, en dat je graag zou willen werken. Misschien is het ook een idee om tegen een vertrouwenspersoon te praten op school, die hebben er vaak iets meer ervaring mee en zouden je misschien kunnen helpen, ook ivm je school, cijfers en studie. Het is natuurlijk heel zonde dat het op school niet lekker gaat, al begrijp ik je volkomen.
Heel veel sterkte, ik weet zeker dat je sterk bent, en uiteindelijk een oplossing weet te vinden
I solemnly swear that I am up to no good.
2 juni 2014 - 22:14
2 juni 2014 - 22:24
Jezus, dit is helemaal niet goed. Ik zou echt niet weten wat je kan doen. Een vriendin van me woont ook al sinds haar 15e op haar zelf. (nouja jeugdzorg) maar dat is ook niet alles. Ik vind het ook een beetje raar dat je zus zo doet, zo te horen ben je helemaal geen vervelende persoon. Heb je geen andere familie leden die wel beetje normaal doen?
Het helpt ook om er over te praten, ik weet hoe het is als je alles opkropt, je maakt alleen jezelf er gek mee. Ik vind het al heel dapper dat je het hier op Q. hebt gezet. Ik wou dat ik meer kon doen..
Heel veel sterkte!Alleen maar tranen van geluk
4 juni 2014 - 21:43
4 juni 2014 - 21:48
4 juni 2014 - 21:55
4 juni 2014 - 22:12
Slughorn
